Orwig Sara - Zwariowana rodzinka (Harlequin Super Romance 36).pdf - Orwig Sara - wiedzanietajemna

SARA ORWIG

Zwariowana rodzinka

The Mad & The Bad & The Dangerous

Tłumaczył: Michał Wroczyński

– Ki diabeł?

Jason Hollenbeck drapał się po brodzie i spoglądał w gęsty cień,

zalegający pod wysokimi sosnami. Na stoku pagórka widniał tuzin

stożkowatych kopczyków uformowanych z piasku na kształt wielkich

mrowisk.

Zaintrygowany, pochylił się i wtykając palec w suchą, osypującą

się ziemię, zaczaj z uwagą studiować jeden z zagadkowych stożków.

Nie dostrzegł żadnych przemykających mrówek. Po prostu kopczyk z

ziemi. I następny... i jeszcze następny. Kopczyk za kopczykiem.

Wyprostował się oszołomiony.

– Muszę tu częściej przychodzić – mruknął.

Szlak numer trzynaście wiódł przez samotne, odległe górskie

zbocze w parku narodowym San Saba w Sangre de Cristo Mountains i

Jason doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jedyną osobą, która

się tutaj pojawia, jest on sam.

Jego uwagę przykuł nagle pomarańczowy błysk między sosnami.

Natychmiast wielkimi krokami ruszył w tamtą stronę. Wydawało mu

się, że dostrzega postać ubraną w białą koszulę i pomarańczową

pelerynę.

Przyśpieszył jeszcze bardziej, nie spuszczając oka ze

zwodniczego kształtu przed sobą. Wtem nieoczekiwanie ziemia

usunęła mu się spod nóg i Jason wpadł do dołu przykrytego liśćmi i

gałązkami.

– Ki diabeł...

Wylądował niezgrabnie najpierw na stopach, a następnie

przewrócił się na plecy, rozbryzgując mulistą wodę. Kiedy wreszcie

podniósł się i wyprostował, zawadził o coś ramionami. Posypał się na

niego deszcz liści, ziemi i gałęzi. Gdy uniósł głowę, dobiegł go

dźwięczny, dziecięcy śmiech.

Ogarnęła go ślepa furia. Oparł się o krawędź dołu i wydźwignął z

niego do połowy; na tyle, aby dostrzec znikającego między drzewami

chłopca w pomarańczowym skafandrze.

Pod ciężarem jego ramion brzeg jamy osunął się i Jason

ponownie wylądował na dnie, a z góry posypały się kolejne grudy

ziemi. Teraz już wiedział, skąd wzięły się owe stożkowate kopczyki.

Wiedział też, kim była postać ubrana w białą koszulę i pomarańczowy

skafander: jednym z przeklętych bachorów Ruarków, który specjalnie

czekał tu na Jasona. To właśnie jeden z tych upiornych szczeniaków

wykopał dziurę w ziemi. Znał nawet ich imiona: Will, Brett i Kyle.

Przed rokiem sam ich o to zapytał.

Wyciągnął z pochwy nóż, wyżłobił nim stopnie w ścianach jamy i

wygramolił się na zewnątrz. Stanął na brzegu pułapki i popatrzył na

siebie. Jego nowiutki, oliwkowozielony mundur strażnika parkowego

był cały usmarowany błotem. Przeciągnął palcami po swych falistych,

czarnych włosach, strącając z czupryny kilka zeschłych liści.

– Cholerne szczeniaki! – wrzasnął. – Natychmiast macie zasypać

ten dół!

Odpowiedział mu jedynie szum wiatru w konarach drzew.

Ogarnięty wściekłością, Jason ruszył górską ścieżką. Nie rozmawiał

nigdy z rodzicami chłopców, ale teraz miał zamiar to właśnie zrobić.

Dotąd próbował porozumieć się bezpośrednio z chłopcami. Chciał ich

przekonać, że w lesie nie powinni grać na bębnie ani robić prób

zespołu muzycznego, ponieważ płoszą zwierzynę. Zabraniał im kąpać

się w rzece. Przepędzał, kiedy między drzewami puszczali zimne

ognie. Szczeniaki Ruarków. Oczyma wyobraźni ujrzał dwójkę

młodszych, pulchniutkich bachorów w rozsznurowanych butach, w

brudnych podkoszulkach i z pokancerowanymi rękami. Ich rodzice

byli zapewne jakimiś flejtuchami, żyjącymi z lasu i rzeki, których

niewiele obchodził los własnych dzieci. Na szczęście pętaki musiały

chodzić do szkoły. W przeciwnym razie Jason miałby je na głowie

przez okrągły rok.

Myślą, że to dowcipne – wykopać dziurę, obserwować, jak

wpadnie w nią strażnik, a następnie dać drapaka. Sądzą, że nie

dosięgnie ich jego gniew, ponieważ dom Ruarków znajduje się poza

terenem parku, a więc poza jego jurysdykcją. Ale nie tym razem. Tym

razem ich wybryk naraża na niebezpieczeństwo turystów, którzy

pojawiają się w parku. Jason wydłużył krok i zamaszyście ruszył po

sosnowych igłach w dół doliny. Strome górskie zbocze opadało do

wąskiej doliny przeciętej wodospadem rzeki San Saba. Łoskot wody

zagłuszał dźwięk kroków. Przeszedł przez solidny, drewniany most,

skręcił na wschód, opuścił żwirową drogę i pomaszerował w kierunku

polany, na której stał dom Ruarków. Rozpierany złością, zbliżył się do

zabudowań i przeskoczył długi płot, wyznaczający granice parku, od

którego domostwo Ruarków było oddalone tylko o kilka metrów.

W niewielkiej odległości od rzeki biegła lokalna, żwirowa droga,

przy której znajdował się dom, sprawiający wrażenie postawionej

tymczasowo rudery. Na podwórku walały się dwa rowery, opona

samochodowa, błotnik i piłka nożna. Jason przez chwilę zastanawiał

się, czy zobaczy też brudne talerze porozrzucane na trawie, jak to było

podczas jego ostatniej wizyty w tym miejscu. Dom – okazały,

jednopiętrowy budynek – z bliska prezentował się nieźle. Jason

pomyślał sobie, że, gdyby miał innych właścicieli, wyglądałby uroczo;

jeśli, naturalnie, nowym mieszkańcom udałoby się posprzątać ten

chlew po Ruarkach.

I wtedy dostrzegł w ogródku okrągły, przykryty pomarańczową

peleryną, wypięty zadek kogoś, kto pochylał się właśnie nad grządką.

Znów kopie! – pomyślał ogarnięty wściekłością Jason. To zapewne

najstarszy szczeniak Ruarków; to jego skafander mignął mu między

drzewami w lesie.

Mężczyzna zaczął skradać się bezszelestnie, tak jak nauczył się

tego w lesie. Nie obchodziło go, z którym z chłopców ma do

czynienia. Przeskoczył klomb z różowymi petuniami i chwycił

dzieciaka za kołnierz.

– Spróbuj teraz uciekać, szczeniaku! – warknął. – Za wykopanie

tamtego dołu w lesie czekają cię grube nieprzyjemności.

– Co? – „Szczeniak” ostrym skrętem ciała odwrócił się w jego

stronę i Hollenbeck ujrzał w odległości kilku centymetrów od swojej

twarzy jego oblicze.

Orwig Sara - Zwariowana rodzinka (Harlequin Super Romance 36).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: