Księżyc w Nowiu oczami Edwarda.pdf

Księżyc w Nowiu, rozdział I "Przyjęcie", strona 26.

Part I:

Widziałem, jak bardzo Bella nie chce wychodzić, jak bardzo nie chce spędzać czasu z moją

rodziną udając szczęśliwą ze swoich osiemnastych urodzin, z wielkiego tortu, czy prezentów.

Nie chciałem, by cierpiała.

Ale z drugiej strony miałem również świadomość, że to ja i tylko ja byłem temu wszystkiemu

winien. Gdybym nie pojawił się w jej życiu, gdyby traktowała mnie, jak każdy normalny

człowiek - to jest ze strachem, nieraz mieszanym z wstrętem - żyłaby normalnie. I jak każdy

normalny człowiek, cieszyłaby się ze swoich osiemnastych urodzin. Nie mogłem dopuścić, by

coś ją omijało. I tak wiele już traciła, zyskując mnie. Nieporównywalnie więcej.

Charlie oczywiście zgodził się na wyjście Belli. Wszystko, byleby móc obejrzeć mecz.

Uśmiechnąłem się. Ludzie są tacy przewidywalni, nawet bez grzebania w ich umysłach.

Ująłem rękę swojej ukochanej i poprowadziłem ją do furgonetki. Otworzyłem jej drzwiczki

od strony pasażera, czekając, aż wsiądzie. Posłała mi dziwne, badawcze spojrzenie, po czym

umościła się na fotelu. Cóż. Jak zwykle nie wiedziałem, o czym też może myśleć ta skryta

istota. Ona zdecydowanie nigdy nie była przewidywalna. Jej umysł pewnie już na zawsze

pozostanie dla mnie zagadką.

Zamknąłem za nią drzwiczki i usiadłem za kierownicą. Przekręciłem kluczyk w stacyjce - ryk

silnika standardowo niemal przyprawił mnie o zawał. A raczej przyprawiłby, zważając na

pewne uszczerbki w moim organizmie. Osoba bez serca raczej nie mogła dostać zawału.

Wrzuciłem bieg i ruszyliśmy. Gdy minęliśmy granicę miasteczka, miałem tego wozu już po

dziurki w nosie. Patrząc na deskę rozdzielczą uparcie przedstawiającą 80km/h i ani kilometra

więcej, uświadomiłem sobie, że szybciej byłbym w stanie się czołgać.

- Na miłość boską, zwolnij - zdenerwowała się nagle Bella.

Odwróciłem głowę od starej tarczy i spojrzałem na nią błagalnie.

- Gdybyś tylko się zgodziła, sprawiłbym ci śliczne, sportowe audi. Cichutkie, o dużej mocy...

Westchnąłem. Jakże wspaniale Bella by się prezentowała w takim cudzie. I jaka byłaby to dla

mnie ulga - nie musiałbym się zamartwiać, czy dojedzie do szkoły (nigdzie indziej chyba nie

puściłbym jej tym wrakiem!) w jednym kawałku. Furgonetka wyraźnie zbliżała się powoli do

swojej śmierci. Naturalnej oczywiście. Nigdy nie zraniłbym Belli, psując jej samochód.

Wiedziałem, jak go kocha.

Zaśmiałem się w duchu. Tak, Bella zdecydowanie kocha same potwory niewarte jej miłości.

- Mojemu autu nic nie brakuje. A propos sprawiania mi drogich, bezsensownych prezentów,

mam nadzieję, że nic mi nie kupiłeś na urodziny? - spojrzała na mnie podejrzliwie.

Ze wszystkich sił starałem zachować się powagę. Nie, nie kupiłem jej nic. Ale to chyba nie

znaczy, że nie mogłem zrobić czegoś sam? Mimowolnie się uśmiechnąłem. Udało mi się ją

przechytrzyć.

- Nie wydałem na ciebie ani centa - odparłem spokojnie.

- Twoje szczęście.

Ach, ta jej upartość! Każdy normalny człowiek cieszyłby się z przyjęcia urodzinowego na

jego cześć, z prezentów tym bardziej. I jak tu takiej dogodzić?

- Wyświadczysz mi przysługę? - zapytałem, poważniejąc.

- Zależy jaką.

Westchnąłem. Najlepiej będzie wyłożyć kawę na ławę. Bez zbędnych ceregieli.

- Bello, ostatnie przyjęcie urodzinowe wyprawialiśmy w 1935 roku, dla Emmetta. Okaż nam

trochę serca i przestań się dąsać.

- Niech ci będzie. Obiecuję, że będę grzeczna.

Nagle sobie coś przypomniałem.

- Chyba powinienem cię o czymś uprzedzić...

- Tak?

- Mówiąc "oni", mam na myśli wszystkich członków mojej rodziny.

Jej reakcja była natychmiastowa. Usłyszałem przyśpieszające tętno, odetchnęła głęboko.

- Wszystkich? Emmett i Rosalie przyjechali aż z Afryki?

- Emmettowi bardzo na tym zależało.

- A Rosalie? - głos jej mimowolnie zadrżał, gdy wymawiała jej imię.

- Wiem, wiem, ale o nic się nie martw. Dopilnujemy, żeby nie robiła scen.

Zapadła cisza. Spojrzałem w kierunki Belli. Jej twarz była odwrócona w stronę bocznego

okna. Ciszę wypełniały jedynie ryki furgonetki i bicie jej tętna. Nie przeszkadzałem jej,

wiedziałem, że musi sobie to wszystko poukładać. Skupiłem się na jej sercu. Powoli wracało

do zwyczajnego, rytmicznego bicia. Jak zwykle, oddałem się całkowicie temu

najpiękniejszemu dla mnie dźwiękowi na całym świecie. Gdybym mógł, pewnie spędziłbym

miesiące, może nawet lata nasłuchując tego odgłosu. Właściwie, to spędzałem tak każdą noc.

Uśmiechnąłem się z rozmarzeniem. Co wieczór zasypiała bezpiecznie w moich ramionach,

ciepła, krucha, delikatna... I co rano budziła się z uśmiechem na twarzy, jakby była

najszczęśliwszą osobą na świecie, co było oczywiście nieprawdą. Nikt nigdy nie mógłby być

szczęśliwszy niż ja teraz. Miałem ją. Miałem sens swego istnienia. Gdybym mógł oddałbym

jej swoje zimne serce na tacy, oddałbym jej wszystko. Problemem było jedynie to, że Bella

nie chciała ode mnie nic, prócz mojej miłości. A było to tak mało, przynajmniej jak dla niej.

Mnie samego nieraz przytłaczała siła mojego uczucia. Nigdy nie sądziłem, że można kogoś

tak mocno kochać.

- Skoro nie pozwalasz sobie kupić mi audi, to może powiesz, co innego chciałabyś dostać na

urodziny? - spytałem, niby to swobodnie, ale byłem naprawdę ciekaw jej odpowiedzi. Może

jednak istniało coś, co mógłbym jej dać i z czego byłaby zadowolona?

Odwróciła głowę w moją stronę. Na jej twarzy malował się dziwny niepokój.

- Wiesz, o czym marzę - wyszeptała ledwo dosłyszalnie.

Natychmiast poczułem ogarniającą mnie wściekłość, jak za każdym razem, kiedy Bella

poruszała ten przerażający mnie temat. Nienawidziłem rozmów o tym, nie chciałem

poświęcać nawet jednej setnej myśli tej sprawie. I po cóż zadawałem to bezsensowne

pytanie?!

- Starczy już, Bello. Proszę.

- Jest jeszcze Alice. Kto wie, co dla mnie szykuje...

Mimowolnie warknąłem. Wiedziałem, że żartuje, ale nic dotyczącego tej kwestii mnie nie

bawiło.

- To nie są twoje ostatnie urodziny. Koniec, kropka - powiedziałem hardo.

- To nie fair!

Rozwścieczony, zacisnąłem zęby, powstrzymując się od kolejnego komentarza. Nie chciałem

kontynuować tej kłótni.

Do końca jazdy, w aucie panowała cisza. Jeśli ciszą można oczywiście było nazwać

akompaniament warkotu silnika starej, zardzewiałej furgonetki. Skręciliśmy w leśną drogę i

kilka minut później byliśmy już pod domem.

We wszystkich oknach paliły się światła, gdzieniegdzie wisiały różnokolorowe lampiony a na

schodkach prowadzących na werandę stały ogromne wazony róż. Zacząłem się poważnie

zastanawiać, czy Alice nie urodziła się przypadkiem w epoce baroku. Albo czy nie była po

prostu bezduszną sadystką.

Spojrzałem na Bellę. Patrzyła w stronę przyozdobionej werandy i cicho jęknęła. Jeśli już teraz

była załamana, to strach było wprowadzać ją do środka.

Popatrzyła w moją stronę swoimi czekoladowymi oczami, które teraz były szeroko otwarte.

Usta miała wygięte w podkówkę. Wyglądała tak uroczo! Nie, nie mogłem się na nią

wściekać. Nie potrafiłem.

- To przyjęcie na twoją cześć. Doceń to i zachowuj się przyzwoicie - czułem się, niczym

ojciec strofujący niegrzeczną córkę, ale co poradzić. Nie chciałem zranić swoich bliskich. A

Bella powinna spędzić swoje urodziny jak należy. Nie mogłem jej ograniczać, odbierać

niczego, co ludzkie.

- Wiem, wiem - wymamrotała cicho spuszczając wzrok.

Wyszedłem, w swym naturalnym tempie dotarłem do drugiej strony wozu i otworzyłem jej

drzwiczki.

- Mam pytanie - zaczęła wygramoliwszy się z samochodu z moją pomocą. - Jak wywołam ten

film, to będziecie widoczni na zdjęciach? - spytała nieśmiało zezując na nowy aparat od

Charliego.

Chociaż starałem się okazać powagę, nie wytrzymałem. Mimowolnie wybuchnąłem

śmiechem. Ona naprawdę była najbardziej uroczą istotą pod słońcem!

Wciąż uśmiechając się od ucha do ucha, wziąłem sens mego istnienia za rękę i

poprowadziłem oświetlonym trawnikiem w stronę domu.

Otworzyłem szeroko drzwi. Cała moja rodzina natychmiast wykrzyknęła: "Wszystkiego

najlepszego, Bello!".

Westchnąłem. Zdecydowanie oglądali za dużo amerykańskich filmów. Dziwne, że nie

wyskoczyli wszyscy razem zza kanapy.

Spojrzałem na Bellę. Jej mina świadczyła, że jedyne, o czym marzy, to prysnąć stąd jak

najszybciej. Objąłem ją i pocałowałem w głowę. Jak zwykle, trochę oszołomił mnie subtelny,

słodki zapach jej skóry, ale tylko uśmiechnąłem się do siebie. Nie sprawiał mi on takiego

bólu, jak kiedyś.

Wszyscy po kolei zbliżali się składać życzenia. Bella, wyraźnie skrępowana, dziękowała

wszystkim z większą zawziętością, niż wymagałaby tego sytuacja. Chyba jednak przesadzili.

Dziewczyna zaraz mogła zemdleć ze nerwów.

Gdy wszystkie formalności zostały już za nami, Emmett spojrzał porozumiewawczo na Alice.

Cóż, patrząc na jego zachowanie, mogłem spokojnie stwierdzić, że dobrym aktorem to on nie

był.

- Muszę teraz wyjść na moment. Tylko powstrzymaj się przed robieniem głupstw, kiedy mnie

nie będzie! - krzyknął do niej na odchodnym głośno rechocząc, po czym zniknął za drzwiami.

- Postaram się - odparła poważnie Alice, po czym podeszła do Belli i uściskała ją. - Czas

otworzyć prezenty! - zawołała uradowana i pociągnęła ją za sobą w stronę stołu, na którym

stały trzy paczuszki.

Poszedłem posłusznie za Bellą, ciągnącą mnie delikatnie za rękę. Zdecydowanie

potrzebowała mojego wsparcia. Alice była bezwzględna.

- Mówiłam ci, Alice, że nie chcę żadnych... - zaczęła, ale ta jedynie zachichotała.

- Ale cię nie posłuchałam - Alice sięgnęła po prezent od Rose, Jaspera i Emmetta i podała go

Belli. - Masz. Otwórz ten pierwszy.

Bella sięgnęła po prezent, spojrzała na karteczkę przyklejoną do brzegu opakowania i

nieśmiało rozerwała papier. Spod niego wychynęło opakowanie radia samochodowego. Puste,

oczywiście.

- Ehm... Dzięki - mruknęła tylko. Byłem pewien, że nie wiedziała nawet, co mogło uprzednio

mieścić się w tym pudełku.

Usłyszałem, jak Rose zaśmiała się bezgłośnie. Była oczywiście niezmiernie dumna, że

wprowadziła Bellę w zakłopotanie. Tak, to był zdecydowanie jej pomysł.

Nagle rozległ się też śmiech Jaspera - ten był jedynie rozbawiony emocjami, jakie odbierał od

zdezorientowanej Belli.

- To radio samochodowe z wszystkimi bajerami - zaczął wyjaśniać wciąż się uśmiechając. -

Do twojej furgonetki. Emmett właśnie je instaluje, żebyś nie mogła go zwrócić.

Spojrzała na niego zszokowana i jakby lekko zawiedziona. No tak, gdyby nie zamontował go

teraz, pewnie schowałaby je gdzieś na dnie szafy.

- Dziękuję, Jasper. Dziękuję, Rosalie. - tej nie było nawet za co dziękować. - Dzięki, Emmett!

Do naszych uszu doszedł głupkowaty śmiech Emmetta. Niemal jęknąłem. Cóż za wspierająca

rodzinka. I jak tu ma się Bella nie załamać?

Jednak ona również się zaśmiała. Spojrzałem na nią z zaskoczeniem zmieszanym z ulgą - na

szczęście i jej poprawił się nastrój.

- A teraz mój i Edwarda. - zapiszczała Alice. Podała jej paczuszkę.

Bella spojrzała na mnie oburzona.

- Obiecałeś! - wykrzyknęła z wściekłością. A przynajmniej próbowała. Najwyraźniej i jej

trudno było się na mnie wściekać. Powstrzymałem się od uśmiechu.

- Zdążyłem! - wrzasnął Emmett zatrzymując się tuż przy mnie.

Podszedłem jeszcze bliżej Belli i poprawiłem delikatnie niesforny kosmyk jej cudownych

włosów, upajając się jednocześnie ich zapachem. Wyraźnie poczułem jak przyśpieszyło jej

tętno.

- Nie wydałem na ciebie ani centa.

Spuściła wzrok na srebrny pakunek.

- Dobrze. Zobaczmy co to. - mruknęła tylko i zaczęła odrywać papier.

Nagle usłyszałem głos Alice.

Edward!

Spojrzałem na nią zdezorientowany. Wzrok miała zamglony. Natychmiast wsłuchałem się w

jej wizję. Ale było już za późno, wizja właśnie zaczęła się spełniać.

- Cholera - powiedziała cicho Bella i ujrzałem kropelkę krwi ściekającą z jej palca, gdy papier

wbił się w jej skórę.

Natychmiast poczułem tą nieporównywalną do niczego innego woń. Delikatnie rozchodziła

się po całym moim ciele, szybko, a a zarazem i długo, jakby chciała przedłużyć moje męki,

doprowadzając każdą komórkę mego ciała do agonii. Moje usta napełniły się jadem, potwór

zaczął głośno zawodzić w mojej głowie.

Nie! Musiałem się opanować. Przestałem oddychać, odwróciłem wzrok od dłoni Belli.

Wszystko te emocje przepłynęły przeze mnie w ułamku sekundy.

Nagle usłyszałem syk Jaspera.

Tak! - rozległ się krzyk w jego głowie, a więc i w mojej.

- Nie! - ryknąłem, jakby odpowiadając na jego myśl i rzuciłem się w kierunki Belli. Nie

zastanawiając się, co robię, pchnąłem ją w kierunku stołu. Usłyszałem trzask tłuczonego

szkła. Jednak nie to było teraz istotne. Musiałem bronić Belli przed wściekłym, spragnionym

jej krwi wampirem.

Jasper wybił się właśnie z kucków w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stała Bella. Również

wyskoczyłem, by stanąć mu na drodze. Złapałem go wpół, moje uszy wypełniło warknięcie,

które wydawał z siebie nie przypominający teraz w najmniejszym aspekcie człowieka, mój

brat.

Po chwili poczułem, że ktoś pomaga mi ujarzmić napastnika. Ujrzałem Emmetta, jak łapie

Jaspera od tyłu.

Donośny charkot, dobywający się wciąż z jego ust nie był jednak w stanie zagłuszyć bicia

serca Belli, jej przyśpieszonego oddechu. Spojrzałem na nią. Z trudem łapiąc powietrze,

patrzyła przerażona w moim kierunku. Zupełnie, jakby to mnie się bała...

Gdyby moje serce było wciąż tam, gdzie być powinno, zapewne pękłoby wpół.

- Emmett, Rose, wyprowadźcie Jaspera na zewnątrz, proszę - głos Carlisle'a natycmiast

sprowadził wszystkich na ziemię.

Rozejrzałem się nieprzytomnie. Wszyscy stali niczym sparaliżowani wokół mnie, nikt

prócz Carlisle'a nawet nie udawał, że oddycha. W rogu pokoju, najbardziej oddalona

od wszystkich stała Esme, wyraźnie spięta, patrzyła uparcie w w okno. Słyszałem jej

myśli, pełne sprzeczności. Z jednej strony pragnęła podbiec do Belli i pomóc jej

wstać, z drugiej zaś obawiała się, że byłaby w stanie jedynie rozszarpać ją na strzępy.

Odruchowo obnażyłem jeszcze szerzej swoje zęby, jednak po chwili na powrót się

uspokoiłem. Kto dopiero co przed chwilą musiał ujarzmiać potwora wrzeszczącego z

pragnienia w swojej głowie? Nie byłem wcale od niej lepszy.

Metr ode mnie stał Carlisle. Wyraźnie niepokoił się, choć z jego twarzy nie można

było wyczytać nic prócz opanowania.

Błagam, niech go natychmiast stąd wyprowadzą! - usłyszałem jego myśli.

- Idziemy, Jasper. - powiedział zdecydowanie Emmett, poprawiając uścisk.

Jasper zaczął się szarpać, wyciągając głowę w kierunku Belli. Warknąłem wściekły,

ujrzawszy w jego myślach brutalne wizje jego i Belli w rolach głównych.

Rosalie podeszła swobodnie i stanowczo odsunęła mnie od Jaspera, po czym złapała

go w pasie i wyprowadziła razem z Emmettem.

Może wreszcie coś do nich dotrze. Może Edward przejrzy na oczy... Tutaj nie ma

miejsca dla Belli - jej myśli raniły mnie, niczym sztylety wbijane jeden za drugim

prosto w serce. A raczej w miejsce, gdzie powinno ono się mieścić.

Nie.

Słowami czy myślami Rosalie nie mogłem się nigdy przejmować. Nie warto. Była

jedynie pustą lalą, zazdrosną o Bellę i miłość, jaką darzyli ją pozostali członkowie

naszej rodziny.

Mimo to, gdzieś głęboko we mnie, cichy głosik wbrew wszystkiemu przyznawał jej

rację. Co ona, delikatna, krucha Bella, robiła wśród wiecznie spragnionych krwi

potworów? Nie należeliśmy do jej świata. Nie powinniśmy w ogóle po nim stąpać.

Poczułem jeszcze większy ból w klatce piersiowej. Nie o tym należało teraz myśleć.

Musiałem bronić mojej miłości. Musiałem bronić mojej delikatnej, kruchej Belli.

Pochylony do przodu, nasłuchiwałem odgłosów z zewnątrz. Słyszałem, jak Emmett

cierpliwie uspokaja Jaspera. Głosy coraz bardziej się oddalały.

Po chwili ujrzałem Esme, wychodzącą pośpiesznie za nimi.

- Tak mi przykro, Bello - zawołała wyraźnie zawstydzona swoją słabością.

- Będziesz mi potrzebny, Edwardzie - mruknął Carlisle.

Nie zwróciłem większej uwagi na jego słowa, wciąż nasłuchiwałem.

Już w porządku - usłyszałem myśli Emmetta, jakby ten domyślał się, że czekam na

jakiś sygnał.

Wyprostowałem się, ale wciąż tkwiłem w tym samym miejscu. Nie mogłem oderwać

nóg od drewnianych paneli, zupełnie, jakby ktoś trzymał mnie na niewidzialnym

magnesie. Powoli odwróciłem głowę w stronę swego ojca.

Carlisle klęczał pochylony nad Bellą i badał jej zakrwawioną rękę. Przyjrzałem się

ranie - ciągnęła się od nadgarstka aż po zagięcie jej łokcia. No tak. Pchnąłeś ją na

szklany stół . Czego innego mogłeś się spodziewać?

Alice posłała mi ukradkowe spojrzenie, ale myślami była daleko. Jakieś trzy kilometry

stąd, gdzie jej ukochany dochodził do siebie pilnowany przez swoje rodzeństwo.

- Proszę - podała Carlisle'owi ręcznik.

- W ranie jest za dużo szkła - pokręcił głową, po czym oderwał kawałek obrusa i

zawiązał go w formie opaski uciskowej na ręce Belli.

Wciąż nie miałem odwagi spojrzeć jej w oczy. Ba, nie byłem nawet w stanie się

ruszyć! Uparcie wpatrywałem się w skupioną twarz Carlisle'a.

- Bello, czy odwieźć cię do szpitala, czy wolałabyś, żebym zajął się tobą na miejscu? -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: