Echo Medziugorja.pdf

Echo Medziugorja

Echo Maryi Królowej Pokoju

„Echo Maryi Królowej Pokoju”, 31-419 Kraków, ul. Kwartowa 24/U1

tel./fax (+48) 12 413-03-50, e-mail: echo@ceti.pl ISSN 1507-062X

240

Orędzie z 25 grudnia 2007 r.

„Drogie dzieci! Z wielką radością

przynoszę wam Króla Pokoju, by

On was pobłogosławił swoim bło-

gosławieństwem. Oddajcie Mu

pokłon i ofiarujcie czas Stwórcy,

którego łaknie wasze serce. Nie

zapominajcie, że jesteście prze-

chodniami na tej ziemi i że rze-

czy mogą wam sprawić niewielką

radość, a dzięki memu Synowi

podarowane jest wam życie

wieczne. Jestem z wami dlatego,

by was poprowadzić do tego,

do czego dąży wasze serce. Dzię-

kuję wam, że odpowiedzieliście

na moje wezwanie”.

„Kiedy cały lud przystępował do chrztu,

Jezus także przyjął chrzest” – Łk 3,21

Orędzie z 25 grudnia 2007 r.

dla Jakova

„Drogie dzieci. Dziś w szczególny

sposób wzywam was do otwarcia

się na Boga i niech każde wasze

serce stanie się miejscem naro-

dzenia Dzieciątka Jezus. Kocha-

ne dzieci, przez cały ten czas,

w którym Bóg pozwala mi być

z wami, pragnę prowadzić was

do radości waszego życia. Ko-

chane dzieci, Bóg jest jedyną,

prawdziwą radością waszego ży-

cia. Dlatego, drogie dzieci, nie

szukajcie radości w rzeczach

ziemskich, lecz otwórzcie wasze

serca i przyjmijcie Boga. Kocha-

ne dzieci, wszystko przemija, tyl-

ko Bóg pozostaje w waszym ser-

cu. Dziękuję, że odpowiedzieli-

ście na moje wezwanie”.

li i przeżywali. Jest to nieustająca obietni-

ca, która już wydała i która wciąż wydaje

zawiązki i owoce świętości; jest to dobro

obecne na świecie, nawet jeśli nie wszy-

scy jeszcze się nim cieszą.

Pokój między ludźmi, między naroda-

mi, między wszelkim stworzeniem, pokój

mesjański , jest w naszym zasięgu, ale nie

może zostać narzucony; trzeba go przy-

jąć, trzeba go przeżywać, aby zaś do tego

doszło, wola człowieka musi stać się

zgodna z wolą Boga, musimy stać się

ludźmi dobrej woli.

Z wielką radością przynoszę wam Kró-

la pokoju, aby On was pobłogosławił

swym błogosławieństwem , mówi do nas

Maryja w to Boże Narodzenie, a Jej słowa

potwierdzają, że obietnica pokoju wciąż

jest aktualna; mimo naszej niewierności

On pozostaje wierny, ponieważ nie może

się zaprzeć samego siebie (por. 2Tm 2,13).

Król pokoju jest tam, w ramionach Ma-

ryi i czeka, byśmy Go w sobie przyjęli.

Oddajcie Mu pokłon i ofiarujcie czas

Stwórcy, którego łaknie wasze serce.

Wielbić Jezusa oznacza przyswajać sobie

Jego świętość, dać się przenikać promie-

niowaniu Miłości płynącemu z Najświęt-

szej Eucharystii, pozostawać z Nim we

wspólnocie, dotrzeć w Nim do Stwórcy,

do którego mniej lub bardziej świadomie

dąży i tęskni każda ludzka istota. To jed-

nak wymaga czasu ( ofiarować czas ); nie

chodzi o jedną z wielu spraw, które należy

jak najszybciej załatwić, by mieć ją z gło-

wy. Chodzi o to, by cały czas przebywać

z Jezusem, przeżywać z Nim każdą chwilę

naszego dnia, stać się podobnym do Niego

we wszystkim, co robimy, myślimy, czego

Król pokoju

Chwała Bogu na wysokościach, a na

ziemi pokój ludziom Jego upodobania

(Łk 2,14) wtóruje chór niebieski słowom

anioła zwiastującego pasterzom narodze-

nie Zbawiciela. Orędzie pokoju jest więc

skierowane do wszystkich ludzi, ponie-

waż Bóg kocha wszystkich ludzi. Chociaż

jednak wszyscy ludzie są adresatami tego

orędzia, nie wszyscy przeżywają, albo

przynajmniej przyjmują, Boże orędzie.

Bóg ofiarowuje swoje dary, ale ich nie

narzuca i na tym polega jeden z najbar-

dziej niezwykłych aspektów Jego Miłości.

Życie na ziemi wciąż naznaczone jest po-

działami i przemocą; wspólnota z Bogiem

stała się możliwa po przyjściu Chrystusa,

ale nadal nie jest powszechna i obiecany

ludziom pokój pozostaje jeszcze w zawie-

szeniu między niebem a ziemią.

A jednak nie zwleka Pan z wypełnie-

niem obietnicy – bo niektórzy są przeko-

nani, że Pan zwleka – ale On jest cierpli-

wy w stosunku do was. Nie chce bowiem

niektórych zgubić, ale wszystkich dopro-

wadzić do nawrócenia (2P 3,9). Pokój

obiecany przez aniołów nie spóźnia się

z nadejściem, ale czeka, byśmy go przyję-

pragniemy; chodzi o to, by powtórnie naro-

dzić się z góry, z Ducha (J 3, 1-8).

Wszystko, czego nie czyni się w Chry-

stusie, co nie przechodzi przez Niego, ma

krótki żywot, a wydawane owoce, są mar-

ne i ulotne.

Nie zapominajcie, że jesteście prze-

chodniami na tej ziemi i że to, co ziem-

skie, może wam dać tylko niewielką ra-

dość, a dzięki mojemu Synowi podaro-

wane jest wam życie wieczne. Życie

wieczne to życie w Chrystusie, to życie

Chrystusem. On jest chlebem życia i kto

Go spożywa, będzie żył na wieki. Maryja

jest z nami, by raz jeszcze dać nam,

jak 2000 lat temu, Syna Swojego Jezusa,

a w Nim wszystko, do czego dąży nasze

serce . W Jezusie bowiem, i tylko w Nim,

zdołamy odnaleźć Pokój, Miłość, Nadzie-

ję, Wieczność. W Nim, i tylko w Nim,

ukoi się każda tęsknota, zniknie każdy

lęk, przezwyciężony zostanie każdy po-

dział, a dokona się to, jeśli z Jego łaski na-

sze życie stanie się wyrazem Jego życia.

Nuccio Quattrocchi

Styczeń 2008

~ 2 ~

WIERZCIE I ŻYJCIE SŁOWEM BOŻYM

„Drogie dzieci! Dziś znowu wzywam was, abyście nieśli Ewangelię waszym rodzinom.

Nie zapominajcie, drogie dzieci, o czytaniu Pisma Świętego. Umieśćcie je na widocznym

miejscu, a swoim życiem świadczcie, że wierzycie i żyjecie słowem Bożym...” – 25.01.2006 r.

Jezus jako Lekarz

i Dawca życia

Funkcja przełożonego synagogi (gr .

archisynagogos ) rozmówcy Jezusa

(w. 22) była bardzo szanowana we wspól-

nocie żydowskiej. Był on odpowiedzialny

za organizowanie życia religijnego i spo-

łecznego w synagodze. Wyrażenie „jeden

z przełożonych” koresponduje z tekstem

Dz 13,15, gdzie mowa jest o więcej niż jed-

nym przełożonym synagogi. Imię Jair w ję-

zyku hebrajskim oznacza „Bóg oświeca”

(Lb 32,41; Sdz 10,3-4; Est 2,5). Gest po-

stawy padania na kolanach zawiera posta-

wę pokory i uniżenia (5,6.33; 7,25).

Przełożony synagogi błaga o ocalenie

córeczki, która znajduje się w sytuacji

agonii (w. 23). Jair prosi Jezusa, aby

przybył do jego domu i aby położył ręce

na jego córeczkę. Gest wkładania rąk

na osoby chore był rozpowszechniony

w starożytności (2Krl 5,11). W tekście

Ewangelii Markowej wielokrotnie poja-

wiają się wzmianki o tym, że Jezus wkła-

da ręce na chorych (6,5; 7,32; 8,23.25).

Prośba Jaira dotyczy ocalenia i życia dla

jego córki. Terminologia ta funkcjonowa-

ła w pierwszych wspólnotach chrześcijań-

skich na określenie zbawczej mocy Chry-

stusa i życia w blasku zmartwychwstania.

Choroba czyniła ją nieczystą i powodowa-

ła degradację w wymiarze społecznym

i duchowym. Także dotknięcie przez nią ja-

kiejś osoby bądź rzeczy powodowało nie-

czystość (Kpł 12,1-8; 15,19-30). Jej pogar-

szający się stan zdrowia powodował zubo-

żenie w sensie materialnym i duchowym.

Stopniowo była spychana przez społeczeń-

stwo na margines życia. Jej sytuacja stawa-

ła się beznadziejna. W takim momencie

jednak usłyszała o Jezusie. Przyszła do

Niego i dotknęła się Jego płaszcza. Jej dzia-

łanie oparte było na wierze, że kontakt z Je-

zusem może uleczyć ją z choroby. Autor

mocno podkreśla, że przyszła ona do Jezu-

sa nie w sposób jawny, lecz od tyłu.

Na pewno było to spowodowane świado-

mością rytualnej nieczystości i obawą

ostrej reakcji ze strony Jezusa i otoczenia.

Jej działaniu towarzyszy wiara i przekona-

nie w zbawczą moc Jezusa.

Kobieta od razu czuje moc Jezusa,

który ją całkowicie uzdrawia (w. 29-30) .

Cud dokonuje się poprzez dotknięcie Jego

płaszcza. Jezus nie wypowiada żadnego sło-

wa, ani nie kładzie na kobietę rąk. Jest

w pełni świadomy, że dokonał się cud. Wy-

chodzi z niego moc (gr. dynamis ), która po-

woduje cudowne uzdrowienie. Jego pytanie

ma wyraźnie rys personalny i pragnie wy-

ciągnąć uzdrowioną z anonimowego tłumu.

Na pytanie Jezusa najpierw odpo-

wiadają Jego uczniowie (w. 31-32) . Ich

odpowiedź jednak dotyczy tylko ze-

wnętrznej sytuacji. Widzą wokoło wielki

tłum i ściskających się ludzi. Pytanie Mi-

strza wydaje im się dziwne i nielogiczne.

Ich oczy są jednak zamknięte na to, co do-

konuje się między Jezusem a uzdrowioną.

Jezus oczekuje na reakcję kobiety i na jej

odpowiedź.

Kobieta przybywa do Jezusa zalęk-

niona i drżąca (w. 33) . Jej postawa wy-

pływa z obawy na reakcję Jezusa, którego

płaszcza dotknęła bez pozwolenia. Obawia

się, czy nie stała się przez to źródłem nie-

czystości dla samego Jezusa. W geście po-

kory i skruchy pada przed Jezusem wyzna-

jąc mu całą prawdę o swoim zachowaniu

i o cudzie, którego doświadczyła. Zdaje się

całkowicie na wolę swego Uzdrowiciela.

Markowy tekst (5,21-43) opisuje

dwa cuda dokonane przez Jezusa :

uzdrowienie kobiety cierpiącej na krwo-

tok oraz wskrzeszenie córki przełożonego

synagogi. Obie narracje mają elementy

wspólne: cierpienie dwóch kobiet, licz-

ba 12, słownictwo (wiara, ocalenie, cór-

ka). W opisie obu cudów bardzo mocno

zostaje podkreślony tragizm sytuacji

i beznadziejność. Córka Jaira znajduje się

w sytuacji śmierci, a kobieta cierpiąca

na krwotok uważana jest według żydow-

skich przepisów za nieczystą. Jezus wy-

zwala z tych sytuacji poprzez uzdrowienie

choroby nieuleczalnej oraz poprzez

wskrzeszenie do życia. W Ewangelii Mar-

kowej bardzo istotnym jest pytanie o toż-

samość Jezusa. Cuda dokonywane przez

Jezusa potwierdzają, że jest On Synem

Bożym i zapowiadanym Mesjaszem.

Przeprawa Jezusa wraz z uczniami

na drugą stronę jeziora (w. 21), wska-

zuje na dynamizm akcji i szeroki zakres

działalności Jezusa. Termin „łódź” (gr.

ploion ) występuje często w kontekście cu-

downej działalności Jezusa. Autor wyraź-

nie sytuuje miejsce cudotwórczej akcji

Jezusa nad morzem (gr. thalassa). Ten

zbiornik wodny położony ok. 200 metrów

poniżej poziomu Morza Śródziemnego

ma 21 km długości i 12 km szerokości.

Podczas silnych wiatrów powstają na nim

duże fale, co niewątpliwie ma wpływ

na to, że jezioro to przez lokalną ludność

nazywane jest morzem. Posiada ono róż-

ne nazwy biblijne. W Starym Testamencie

a także i dziś przez Żydów jest określane

mianem Kinneret od hebr. kinnor (cytra),

którą przypomina swoim kształtem.

W Ewangeliach znajdujemy nazwy: Mo-

rze Galilejskie – od krainy geograficznej,

w której jest położone; Jezioro (Morze)

Tyberiadzkie – od największego miasta

położonego nad jego brzegami, Jezioro

Genezaret – od równiny rozciągającej się

od północnego zachodu w kierunku połu-

dniowo-wschodnim.

Wiersz (24) stanowi przygotowanie

do opisu cudownego uzdrowienia ko-

biety cierpiącej na krwotok. We wcze-

śniejszym kontekście mowa jest o wiel-

kim tłumie otaczającym Jezusa działają-

cego nad jeziorem. Autor podkreśla, że

Jair towarzyszy Jezusowi i w ten sposób

staje się świadkiem jego czynów i słów.

Narracja o cudownym uzdrowieniu

kobiety rozpoczyna się od opisu choro-

by (krwotok trwający dwanaście lat)

i o jej dramatycznej sytuacji (w. 25-28) .

~ 3 ~

Jezus zwraca się do niej czule „córko”

(gr. thygater) (w. 34) . Termin ten występu-

je w narracji w odniesieniu do córki Jaira

(5,23.35). Jezus stwierdza, że źródłem oca-

lenia kobiety była jej wiara. Dotknięcie

szaty Jezusa było tylko zewnętrznym feno-

menem znacznie głębszej rzeczywistości

wiary. Semickie wyrażenie „idź w pokoju”

z obietnicą pozostawania w zdrowiu stano-

wi konkluzję narracji o uzdrowieniu kobie-

ty cierpiącej na krwotok.

Dramatyzm sytuacji (w. 35-36) potę-

guje wiadomość o śmierci córki oraz

pytanie o próżne zabiegi wobec Nauczy-

ciela. Jair znajduje się w sytuacji rozpaczy

i beznadziejności. Zaczyna sobie uświa-

damiać, że jego interwencja u Jezusa była

nieskuteczna. W takich okolicznościach

następuje interwencja Jezusa. Zachęca Ja-

ira do porzucenia strachu i do wiary.

Trzech apostołów – Piotr, Jakub i Jan

stanowią ważny krąg w obrębie Dwu-

nastu (w. 37) . To właśnie oni są obecni

w czasie Przemienienia na Górze Tabor

oraz ich wzywa Jezus do czuwania

w Getsemanii.

Jezus pozostawia tłum biorąc ze so-

bą tych trzech Apostołów i przychodzi

do domu Jaira (w. 38-39) . Płacz i głośne

zawodzenie mogą wskazywać na obrzędy

pogrzebowe po śmierci dziewczynki.

Wcześniejsza zapowiedź śmierci córki Ja-

ira zdaje się znajdować swe potwierdze-

nie. Wypowiedź Jezusa wprowadza kon-

trast między tym, co zewnętrzne, a rze-

czywistością wewnętrzną. Jezus oznajmia

zgromadzonym, że dziewczynka nie

umarła tylko śpi. W tekstach Starego i No-

wego Testamentu termin „spać” stanowi

eufemizm wobec śmierci (Dn 12,7;

Ps 88,6; 1Tes 5,10). Jezus chce przez to

wyrazić, że córka Jaira nie umarła w osta-

tecznym sensie, lecz będzie wskrzeszona.

Reakcją żałobników na słowa Jezusa

jest wyśmiewanie Go (w. 40-41) . Świad-

czy to o całkowitym niezrozumieniu Jezu-

sa i niewiarę w boską moc Mistrza z Naza-

retu. Jezus odsuwa ich biorąc ze sobą tylko

ojca i matkę dziecka. W ten sposób wraz

z trójką Apostołów stają się oni świadkami

cudownego wskrzeszenia dziewczynki. Je-

zus biorąc dziewczynkę za rękę wypowia-

da aramejską formułę: „Talitha kum” . Ara-

mejski czasownik „kum” odpowiada grec-

kiemu „egeiro” (powstać) odnoszonemu

w Ewangeliach do rzeczywistości zmar-

twychwstania Jezusa.

Reakcja córki Jaira na słowa Jezusa

i reakcja świadków zdarzenia potwier-

dzają cudowne wskrzeszenie (w. 42-43) .

Wzmianka o wieku 12 lat wiąże się z kon-

tekstem poprzednim, gdzie mowa o cier-

pieniu kobiety przez okres 12 lat. Jezus

nakazuje milczenie wobec tego cudu. Jest

to typowo Markowy temat, który podkre-

śla stopniowe przygotowanie uczniów Je-

zusa do głębszego poznania Jego tożsa-

mości jako Mesjasza i Syna Bożego.

Jezus działający nad jeziorem Gene-

zaret czyni znaki potwierdzające Jego

godność mesjańską i boską. Pochyla się

nad ludźmi znajdującymi się w sytuacji

beznadziejnej. Przezwycięża wszelkie

prawne uwarunkowanie dotyczące czysto-

ści rytualnej, gdyż daje się dotknąć nieczy-

stej kobiecie i sam dotyka zmarłego ciała.

Chce przez to pokazać, że miłość prze-

zwycięża wszelką nieczystość rytualną

i osoba ważniejsza jest niż ludzkie przepi-

sy. Jezus uzdrawiając i wskrzeszając jawi

się jako Lekarz i Dawca życia. Jego dzia-

łanie ma wyraźny rys personalny. Wydo-

bywa z anonimowego tłumu konkretne

osoby, z którymi wchodzi w dialog inter-

personalny. Nie przekreśla ani nieczystej

kobiety, ani zmarłej dziewczynki, gdyż po-

trafi dostrzec głębszy wymiar wiary cier-

piącej kobiety i Jaira. Wypowiedzi i dzia-

łanie Jezusa budzą niezrozumienie wśród

Jego uczniów i otaczających Go tłumów.

Dostrzegają oni tylko fenomeny zewnętrz-

ne będąc zamkniętymi na wewnętrzną rze-

czywistość wiary i prawdy. Spośród tłu-

mów Jezus wybiera ograniczone grono

swych świadków, którzy są zaproszeni

do głębszego spojrzenia na słowa i czyny

Mistrza z Nazaretu. Jezus domaga się wia-

ry i stanięcia w całej prawdzie. Tylko taka

sytuacja rodzi głęboki dialog z Bogiem,

daje poczucie sensu i jest źródłem praw-

dziwej chrześcijańskiej radości. Jezus jako

Lekarz uzdrawia nie tylko ciało, lecz

przede wszystkim ducha. Jezus jako Daw-

ca życia jest źródłem szczęścia nie tylko

w życiu doczesnym, lecz przede wszyst-

kim w życiu wiecznym.

Czy przychodzę do Jezusa w sytu-

acji beznadziejnej i grzechu? Czy po-

trafię zdobyć się na odwagę, by wbrew

obiegowym opiniom i sądom trwać wier-

nie przy Prawdzie? Czy tak jak Jezus po-

trafię pochylać się nad cierpiącymi i nieść

Boże życie wszędzie tam, gdzie panuje

smutek i śmierć? Czy nie lękam się stanię-

cia w całej prawdzie przed Jezusem? Czy

jestem głęboko widzącym spoglądającym

na rzeczywistość przez pryzmat wiary?

Czy na modlitwie i przez uczestnictwo

w sakramentach świętych przychodzę

często do Lekarza mej osoby, który leczy

moje rany, zniewolenia i grzechy? Czy

otwieram się w pełni na Dawcę życia, któ-

ry jak nikt inny może wskrzeszać mnie ze

śmierci duchowej i obdarzać na każdy

dzień łaską pokoju i prawdziwej chrześci-

jańskiej radości?

Ks. prof. dr Mirosław S. Wróbel – KUL

Z ˚ycia KoÊcio∏a

Rodzina

wspólnotą pokoju

Orędzie Ojca Świętego

Benedykta XVI na światowy

dzień pokoju 1 stycznia 2008 r.

Na początku Nowego Roku pragnę

przesłać kobietom i mężczyznom na ca-

łym świecie serdeczne życzenia pokoju

wraz z gorącym orędziem nadziei. Zapra-

szam wszystkich do wspólnej refleksji

na będący tytułem tego przesłania temat,

który szczególnie leży mi na sercu: Rodzi-

na wspólnotą pokoju. Pierwszą formą

wspólnoty osób jest bowiem ta, którą two-

rzy miłość pomiędzy mężczyzną i kobietą,

decydującymi połączyć się na zawsze i ra-

zem założyć nową rodzinę. Jednakże naro-

dy ziemi również są wezwane do budowa-

nia więzów solidarności i współpracy, zna-

mionujących członków jedynej rodziny

ludzkiej : „Wszystkie (...) ludy – orzekł So-

bór Watykański II – stanowią jedną wspól-

notę, mają jeden początek, ponieważ Bóg

sprawił, że rodzaj ludzki zamieszkuje całą

powierzchnię ziemi (por. Dz 17, 26), mają

też jeden ostateczny cel – Boga”.

Rodzina naturalna, jako głęboka

wspólnota życia i miłości oparta

na małżeństwie mężczyzny i kobiety,

stanowi pierwsze miejsce „humanizacji”

osoby i społeczeństwa , „kolebkę życia

i miłości” . Słusznie zatem Kompendium

nauki społecznej Kościoła uznaje rodzinę

za pierwszą naturalną społeczność, „in-

stytucję Bożą, która leży u podstaw życia

osób, jako pierwowzór każdego porządku

społecznego” .

Faktycznie, żyjąc w „zdrowej” rodzinie ,

poznaje się niektóre podstawowe kompo-

nenty pokoju: sprawiedliwość i miłość

pomiędzy braćmi i siostrami, władzę, jaką

sprawują rodzice, pełne miłości posługi-

wanie najsłabszym członkom – małym,

chorym, albo starszym, wzajemną po-

moc w życiowych potrzebach, gotowość

do akceptacji drugiego człowieka i, gdy

~ 4 ~

zachodzi taka potrzeba, do przebaczenia.

Dlatego rodzina jest pierwszą i niezastą-

pioną wychowawczynią do życia w poko-

ju. Nie dziwi więc, że przemoc, do której

dochodzi w rodzinie jest uznawana za coś,

czego nie można tolerować. Kiedy zatem

twierdzimy, że rodzina jest „pierwszą i ży-

wotną komórką społeczeństwa”, mówimy

o sprawie zasadniczej. Rodzina jest fun-

damentem społeczeństwa również dlate-

go, że pozwala, w determinujący sposób

doświadczyć, czym jest pokój. I dlatego

wspólnota ludzka nie może obejść się bez

posługi, jaką pełni rodzina. W jakim in-

nym miejscu kształtująca się ludzka istota

mogłoby lepiej poznać naturalny „smak”

pokoju, jeśli nie w rodzinnym „gnieź-

dzie”, które daje mu natura? Język, jakim

posługuje się rodzina jest językiem poko-

ju , i z jego zasobów zawsze powinniśmy

czerpać, aby nie zapomnieć „mowy” po-

koju. W procesie inflacji słowa społecz-

ność nie powinna tracić odniesienia

do „gramatyki” , której każde dziecko

uczą gesty i spojrzenia matki i ojca, zanim

jeszcze zrozumie ono ich słowa.

Z uwagi na to, że rodzina bierze

na siebie obowiązek wychowywania

swoich członków, ma ona specyficzne

prawa . Powszechna Deklaracja Praw

Człowieka , będąca zdobyczą cywilizacji

prawnej o naprawdę uniwersalnej warto-

ści , stwierdza, że „rodzina jest naturalną

i podstawową komórką społeczeństwa

i ma prawo do ochrony ze strony społe-

czeństwa i Państwa” (art. 16/3). Stolica

Apostolska, pragnąc przyznać szczególną

godność prawną rodzinie, ogłosiła Kartę

Praw Rodziny .... Prawa zawarte w Karcie

są wyrazem i wykładem prawa naturalne-

go, zapisanego w sercu człowieka i una-

ocznionego mu przez rozum. Negowanie

czy choćby tylko ograniczanie praw rodzi-

ny, zakrywa prawdę o człowieku i przez to

zagraża samym podstawom pokoju .

Kto zatem nawet nieświadomie dzia-

ła na szkodę instytucji rodziny i ją

osłabia , naraża na szwank pokój całej

wspólnoty narodowej i międzynarodowej,

gdyż osłabia instytucję, która jest faktycz-

nie główną szkołą pokoju . Ten punkt zasłu-

guje na szczególną refleksję: wszystko, co

osłabia rodzinę opartą na małżeństwie

mężczyzny i kobiety, co wprost czy po-

średnio powoduje, że zmniejsza się jej go-

towość do odpowiedzialnego przyjmowa-

nia nowego życia, co utrudnia jej korzysta-

nie z prawa do tego, by przede wszystkim

ona była odpowiedzialna za wychowanie

dzieci, stanowi obiektywną przeszkodę

na drodze do pokoju. Rodzina potrzebuje

domu, pracy albo słusznego wynagrodze-

nia za pracę rodziców w domu, szkoły dla

dzieci, podstawowej opieki zdrowotnej dla

wszystkich. Kiedy społeczeństwo i polity-

cy nie starają się pomóc rodzinie w tych

dziedzinach, pozbawiają się istotnych za-

sobów służących pokojowi. Specjalna od-

powiedzialność za promowanie poszano-

wania rodziny, informowanie o jej oczeki-

waniach i prawach, ukazywanie jej piękna

spoczywa szczególnie na środkach spo-

łecznego przekazu, ze względu na ich

możliwości edukacyjne....

Rodzina potrzebuje domu , odpo-

wiedniego dla siebie środowiska, w któ-

rym będzie mogła kształtować własne re-

lacje. Dla rodziny ludzkiej tym domem jest

ziemia , środowisko, które Bóg Stwórca

dał nam, abyśmy w nim żyli w sposób

twórczy i odpowiedzialny. Musimy ota-

czać troską środowisko: zostało ono dane

człowiekowi, aby strzegł je i pielęgnował

w wolności i z odpowiedzialnością, kieru-

jąc się zawsze kryterium dobra wszyst-

kich. Oczywiście w całym stworzeniu

istota ludzka ma wartość największą. Re-

spektować środowisko to nie znaczy

uznać, że natura nieożywiona czy oży-

wiona jest ważniejsza od człowieka. Nie

znaczy jednak też, że można egoistycznie

uważać, że w pełni możemy nią dyspono-

wać dla własnych interesów, gdyż przy-

szłe pokolenia również mają prawo do ko-

rzystania z dóbr stworzenia....

Zasadnicze znaczenie ma w tym

względzie pojmowanie ziemi jako „na-

szego wspólnego domu” i – by gospoda-

rować nią w służbie wszystkim – wybie-

ranie raczej drogi dialogu, aniżeli jedno-

stronnych decyzji. Można zwiększyć, jeśli

to konieczne, liczbę instytucji o zasięgu

międzynarodowym, aby razem podejmo-

wać decyzje dotyczące zarządzania tym

naszym „domem”. Istotnym warunkiem

panowania pokoju w poszczególnych ro-

dzinach jest fakt, że mają one trwały fun-

dament wspólnych wartości duchowych

i etycznych. Trzeba jednak dodać, że ro-

dzina autentycznie żyje w pokoju, kiedy

nikomu nie brakuje tego, co niezbędne,

a majątkiem rodzinnym – owocem pracy

jednych, oszczędności innych i czynnej

współpracy wszystkich – dobrze się go-

spodaruje w duchu solidarności, unikając

nadmiaru i bez marnotrawstwa. Pokój

w rodzinie wymaga zatem, z jednej strony

otwarcia na transcendentne dziedzictwo

wartości, a z drugiej nie bez znaczenia jest

też zarówno roztropne zarządzanie dobra-

mi materialnymi, jak układanie stosun-

ków międzyosobowych. Gdy brak tego

elementu, następuje stopniowa utrata

wzajemnego zaufania z powodu niepew-

nych perspektyw, które stanowią zagroże-

nie dla rodziny. W taki sam sposób należy

mówić o drugiej wielkiej rodzinie, którą

jest cała ludzkość.

Rodzina żyje w pokoju, jeżeli wszy-

scy jej członkowie stosują się do wspól-

nej normy : przeciwdziała ona egoistyczne-

mu indywidualizmowi i łączy między sobą

jednostki, co sprzyja ich harmonijnemu

współistnieniu i celowemu działaniu. To

kryterium, samo w sobie oczywiste, odno-

si się również do szerszych wspólnot : od lo-

kalnych poprzez narodowe aż do społecz-

ności międzynarodowej. Do osiągnięcia

pokoju potrzebne jest wspólne prawo, któ-

re pomoże wolności być naprawdę sobą,

a nie ślepą samowolą, i które chroniłoby

słabego przed nadużyciami silniejszego.

Ludzkość przeżywa dziś niestety wiel-

kie podziały i ostre konflikty, których po-

sępny cień kładzie się na jej przyszłości .

Na rozległych obszarach globu narastają

napięcia, podczas gdy niebezpieczeństwo,

że coraz więcej krajów będzie posiadało

broń nuklearną budzi w każdym odpowie-

dzialnym człowieku uzasadniony niepo-

kój.... Mija sześćdziesiąt lat, odkąd ONZ

uroczyście ogłosiła Powszechną Deklara-

cję Praw Człowieka (1948-2008). Ten do-

kument był reakcją rodziny ludzkiej

na okropności drugiej wojny światowej.

Uznawała ona, że jej jedność jest oparta

na równej godności wszystkich ludzi,

a centralną kwestią ludzkiego współist-

nienia jest poszanowanie fundamental-

nych praw jednostek i ludów; był to decy-

dujący krok na trudnej i zobowiązującej

drodze do zgody i pokoju....

Zachęcam także wierzących, by nie-

strudzenie błagali Boga o wielki dar

pokoju. Chrześcijanie wiedzą zaś, że mo-

gą się polecać wstawiennictwu Tej, która

– będąc Matką Syna Bożego, który stał się

człowiekiem dla zbawienia całej ludzko-

ści – jest naszą wspólną Matką.

Wszystkim życzę szczęśliwego Nowego

Roku!

Watykan, 8 grudnia 2007 roku

Ta, która jest Matką

Dobrej Rady

„Spośród wszystkich wiosennych

kwiatów, Matko Święta, Ty jesteś naj-

piękniejszym kwiatem … ” . Tak rozpoczy-

na się hymn do Matki Dobrej Rady, który

~ 5 ~

lud Genazzano, małej miejscowości

w Lacjum niedaleko Rzymu, śpiewa

„swojej Matce Bożej” z głębi przepełnio-

nego miłością serca.

Pewne słowa mają w ludzkim języku

wyjątkową wartość i znaczenie, aż na sa-

mo ich brzmienie serce bije mocniej. Tak

właśnie dzieje się z mianem Matki Do-

brej Rady , pod którym czci Najświętszą

Dziewicę zakon augustianów oraz cały

lud chrześcijański. Któż, słysząc słowo

„matka” , nie rozjaśnia się cały szczegól-

nym światłem, w którym zawierają się

przeróżne odcienie: wdzięczność, uczu-

cie, poświęcenie, bezinteresowność,

ofiara, bezpieczeństwo? Bycie matką

oznacza bowiem przede wszystkim

dawać życie.

Dlatego przydomek „Dobrej Rady” za-

wiera w sobie owo bycie matką wypływa-

jące z więzi przyjaźni i zażyłości właści-

wej dla dwóch serc, które szukają się i ko-

chają w naturalny sposób, ale też z do-

świadczenia Maryi, rzucając na wymiar

ludzki boskie światło, ponieważ to Chry-

stus jest „Radą” Ojca dla ludzkości, któ-

ra bez Niego pogrążyłaby się i zagubiłaby

w odmętach grzechu.

siadane środki nie straciła ufności, że

Najświętsza Dziewica i św. Augustyn

pomogą doprowadzić prace do końca.

Jej modlitwy zostały wysłuchane,

a oczekiwanie nagrodzone.

Oto bowiem wieczorem 25 kwiet-

nia 1467 r., w święto św. Marka, w cza-

sie nieszporów zdarzyło się coś, co za-

dziwiło wszystkich i kazało mówić

o cudzie. Początkowo malowidło było

nazywane: Matką Bożą z Raju, z powo-

du słodyczy i piękna wizerunku; Matką

Bożą z Placu, od miejsca, w którym znaj-

dował się kościół, albo Matką Bożą

z Genazzano, od nazwy miejscowości,

jednak ostatecznie zwyciężyło dawne

miano Matki Dobrej Rady. Mówiono

także, że malowidło pochodziło z miasta

Scutari w Albanii ( Echo 239 str. 9,

„Szczególne lato”) i że w czasie turec-

kiej inwazji przenieśli je stamtąd anioło-

wie, aby Święty Wizerunek nie został

sprofanowany. Jeszcze dzisiaj jego kult

jest bardzo żywy wśród Albańczyków,

którzy śpiewają nawet: „Wróć, o Matko

pobożna, wróć do Albanii” . Spośród

wielu świętych i błogosławionych, któ-

rzy nawiedzili sanktuarium, wymienić

trzeba liczne pobyty tutaj bł. Matki Tere-

sy, również pochodzącej z Albanii.

Treścią rozwijaną przez ów Wizerunek

jest gorący uścisk Syna dla Matki , skąd

jasno wynika, że źródło energii kryje się

w Bogu Wcielonym, od którego Matka

czerpie siłę i światło czyniące ją „nad-

ziemsko piękną” .

Kult Matki Dobrej Rady , upo-

wszechniony przez augustianów i popie-

rany przez papieży, spotkał się w sercach

wiernych z silnym oddźwiękiem, prowa-

dząc do wniesienia niezliczonych po-

święconych Jej kościołów, ołtarzy i wi-

zerunków. W 1903 r. Leon XIII zarzą-

dził, aby w Litanii Loretańskiej umieścić

wezwanie do Mater Boni Consilii . Świę-

to liturgiczne, początkowo przypadające

na 25 kwietnia, dzień „Przyjścia” , obec-

nie obchodzone jest 26. tego samego

miesiąca.

Jak przystało na dobre dzieci, zwróćmy

się teraz do najczulszej z matek:

Raduj się, o Maryjo, Obrazie Kościoła

i najsłodsza Matko Dobrej Rady. Ty jesteś

naszym przykładem, znakiem pewnej na-

dziei w naszym pielgrzymowaniu. Dlatego

na drodze życia, którą przemożne siły

przemocy i władzy czynią jałową i krętą,

patrząc na Ciebie uczymy się sprawiać,

aby Chrystus wzrastał w ludzkich sercach,

uczymy się, mimo wszystko, siać Dobro,

Prawdę, Piękno, ponieważ ufamy w siłę

Ewangelii, jedyną, która czyni nas podob-

nymi do Ciebie, o Maryjo, Obrazie Ko-

ścioła i nasza najsłodsza Matko Dobrej

Rady. Amen.

o. Ludovico Maria Centra OSA

Modlitwa Matki

Miano to wy-

wodzi się z au-

gustiańskiego

sanktuarium

w Genazzano

(Rzym), gdzie

od 1467 r. wiel-

ką czcią otacza-

ny jest cenny fresk Matki Bożej, czule

obejmowanej za szyję przez Dzieciątko

Jezus. Początki jego kultu nawiązują

do cudownego wydarzenia, a przynaj-

mniej takim było ono postrzegane przez

ówczesnych: wizerunek Dziewicy Ma-

ryi, który zwrócił uwagę wszystkich. Oj-

ciec Ambroży z Cori opowiada, że

25 kwietnia 1467 r., w czasie nieszporów,

„quaedam imago Beatae Virginis in pa-

riete dictae ecclesiae mirabilia apparuit”

(wizerunek czczony na ścianie tego ko-

ścioła ukazał się w cudowny sposób ).

Z tego przekazu rozwinęła się wyjątkowo

silna tradycja, utwierdzona dodatkowo

świadectwem ludu, który od zawsze wi-

dzi w tym Wizerunku swoją patronkę

i opiekunkę: ludu Albanii .

W rzeczywistości wezwanie takie

nosił mały kościół augustianów w cen-

trum Genazzano, bardzo już podupa-

dły i wymagający remontu. Dzieła te-

go podjęła się tercjarka augustiańska,

bł. Petruccia, która wyczerpawszy po-

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak

modliła się Maryja , kiedy żyła na zie-

mi i jak modli się dzisiaj w niebie?

Myślę, że modlitwa Maryi była przykła-

dem dla Jezusa, że była taka sama, jak

modlitwa Jezusa. Myślę, że Maryja mo-

dliła się zawsze we wspólnocie z Jezu-

sem, zarówno wtedy, gdy Jezus był

przy Niej, jak i wtedy, gdy przebywał da-

leko, wędrując po drogach Palestyny.

Nie potrafię sobie wyobrazić, aby Je-

zus modlił się bez Maryi, nie będąc

z Nią w jedności. Myślę, że modlitwa

Jezusa i Maryi były tak ze sobą złączo-

ne, że Ojciec postrzegał je jako jedną

modlitwę. Modlitwa Jezusa była miło-

ścią ku Bogu, ku Maryi, ku ludziom

i stworzeniu, tak samo, jak modlitwa

Maryi była miłością ku Bogu, ku Jezu-

sowi, ku ludziom i stworzeniu.

Modlitwa Jezusa była otwarciem się

na Boga , na Maryję i na ludzi, tak samo, jak

modlitwa Maryi była otwarciem się na Bo-

ga, na Jezusa i na ludzi. Modlitwa Jezusa

była męką, cierpieniem i głęboką ciemno-

ścią, tak samo, jak modlitwa Maryi była mę-

ką, cierpieniem i głęboką ciemnością. Mo-

dlitwa Jezusa była radością zmartwych-

wstania, tak samo, jak modlitwa Maryi.

Taka właśnie była modlitwa Maryi i taka

też powinna być nasza modlitwa: jak modli-

twa Jezusa i Maryi. Prośmy o nią Maryję,

a zostanie nam dana. Ona tylko na to czeka.

Myślę, że modlitwa Maryi dzisiaj

w niebie jest : miłością i to miłością coraz

większą, otwarciem się i to otwarciem się

coraz większym, radością zmartwych-

wstania i to radością zmartwychwstania

coraz większą.

Myślę, że modlitwa Maryi nosi także

cechy męki i cierpienia wywołanego po-

stępowaniem ludzi. Ma Ona plan ratunku

wobec każdego człowieka, który przypo-

mina plan zbawienia Jezusa. Wydaje się,

że poprzez ten plan Maryja pragnie uka-

zać ludziom Jezusa, tak jak uczyniła to

wobec pasterzy i Trzech Króli, kiedy uka-

zała im Dzieciątko, zdaje się, że Maryja

pragnie ukazać cierpiącej ludzkości obli-

cze Jezusa, oblicze, które potrafi uzdrowić

każdą naszą niemoc i które daje życie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: