De Vita Sharon - Mała swatka.pdf - nowosci czy aby(50) - dobrodziej111

REGULAMIN EMMY

Mój przyszły tata:

1. Nie może być za stary

2. Nie może bać się ciemności ani burzy

3. Od czasu do czasu powinien przytulać mamę

4. Musi lubić psy - duże, bardzo duże psy, no i prace

domowe, i bitwę na śnieżki, i oczywiście cze-

koladowe ciasteczka, które piecze mama

5. I koniecznie musi lubić dzieci, a w szczególności

mnie!!!

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Gdzieś w oddali słychać było brzęczenie telefonu.

Porucznik Michael Gallagher zarejestrował ten dźwięk,

ale był zbyt zmęczony, by kiwnąć choćby palcem. Z

początku miał wrażenie, że to przykry, męczący sen, w

końcu jednak, jako że dzwonienie stawało się coraz

bardziej natarczywe, wysunął rękę spod kołdry i

sięgnął po słuchawkę.

- Mam nadzieję, że to faktycznie coś ważnego

-burknął - inaczej jesteś martwy.

- Tu McKenna...

Gallagher oprzytomniał w jednej chwili.

- Bardzo przepraszam, panie komendancie, myśla-

łem, że to...

- Już dobrze. Czy to prawda, że wczoraj po południu

uratował pan, poruczniku, pewnego malca przed

śmiercią pod kołami ciężarówki?

Wczoraj po południu... Zaraz, co było wczoraj po

południu? Ostatnio tyle się działo w jego życiu, że

trudno czasem mu było ustalić, co kiedy się wydarzyło.

Odkąd rozpoczął pracę jako tajny agent policji, miał na

głowie mafię narkotykową. Stres ostro dawał mu się we

znaki. Stres i dramatyczny brak czasu. Jego mózg

Sharon De Vita

sortował zdarzenia i pozostawiał w pamięci jedynie to,

co było istotne dla akcji, w której uczestniczył. Reszta

była odległa o miliony lat świetlnych.

Zaczął gorączkowo wysilać umysł, by przypomnieć

sobie, co działo się wczorajszego popołudnia.

Z pewnością pod koniec dnia zapuszkował kilku

podejrzanych typów, którzy mieli niewątpliwy zwią-

zek z gangiem, i to był niepodważalny sukces. Następ-

nie sporządził raport, a potem zrobiło się już cholernie

późno i wrócił do domu w nadziei, że uda mu się

wreszcie przespać pierwszą od tygodnia noc bez kosz-

marów i we własnym łóżku, a nie przy biurku w robo-

cie. Nagle go olśniło. Rzeczywiście, coś tam było z cię-

żarówką i z jakimś dzieciakiem, którego matka była

zajęta paplaniem.

- Faktycznie, teraz sobie przypominam. Matka dziec-

ka rozmawiała przez telefon, a maluch wbiegł na ulicę,

chyba za piłką, więc złapałem go, nim zrobił to ktoś in-

ny. To naprawdę nic takiego...

- Nic takiego? Wygląda na to, że się pan myli, po-

ruczniku, gdyż wszystkie dzisiejsze gazety w Chicago

zamieściły na pierwszej stronie pana zdjęcie z odpo-

wiednim dopiskiem.

- Naprawdę? - Michael aż usiadł na łóżku. - To chyba

niemożliwe... nie było tam żadnego fotoreportera...

- A jednak zrobiono panu zdjęcie. Pewna dzienni-

karka, która była akurat w drodze z pracy... Wie pan,

oni mają nosa do takich spraw. I teraz pojawiła mi się

tu w biurze, i za wszelką cenę chce przeprowadzić wy-

wiad „z największym bohaterem Chicago", jak się wy-

Mała swatka

raziła. Został pan też okrzyknięty najbardziej seksow-

nym gliną w mieście.

- Cholera - mruknął Michael z pewną dozą zażeno-

wania - tego się nie spodziewałem.

- Tak właśnie sądziłem, niemniej jednak nie mam

innego wyjścia, jak wysłać pana na trzydziestodniowy

przymusowy urlop. Ze skutkiem natychmiastowym.

- Ależ... panie komendancie, właśnie udało mi się

pchnąć sprawę do przodu.

- Mam nadzieję, że w ciągu miesiąca sprawa przy-

cichnie - kontynuował dowódca, ignorując protest Mi-

chaela - i będzie pan mógł wrócić do pracy. Nie mogę

sobie pozwolić na to, by stał się pan osobą publiczną,

choć właściwie do tego doszło. Przypominam, że jest

pan jednym z naszych najlepszych agentów i siedzi pan

po uszy w aferze narkotykowej, więc chyba nie muszę

tłumaczyć, że zagrożone jest nie tylko pana życie, ale i

cała akcja, która właśnie zaczęła dobrze się rozwijać.

Przykro mi, poruczniku, trzydzieści dni od zaraz. Zro-

zumiano?

- Tak jest, panie komendancie - powiedział Michael

bez entuzjazmu.

- Jeszcze jedno, Gallagher. Musisz zniknąć z miasta,

dopóki pani reporter się nie uspokoi, a wygląda na to,

że to trochę potrwa. Właśnie stąd wyszła, ale nie za-

mierza odpuścić i jest wyjątkowo operatywna. Podej-

rzewam więc, że najdalej za pół godziny będzie u pana.

Do tego czasu ma pan być już daleko, jak najdalej...

Jasne?

-Tak jest.

Sharon De Vita

- Do zobaczenia za miesiąc i niech pan unika wszel-

kich kłopotów, a przede wszystkim kamer.

- Do zobaczenia, panie komendancie.

Michael zdarł z siebie kołdrę i wyskoczył z łóżka.

Dżinsy, koszulka, bluza i adidasy. Przygotowanie do

wyjścia zajęło mu dokładnie dziesięć minut. W tym

czasie ubrał się, umył i spakował najpotrzebniejsze

rzeczy. Spakował, to może zbyt dużo powiedziane, po

prostu wetknął do worka marynarskiego trochę ubrań,

zapasowe buty, kosmetyki i niezbędne notatki, a po-

tem zadzwonił do rodziny z wieścią, że wyjeżdża na

przymusowe wakacje. Zresztą z pewnością wszyscy wi-

dzieli już jego fotkę w gazecie, sprawa była więc oczy-

wista. Nikt nie zadawał zbędnych pytań, zwłaszcza że

jego bracia, a było ich aż pięciu, pracowali albo na po-

licji, albo w straży pożarnej. Rozkaz to rozkaz! Narzu-

cił na siebie kurtkę i zbiegł po schodach.

Worek i laptop wrzucił na tylne siedzenie mustanga

i wskoczył za kółko. Wsiadając, spojrzał przelotnie na

niebo. Dobrze, że wyjeżdżał z miasta, takie grafitowe,

zaciągnięte niebo nie wróżyło niczego dobrego.

Naj-seksowniejszy glina w mieście, pomyślał

zdegustowany, odpalając samochód. Też mi coś.

Duże płatki śniegu posypały się z nieba, zupełnie

jakby ktoś nagle rozpruł puchową kołdrę. W żółwim

tempie jechał zatłoczonymi ulicami miasta, aż wreszcie

dotarł do drogi stanowej i dopiero wtedy mógł przy-

cisnąć nieco gaz, ale tylko na tyle, na ile pozwalały wa-

runki atmosferyczne.

Na granicy stanów Illinois i Wisconsin zerwał się

De Vita Sharon - Mała swatka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: