King Stephen - Śmierć Jacka Hamiltona.pdf - King Stephen - staszekka

Stephen King

Śmierć Jacka Hamiltona

Na początek muszę wam powiedzieć jedno: nie było na świecie nikogo, kto by nie lubił

mojego kumpla Johnniego Dillingera, poza Melvinem Purvisem z FBI. Purvis był prawą

ręką J. Edgara Hoovera i nienawidził Johnniego jak zarazy. A inni... wiecie, Johnnie po

prostu działał na ludzi tak, że zaczynali patrzeć na świat tak jak on. Umiał też ludzi

rozśmieszać. Bóg zawsze w końcu robi porządek, mawiał. Jak nie lubić gościa, który

wyznaje taką filozofię?

Ale ludzie nie mieli ochoty dać umrzeć takiemu człowiekowi. Zdziwilibyście się, ilu ciągle

twierdzi, że 22 lipca 1934 roku pod Biograph Theather w Chicago federalni wcale nie

stuknęli Johnniego. W końcu pościgiem dowodził Melvin Purvis, kawał drania, który

jednak był też cholernie głupi (należał do takich, którzy próbują wywalić okno, zamiast

wcześniej sprawdzić, czy jest otwarte). Ode mnie też nie usłyszycie o nim dobrego

słowa. Jak ja nienawidziłem tej wymuskanej cioty! Wszyscyśmy go nienawidzili!

Po strzelaninie w Little Bohemia w Wisconsin uciekliśmy Purvisowi i federalnym -

wszyscy! Zagadka roku brzmiała: jakim cudem tego pedała nie wyrzucili z pracy. Johnnie

powiedział kiedyś: "Pewnie żadna kobitka nie umie tak dobrze obciągnąć J. Edgarowi".

Aleśmy się śmiali! Jasne, w końcu Purvis dopadł Johnniego, ale musiał urządzić

zasadzkę pod Biograph i strzelić mu w plecy, gdy Johnnie biegł boczną aleją. Upadł

wtedy w błoto i kocie gówna, powiedział: "I co wy na to", a potem umarł.

A jednak ludzie nie chcą w to uwierzyć. Mówią, że Johnnie był przystojny, wyglądał

prawie jak gwiazda filmowa. Facet, którego pod Biograph zastrzelili federalni, miał twarz

tłuściocha, spuchniętą jak gotowana parówka. Johnnie skończył wtedy niedawno

trzydzieści jeden lat, a frajer zastrzelony przez gliniarzy wyglądał spokojnie na

czterdziestkę! Poza tym (tu zniżali głos do szeptu) wszyscy wiedzą, że John Dillinger

miał zaganiacza wielkości kija baseballowego marki Louisville Slugger. Facet, na którego

Purvis zastawił pułapkę pod Biograph, miał najwyżej standardowe sześć cali. I jeszcze ta

blizna na górnej wardze. Widać ją jak na dłoni na zdjęciach z kostnicy (takim jak to, na

którym jakiś półgłówek unosi głowę mojego kumpla z poważną miną, jakby chciał

oznajmić całemu światu, że Zbrodnia Nie Popłaca). Blizna przecina na pół wąs

Johnniego. Wszyscy wiedzą, że John Dillinger nigdy nie miał takiej blizny; wystarczy

popatrzeć na inne fotografie, mówią. Na pewno było ich dość.

Jest nawet książka, według której Johnnie nie umarł - że przeżył wszystkich towarzyszy,

którzy uciekali razem z nim, trafił do Meksyku, zamieszkał na hacjendzie i swoim

nadzwyczajnych rozmiarów drągalem zadowolił mnóstwo se-oras i se-oritas. W książce

jest mowa, że mój kumpel umarł 20 listopada 1963 roku - dwa dni przed Kennedym - w

dojrzałym wieku sześćdziesięciu lat i wcale nie położyła go kula federalnych, tylko

zwykły, poczciwy zawał. Podobno John Dillinger umarł we własnym łóżku.

Żadna historia, ale zupełnie nieprawdziwa.

Na ostatnich zdjęciach twarz Johnniego wydawała się za duża, bo naprawdę przybyło

mu parę funtów. Należał do tych, którzy jedzą z nerwów i kiedy w Aurorze w stanie Illinois

umarł Jack Hamilton, Johnnie czuł, że to on będzie następny. Tak mówił na tamtym

żwirowisku, do którego zabraliśmy biednego Jacka.

A jego wielki drągal - cóż, znałem Johnniego długo, poznaliśmy się w Zakładzie

Poprawczym Pendleton w Indianie. Widziałem go w ubraniu i bez. Homer Van Meter

może wam powiedzieć, że miał niezłego, ale nieszczególnie wielkiego. (Jeśli chcecie,

powiem wam, kto miał naprawdę wielkiego: Dock Barker - maminsynek! Ha!).

Teraz sprawa blizny, tej, która biegnie w poprzek jego wąsów na zdjęciach z chłodni. Na

innych fotografiach nie widać jej dlatego, że pojawiła się na twarzy Johnniego niedługo

przed śmiercią. Stało się to w Aurorze, podczas gdy Jack (Red) Hamilton leżał na łożu

śmierci. O tym właśnie chcę wam opowiedzieć: skąd wzięła się blizna na górnej wardze

Johnniego Dillingera.

Ja, Johnnie i Red Hamilton wycofaliśmy się ze strzelaniny w Little Bohemia przez okna

kuchenne z tyłu i uciekliśmy brzegiem jeziora, tymczasem Purvis i jego banda idiotów

ciągle zasypywali ołowiem front hotelu. Psiakrew, mam nadzieję, że ten Szwab,

właściciel, był ubezpieczony! Pierwszy samochód, jaki znaleźliśmy, należał do sąsiadów,

starszego małżeństwa, i nie chciał zapalić. Więcej szczęścia mieliśmy z następnym -

fordem coupe, którego właścicielem był stolarz mieszkający zaraz obok. Johnnie

wskoczył za kierownicę i wywiózł nas spory kawałek w stronę Saint Paul. Potem

poprosiliśmy go, żeby oddał kółko - co zrobił dość ochoczo - i ja zająłem jego miejsce.

Przekroczyliśmy Missisipi jakieś dwadzieścia mil od Saint Paul i chociaż cała miejscowa

policja szukała Gangu Dillingera, jak nas nazywano, chyba nic by się nam nie stało,

gdyby Jack Hamilton nie zgubił kapelusza podczas ucieczki. Pocił się jak mysz - jak

zawsze, gdy był zdenerwowany - kiedy więc znalazł na tylnym siedzeniu jakąś szmatę,

skręcił ją w cienki sznurek i zawiązał na głowie jak Indianiec. Właśnie to przyciągnęło

uwagę gliniarzy, którzy parkowali za Spiral Bridge, po stronie Wisconsin, i gdy ich

mijaliśmy, ruszyli za nami, żeby lepiej się przyjrzeć.

Już tam mógł nas spotkać koniec, ale Johnnie zawsze miał diabelnego farta - w każdym

razie do czasu zasadzki pod Biograph. Między nami a radiowozem znalazła się

ciężarówka z bydłem, której gliniarze nie mogli wyminąć.

- Gazu, Homer! - krzyczy do mnie Johnnie. Siedział z tyłu i sądząc po głosie, był w

świetnym humorze. - Do dechy!

Posłuchałem i zostawiliśmy wóz z bydłem w kurzu, a za nim gliny. Na razie, mamo,

napiszę, jak dostanę pracę. Ha!

Kiedy już się wydawało, że zagrzebaliśmy ich na dobre, Jack mówi:

- Zwolnij, durniu, nie ma sensu, żeby nas zatrzymali za przekroczenie prędkości.

Zwolniłem więc do trzydziestu pięciu i przez kwadrans wszystko szło świetnie.

Rozmawialiśmy o Little Bohemia, o tym, czy Lesterowi (którego zawsze nazywali

Chłopaczkiem) udało się uciec, gdy nagle rozległ się trzask karabinów i pistoletów i

zaczęły gwizdać kule odbijające się od jezdni. To byli tamci gliniarze z mostu. Dogonili

nas, pokonali niepostrzeżenie ostatnie sto czy dziewięćdziesiąt jardów i zbliżyli się na

tyle, żeby strzelać nam w opony - pewnie nie byli jeszcze pewni, czy to Dillinger.

Ale zaraz pozbyli się wątpliwości. Johnnie wybił tylną szybę forda kolbą pistoletu i zaczął

strzelać. Znowu wdusiłem pedał gazu i wycisnąłem z forda pięćdziesiąt mil na godzinę,

co w tamtych czasach było zawrotną prędkością. Nie było za dużego ruchu, ale

wszystkie samochody mijałem jak się dało - z lewej, z prawej, rowem. Dwa razy

poczułem, jak koła po stronie kierowcy tracą kontakt z drogą, ale się nie wywróciliśmy.

Nie ma to jak ford, kiedy trzeba wiać. Kiedyś Johnnie napisał do samego Henry'ego

Forda. "Kiedy jadę fordem, mogę sypnąć każdemu kurzem w maskę", oświadczył, i tego

dnia sypaliśmy, ile wlezie.

Jednak przyszło nam za to zapłacić. Usłyszałem nagle ping! ping! ping!, przednia szyba

pękła i prosto na desce rozdzielczej wylądował pocisk - byłem pewien, że z

czterdziestkipiątki. Wyglądał jak duży czarny chrząszcz.

Jack Hamilton siedział na miejscu pasażera. Chwycił swój półautomat leżący na

podłodze i chyba sprawdzał magazynek, gotowy wychylić się przez okno, kiedy rozległo

się następne ping! Jack mówi:

- Och, gnojek! Dostałem!

Kula musiała wpaść przez rozbite tylne okno, cudem ominęła Johnniego i trafiła Jacka.

- Nic ci nie jest? - krzyknąłem. Wisiałem na kierownicy jak małpa i kręciłem nią pewnie z

podobną zręcznością. Wyprzedziłem ciężarówkę Coulee Dairy, trąbiąc i wrzeszcząc na

skurwiela mleczarza w białym fartuchu, żeby zjechał mi z drogi. - Jack, nic ci nie jest?

- Nic, wszystko w porządku - mówi i wysuwa się z okna prawie do pasa z automatem w

ręce. Tylko że na początku nie mógł strzelać, bo przeszkadzała mu ciężarówka z

mleczarni. Widziałem w lusterku kierowcę, który gapił się na nas spod swojej czapeczki.

A kiedy spojrzałem na Jacka wychylonego przez okno, zobaczyłem na środku płaszcza

dziurę, okrągłą i równiutką, jakby była narysowana ołówkiem. Nie było krwi, tylko ta

czarna dziurka.

- Daj spokój Jackowi, skup się na pieprzonym fordzie! - krzyknął do mnie Johnnie.

Skupiłem się. Oddaliliśmy się od ciężarówki może o pół mili, a gliniarze utknęli za nią, bo

z jednej strony drogi mieli barierę, a z drugiej sznur samochodów, który leniwie toczył się

w przeciwnym kierunku. Pokonaliśmy ostry zakręt i przez chwilę ciężarówka z mleczarni i

wóz policyjny zniknęły nam z oczu. Nagle z prawej pojawiła się zarośnięta chwastami

żwirowa droga.

- Tutaj! - dyszy Jack, opadając na fotel, ale ja już skręcałem.

To był stary podjazd. Przejechałem mniej więcej siedemdziesiąt jardów, wspinając się na

małe wzniesienie i zjeżdżając po drugiej stronie. Zatrzymałem się pod domem na farmie,

który wyglądał na dawno opuszczony. Zgasiłem silnik, wysiedliśmy i stanęliśmy za

samochodem.

- Jak przyjadą, pokażemy im - rzekł Jack. - Nie zamierzam skończyć na krześle

elektrycznym jak Harry Pierpont.

Ale nikt się nie zjawił, więc po dziesięciu minutach wsiedliśmy i wróciliśmy na główną

drogę, powoli i ostrożnie. Wtedy zobaczyłem coś, co bardzo mi się nie spodobało.

- Jack - odzywam się. - Krew leci ci z ust. Uważaj, zaraz pobrudzisz sobie koszulę.

Jack otarł usta palcem prawej ręki, popatrzył na krew i uśmiechnął się do mnie tak, że do

dziś widzę w snach ten uśmiech: szeroki i śmiertelnie przerażający.

- Przygryzłem sobie policzek - rzuca. - Nic mi nie jest.

- Na pewno? - pyta Johnnie. - Trochę śmiesznie mówisz.

- Nie mogę jeszcze złapać tchu - mówi Jack. Jeszcze raz otarł usta palcem, na którym

tym razem było mniej krwi, co go widocznie uspokoiło. - Spierdalajmy stąd.

- Skręć z powrotem na Spiral Bridge, Homer - prosi Johnnie i zrobiłem, co mi kazał. Nie

wszystkie opowieści o Johnniem Dillingerze są prawdziwe, ale to fakt, że zawsze umiał

odnaleźć drogę do domu, nawet gdy już nie miał domu; i zawsze mu ufałem.

Znów toczyliśmy się trzydzieści mil na godzinę jak stateczny pastor na niedzielnej

przejażdżce, gdy Johnnie dostrzegł stację Texaco i kazał mi skręcić w prawo.

Wjechaliśmy na żwirowe wiejskie drogi, Johnnie co chwilę wołał, żeby skręcić w lewo czy

w prawo, chociaż moim zdaniem wszystkie drogi wyglądały tak samo: identyczne koleiny

między polami klapniętej kukurydzy. Były błotniste, a na niektórych polach leżały jeszcze

resztki śniegu. Od czasu do czasu mijaliśmy wsiowego dzieciaka, który się nam

przyglądał. Jack zachowywał się coraz ciszej. Zapytałem, jak się czuje, a on odparł:

- Nic mi nie jest.

- Ktoś powinien cię obejrzeć, jak się to trochę uspokoi - powiedział Johnnie. - Trzeba też

naprawić płaszcz. Z tą dziurą wygląda, jakby ktoś do ciebie strzelał! - Roześmiał się, a ja

razem z nim. Nawet Jack się śmiał. Johnnie zawsze nas umiał rozweselić.

- Chyba nie weszła za głęboko - rzekł Jack, kiedy wyjechaliśmy na drogę 43. - Już mi nie

leci krew z ust, patrzcie. - Odwrócił się i pokazał Johnniemu palec, na którym został tylko

brunatny ślad. Jednak gdy opadł z powrotem na siedzenie, krew pociekła mu ustami i

nosem.

- Chyba jednak weszła głęboko - oznajmił Johnnie. - Zajmiemy się tym. Jeżeli możesz

jeszcze mówić, pewnie nic ci nie będzie.

- Jasne - zgodził się Jack. - Nic mi nie jest. - Mówił bardzo cicho, jak nigdy.

- Świetnie się trzymasz, jak na swoje lata, skurczybyku - rzuciłem.

- Zamknijcie się, palanty - odrzekł i wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem. Obśmiali się ze

mnie. Było wesoło jak diabli.

Pięć minut później, kiedy wyjechaliśmy na główną drogę, Jack zemdlał. Oparł się

bezwładnie o okno, a z kącika ust wypłynęła mu strużka krwi, rozmazując się na szybie.

Wyglądało to tak, jakby ktoś rozgniótł komara, który był już po obiedzie - wszędzie

bordowe ciapy. Jack ciągle miał na głowie zawiązaną szmatę, ale zdążyła się już

przekrzywić. Johnnie zdjął ją i starł mu krew z twarzy. Jack mruknął coś, unosząc ręce,

jakby chciał odepchnąć Johnniego, ale bezsilnie opadły mu na kolana.

- Gliny pewnie zawiadomiły przez radio innych - odzywa się Johnnie. - Jak pojedziemy

do Saint Paul, koniec z nami. Tak myślę. A ty, Homer?

- Tak samo. Co nam zostaje? Chicago?

- No. Tylko najpierw musimy się pozbyć gabloty. Znają już numery. A nawet jak nie znają,

przyniesie nam pecha.

- Co z Jackiem? - pytam.

- Nic mu nie będzie - mówi i od razu wiem, że lepiej będzie, jak nie poruszę więcej tego

tematu.

Zatrzymaliśmy się przy drodze milę dalej i Johnnie przestrzelił przednią oponę

pechowego forda. Jack oparł się o maskę, niezdrowo blady.

Jeżeli potrzebowaliśmy wozu, zawsze do mnie należało zatrzymanie jakiegoś

samochodu.

- Kiedy nam się nie udaje kogoś zastopować, tobie się udaje - powiedział kiedyś Johnnie.

- Ciekawe dlaczego?

Odpowiedział mu Harry Pierpont. Było to w czasach, gdy nie nazywaliśmy się jeszcze

gang Dillingera, tylko gang Pierponta.

- Bo wygląda jak Homer - powiedział. - Nikt nigdy bardziej nie przypominał Homera niż

Homer Van Meter.

Śmialiśmy się z tego i oto znów stanąłem na poboczu, lecz teraz moje zadanie było

naprawdę ważne. Można powiedzieć, sprawa życia i śmierci.

Przejechały trzy czy cztery auta, podczas gdy ja udawałem, że majstruję przy oponie.

Potem zjawiła się ciężarówka, ale jechała za wolno i za bardzo nią trzęsło. Poza tym z

tyłu siedzieli jacyś goście. Kierowca zwolnił i mówi:

- Potrzebujesz pomocy, amigo?

- Nie, dzięki. Chcę nabrać apetytu przed lunchem. Jedźcie dalej.

Facet śmieje się i rusza. Goście z tyłu machają do mnie.

Następny był inny ford, zupełnie sam. Zacząłem wymachiwać rękami, żeby się

zatrzymali, stałem w takim miejscu, że musieli zauważyć przebitą oponę. Szczerzyłem

do nich zęby w uśmiechu, który mówił, że jestem tylko niegroźnym Homerem stojącym

na poboczu.

Zadziałało. Ford stanął. W środku siedziały trzy osoby, mężczyzna, młoda kobieta i tłuste

dziecko. Rodzina.

- Chyba złapał pan gumę - odzywa się mężczyzna. Miał na sobie garnitur i płaszcz,

czyste, ale nie pierwszego gatunku.

- No, nie wiem, czy jest aż tak źle - mówię na to. - Powietrza nie ma tylko na dole.

Jeszcze się śmiał, jakbym opowiedział jakiś nowy wspaniały żart, gdy spomiędzy drzew

wyszli Johnnie i Jack z gnatami.

- Spokojnie - odzywa się Jack. - Nikt nie chce wam zrobić krzywdy.

Człowiek popatrzył na Jacka, popatrzył na Johnniego, potem znów na Jacka. Później

jego oczy zatrzymały się na Johnniem i otworzył usta. Widziałem to już tysiące razy, ale

zawsze mnie bawiło.

- Jesteś Dillinger - dyszy facet i momentalnie podnosi ręce.

- Miło mi pana poznać - Johnnie na to i łapie go za rękę. - Opuść te graby, dobrze?

Kiedy człowiek opuścił ręce, minęło nas kilka samochodów - wieśniacy jechali do miasta,

siedząc sztywno jak kije w swoich starych, zabłoconych sedanach. Wyglądaliśmy jak

paru gości na poboczu, którzy szykują się do wymiany opony.

Tymczasem Jack podszedł do forda od strony kierowcy, wyłączył silnik i wyjął kluczyki.

Niebo tego dnia było białe, jakby miał padać deszcz albo śnieg, ale twarz Jacka była

jeszcze bielsza.

King Stephen - Śmierć Jacka Hamiltona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: