Orwig Sara - Wybór Falcona (Harlequin Desire 255).pdf - Orwig Sara - wiedzanietajemna

SARA ORWIG

Wybór Falcona

Falcon’s Lair

Tłumaczyła: Alicja Dobrzańska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– A gdzie się chowają pumy, kiedy pada śnieg?

Ben Falcon spojrzał na pięcioletniego chłopca siedzącego obok

niego na siedzeniu dżipa. Wycieraczki samochodu poruszały się

rytmicznie, zgarniając śnieg, który sypał z szarego od chmur nieba.

– Nie wiem, Renzi. Może mają jaskinie, w których mogą się

schować. Zresztą pumy mają grube futro, więc tak łatwo nie marzną.

– Chciałbym zobaczyć pumę. Jeszcze nigdy żadnej nie

widziałem.

– Tutaj czasami można na nie trafić. Kiedyś na pewno jakąś

zobaczysz.

– Jak będę musiał wrócić do miasta, to nie zobaczę. Ben znów

zerknął na chłopca, objął go i lekko uścisnął.

Rzadko zdarzało się, żeby mały wspominał o swojej matce albo o

powrocie do niej. Renzi patrzył na niego wielkimi, brązowymi

oczami, w których było tyle zaufania i miłości, że Falcon poczuł ostre

ukłucie bólu. Jak to możliwe, że jego własna matka go nie chce? Za

zakrętem drogi ukazały się niskie zabudowania z ośnieżonymi

dachami i spiralami dymu sączącego się z kominów. Ranczo Bar-B

było domem dla chłopców, którzy z jakichś powodów nie mogli

mieszkać ze swoimi rodzinami. Od chwili kiedy Ben poznał Lorenzo

Lopeza, coś ciągnęło go do tego chłopca i od czasu do czasu zabierał

go na parę dni do swojej posiadłości, która sąsiadowała z Bar-B od

południowej strony.

Zatrzymał dżipa na widok Derka Hansena. Wysoki, energiczny i

wesoły dyrektor ośrodka zapiął szczelniej kurtkę i pomachał mu ręką.

Ben odpowiedział mu podobnym gestem i spojrzał na Renziego, który

odpinał właśnie pas bezpieczeństwa, a potem objął Bena i przytulił się

do niego mocno.

– Dziękuję, że pozwoliłeś mi zostać u ciebie.

– Niedługo znów przyjedziesz do mnie. Zabiorę cię w niedzielę.

– Dzięki.

Ben pochylił się i otworzył drzwi, a chłopiec wyskoczył z dżipa,

pomachał ręką dyrektorowi i pobiegł do budynku.

– Mam nadzieję, że dobrze się bawił – odezwał się Ben, nie

wysiadając z samochodu.

– Wiem, że było mu u ciebie dobrze – odparł Derek. – Dzięki za

to, że się nim tak zajmujesz.

– Chciałbym zrobić więcej, ale sądząc z prognozy pogody,

będziemy mieli następną cholerną burzę śnieżną.

– Może matka natura zapomniała, że to już początek kwietnia i

powinna zacząć się wiosna. Uważaj, gdy będziesz wracał do domu.

Derek cofnął się o krok, a Ben ruszył w drogę powrotną. Minął

dwóch chłopców na koniach i pozdrowił ich skinieniem ręki.

Widoczność pogarszała się; wszystko okrywał śnieg, a gałęzie drzew

wzdłuż drogi uginały się pod jego ciężarem.

W końcu znalazł się na wzgórzu, skąd było już niedaleko do jego

rancza, przycupniętego u stóp zbocza pasma Sangre de Cristo w

Górach Skalistych. Płatki śniegu wirowały w polu widzenia, a silnik

dżipa mącił ciszę. Droga była tu kręta, a teren opadał w dół. Ben

omiótł spojrzeniem rozciągającą się przed nim biel i ciemne

wierzchołki drzew poniżej. Nagle dostrzegł pomarańczowy błysk.

– Co, u diabła, się dzieje?

Nieduży płomień strzelał w górę wśród obłoków czarnego dymu.

Ben przyglądał się temu przez chwilę w osłupieniu, po czym nacisnął

gwałtownie na pedał hamulca i, przeklinając pod nosem, włączył

wsteczny bieg. Jakiś cholerny turysta wjechał na teren posiadłości

Bena, a jego samochód musiał stoczyć się na dół i stanąć w

płomieniach!

Podjechał z piskiem opon niebezpiecznie blisko krawędzi zbocza,

a potem z pośpiechem zjechał w dół krętą drogą, przy coraz gęściej

padającym śniegu. Na szczęście znał tutaj każdy skrawek ziemi,

skręcił więc w miejscu, gdzie pod śniegiem wiodła wąska dróżka.

Rzadko odczuwał brak telefonu komórkowego, ale w tej chwili dałby

wiele za możliwość sprowadzenia pomocy.

Zwolnił na wyboistej drodze. Nie widział teraz ognia, gdyż widok

zasłaniały mu wysokie świerki i bezlistne osiki. Po chwili jednak

zobaczył płomienie i serce zamarło mu w piersi. Pomoc i tak

przyszłaby za późno, gdyż w każdej chwili mógł nastąpić wybuch

zbiornika paliwa. Zahamował, wyskoczył z dżipa i pobiegł w stronę

płonącego auta, czując, że skóra mu cierpnie na myśl o eksplozji.

Zobaczył, że jakiś ciemny kształt poruszył się na ziemi tuż przy

samochodzie. Na białym śniegu ujrzał wyraźnie długie, gęste włosy

kasztanowego koloru. Kobieta leżała na brzuchu, w odległości może

metra czy dwóch od płonącego samochodu.

Pędził w jej stronę, niepewny, czy zdąży na czas. Kobieta

usiłowała się podnieść, ale upadła z okrzykiem bólu. Ben dopadł do

niej wreszcie i chwycił ją za ramiona.

– Ostrożnie. Pomogę pani.

– Muszę iść – wysapała, usiłując się wyrwać, ale jednak po chwili

z jękiem zwisła bezsilnie w jego ramionach. – Pomóż mi – szepnęła

patrząc mu w oczy. Na jej włosach i rzęsach osiadły płatki śniegu,

policzek przecinała czerwona linia zadrapania. Chwyciła go za szyję i

przylgnęła mocno do swego wybawiciela.

Odbiegł jak najdalej od samochodu, trzymając ją na rękach.

Doznał dziwnego, dawno nie doświadczanego uczucia – pragnął

opiekować się i chronić nieznajomą, która oparła głowę na jego piersi.

Przycisnął ją mocniej i poczuł, jakie miękkie ma ciało i że pachnie

wiosenną świeżością. Kosmyk jedwabistych włosów połaskotał go w

policzek i Ben zdał sobie sprawę, od jak dawna nie dotykał kobiety.

Pamiętając o grożącym niebezpieczeństwie, starał się jak najszybciej

oddalić od samochodu.

Głośny podmuch eksplozji rzucił go na ziemię. Upadł,

przykrywając sobą ranną kobietę i przez chwilę, mimo całej grozy tej

sytuacji, był aż nadto świadomy wspaniałości jej ciała, jego giętkości i

miękkości. Spojrzał w jej szeroko otwarte oczy i o mało nie utonął w

ich zielonej głębinie.

Poczuł bolesne uderzenie w ramię, a potem coś płonącego spadło

mu na nogi. Zrzucił to kopnięciem i przeturlał się po śniegu, żeby

Orwig Sara - Wybór Falcona (Harlequin Desire 255).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: