1. Historia Internetu 2
1.1 Rozwój pierwszych sieci komputerowych 2
1.2 Zasada copyleft motorem rozwoju Internetu 4
1.3 Opracowanie sieciowego systemu wymiany informacji WWW 6
1.4 Internet w Polsce 9
2. Gry komputerowe 11
2.1 Definicje gry komputerowej 11
2.2 Historia gier komputerowych 12
2.3 Gry sieciowe 16
2.4 Klany graczy komputerowych 19
2.5 Counter Strike 24
2.6 Typy graczy i motywacje 26
3. Mikrostruktury społeczne 29
3.1 Definicje grupy społecznej 30
3.2 Interakcje wewnątrzgrupowe 32
3.3 Struktura i role członków grup 35
3.4 Normy grupowe 45
3.5 Cele grupowe 50
Internet jest największym systemem komputerowym na świecie. Stanowi olbrzymią sieć sieci, ogarniającą cały świat, bezustannie ewoluującą i przekształcającą się. Internet dostępny jest dla każdego, kto dysponuje modemem, linią telefoniczną, komputerem i odpowiednim połączeniem z tą siecią. Zawiera nieograniczone źródło danych, do którego dostęp jest umożliwiony w każdym miejscu i czasie[1].
Powstanie Internetu to niezwykła przygoda w dziejach ludzkości. Jej historia ukazuje zdolności ludzi do przekraczania instytucjonalnych celów, pokonywania biurokratycznych barier i rewizji ustalonych wartości w procesie kształtowania nowego ładu. Potwierdza ona także pogląd, że współpraca i swobodny dostęp do informacji bardziej sprzyjają innowacyjności niż konkurencja i ochrona własności intelektualnej. Historyczne następstwa każdej technologii wpływają na jej kształt i wykorzystanie w sposób, który wykracza poza początkowe założenia jej twórców, a Internet nie jest wyjątkiem od tej reguły. Jego dzieje pomagają zrozumieć, jaką rolę odegra w kształtowaniu historii. Oto główne wydarzenia, które doprowadziły do powstania Internetu w jego dzisiejszym kształcie, czyli globalnej sieci komputerowej, przyjaznej dla użytkownika dzięki oprogramowaniu udostępniającemu strony WWW.[2]
Źródeł Internetu należy szukać w ARPANecie, sieci komputerowej stworzonej we wrześniu 1969 roku przez Advanced Research Agency (ARPA), powołanej do życia w 1958 roku przez Departament Obrony USA z zadaniem wykorzystania potencjału naukowego środowiska akademickiego do budowy lepszego technicznie uzbrojenia. Stało się to palącą potrzebą w następstwie wystrzelenia przez Związek Radziecki w 1957 roku pierwszego sztucznego satelity Ziemi. ARPANet był niewielkim programem zapoczątkowanym przez Processing Techniques Office (IPTO), jeden z wydziałów ARPA utworzonych w 1962 roku na bazie istniejącej już jednostki. Celem tego programu było, jak to określił jego pierwszy szef, psycholog i informatyk z MIT (Massachusetts Institute of Technology) Joseph Licklieder, stymulowanie badań nad pracą z komputerami w trybie interaktywnym. Częścią tego przedsięwzięcia miał być właśnie APARNet, sieć umożliwiająca zdalny dostęp do komputera i dzielenia się jego mocą obliczeniową przez różne centra komputerowe i grupy badawcze pracujące na potrzeby ARPA.[3]
„Do zbudowania interaktywnej sieci komputerowej IPTO wykorzystało rewolucyjna pakietową techniką przesyłania danych opracowaną niezależnie przez Paula Barana z Rand Corporation (kalifornijskiego instytutu naukowo-badawczego często pracującego dla Pentagonu) i Donalda Davisa z British National Physical Laboratory. Zaproponowany przez Barana projekt zdecentralizowanej, elastycznej sieci komputerowej został przedłożony Departamentowi Obrony jako system komunikacji zdolny przetrwać atak jądrowy, choć akurat to wymaganie nigdy nie przyświecało rozwojowi APARNetu. W 1969 jego pierwsze węzły znalazły się na University of California w Los Angeles, SRI (Stanford Research Institute), University of California w Santa Barbara i University of Utah. W 1971 było już piętnaście węzłów, z których większość znajdowała się w uniwersyteckich centrach badawczych. Budowaniem ARPANetu zajmowała się firma Bolt, Beranek and Newman (BBN) z Bostonu. W 1972 roku podczas międzynarodowej konferencji naukowej w Waszyngtonie odbył się pierwszy pokaz działania ARPANetu.”[4]
Następnym krokiem było umożliwienie połączenia ARPANetu z innymi sieciami komputerowymi, którymi zarządzała ARPA. Zadanie to wprowadziło nowe pojęcie sieci złożonej z sieci. W 1973 roku dwóch informatyków, Robert Kahn z ARPA i Vint Cerf ze Stanford University, opublikowało artykuł przedstawiający zarys architektury Internetu. Opisali w nim wyniki pracy utworzonego w latach sześćdziesiątych zespołu pod nazwą Network Working Group (NWG), który zrzeszał przedstawicieli różnych ośrodków naukowych kontaktujących się ze sobą za pomocą ARPANetu. Aby móc się ze sobą porozumiewać, sieci komputerowe potrzebowały standardowego protokołu komunikacyjnego. Zadanie to udało się częściowo zrealizować w 1973 podczas cyklu seminariów prowadzonych na Stanford University, które zaowocowały projektem protokołu kontroli przesyłu – TCP. W 1978 wydzielono z TCP drugi człon – protokół wewnątrzsieciowy (IP), tworząc protokół TCP/IP, który do dziś jest standardem w Internecie.[5]
„W 1975 roku Internet znalazł się w gestii Defence Communication Agency (Wojskowa Agencja Łączności). Aby zapewnić wszystkim rodzajom sił zbrojnych łączność komputerową, DCA postanowiła połączyć różne sieci, którymi zarządzała. W ten sposób powstała Defence Data Network, wykorzystująca protokół TCP/IP. W 1983 roku Departament Obrony w trosce o bezpieczeństwo danych postanowił stworzyć Milnet, osobną sieć przeznaczoną wyłącznie dla wojska, ARPANet zaś stał się ARPA-Internetem i przeznaczono go do celów naukowych. W lutym 1990 roku technicznie przestarzały ARPANet został wyłączony.”[6] Uwolniwszy Internet od zastosowań wojskowych, rząd Stanów Zjednoczonych powierzył administrowanie nim National Science Foundation (Narodowy Fundusz Nauki). Jednak kontrola NSF nad Internetem nie trwała długo. Ponieważ technologia przesyłania danych za pomocą sieci komputerowych była powszechnie dostępna NSF szybko zabrała się za prywatyzację Internetu. Do 1990 roku większość komputerów w USA mogła pracować w sieci, co stworzyło podstawę do rozprzestrzeniania się łączności za pomocą sieci komputerowych. W 1995 roku zlikwidowano NSFNet, otwierając drogę do prywatnego administrowania Internetem.[7]
Na początku lat dziewięćdziesiątych pojawiło się wielu dostawców usług internetowych, którzy budowali własne sieci i umożliwiali dostęp do nich na zasadach komercyjnych. Od tej pory datuje się gwałtowny rozwój Internetu jako globalnej sieci łączącej różne sieci komputerowe. Umożliwiła to wielowarstwowa i zdecentralizowana architektura ARPANetu i otwarte protokoły komunikacyjne. Dzięki temu sieć mogła się rozrastać przez dodawanie kolejnych węzłów i nieskończone zmiany konfiguracji przystosowujące ją do aktualnych potrzeb komunikacyjnych.[8]
Niemniej jednak ARPANet nie był jedynym wzorcem Internetu takiego, jaki dzisiaj znamy. Jego obecny kształt jest także rezultatem prób łączenia komputerów w sieci przez osoby prywatne. „Jednym z takich przedsięwzięć były elektroniczne biuletyny informacyjne (BBS), które pojawiły się i zyskały dużą popularność wśród właścicieli komputerów osobistych pod koniec lat siedemdziesiątych. W 1977 roku dwaj studenci napisali program umożliwiający wymianę plików między komputerami, który nazwali Modem, a rok później kolejny program, Computer Bulletin System, który umożliwiał gromadzenie wiadomości i przekazywanie ich między komputerami. Oba programy miały licencję typu public domain (oprogramowanie przeznaczone do publicznego rozpowszechniania, bezpłatne, nie objęte prawami autorskimi). W 1983 roku programista z Kalifornii stworzył własny program oferujący usługę BBS, nazwany Fido, i utworzył na jego bazie Fidonet, który do dziś dzień jest najtańszym i najłatwiej dostępnym sposobem komunikowania się między komputerami osobistymi na świecie, gdyż wykorzystuje istniejącą sieć telefoniczną. W 2000 roku Fidonet składał się z ponad czterdziestu tysięcy węzłów i miał około trzech milionów użytkowników.”[9] Choć jest to tylko ułamek całkowitej liczby internautów, sposób korzystania z BBS-ów i obyczaje, jakie wykształciły się wśród użytkowników Fidonetu, znacząco wpłynęły na strukturę globalnego Internetu.
Zasady tworzenia sieci komputerowych narzuciła społeczność użytkowników Uniksa, czyli systemu operacyjnego opracowanego w Bell Laboratories i udostępnionego w 1974 roku uniwersytetom, łącznie z kodem źródłowym i prawem do modyfikowania. Dzięki temu Unix stał się lingua franca większości wydziałów informatyki, a studenci szybko nabrali biegłości w posługiwaniu się tym systemem. Następnie w 1978 Bell Laboratories zaczęły rozprowadzać program UUCP (Unix-to-Unix copy), który umożliwiał przenoszenie plików pomiędzy połączonymi komputerami. Rok później czterech studentów z Północnej Karoliny opracowało na podstawie protokołu UUCP program umożliwiający komunikację między komputerami pracującymi pod systemem operacyjnym Unix. Udoskonaloną wersję tego programu można było otrzymać za darmo podczas konferencji użytkowników Uniksa w 1980 roku. Pozwoliło to na stworzenie Usenet News, sieci komputerowej nie korzystającej ze szkieletu ARPANetu, która znacząco przyczyniła się do spopularyzowania komunikacji komputerowej.[10]
W lecie 1980 roku Usenet News dotarł do wydziału informatyki University of California w Berkeley, który był do tej pory węzłem ARPANetu. Studenci opracowali program łączący obie sieci. Od tej pory Usenet był połączony z ARPANetem dzięki czemu różne sieci komputerowe mogły się ze sobą komunikować, często korzystając z tych samych łącz szkieletowych. Z czasem sieci te przekształciły się w Internet.[11]
Innym ważnym wkładem użytkowników Uniksa w rozwój Internetu był „ruch na rzecz powszechnej dostępności kodu źródłowego (open source)”, orędujący za swobodnym dostępem do wszystkich informacji dotyczących oprogramowania. „W 1984 roku programista z MIT, w odpowiedzi na roszczenia American Intelligence Telephone & Telegraph do praw autorskich na system Unix powołał do życia Free Software Foundation i zaproponował, żeby prawa autorskie (copyright) zastąpić przez copyleft, zasadę, wedle której każdy, kto korzysta z wolnego oprogramowania, powinien w zamian wszelkie jego usprawnienia rozpowszechnić w sieci. Jako alternatywę dla Uniksa stworzył system operacyjny GNU (Gnu’s Not Unix) i umieścił go w sieci wraz z licencją, która pozwalała na swobodne korzystanie z niego pod warunkiem przestrzegania klauzuli dotyczącej copyleft.”[12] Ideę tę wykorzystał Linus Torvalds, student z Helsinek, który w 1991 roku opracował wersję systemu Unix nazwaną przezeń Linuksem i zaczął ją za darmo rozpowszechniać w Internecie, prosząc użytkowników, by ją dalej rozwijali i umieszczali jej ulepszone wersje w sieci. W wyniku tego przedsięwzięcia powstał potężny system operacyjny, który dzięki stałemu udoskonalaniu i rozwijaniu przez tysiące programistów i użytkowników dorobił się opinii najbardziej zaawansowanego systemu na świecie, zwłaszcza w dziedzinie zastosowań sieciowych. Ruch na rzecz dostępności kodu źródłowego zapoczątkowany przez użytkowników Uniksa doprowadził do powstania także innych wspólnych przedsięwzięć programistycznych, na przykład programu Apache, który w 2001 roku był wykorzystywany w ponad sześćdziesięciu procentach serwerów WWW.[13]
Tym, co zdecydowało, że Internet objął swym zasięgiem cały świat, było powstanie WWW (World Wide Web). Jest to sieciowy system wymiany informacji opracowany w 1990 roku przez angielskiego programistę Tima Bernersa-Lee z Europejskiego Centrum Badań Jądrowych (CERN) z siedzibą w Genewie. „Choć Berners-Lee nie zdawał sobie z tego sprawy, jego praca była kontynuacją długiego ciągu badań prowadzonych w drugiej połowie ubiegłego wieku nad możliwością interaktywnego korzystania z powiązanych źródeł informacji za pośrednictwem sieci komputerowych. W 1945 roku Vannevar Bush przedstawił ideę systemu o nazwie Memex. Zatrudniony w Augumentation Research Center w San Francisco Douglas Engelbart zaprojektował system obejmujący interfejs graficzny i myszkę, który zaprezentował publicznie w 1968 roku. Niezależny, radykalny myśliciel Ted Nelson opisał w swoim manifeście Computer Lib z 1965 roku koncepcję hipertekstu – metody prezentacji powiązanych ze sobą informacji tekstowych – i przez wiele lat pracował nad utopijnym projektem Xanadu: stworzeniem otwartej, aktualizowanej hipertekstowej bazy danych gromadzącej wszelkiego rodzaju informacje z całego świata. Bill Atkinson z firmy Apple, autor interfejsu graficznego dla komputera MacIntosh, opracował w latach osiemdziesiątych system prezentacji powiązanych ze sobą informacji o nazwie HyperCard. Ale to Berners–Lee urzeczywistnił te marzenia za pomocą programu Enquire, który napisał w 1980 roku. Oczywiście programista z CERN miał tę przewagę, że mógł korzystać z Internetu i rozproszonej mocy obliczeniowej wielu stacji roboczych: utopia miała stać się rzeczywistością. Berners-Lee zdefiniował założenia programu, który umożliwił pobieranie informacji z każdego komputera podłączonego do Internetu. Stworzył więc wstępne specyfikacje języka HTML, protokołu HTTP oraz metody identyfikowania zasobów sieci URI ( później nazwane URL ). Wspólnie z Robertem Cailliau zaprezentował w grudniu 1990 roku pierwszy edytor oraz przeglądarkę plików hipertekstowych i nazwał swój system World Wide Web (WWW). Przeglądarka WWW została udostępniona przez CERN w sierpniu 1991 roku i umieszczona w sieci.”[14] Niedługo później wielu utalentowanych programistów z całego świata zabrało się do pracy, by na podstawie programu Bernersa-Lee stworzyć własne wersje przeglądarek WWW. Pierwsza, która się pojawiła, była Erwise, opracowana na politechnice w Helsinkach w kwietniu 1992 roku.[15]
Najbardziej dopracowanym produktem spośród tych pierwszych przeglądarek był program Mosaic napisany przez studenta Marca Andreessena z University of Illinois i Erica Binę, pracownika National Center for Supercomputer Application tejże uczelni. Ich program miał rozbudowane możliwości graficzne, które pozwalały przesyłać w Internecie obrazy, jego twórcy zaimplementowali w nim również wiele narzędzi zaczerpniętych ze świata multimediów. W styczniu 1993 roku umieścili go w Usencie. Później Andreessen przyjął pracę programisty w małej firmie w Palo Alto, gdzie skontaktował się z nim czołowy przedsiębiorca z Doliny Krzemowej, Jim Clark, który rezygnował z pracy w założonej przez siebie firmie Silicon Graphics, szukając nowych możliwości działania. Namówił Andreessena, Binę i ich współpracowników, żeby zaczęli z nim pracować w nowej firmie Mosaic Communication, która później została zmuszona do zmiany nazwy na Netscape Communication. W październiku 1994 roku firma ta umieściła w sieci przeglądarkę WWW nazwaną Netscape Navigator, a 15 grudnia sprzedała swój produkt pierwszym klientom. W 1995 roku umieściła w Internecie darmową wersję Netscape’a przeznaczoną do celów edukacyjnych oraz wersje komercyjną dla firm, którą sprzedawała za trzydzieści dziewięć dolarów.[16]
Sukces Netscape Navigatora spowodował, że Internetem zainteresował się Microsoft, który w 1995 roku wraz z systemem Windows 95 zaprezentował swoją wersje przeglądarki o nazwie Internet Explorer opartą na technologii opracowanej przez małą firmę Spyglass. Powstały także inne przeglądarki, jak na przykład Navipress, z której przez jakiś czas korzystali klienci America Online. Następnie w 1995 roku firma Sun Microsystems opracowała język programowania Java, który umożliwił pisanie niewielkich programów ( tzw. appletów ) wstawianych do dokumentów hipertekstowych i przesyłanych wraz z nimi przez Internet. Programy te mogły być bezpiecznie wykonywane na maszynie docelowej. Sun udostępnił Javę za darmo w Internecie, znacząco powiększając obszar sieciowych zastosowań, a Netscape umieścił translator Javy w swojej przeglądarce. W 1998 roku, aby sprostać konkurencji Microsoftu, Netscape udostępnił w sieci kod źródłowy Navigatora.[17]
A zatem w połowie lat dziewięćdziesiątych Internet był sprywatyzowany, jego otwarta architektura pozwalała mu się łączyć ze wszystkimi sieciami komputerowymi na świecie, istniało oprogramowanie pozwalające na właściwe funkcjonowanie WWW, a jego użytkownicy mieli do dyspozycji kilka wygodnych w obsłudze przeglądarek sieciowych. Choć Internet narodził się w umysłach informatyków na początku lat sześćdziesiątych, pierwsze połączenie między komputerami zostało zrealizowane w 1969 roku, a pod koniec lat siedemdziesiątych istniało już duże środowisko uczonych i programistów porozumiewających się za pomocą komputerów, to dla większości zwykłych ludzi i świata biznesu Internet narodził się w 1995 roku[18].
Początki Internetu w Polsce datuje się na rok 1991, kiedy to nastąpiła pierwsza wymiana poczty elektronicznej między Polską a światem przez łącze do Kopenhagi. Miało to miejsce w Warszawie. Jeszcze w tym samym roku do światowej sieci zostały podłączone Kraków i Gdańsk oraz Białystok, Wrocław i Katowice. Na początku 1992 roku dostęp do sieci poprzez modemy uzyskały Toruń, Szczecin i Łódź. W kwietniu tego roku firma Motorola podarowała 48 modemów 9,6 kbps przeznaczonych do podłączania polskich uczelni. W tym samym czasie pierwsza polska firma (ATM S.A z Warszawy) uzyskała dostęp do Internetu. Również w 1992 roku Telekomunikacja Polska S.A. udostępniła połączenia ze światową siecią komputerową. Wiosną tegoż roku nastąpiło pierwsze włamanie z Polski do komputera za granicą. W lipcu 1993 roku w Internecie pojawiły się po raz pierwszy notowania warszawskiej giełdy papierów wartościowych. W sierpniu powstał pierwszy serwer WWW. We wrześniu pierwsza szkoła średnia, uzyskała dostęp do Internetu za pomocą łącza dzierżawionego. Była to szkoła mieszcząca się w Toruniu. W grudniu w Internecie pojawiła się pierwsza oficjalna strona instytucji wojskowej: Wyższej Szkoły Oficerskiej im. Józefa Bema w Toruniu. W kwietniu 1994 Ministerstwo Łączności potwierdziło, że ustawa o łączności nie wymaga żadnych zezwoleń na usługi internetowe. W tymże roku jako pierwszy polski premier w Internecie pojawił się Waldemar Pawlak. Pod koniec roku na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego powstała inicjatywa „Internet dla Szkół” - zamierzająca udostępniać tanio Internet szkołom. W styczniu 1995 roku publiczny dostęp do Internetu uzyskali mieszkańcy Łodzi. W lutym na stronach WWW pojawiła się instytucja kulturalna – Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie. We wrześniu odbyła się pierwsza konferencja pod hasłem „Internet w Polsce”. W 1996 roku Telekomunikacja Polska uruchomiła dostęp do Internetu przez modemy. Pod koniec tegoż roku powstaje free.polbox.pl, serwer darmowych kont e-mail. W marcu 1997 roku dołożony został serwer darmowych stron WWW. 14 listopada 2001 roku rozpoczęły się obchody 10-lecia podłączenia Polski do Internetu, odbyły się wykłady w FUW (Wydział Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego) i koncert internetowy - trzy zespoły w Gdańsku, Krakowie i Warszawie wykonywały znane utwory i jeden napisany specjalnie na tę okazję[19].
Czym jest gra komputerowa? Odpowiedź na to pytanie nie jest prosta. Chociaż istnieją one od przynajmniej dwudziestu lat, poszukiwanie wyjaśnienia w słownikach i encyklopediach nie przyniesie zadawalających rezultatów. Dlatego staje się konieczne sięgnięcie do innych, w wielu przypadkach mało naukowych źródeł.
W internetowej encyklopedii interesujący termin został wyjaśniony następująco:”Gry komputerowe - niezwykle szeroki asortyment programów służących do celów rozrywkowych, niekiedy także edukacyjnych. Mimo tysięcy gier komputerowych można je z grubsza zakwalifikować do kilku kategorii: (a) implementacje gier konwencjonalnych (np. szachy lub brydż); (b) gry "bij-zabij", czyli zabawy "w strzelanego", wyrabiające małpią zręczność w używaniu ograniczonego zbioru klawiszy; (c) gry symulacyjne (np. jazda samochodem), mimo zachęcającej iluzji wzrokowej nie odwzorowują techniki rzeczywistego sterowania pojazdami; (d) gry strategiczne (np. uzyskiwanie zamierzonych celów militarnych lub ekonomicznych); (e) gry typu hazardowego (bilard, ruletka); (f) gry oferujące konwencjonalne fabuły w fantazyjnej scenerii (z przewagą wnętrz); (g) gry umożliwiające współtworzenie fabuły i charakterów postaci; (h) gry edukacyjne; (i) gry sieciowe z udziałem wielu osób. Znawcy gier komputerowych, podobnie jak wszyscy kolekcjonerzy, potrafią wymienić znacznie więcej finezyjnych kwalifikatorów poszczególnych gier.”[20]
Inne definicje encyklopedyczne brzmią następująco:
„Gry komputerowe to programy komputerowe, których użytkowanie polega na rozwiązywaniu zadania logicznego (gry strategiczne) lub zręcznościowego (gry zręcznościowe), służące do celów rozrywkowych, także edukacyjnych (gry edukacyjne).”[21]
„Gra komputerowa, program komputerowy, dzięki któremu użytkownik może rywalizować z komputerem bądź innymi graczami (na tym samym komputerze bądź za pośrednictwem sieci). Obecnie istnieje wiele gatunków gier komputerowych. Do najpopularniejszych należą gry strategiczne, zręcznościowe, logiczne, przygodowe, symulacyjne, RPG a także inne, często będące połączeniem podstawowych gatunków. Oprócz komputerów osobistych, gry komputerowe można uruchamiać także do specjalnie do tego celu przeznaczonych konsolach, takich jak Sony Playstation lub Nintendo 64.”[22]
Sławomir Łukasz, w książce "Magia gier wirtualnych", podaje własną definicję gry komputerowej, utożsamiając ją z grą video, a raczej wkładając obie te rzeczy do jednego worka. Należy zaznaczyć, na czym polega różnica między tymi rodzajami gier. Otóż, aby zagrać w grę komputerową potrzebny jest komputer - urządzenie przydatne także do wielu innych rzeczy. Natomiast do zabawy w gry video służą urządzenia takie jak konsole, automaty itp., nie mające poza tym innych zastosowań. Co za tym idzie - gry video mają bardziej zręcznościowy charakter, natomiast gry komputerowe charakteryzują się większą różnorodnością.
„Gra video jest to zapisany w dowolnej postaci i na dowolnym nośniku cyfrowym (taśma, dyskietka, układy elektroniczne itp.) program komputerowy, spełniający funkcję ludyczną poprzez umożliwienie manipulacji generowanymi elektronicznie na ekranie wizyjnym (wyświetlaczu ciekłokrystalicznym, monitorze, telewizorze itp.) zgodnie z określonymi przez twórców gry regułami. W odróżnieniu od np. programów graficznych, gry służą wyłącznie celom rozrywkowym, a zatem nie spełniają żadnej funkcji użytkowej, umożliwiającej jakąkolwiek pracę twórczą."[23]
Zanim powstały gry komputerowe, najpierw musiały zaistnieć komputery. W roku 1822 temu Anglik Charles Balbage opracował pierwsze projekty maszyny zdolnej do wykonywania ...
saturn3231