Jennifer Greene
W kilka sekund po wylądowaniu na lotnisku w Indianapolis Maggie zorientowała się, że nie jest to miejsce, w którym można uniknąć tłumu, szczególnie w piątkowy wieczór, kiedy dźwiga się śpiwór, grubą i puchową kurtkę, torebkę i duży worek z rzeczami, ważący chyba ze trzy tony.
Po długim czasie znalazła się wreszcie przy wyjściu. Opuściła na ziemię swoje toboły, odgarnęła z czoła spoconą grzywkę i zaczęła się rozglądać. Mimo wysokich obcasów trudno jej było zobaczyć cokolwiek ponad głowami tłumu, gdyż mierzyła zaledwie metr sześćdziesiąt dwa wzrostu. Dokoła niej kotłowały się ludzkie ciała. Jakże żałowała, że nie ma pojęcia, jak właściwie wygląda Michael Ianelli.
Przygryzła dolną wargę. Wcale nie miała ochoty na poznanie tego człowieka. Nie było w tym nic osobistego. Z wielu rozmów telefonicznych zorientowała się już, że wcale nie jest niesympatyczny. Ianelli miał, przynajmniej przez telefon, głos miękki jak roztopione masło, lecz mimo to emanowała z niego stanowczość, me mówiąc już o wręcz zniewalającym poczuciu sumienia. Był uprzejmy, ale wcale nie krył, że nie ma najmniejszej ochoty dzielić się spadkiem z nie znaną mu osobą i że jazda z odległej od Kalifornii o kilka tysięcy kilometrów miejscowości ma dla niego mniej więcej taki sam powab, jak operacja wyrostka robaczkowego.
Maggie dała mu niedwuznacznie do zrozumienia, że dzieli jego odczucia. Kiedy postępowanie spadkowe zakończyło się, Ianelli zaproponował, by poświęcili jeden krótki weekend, obejrzeli sobie posiadłość, która przypadła im w udziale, i zaczęli załatwiać formalności niezbędne dla sprzedania jej. Telefoniczna rozmowa na ten temat odbyła się przed miesiącem. Maggie zgodziła się na propozycję Ianellego. Ostatecznie, cóż innego można było zrobić z połową majątku składającego się z dziewięćdziesięciu akrów ziemi i jakiegoś domu, położonego w zapomnianej przez Boga i ludzi okolicy? Nic.
W ciągu miesiąca, jaki upłynął od tego czasu, postanowienie to nie zmieniło się, zmieniło się natomiast całe jej życie i obraz odległej samotni nabrał dla niej nowego znaczenia. Poznanie obcego człowieka natomiast bynajmniej jej nie pociągało.
Maggie zaczęła się niecierpliwić. Ianelli powinien był przylecieć dwie godziny temu. Tak wynikało z rozkładu jazdy. Gdzież się, u licha, podziewa? pomyślała.
Nagle go zobaczyła... Stal tuż przy wyjściu na parking.
Ogarnęła ją złość.
Prawdę mówiąc, powinno jej być obojętne, czy Ianelli jest przystojny, czy też zezowaty i garbaty. Chociaż, szczerze mówiąc, wolałaby, żeby był brzydki jak noc. Sięgnęła po jedną ze swoich toreb i uśmiechnęła się kwaśno. To, że facet jest przystojny, nie jest w końcu jego winą, pomyślała. Ani to, że wygląda jak uosobienie męskości i krzepy. Teoretycznie nie miała nic przeciwko tym cechom. Tyle że właśnie mężczyźni jemu podobni stanowili przyczynę jej obecnego stanu ducha.
Powinna się była spodziewać, że Ianelli będzie smagłym brunetem o ciemnych oczach. Jego nazwisko niedwuznacznie wskazywało na włoskie pochodzenie.
Był szczupły, lecz muskularny; emanowała z niego ogromna energia. Miał silne, szerokie ramiona. Robił wrażenie człowieka niecierpliwego, nie potrafiącego ustać na miejscu. Trudno byłoby nie zauważyć go w tłumie, wpaść na niego przez przypadek. Chociaż były zapewne dziewczyny, które czyniły to z pełną premedytacją tylko po to, żeby go potem serdecznie przeprosić.
Miał na sobie dżinsy, czarny sweter i krótką skórzaną kurtkę. Ciemnymi oczami, spod łuków gęstych czarnych brwi, uważnie lustrował tłum. Jego wzrok prześlizgnął się po twarzy Maggie.
Nie zdziwiło jej to. Wiedziała, że nie przyciąga uwagi mężczyzn, szczególnie wśród wielu innych kobiet.
Jednakże zadrżała pod jego intensywnym, choć przelotnym spojrzeniem. Wyjaśniało ono aż nazbyt dobrze, dlaczego zakonnice wbijały jej do głowy, by zawsze ściskała kolana w czasie zdawkowego nawet pocałunku. Ten człowiek był istnym wcieleniem grzechu. Pokusy. Wszystkich tych przyjemnych uczuć, które rodziły później poczucie winy.
- Panna Flannery? - zapytał, a raczej stwierdził i uśmiechnął się przelotnie.
Maggie rozluźniła się. Poczuła coś w rodzaju smutku, pomieszanego z pewnym rozbawieniem. Znała ten uśmiech. Mężczyźni rezerwują go zazwyczaj dla swoich ulubionych siostrzenic.
Wszyscy mężczyźni przy pierwszym poznaniu traktowali Maggie zazwyczaj z sympatią, uprzejmością, a nawet pewnym szacunkiem. Nie była pewna, dlaczego. Może dlatego, że przypominała smukłością, piegami na nosie i burzą gęstych kasztanowych, opadających na ramiona włosów, młodą Audrey Hepburn. Powinno ją to było cieszyć. Tak zareagowałaby w każdym razie większość dziewcząt. Ale Maggie miała inny pogląd na ten stan rzeczy. Jej dotychczasowe życie uczuciowe nadawało się jako materiał do powieści dla dorastających dziewcząt. Na jego podstawie mogłaby śmiało ubiegać się o kanonizację. Na przykład ostatni przyjaciel, Al, przez bite trzy miesiące obchodził się z nią jak z filiżanką z chińskiej porcelany. Cztery tygodnie temu przyznał, jak mógł najtaktowniej, że woli fajansowe kubki.
Al nie był ważną postacią w życiu Maggie, uważała go po prostu za ostatnią deskę ratunku. Przed nim było jeszcze kilka takich desek. Doszła do wniosku, że mężczyźni już zawsze będą ją traktowali jak kruchą laleczkę z porcelany. Na pewno nie tego chciała.
Uśmiech Ianellego, pełen szacunku, zapewniający o jego czystych zamiarach, dotknął ją do żywego.
Miała ochotę uspokoić go, że nie ma się czego obawiać. Nie rzucam się na obcych mężczyzn, chciała powiedzieć, chociaż muszę przyznać, że nawet w zakonnicy potrafiłbyś wywołać rozkoszny dreszczyk.
- Zaczęłam się już trochę niepokoić... - uśmiechnęła się.
- Przykro mi, ale zepsuł mi się wynajęty samochód. Jak udał się lot?
- Dziękuję. Doskonale.
- Przyleciałem dwie godziny temu i zdążyłem zjeść kolację. Czy miałaby pani ochotę na małą przekąskę, zanim wyruszymy w drogę?
- Dziękuję, jadłam w samolocie. Coś opakowanego w folię i raczej niesmacznego. Samochód jest już w porządku?
- Kilka dolarów załatwiło sprawę. Mamy przed sobą długą jazdę. Czy chciałaby pani pójść do toalety i odświeżyć się nieco?
- Nie, dziękuję.
Taką rozmowę mogłabym prowadzić z własną matką, pomyślała Maggie. Tyle że mama niema szerokich ramion i bezczelnych oczu i nie emanują z niej niebezpieczne fluidy. Niezły numer z tego Ianellego, pomyślała Maggie.
Jednakże uścisk dłoni Mike'a dawał poczucie bezpieczeństwa i świadczył o braterskiej przyjaźni.
- Czy porozumiał się pan z dozorcą?
- Tak, ale bez większego rezultatu. Mamy problem z pogodą, Maggie.
Ianelli zaczął zapinać kurtkę i Maggie sięgnęła po swoją. Spojrzała przelotnie na jego muskularną pierś i zorientowała się, że on także patrzy na jej mizerny biust. Zaczęła zastanawiać się, czy gdyby kazała sobie wstrzyknąć silikon, całe jej życie nie potoczyłoby się inaczej.
Weź się w garść, Maggie, powiedziała do siebie. Ciesz się, że ten facet jest przynajmniej komunikatywny i że się nie zgrywa.
- Co z pogodą? - zapytała niezobowiązującym tonem. - W czasie lądowania zauważyłam, że pada śnieg...
- Obawiam się, że zbliża się śnieżna burza. Czy ma pani jeszcze jakieś bagaże do odebrania?
- Nie - odparła sucho.
Zauważyła, że u jego stóp leży tylko zwinięty śpiwór. Widać uznał, że to wystarczy mu na cały weekend.
Maggie z reguły zabierała praktycznie wszystko, co posiadała, nawet gdy wybierała się na najkrótszą wycieczkę.
- Co pan miał na myśli mówiąc o dozorcy? Jest nim chyba Ned...
- Ned Whistler. Powiedział, że wprawdzie sam dom jest w doskonałym stanie, ale nie możemy spodziewać się komfortu. Jest elektryczność, ale tylko zimna woda i, jak się domyślam, będzie kłopot z ogrzewaniem.
- Nic dziwnego, skoro nikt tam od lat nie mieszka. Hej... proszę to zostawić!
Ianelli podniósł jej worek, zanim zdołała go powstrzymać.
- Jak mogłaś to przenieść przez całe lotnisko? - spytał ze zdumieniem, mimowolnie przechodząc z nią na „ty”. - Waży chyba tonę - roześmiał się.
- Siła woli - oświadczyła Maggie z dumą.
Co tam, pomyślała. Inna kobieta zapewne zapakowałaby na weekend z facetem tylko jedwabną koszulkę nocną. Ale ona, Maggie, była przezorna. Zaopatrzyła się w masło fistaszkowe, kawę, sztućce, banany, harcerski scyzoryk, mydło, ręcznik i wiele innych rzeczy.
- Po naszych telefonicznych rozmowach powinienem był być na wszystko przygotowany - śmiał się Ianelli. - Ale posłuchaj, Maggie. Może należałoby nieco zmienić nasze plany.
- Dlaczego?
Jednakże, gdy wyszli na dwór, poznała odpowiedź na swoje pytanie. Lodowaty wiatr wypełnił jej płuca. Cienkie igły zmarzniętego śniegu siekły policzki, a wiatr targał włosy. Mike chwycił ją za ramię i podtrzymał. Parking przypominał lodowisko. Widoczność była minimalna. Zimy w Filadelfii nie należały do najłagodniejszych, ale tu, na środkowym zachodzie, w Indianie, spodziewała się nieco lepszej pogody, zwłaszcza że zbliżała się wiosna. Tymczasem szalała potężna śnieżyca.
- Teraz już rozumiesz, dlaczego twój samolot miał opóźnienie?! - krzyknął Mike. - Mają tu wyjątkową zimę. W ciągu ostatniego miesiąca spadło półtora metra śniegu... Kiedy dziś rano opuszczałem San Francisco, mieliśmy dwadzieścia stopni ciepła!
Mike pomógł jej usadowić się na lodowato zimnym przednim siedzeniu i zatrzasnął drzwiczki samochodu. Zrozumiała, co miał namyśli, mówiąc, że miał kłopoty z wynajętym samochodem. Zamienił sportowy wóz, do którego był zapewne przyzwyczajony, na terenowy o napędzie na cztery koła. Podczas gdy rozcierała sobie ręce, Mike usiadł za kierownicą, włączył odmrażacz szyb, wycieraczki i ogrzewanie.
Silnik rozgrzewał się powoli. Oddech Maggie też się z wolna uspokajał. Musiała ochłonąć po szybkim biegu przez parking, podczas którego Mike trzymał ją mocno i niemalże unosił w powietrzu. I to bez pytania o zgodę.
Margaret Mary, strofowała się w duchu, przestań się wygłupiać. Co z tego, że poczułaś dreszczyk pożądania w zetknięciu z jego muskularnym ciałem? Przez długie lata zachowywałaś się niezmiennie jak „porządna” dziewczyna. Zaczynałaś już wątpić, czy jesteś normalną kobietą, czy drzemie w tobie choć odrobina temperamentu.
Na szczęście Mike zachowywał się wobec niej jak wobec młodszej siostry i to było w porządku. Naprawdę niepotrzebne jej były dwa dni w towarzystwie namolnego mężczyzny.
- A propos zmiany planów - powiedział Mike. - Warunki drogowe są fatalne. Jeżeli chcesz, to umieszczę cię w motelu, sam pojadę do domu naszych dziadków i wrócę po ciebie z samego rana.
- Nie, dziękuję - odparła krótko.
- To nie znaczy, że podjąłbym jakiekolwiek decyzje bez ciebie - dodał Mike szybko. - Zrobimy wszystko za obopólną zgodą. Ale myślę, że rano mogłabyś sobie spokojnie obejrzeć całą posiadłość...
- Rozumiem.
- Pogoda jest koszmarna. - Widzę.
- Jeżeli masz kłopot z pieniędzmi na motel, to...
- Ianelli - powiedziała Maggie cicho, lecz stanowczo - jadę z tobą. Rozumiesz?
Przez dłuższą chwilę panowała głucha cisza, przerywana tylko skrzypem wycieraczek, borykających się z marznącym śniegiem. Wreszcie udało się Mike'owi uruchomić silnik, samochód szarpnął i ruszył naprzód.
- Czyś ty przypadkiem nie odziedziczyła po dziadku nadmiernego uporu? - zapytał po chwili Mike.
- Czy masz na myśli tego dziadka, po którym odziedziczyłam moją połowę domu? Nie, on wcale nie był uparty. Za to nauczył mnie grać w pokera, kiedy miałam pięć lat, a kiedy skończyłam siedem, poczęstował mnie pierwszym łykiem whisky. Każdy członek rodziny może potwierdzić, że był człowiekiem absolutnie nieodpowiedzialnym.
- Ale kochałaś go, prawda? - zapytał Mike cicho.
- Uwielbiałam.
Istniały tematy, których Maggie prawie nigdy nie poruszała. To był jeden z nich.
List Dziadziusia miała w torebce. Znała go prawie na pamięć.
Sprzedałbym posiadłość już wiele lat temu, gdyby nie pewna rudowłosa dziewczynka o zielonych i nazbyt poważnych oczach, która lubiła wdrapywać mi się na kolana i wysłuchiwać moich starczych opowieści. Ty i ja, Maggie, jesteśmy ostatnimi ludźmi, którzy wierzą w cuda i skarby. Ten dom jest jednym z nich. Czeka na ciebie, dziewczyno. Jest twój.
Jako mała dziewczynka Maggie wierzyła w cudowną moc niektórych miejsc, w magię tęczy i w Dziadziusia... niekoniecznie w tym porządku. Teraz, w wieku lat dwudziestu pięciu, była, oczywiście, starsza i mądrzejsza. Lecz list dziadka rozgrzewał jej serce i przypominał ten okres życia, kiedy wierzyła, że niebo jest nad nami na wyciągnięcie ręki, że wystarczy ją wyciągnąć, by go dosięgnąć, że świat jest wspaniały i że nie ma nic piękniejszego ponad letni, upalny, trochę wietrzny dzień.
Nie wierzyła już wprawdzie w cuda i na myśl o spadku, jaki zostawił dziadek, przechodziły ją dreszcze niepokoju, chociaż żywiła także nadzieję, że być może dzięki niemu odzyska jakąś cząstkę utraconego dzieciństwa.
Na drodze nie napotkali wielu samochodów. Warunki atmosferyczne skutecznie odstraszały kierowców. Śnieg ogarniał wszystko białą szatą, trudno było odczytywać znaki drogowe. Maggie z każdym przejechanym kilometrem oddalała się jak gdyby od swojej codzienności, od wszystkiego, co bezpieczne i dobrze znane. Narastała w niej nieokreślona nadzieja, zmieszana z lękiem i dziwnym podnieceniem. Czyżby u celu podróży czekało ją coś niezwykłego i bardzo miłego?
Po dwu godzinach jazdy Mike skręcił z szosy w boczną, gorzej oświetloną i znacznie trudniejszą drogę. Ogarnęły ich głębokie ciemności, rozjaśniane tylko bielą płatków śniegu.
- Śpisz, Maggie? - zainteresował się nagle Mike.
Odwróciła się ku niemu.
- Nie, po prostu milczę, żeby nie odwracać twojej uwagi od prowadzenia samochodu. Ale, słuchaj, jestem przyzwyczajona do zimowych warunków jazdy.
Może oddałbyś mi kierownicę?
Uśmiechnęła się. Spodziewała się odmowy.
- Nie jest ci zimno?
- Ani trochę - zapewniła.
- Ogrzewanie jest raczej kiepskie - stwierdził. Spojrzał na nią przelotnie swymi ciemnymi oczami. Można się w nich zagubić, pomyślała.
Zaczęła zabawiać go konwersacją o raczej błahej treści, gdyż zrozumiała nagle, że Mike boi się, że zaśnie za kierownicą.
Od początku swej korespondencyjnej i telefonicznej znajomości podzielili się rolami. Ona zajęła się formalnościami prawnymi, wszystkim, co dotyczy przejęcia spadku, dokumentami, najrozmaitszymi zezwoleniami i odpisami. On skontaktował się z dozorcą majątku, załatwił spotkanie z nim i opracował całą strategię podróży. Żadne z nich nie orientowało się do końca w tym, co jeszcze trzeba będzie załatwić w związku ze wspólną własnością, jaka przypadła im w udziale. Pochodzili z dwóch zupełnie niepodobnych do siebie rodzin. Ród Flannerych wywodził się z Filadelfii, Ianellich z Zachodniego Wybrzeża. Dlaczego kilka pokoleń temu przodkowie ich postanowili się połączyć? Któż to mógł teraz wiedzieć?
Była to tajemnica, która fascynowała Maggie. Ale mężczyzna, obok którego teraz siedziała, interesował ją znacznie bardziej. Podczas rozmowy o dość błahej treści obserwowała go bacznie.
W świetle mijanych z rzadka latarni widziała zarys wyrazistego profilu, gładkość i połysk jego ciemnych włosów.
Zauważyła jednakże również zmęczenie, jakie malowało się na jego twarzy. Zwróciło jej uwagę, że Mike stara się w rozmowie unikać osobistych tematów. Jego monotonny głos kontrastował z napięciem silnych, opalonych dłoni zaciśniętych na kierownicy.
Był wyprostowany, spokojny, pewny siebie, opanowany.
Ale to mogły być pozory. Niepokój, jaki malował się w jego oczach, zdawał się świadczyć o czymś zupełnie innym.
Maggie zastanawiała się nad tym, co ją w nim tak niepokoi. I dopiero po dłuższym czasie doszła do wniosku, że jest to po prostu gniew. I to nie nowy, lecz zadawniony. Gniew, nad którym nauczył się panować, podobnie jak nauczył się panować nad wyrazem twarzy, uśmiechać się zdawkowo, by zakamuflować złość, by odgrodzić się od kobiet, nie pozwolić im na zbytnią poufałość, na zbliżenie, które mogłoby wywołać w nich reakcję na jego męskość, pobudzić gruczoły do wydzielania hormonów, rozbudzić seksualną wyobraźnię i rozgrzać krew do zbyt wysokiej temperatury.
Z tego człowieka naprawdę emanuje seks, pomyślała z niepokojem Maggie. Niemal automatycznie zapragnęła przysunąć się do niego. Czuła zbliżające się niebezpieczeństwo. Była tego pewna. Wiedziała, że taki nagły pociąg do zupełnie obcego mężczyzny ma w sobie coś irracjonalnego, ale nie była to w końcu zwyczajna noc.
Ciemności gęstniały, gęstniał śnieg, gęstniało milczenie.
- Czemu się uśmiechasz? - zapytał nagle Mike.
- Bo zaczyna mi być nieswojo - odparła cicho.
- Ponieważ znajdujemy się w sytuacji rodem z filmów Hitchcocka. Nie sądzisz? Pomyśl tylko. Ciemna noc, pusta droga, dwoje nieznajomych. Jazda do domu, w którym od pięćdziesięciu lat nie było lokatora, w którym jakoby ma się znajdować skarb...
- I co, nie wierzysz chyba w ten nonsens? Czyżbyś wierzyła?
- Oczywiście, że nie - odparła z przekonaniem.
Podała mu już przez telefon treść listu dziadka, gdyż uznała to za swój obowiązek. Wszystko, co mieli znaleźć w starym domu, należało tak samo do niego, jak do niej.
Przypomniała sobie jego krótki, głośny śmiech i jego zapewnienie, że jeżeli odkryją biżuterię albo złote monety, to zrzeknie się wszystkiego na jej rzecz. I ona się wtedy roześmiała. Ale to było przecież jeszcze przed Alem, jeszcze zanim jej krucha kobieca duma została po raz któryś zraniona i zanim zdecydowała się zastanowić nad sobą samą i swoim stosunkiem do mężczyzn.
A skoro wykreśliła raz na zawsze ze swojego życia wszelką miłość, trzeba było przecież zastąpić ją czymś innym. Może nie liczyła tak naprawdę na znalezienie skarbu... Ale tak bardzo chciała móc sięgnąć po coś konkretnego, coś, czego można by się trzymać. Mgliście marzyła o życiu na wsi, o posiadłości należącej jedynie do niej. Gdzie podziały się te niejasne sny?
- Słuchaj, Maggie, gdyby tam znajdowało się rzeczywiście coś cennego, mój dziadek dawno zażądałby swojego udziału. Umarł biedny jak mysz kościelna. Zresztą gdyby nawet coś tam kiedyś było, prawdopodobnie zostało rozkradzione. W ciągu ostatnich dwóch lat dwukrotnie włamano się do tej rudery.
- Czy dowiedziałeś się o tym od dozorcy?
- To nic poważnego. Jakieś dzieciaki postanowiły się zabawić w domu, który od lat stoi pusty.
Zamilkł.
- Przez telefon - dodał po chwili - nie mówiłaś, że masz sentyment do tej posiadłości.
- Skądże? Nigdy tam nie byłam. Nawet nie wiedziałam o jej istnieniu.
- W takim razie nic się nie zmieniło. - Mike zdawał się starannie dobierać słowa.
- Tak jak postanowiliśmy, obejrzymy ją sobie, ocenimy jej stan, zorientujemy się, co należy naprawić, by móc ją wystawić na sprzedaż.
- Oczywiście.
- Innymi słowy, nie wpadło ci nagle do głowy, żeby zatrzymać ten dom dla siebie?
- Chyba żartujesz? Nie stać mnie na to. Z trudem płacę komorne za mieszkanie. Miałam po prostu przywidzenie. Jak to w czasie ciemnej nocy...
- I w towarzystwie obcego człowieka, który wiezie cię w nieznane - uśmiechnął się półgębkiem Mike. - Z naszych rozmów telefonicznych wywnioskowałem, że jesteś dziewczyną rzeczową, praktyczną...
- I rozumną - dokończyła za niego Maggie. - Możesz się nie martwić, Ianelli. Pamiętaj, że zajmuję stanowisko zastępcy kierownika produkcji mojej firmy. Wprawdzie posadę tę przyjąć mogła tylko kobieta szalona, ale wierz mi, mam w pracy opinię zdolnego i solidnego fachowca. Moja rodzina składa się co prawda z ludzi raczej ekscentrycznych, ale ja jestem wyjątkiem. Gdybyś ich zapytał, powiedzieliby, że jestem jedyną rozsądną osobą w całej familii. Czy wyglądam na kobietę, która ni stąd, ni zowąd dostaje bzika na punkcie rudery stojącej na bezdrożach stanu Indiana?
Jeżeli Maggie liczyła na to, że rozśmieszy Mike'a, to pomyliła się. Tak bardzo chciała zobaczyć uśmiech na jego twarzy, pragnęła, by się odprężył, by oczy jego rozbłysły rozbawieniem, żeby zniknęły zmarszczki z jego wysokiego czoła.
Ale nic z tego. Wydawał się jej coraz bardziej ponury.
- Czy zdajesz sobie sprawę - odezwała się - że wszystkie nasze rozmowy telefoniczne dotyczyły wyłącznie adwokatów, starych ruder i organizacji tego weekendu? Zapomniałam cię nawet zapytać, czy masz jakąś rodzinę, którą zmuszony byłeś opuścić na te dwa dni.
- Nie - odparł krótko.
Nie zabrzmiało to bynajmniej niegrzecznie, ale wykluczyło dalszą indagację.
Maggie po krótkim milczeniu spróbowała z innej beczki.
- Nie zapytałam cię nigdy o to, jak zarabiasz na życie.
- Spójrz jeszcze raz na mapę, dobrze? - przerwał jej. - Przypuszczam, że za chwilę trzeba będzie znowu skręcić w lewo.
Maggie sięgnęła po mapę. No cóż, pomyślała, nie powinnam być ciekawska. Miała wielką ochotę powiedzieć mu, żeby się nie wygłupiał, że jeżeli uparte milczenie jest obliczone na pobudzenie jej erotycznego apetytu, to mija się z celem.
Postanowiła go już o nic nie wypytywać. W końcu nie zamierzała po skończonym weekendzie widywać się z tym dziwnym facetem. Przymknęła oczy i odchyliła głowę w tył. Wyobrażała sobie Mike'a jako zwiniętą w kłębek pumę, która wpatruje się w nią ze swego kąta złymi oczami, ale pod wpływem dotyku jej ręki staje się nagle przyjazna i żądna pieszczoty.
Westchnęła i pomyślała, że zaczyna być śmieszna. Coś dziwnego działo się z nią od pewnego czasu. Coś, co pod wpływem bliskości tego tajemniczego mężczyzny jeszcze się wzmagało.
Samochód nagle podskoczył. Droga robiła się coraz bardziej wyboista.
- Czy zapięłaś pasy? - zapytał Mike.
- Tak - skłamała. I szybko to zrobiła.
Ostatni odcinek drogi był przerażająco śliski i pełen głębokich dziur. Po obydwu stronach rosły rozłożyste drzewa, których długie gałęzie smagały karoserię wozu. Przejechali przez oblodzony mostek. Panowały głębokie ciemności. Niebo przesłaniały czarne chmury, śnieg gęstniał z minuty na minutę, świst wiatru stawał się coraz przeraźliwszy.
Maggie zaczęła nagle odczuwać strach pomieszany z podnieceniem. Tej nocy czyhało na nią niebezpieczeństwo. Monotonne, codzienne życie dziewczyny wydawało się tak odległe. Ale co tam. Maggie pocierała spocone dłonie i cieszyła się, że przeżywa tak emocjonującą przygodę.
- Gdybym miał trochę rozumu w głowie, zawróciłbym i zawiózłbym cię do pierwszego lepszego motelu - odezwał się Mike.
Maggie nie zareagowała. Wiedziała, że za chwilę dotrą do celu podróży. Czuła to.
I rzeczywiście, już po kilku minutach zobaczyli w oddali słabe światło, które wyraźnie zbliżało się ku nim.
Mike zatrzymał samochód pod wysoką latarnią i odkręcił szybę. Znajdowali się na podjeździe dużego domu.
- Wygląda to rzeczywiście jak scena z Hitchcocka - mruknął Mike.
Maggie wygramoliła się z wozu i odetchnęła mroźnym powietrzem. Zobaczyła budynek ogromnych rozmiarów.
Dom był dwupiętrowy, zbudowany z wielkich ciosanych kamieni, z dużą werandą na poziomie pierwszej kondygnacji. Na parapetach długich ciemnych okien zalegały zwały śniegu. Balkony z czarnego kutego żelaza sterczały nad płynącą tuż obok wartką rzeką.
Maggie wstrzymała dech. Spodziewała się sympatycznej wiejskiej posiadłości, ale nie czegoś tak ogromnego i ponurego.
Olbrzymie dęby i klony wyciągały długie oblodzone gałęzie podobne do ramion gigantów. Ich kryształowe palce drżały na wietrze. Nie było żadnych innych zabudowań. Żadnych śladów stóp. Żadnego śladu życia. Tylko duchy mogły czuć się tu u siebie. Duchy, księżniczki, wiedźmy i wampiry...
...
gosiadabrowska