Informacje o goldenie dla zainteresowanych.
z katalogu ras na www.4lapy.pl
Golden retriefer
Paszport!
Golden retriever
Grupa FCI:
VIII - Aportery, płochacze i psy dowodne
Pochodzenie:
Wielka Brytania
Wielkość:
psy
56 - 61
suki
51 - 56
Waga (kg):
29 - 31,5
25 - 27
Rodzaj włosa:
długi
Umaszczenie:
wszystkie odcienie złotego i kremowego, ale nie czerwony lub mahoniowy; dopuszczalne
kilka białych włosów na piersi
Opis
jest psem należącym do grupy psów aportujących. Jego pochodzenie jest nam dość dokładnie
znane dzięki zapiskom hodowcy psów tej rasy, lordowi of Tweedmouth.
Golden retriever należy do psów o tzw. miękkim pysku, czyli mającym zdolność przynoszenia
upolowanej zwierzyny bez jej naruszenia. Jest on jednocześnie psem aktywnym i
energicznym. Posiada doskonały węch, który sprawia, że pies jest doskonałym myśliwym.
Charakteryzuje się łagodnym wyglądem a także silną i dobrze zbudowaną sylwetką. Ma
silną kufę i mocne szczęki. Umaszczenie złote lub kremowe nigdy nie powinno przybierać
barwy czerwonej, mahoniowej lub rudej. Cechą charakterystyczną są ciemne oczy w ciemnej
oprawie. Psy tej rasy mają średniej długości, obwisł uszy, ogon zaś dość długi i
lekko zagięty. Ogon nie powinien być noszony zbyt wysoko. Podszerstek jest obfity
i zwarty, gładki lub falisty włos tworzy często dekoracyjne frędzle. Wzorcowa wielkość
to około 61 cm w kłębie. Włos wymaga systematycznego czesania.
Golden retrievery jako psy myśliwskie powinny należeć do psów zdrowych i odpornych.
Niestety ich popularność sprawiła, że pewne parametry zostały zaniedbane. Wielu hodowców
zaniedbało niestety badanie swoich psów w kierunku chorób genetycznych, takich jak
chociażby dysplazja. Niestety trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że jak u wszystkich
psów o ciężkich, zwisających uszach, golden retrievery mają skłonność do zapalenia
przewodu słuchowego. Ponieważ jego pasją jest kąpanie się, nie sprzyja to niestety
zachowaniu higieny uszu. Dlatego też stała pielęgnacja i kontrola uszu powinny należeć
do codziennych obowiązków.
Do poważnych wad w budowie należy zbyt wątły kościec, nieprawidłowo noszony ogon
i jasne oczy. Niepożądany jest również brak podszerstka.
Historia
Jeśli chodzi o całą rasę retrieverów, to początkowo używano tej nazwy w odniesieniu
do psów różnych ras, które doskonale nadawały się do polowań. Samo słowo „retrieve”
znaczy tyle, co „znajdować, przynosić”. Za ojczyznę psów uważa się Nową Funlandię
i Labrador.
O pochodzeniu rasy golden retriever
posiadamy dość dokładne informacje. Pierwszym hodowcą psów tej rasy był lord of Tweedmouth
– sir Dudley Marjoribank. Z jego notatek potrafimy bardzo dokładnie odtworzyć pochodzenie
poszczególnych psów tej rasy. Z notatek wyżej wspomnianego lorda wynika, że założycielem
rasy był pies o imieniu Nous o żółtej i falistej sierści, który został wyhodowany
w 1864 roku przez hrabiego de Chichester z rodziców niewiadomego pochodzenia. Nous
został skojarzony z suką Bell, która należała do nieistniejącej już dziś rasy o nazwie
tweed waterspaniel. Była ona podobna do małego retrievera i posiadała długi, skręcony
włos maści wątrobianej.
W roku 1913 Kennel Club uznał golden retrievera za samodzielną rasę o nazwie Golden
or Yellow Retriever. W 1920 roku skreślono człon „yellow” i założono pierwszy klub
hodowców rasy. Pierwsza i druga wojna światowa nieco przyhamowały rozwój hodowli.
Na szczęście po wojnie udało się odtworzyć i wzmocnić rasę. Właściwie już pod koniec
drugiej wojny światowej istniał w Anglii dość duży popyt na młode psy, w roku 1987
zarejestrowano 11 290 golden retrieverów.
Stosunkowo młoda rasa zdobyła olbrzymią popularność na całym świecie, również w Stanach
Zjednoczonych, gdzie pierwszego golden retrievera zarejestrowano w 1925 roku. Amerykanie
ustalając wzorzec rasy, być może kierowali się jej nazwą i wykreowali swój typ golden
retievera o lżejszej budowie i bogatej złotej maści. Kolor jasny, kremowy lub bardzo
ciemny uważają za niepożądany.
Spory dotyczące umaszczenia goldena występują także między samymi właścicielami golden
retrieverów, bowiem na 95 ankietowanych osób, 21 z nich preferuje kremowy kolor sierści
(co ciekawe - im jaśniejszy tym lepiej!), aż 59 osób barwę kremowo-złotą, a skromna
garstka, bo tylko 14 osób intensywnie ciemnozłoty odcień.
Wzorzec
Wygląd ogólny:
Golden retrievery to psy średniej wielkości, mocno i harmonijnie zbudowane, o zdrowym
i łagodnym wyglądzie, aktywne, o płynnych chodach. Retriever musi mieć odpowiednio
wyważone proporcje. Teoretycznie powinien móc spędzić cały dzień w ruchu, w urozmaiconym
terenie bez widocznego wysiłku. Golden musi więc być psem wytrzymałym, o nienagannej
konstrukcji, aby dobrze spełniać role aportera w różnych warunkach. Proporcjonalność
i harmonijność sylwetki powinny być widoczne nie tylko w górnej linii i długości
nóg, ale także w ustawieniu łopatki i kątowaniu kończyn tylnych. Pies o prawidłowym,
głębokim kątowaniu zarówno frontu jak i tyłu, wykazuje się swobodnymi, płynnymi ruchami.
Cechy charakterystyczne:
Łatwy w układaniu, inteligentny i posiadający naturalne zdolności psa aportera.
Głowa:
Harmonijna, wyraźnie rzeźbiona, o dobrze zaznaczonym stopie, mózgoczaszka szeroka,
dobrze osadzona na szyi. Kufa mocna, szeroka i głęboka. Długość kufy zbliżona do
długości mózgoczaszki od stopu do guza potylicznego. Silne szczeki o regularnym,
nożycowym zgryzie. Nos czarny, często wybarwiający się na jasno w zimie lub wiosną.
Oczy:
Dość szeroko osadzone, w ciemnej oprawie. Nadają głowie charakterystyczny łagodny
wyraz, dlatego ich kształt i kolor jest bardzo istotny. Powinny być ciemnobrązowe,
ale nie czarne. Kształt oczu oddaje witalność golden retrievera, dlatego nie powinny
być one ani zbyt małe ani wyłupiaste.
Uszy:
Trójkątne, średniej wielkości, osadzone na poziomie oczu i przylegające do głowy.
Szyja: Sucha i muskularna, o długości proporcjonalnej do reszty ciała.
Kończyny przednie:
Łopatki ustawione ukośnie, nogi proste bez luźnych łokci, o mocnej kości.
Tułów:
Krótki, zwarty, głęboki z dobrze wysklepionymi żebrami i harmonijną górną linią.
Kończyny tylne: Powinny być mocne i proporcjonalne, dobrze kątowane.
Stopy: Zwarte, okrągłe, tzw. kocie.
Ogon:
Osadzony w linii grzbietu, sięgający do stawu skokowego, nie skrócony na końcu, w
ruchu noszony w linii grzbietu.
Włos:
Prosty lub lekko falujący, nigdy skręcony, o gęstym podszerstku, chroniącym przed
wilgocią. Wyraźnie dłuższy włos na tylnej stronie przednich nóg, klatce piersiowej
i brzuchu, tworzący portki na udach i pióro na ogonie.
Wszystkie odcienie koloru złotego i kremowego, nigdy czerwony czy mahoniowego. Kilka
białych włosów dopuszczalne tylko na piersi.
Usposobienie: Przyjacielskie, ufne i spokojne, wyjątkowo cierpliwe.
Wzrost w kłębie: Psy 56-61 cm, Suki 51-56 cm.
Wady: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca są błędem.
Uwaga:
Pies powinien mieć dwa, normalnie wykształcone jądra w pełni spuszczone do moszny.
Na www.?goldenpamei.pl
Napisano:
Golden retiever jest przyjaznym, pełnym miłości psem, bardzo oddanym swojej ludzkiej
rodzinie. Inteligentny łatwy do wychowania, doskonale współżyjący z innymi zwierzętami
domowymi, uwielbiający dzieci. Nadrzędnym celem golden retrivera jest przypodobanie
się właścicielowi. Ma zrównoważony temperament; nie jest zbyt ruchliwy czy nerwowy,
ale także przesadnie spokojny czy leniwy. Jest pełny życia wesoły i dopasowuje się
do wszystkich codziennych sytuacji z opanowaniem i spokojem. Z zachwytem reaguje
na wszystkie polecenia, lubi ruch i nawet jako starszy pies - zabawę. Ujmuje swoją
wyraźną chęcią do bycia posłusznym. Jest bardzo przywiązany i lubi brać udział we
wszystkich czynnościach swojego ludzkiego stada.
Jak wszystkie rctrievery golden został wyhodowany na psa myśliwskiego. Przy pracy
w wodzie jest w swoim żywiole, ale także na polach i łąkach okazuje się niepokonany.
Należy do niezawodnych, gorliwych aporterów, poszukujących bardzo wytrwale i chętnie.
Ze względu na myśliwskie uzdolnienia sprawdza się również jako pies ratownik, przewodnik
niewidomych, pomoc dla niepełnosprawnych oraz dzięki niezawodnemu nosowi - wyszukiwacz
materiałów wybuchowych lub narkotyków.
Wyhodowany na psa pracującego nie ma problemów w kontaktach z innymi psami. Dlatego
szczególnie duży nacisk kładzie się na jego łagodny, zgodny charakter. Jakakolwiek
forma agresji, strachliwość czy nerwowość są wysoce niepożądane. Doszukując się
jakiejś wady, można by wymienić zbyt wylewne zachowanie w stosunku do wszystkich
istot żywych. Mimo to łatwo go kontrolować, ale wymaga rozsądnego wychowania i szkolenia.
Jego silna potrzeba sprawiania przyjemności swojemu przewodnikowi powoduje, że jest
psem łatwym w ułożeniu. Wprawdzie większość goldenów szczeka ostrzegająco, gdy nadchodzi
ktoś obcy, ale nie należy oczekiwać, że będą psami stróżującymi, a w żadnym wypadku
- obronnymi. Do wykonywania tych zadań brakuje im ostrości, a gryzący golden to nie
golden.
Temperament, inteligencja, miłość do właściciela i podporządkowanie mu czynią go
jednym z najlepszych psów rodzinnych, co jest ważniejsze niż wszystkie sukcesy, które
mógłby zdobyć na ringach wystawowych. Należy obecnie do ulubionych ras na całym świecie.
Wyjątkowa niepodawana na oguł Historia rasy
Rasa Golden Retriever
powstała w połowie XIX wieku, przy czym jej pochodzenie stanowi do dziś źródło konfliktów
między kynologami. W jednym jednak prawie wszyscy są zgodni: podstaw rasy należy
szukać wśród owczarków rosyjskich. Niektóre źródła
podają też rosyjskie psy cyrkowe - ale czy psy cyrkowe uznać można za rasę, to już
inna sprawa. Nie do udowodnienia jest obecnie czy
golden
w przeszłości powstał jako rasa w Rosji, czy też tylko jego dalecy przodkowie stamtąd
pochodzą. Pierwsza wersja dotycząca powstania rasy mówi o krzyżowaniu labrador-setter,
spaniel właśnie z przedstawicielami owczarków rosyjskich, przy czym nie precyzuje
się, o które z owczarków rosyjskich chodzi, a następnie z blodhaundem. Inne przekazy
podają, że
golden retriever
rozwinął się jako rasa na Kaukazie i już jako rasa jako tako ustabilizowana pokrojowo
trafił do Anglii gdzie domieszano do jego krwi różne typy retrieverów lub też złotego
laufhunda. Wzajemne krzyżówki doprowadziły do powstania nowoczesnego
golden retrievera. Trzecia wersja podaje, że golden retriever
jest bezpośrednim owocem krzyżówek starego flat coated retrievera z obecnie najistotniejszą
rasą tweed walter spaniel .Obecnie
cieszy się ogromną popularnością na całym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem
Stanów Zjednoczonych. Niezależnie od tego czy tak, czy inaczej wyglądała jego historia,
obecnie za kraj pochodzenia rasy uznaje się Wielką Brytanię.
*Na podstawie książki "Golden Retriever" Joanna Milewska-Kuncewicz
A zaś
Rino Falappi. napisał w książce pt. Czworonożni przyjaciele - rasy, pielęgnacja i hodowla psów.
APORTERY
Został wyhodowany
do polowań na dzikie
ptactwo, a szczególnie do aportowania.
Obecnie wykorzystywany przede wszystkim do towarzystwa.
Budowa: Ten bardzo
elegancki pies posiada proporcjonalną głowę, szeroką, ale nie
robiącą wrażenia ciężkiej. Do tego dochodzi
wydatny stop, jak też
mocna, szeroka i głęboka kufa z prostym
grzbietem nosa. Średniej wielkości uszy są
osadzone na wysokości oczu. Te, ciemnokasztanowe, obwiedzione ciemną krawędzią powiek, są rozstawione szeroko. Szata składa się z gładkiej albo falistej okrywy, tworzącej liczne, miękkie frędzle, oraz z gęstego podszerstka. Maść jest jednolicie złota lub kremowa, przy czym dopuszczalne są włosy białe, ale tylko na piersi. Ogon sięga do stawu skokowego, nie ma jednak prawa być zakręcony.
Historia: Początki tej rasy do dzisiaj są niejasne. Jednak jest pewne, że swoją egzystencję zawdzięcza staraniom lorda Tweedmoutha, który w połowie XIX wieku zajmował się jej hodowlą. Rezultatem byłpies z wrodzonym instynktem aportowania, z doskonałym węchem do płoszenia zwierzyny i z rozmarzonym spojrzeniem owczarka. Brytyjski Kennel Club uznał go w 1913 r. za odrębną rasę. W ostatnich latach golden retriever dowiódł wybitnych zdolności jako przewodnik niewidomych, a także przy poszukiwaniu zasypanych ludzi.
Usposobienie, charakter: Ta rasa ma charakter wrażliwy i spokojny, jest
posłuszna i zrównoważona i ma wyrobione poczucie lojalności. Wobec dzieci zwierzęta te okazują się nader cierpliwe, dlatego też nadają się idealnie dla rodziny. Golden retriever daje się łatwo ułożyć i wobec innych zwierząt nigdy nie zachowuje się agresywnie.
\
Pielęgnacja: Przed zakupieniem szczeniaka trzeba koniecznie sprawdzić, czy jego rodzice nie cierpią na dysplazję stawu biodrowego. Szata musi być raz w tygodniu szczotkowana.
Przestrzeń życiowa: Potrzebuje dużo ruchu, ale przyzwyczaja się do mieszkania w mieście.
A znowu
VON DER LEYEN w swojej książce pt. „WYBIERZ PSA DLA SIEBIE”
Pisze o goldenie tak:
GOLDEN RETRIEVER
Wzrost
pies 56-61 cm, suka 51-56 cm
Masa ciała pies 32-37 kg, suka 27-32 kg
Szata gładki lub lekko falisty
włos pokrywowy tworzą cy frędzle, odporny na wodę podszerstek
Umaszczenie wszystkie odcienie barwy złotej i płowej; maść ruda jest wadą
Częste choroby
dysplazja stawu biodrowego, wady części chrzestnych, niedoczynność tarczycy, postępujący zanik siatkówki
Nadaje się dla początkujących 84
GOLDEN RETRIEVER to wspaniały pies myśliwski, obdarzony wysoką inteligencją, świetnym węchem, odporną na niesprzyjającą pogodę szatą i niesłychaną wprost pasją pływania. Jest posłuszny, łatwy do wychowania, serdeczny i cierpliwy wobec dzieci oraz przyjacielski dla wszystkich innych zwierząt domowych. Przywiązuje się nie tylko do swojego właściciela, lecz do wszystkich członków rodziny, jest z zasady przyjazny ludziom, więc nie nadaje się na psa obrończego. Piękny wygląd i przyjemne oraz łagodne usposobienie uczyniły golden retrievera popularnym psem do towarzystwa, co z czasem przysporzyło rasie problemów. Wprawdzie może się on przystosować do życia w mieście (właściwie przystosuje się do wszystkiego, byle tylko przebywał ze swoją rodziną), ale powinien być trzymany przynajmniej w domu z ogrodem, potrzebuje bowiem bardzo dużo ruchu - niezależnie od pogody co najmniej dwie godziny dziennie.
Odpowiednio prowadzony golden może dokonać rzeczy niezwykłych, toteż świetnie sprawdza się w roli przewodnika niewidomych i jako pies szukający narkotyków.
Niestety ze względu na wielką popularność rasy, zajęli się nią bezwzględni handlarze i hodowcy o wątpliwej reputacji, wskutek czego coraz częściej spotyka się osobniki odbiegające charakterem od wzorca, agresywne i ostre, co jest dla tej rasy całkowicie nietypowe.
Z uwagi na to golden retrievera trzeba kupować u doświadczonego hodowcy.
CO TO JEST RODOWÓD I PO CO NAM ON?
Rodowód to nic innego jak udokumentowanie RASY psa. To gwarancja, że każdy przodek
psa był przedstawicielem danej rasy i spełniał wymogi odnośnie charakteru i wyglądu.
Został zakwalifikowany do hodowli, ponieważ posiadał cechy charakteryzujące daną
rasę.
Rodowód jest odzwierciedleniem lat pracy hodowców pasjonatów, którzy poprzez odpowiednie,
przemyślane skojarzenia psów dbali o zachowanie charakterystycznych cech danej rasy,
eliminując z hodowli osobniki o cechach niepożądanych (np. agresywne lub nadmiernie
lękliwe). Dzięki nim mamy różne rasy psów, o zróżnicowanym wyglądzie, charakterze
i przeznaczeniu.
Rodowód nie jest "biletem na wystawę" ani tym bardziej zobowiązaniem do uczęszczania
na wystawy. To, czy będziemy wystawiać psa, to tylko nasza decyzja. Jeżeli nie jest
to coś co nas "kręci", metrykę na podstawie której wyrabia się rodowód psa, chowamy
do szuflady. I tam czeka ona na wypadek gdybyśmy zmienili zdanie (a bardzo często
tak się zdarza)
Z RODOWODEM CZY BEZ?
Decydując się na jakąś rasę, robimy to ze względu na jej charakter i wygląd. I z
tego powodu ważne jest, żeby nasz wymarzony pies posiadał świadectwo swojej rasy,
czyli rodowód.
Kupując psa bez rodowodu nie mamy gwarancji, że rodzice i dalsi przodkowie byli przedstawicielami
tej rasy, o którą nam chodzi (chyba że wierzymy sprzedającemu na słowo, że pies,
który jest nam pokazywany lub widnieje na zdjęciu to faktycznie ojciec szczeniąt,
a nie jest nim np. kundelek sąsiada, który jest podobnego koloru i gabarytów jak
matka szczeniąt). Wiele osób sprzedaje szczeniaki po "wpadce" swojej suczki jako
psy "rasowe bez rodowodu" pokazując zdjęcie pierwszego lepszego psa danej rasy.
Również nie możemy mieć pewności, że pies będzie miał taki charakter jaki powinien
mieć. A to dlatego, że rodzice, nawet jeśli mają rodowód, nie zostali obejrzani i
ocenieni przez specjalistów danej rasy, co pozwalałoby na zakwalifikowanie ich do
hodowli. Nie wiemy więc, czy któreś z rodziców nie jest nadmiernie agresywne lub
lękliwe, co zdarza się coraz częściej a jest cechą sprzeczną z charakterem typowego
labradora i powinno być eliminowane z hodowli poprzez nierozmnażanie osobników wykazujących
te cechy. Nie wiemy też czy nie mają innych wad, jak np. wada zgryzu itp. Sam fakt
posiadania przez psa rodowodu nie oznacza, że nadaje się on do hodowli i powinien
mieć potomstwo. Od oceny tego są wystawy i sędziowie wyspecjalizowani w danej rasie.
Osoby rozmnażające psy bez rodowodu często nie mają elementarnej wiedzy na temat
odchowu szczeniąt i aby zminimalizować koszty sprzedają szczenięta już nawet 3 tygodniowe
(!), które jeszcze conajmniej miesiąc powinny być przy matce i pić jej mleko. Konieczne
jest to również dla prawidłowego rozwoju psychicznego psa. Psy przedwcześnie odebrane
od matki najczęściej są bojaźliwe i niezrównoważone. Zaniedbania w wieku szczenięcym
pokutują przez długie lata zycia psa.
Nad takimi osobami nie ma żadnej kontroli i to czy zaszczepią i odrobaczą psy to
już ich wolna wola. Mioty rodowodowe przechodzą kontrolę Związku Kynologicznego,
nie zostaną wydane nowym właścicielom wcześniej niż w 7 tygodniu, do nowych domów
muszą udać się przynajmniej raz zaszczepione i kilkukrotnie odrobaczone.
Zakup psa bez rodowodu to ogromne ryzyko, jeżeli ktoś ma duszę hazardzisty to może
je podjąć i mieć nadzieję, że wyrośnie mu zdrowy pies zbliżony do rasy. Bardzo często
po niedługim czasie okazuje się, że pies rosnąc coraz mniej przypomina rasę, którą
miał być. Jeśli tylko wyglądem odbiega od wzorca to jeszcze nienajgorzej. Ale jeśli
zamiast łagodnego, spokojnego psa rośnie nam nadpobudliwy agresor wtedy zaczynają
się problemy, z którymi trudno sobie poradzić. To najczęściej wlaśnie takie "rasowe"
psy trafiają do schronisk.
SKĄD SIĘ BIORĄ PSY BEZ RODOWODU?
Jest kilka powodów, dla których pies nie ma rodowodu:
Rodzice psa z jakiś powodów nie otrzymali uprawnień hodowlanych. Oznacza to, że nie
posiadają cech charakterystycznych dla danej rasy i dlatego też nie powinni być rozmnażani.
Najczęściej są to psy, które mają nieprawidłowy wygląd, zgryz itp, lub są nadmiernie
agresywne albo lękliwe.
"Hodowca" kryje swoją suczkę co cieczkę i z tego powodu tylko co drugiemu miotowi
przysługuje rodowód (Związek Kynologiczny zezwala na krycie suki jeden raz w roku
kalendarzowym). Taki "hodowca" ma na przemian jeden miot legalny, jeden "na lewo".
Krycie co cieczkę wykańcza suczkę, która daje słabsze szczeniaki.
Chyba żaden miłośnik psów nie chce dać zarobić tak bezwzględnemu człowiekowi... Trzeba
pamiętać, że dopóki pseudohodowca będzie miał klientów na szczeniaki, dopóty będzie
biedną...
pacocha_t