arodziny – narodziny Chrystusa świętujemy od 354 roku naszej ery. Ciekawostką jest, że starożytni Egipcjanie obrazowali swojego boga – słońce przy pomocy wizerunku dzieciątka, które czczono 25 grudnia wg kalendarza juliańskiego, czyli w dniu przesilenia zimowego i narodzin słońca tymże wyjątkowym dniu. Jak podaje Pismo Święte - św. Augustyn przyczynił się do połączenia świąt pogańskich ze świętami chrześcijańskimi, w pierwszych świętowano narodziny światła, w drugich narodziny stwórcy światła.
h do góry
Choinka polska – dawniej była strojona w ozdoby naturalne lub robione ręcznie z papieru, szyszek, słomy, drewna. Obecnie w użyciu są choinki sztuczne – ekologiczne. Zwyczaj choinek przyszedł do Polski z Niemiec. W wielu kulturach i religiach drzewo, zwłaszcza iglaste jest symbolem, życia, płodności, odradzania się i trwania. Oświetlenie choinkowe miałoby wskazywać na Chrystusa, który przyszedł na świat jako „światło pogan”. Zaś żywe zielone drzewko miałoby symbolizować Chrystusa – źródło wszelkiego życia. Warto o tym pamiętać strojąc świąteczne drzewko. A ubiera się je dopiero w wieczór wigilijny. Aby zapalić pierwsze świeczki trzeba poczekać na pojawienie się na niebie pierwszej gwiazdy.
Podłaźniczka – zanim była modna choinka, wcześniej izbę przystrajano gałązkami drzew iglastych. Przybilajno je na płotach i furtkach. W niektórych okolicach wieszano w izbie nad stołem wigilijnym druciane lub słomiane koło. Ozdabiano je jabłkami, orzechami, krążkami z barwionych opłatków, łańcuchami ze słomki. Dekoracje taką nazywano Podłaźniczka. Miała chronić domostwo przed chorobami i od złych uroków. Zapewniało zgodę, pomyślność i miłość rodzinną. Nazywano ja tez sadem lub bożym drzewkiem.
Żłóbek, narodziny szopki - grota betlejemska - miejsce narodzin Chrystusa, wraz ze znajdującym się tam żłóbkiem - to miejsce szczególne dla chrześcijan. Od dawien dawna podlegało wyjątkowej czci i kultowi. Rozpowszechnienie idei budowania i odtwarzania w kościołach żłóbka betlejemskiego przypisywane jest osobie św. Franciszka z Asyżu, który w 1223 roku zainscenizował pierwszą "żywą" szopkę. Tej nocy niewielka grota w pobliżu Greccio była miejscem, gdzie na oczach okolicznych wieśniaków po raz pierwszy rozegrała się scena narodzin Jezusa. Ten epizod, którego wspomnienie przechowują i przekazują Franciszkanie, pozwala uznać św. Franciszka twórcą idei szopkarstwa. Zwyczaj budowania żłóbka szybko rozprzestrzenił się w Europie.
Jasełka – tradycja - okres "jasełek" czyli udramatyzowanych, teatralnych scen na temat przyjścia Chrystusa Pana na świat związany jest z drugim dniem świąt Bożego Narodzenia. Na tle dekoracji z grotami, skałami, roślinnością, obok żłóbka ustawiano nieruchome, adorujące postacie pastuszków, zwierząt, trzech wschodnich królów. Początkowo jasełka odbywały się tylko w budynkach kościelnych. Od 1736 roku z powodu nieobyczajnego zachowania w budynku kościelnym miały tylko swoje miejsce szopki oraz figury nieruchome. Widowiska jasełkowe przeniosły się do karczm, szop, większych izb, na place i ulice miast. Z rąk duchowieństwa przeszły w ręce komediantów. Powoli miejsce żywych postaci zastępowano kukiełkami, którym głosu udzielali ukryci kolędnicy, a z czasem aktorzy. Jasełka ruszyły w podróż odwiedzając bogate domy, dwory szlacheckie, dwory królewskie a nawet profesjonalnie zbudowane pomieszczenia teatralne.
Wieczerza wigilijna - tradycja rodzinnej, uroczystej wieczerzy jest dzisiaj bardzo mocno zakorzeniona w polskich domach. Obyczaj ten zauważono i zapisano już w XVII w., choć przypuszcza się, że był praktykowany już dużo wcześniej. Jego istotnym elementem jest zachowanie postu. Wieczerzę poprzedza przygotowanie choinki, jak też domowej szopki. Pod białym obrusem kładzie się kilka kłosów siana (symbolika szopki betlejemskiej). Do stołu zasiada się po ukazaniu pierwszej gwiazdy na niebie. Uczestnicy kolacji dzielą się białym opłatkiem, składają życzenia, wybaczają wzajemne urazy. Przyjęło się pozostawienie wolnego nakrycia przy stole dla ewentualnego gościa lub też symbolicznie dla Chrystusa. Były i są różne przesądy dotyczące ilości i zawartości potraw wigilijnych. Najczęściej podaje się zupę rybną czy migdałową, barszcz, potem grzyby z kapustą, ryby gotowane lub pieczone (najczęściej karp w szarym sosie), kluski z makiem, kompot z suszonych owoców, itd. Na ogół przygotowuje się 7,9 względnie 12 potraw. We wschodnich regionach obowiązkowo podaje się kutię(gotowaną pszenicę lub jęczmień z miodem, orzechami i migdałami). Po skończonej wieczerzy śpiewa się kolędy i obdarowuje prezentami.
Opłatek - wigilijny zwyczaj łamania się opłatkiem należy do najtrwalszych i najżywszych tradycji Bożego Narodzenia. Dzielenie się opłatkiem, choć niekoniecznie w Wigilię, praktykowali już najwcześniejsi chrześcijanie - otrzymywali go ci, którzy nie byli na mszy. Od dawna, tuż przed wieczerzą, łamano się opłatkiem z członkami rodziny, służbą, kolędnikami i oczywiście duchami przodków. Nawet zwierzęta gospodarskie dostawały opłatek od swego gospodarza. Nie ma solidnego studium, które wskazałoby kiedy i w jakich okolicznościach ta tradycja zakorzeniła się w Polsce. Najstarsza wzmianka źródłowa pochodzi z końca XVIII wieku. Dzisiaj jest to już wyłącznie polski zwyczaj, którego najważniejszym przesłaniem jest pojednanie. Dzieląc się opłatkiem składamy sobie życzenia dobra wszelakiego, zapominamy o urazach, wybaczamy winy.
Kolędy – wyraz kolęda pochodzi od łacińskiego słowa „calendae”, oznacza pierwszy dzień miesiąca. Kolęda w Polsce oznacza przede wszystkim pieśń religijną, związaną tematycznie z narodzinami Chrystusa. Najstarsza polska kolęda „Zdrów bądź królu anielski” pochodzi z 1424 roku, choć sam termin utrwalił się w XVII wieku. W tym okresie powstało wiele kolęd i pastorałek. Inne śpiewali zakonnicy, inne arystokracja, mieli też swoje kolędy kupcy i pozostałe stany. Niektóre kolędy autorskie znane są do dziś: „Przybieżeli do Betlejem pasterze” i „Przy onej górze” J. Żabczyca, „Bóg się rodzi” F. Karpińskiego, „Mizerna cicha” J. Lenartowicza. Jednak kolędy powstawały też dzięki twórcom anonimowym. Jakkolwiek większość kolęd powstała w łonie kościoła katolickiego, nie brak też kolęd luterańskich, kalwińskich czy husyckich. Kolędy są zjawiskiem kulturowym, zwłaszcza w Polsce, gdzie ilość znanych i opisanych osiąga liczbę ponad pół tysiąca.
Prezenty gwiazdkowe – powszechna praktyka miłego, wzajemnego obdarowywania się prezentami (zwłaszcza dzieci) związana była pierwotnie z kultem św. Mikołaja, biskupa diecezji Bari (Włochy), wielkiego jałmużnika żyjącego w IV wieku. Jego niezwykła hojność, troska o biednych, stały się symbolem i uosobieniem miłości każdego bliźniego. Właśnie w okresie świąt bożonarodzeniowych znalazła swoje logiczne uzasadnienie i to już w średniowieczu. Dzisiejszą tradycję wręczania prezentów zawdzięczamy Marcinowi Lutrowi, który domagał się aby protestanci zaniechali zwyczaju „Św. Mikołaja”, a prezenty dawali jako dar samego „Dzieciątka Jezus” . Z czasem wszystkie kraje chrześcijańskie przyjęły taką praktykę. Ślad dawnej tradycji biskupa – ŚW. MIKOŁAJA nadal rozpoznajemy w postaci gwiazdora ubranego w szaty biskupie, z mirtą i pastorałem. To on w wigilię Bożego Narodzenia przynosi nadal prezenty, to do niego dzieci piszą swoje listy.
Koło informatyczne z Gimnazjum im. Macieja Rataja w Żmigrodzie
skład elektroniczny: Karolina Zadorożna kl3 g
marzena_kaszowska