Rozdział 6.pdf

Autor: Katka

Beta: Ann!

Rozdział 6

Wampir nie patrzył na mnie, za to jego towarzyszka nie mogła oderwać ode

mnie wzroku. Przyglądała mi się uważnie. Byłam bardzo ciekawa co we mnie

widzi.

- Vera, Tom, Andrew. – powiedział mężczyzna. – Zabić ją! – rozkazał

stanowczym tonem.

Nagle byłam otoczona przez trzy postacie w pelerynach. Dwie z nich

przygotowały się do skoku na mnie, a trzecia wyjęła i zapaliła zapalniczkę.

Wampiry rzuciły się na mnie, ale zanim mnie dotknęły wylądowały na

odległych ścianach, burząc je. Na początku nie wiedziałam co się stało, ale po

chwili zrozumiałam. Przede mną stała w pozie obronnej dziewczynka, która mi

się wcześniej przyglądała. Musiała być wbrew pozorom bardzo silna, skoro

zdążyła do mnie dobiec i powstrzymać dwa wampiry. Stała i patrzyła na

swojego towarzysza, a on na nią.

- Co ty robisz? – warknął.

- Gdzie masz oczy? – wysyczała w odpowiedzi.

- O co ci chodzi, Hana? – zapytał zbity z tropu.

- O to, że jesteś ślepy i właśnie chciałeś żeby zabili Isabellę Marie Swan, naszą

kuzynkę. – wysyczała. – Dobrze wiesz, że zawsze chciałam mieć siostrę jaka by

nie była. – dodała ciszej.

- Ty jesteś Swan? – zwrócił się do mnie zszokowany mężczyzna.

- Obecnie Cullen, ale moje panieńskie nazwisko to Swan. – wyjaśniłam.

Zatkało go. Nic nie mówił tylko przyglądał mi się uważnie, tak jak wcześniej

dziewczynka. W końcu uśmiechnął się do mnie grzecznie i przepraszająco.

- Odejść. – rozkazał.

Gdy wampiry zniknęły, moja obrończyni odwróciła się do mnie i uściskała,

całując w policzek. Dopiero po dłuższej chwili odsunęła się ode mnie.

- Pewnie nas nie pamiętasz, bo widzieliśmy się tylko raz gdy byłaś człowiekiem,

a wspomnienia blakną. – świergotała podniecona. – Ja jestem Hana, a to mój

młodszy brat Matt. – wskazała na wampira i mówiła dalej. – Jestem twoją

kuzynką ze strony ojca twojego ojca. Matt jest moim rodzonym bratem, a nasi

rodzice wciąż żyją. Pewnie już zauważyłaś, że łatwo ci się kontrolować. To

cechuje naszą rodzinę. – zakończyła w końcu swoją wypowiedź.

- Co cię sprowadza do Berlina? – zapytał Matt. Był konkretny.

- Odeszłam od mojej rodziny i szukam miejsca gdzie będę mogła zamieszkać na

stałe. – wyjaśniłam.

- Wampiry nie stanowią rodzin. Wyjątkami są wegetarianie, ale ty masz

szkarłatne oczy.

- Jestem wampirem od dziesiątego września. – wyjaśniłam.

- To czym się żywisz? – zapytał poważnie.

- Poluję na zwierzęta. – poinformowałam. – Jako wampir nie skosztowałam

ludzkiej krwi.

- Czyli wcześniej ją piłaś? – zapytała Hana. Na jej twarzy malował się szok.

- Byłam w ciąży, a dziecko wysysało ze mnie krew. Jak widać, nie przeżyłam

tego.

- Pół-wampir? – zapytał krótko mój kuzyn.

- Tak.

- Rozumiem. Skoro żywisz się tak jak my i szukasz domu możesz tu zostać. –

zaproponował mi.

- Z przyjemnością. – powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego, a on

odwzajemnił ten gest.

- Chodź. Pokażę ci twój pokój. – powiedziała z zapałem moja kuzynka.

Szłyśmy długim korytarzem wyłożonym czerwonym chodnikiem. Na ścianach

wisiały dzieła słynnych malarzy które zaginęły dekady, a nawet wieki temu.

Ponieważ moja kuzynka urodziła się trzydzieści lat temu, a Matt był od niej

młodszy. Domyśliłam się, że to wampiry które tu mieszkają przyniosły te dzieła.

Mimo że pałacyk był XIX wieczny, znajdowała się w nim elektronika

najnowszej generacji. Weszłyśmy po szerokich schodach na czwarte piętro i

znalazłyśmy się w długim prostym korytarzu. Był on zakończony drzwiami

takimi samymi jak te, które zauważyłam na środku korytarza po lewej. Po

prawej stronie, trochę bliżej schodów znajdowały się brązowe. Hana podeszła

do drzwi na końcu korytarza. Poszłam w jej ślady i ujrzałam ogromny pokój.

Jego ściany były perfekcyjnie białe, po prawej stronie drzwi znajdowała się

czarna kanapa obita skórą. Niedaleko kanapy stała w szafce z szklanymi

drzwiczkami profesjonalna wieża stereo, a w każdym kącie pokoju znajdował

się głośnik. Po obu stronach szafki stały czarne stojaki na płyty CD. Po lewej od

drzwi znajdowało się biurko, wygodne krzesło, a na biurku był jeden z

najnowszych laptopów. Na ścianie wisiał ogromny telewizor i był na wprost tej

wspaniałej kanapy. Przy biurku stał wysoki regał na książki, co prawda był

pusty, ale wiedziałam że jak tylko mi na to pozwolą to zaraz cały zapełnię

ulubionymi książkami. Ściana na wprost drzwi była cała zajęta drzwiami

balkonowymi. Za nimi był taras którego część była oszklona, a w niej

znajdowało się mnóstwo kwiatów. W rogu stała mała wygodna kanapa, a po

środku był piękny fortepian. Na ścianie domu były zawieszone lampy mimo że

jako wampir mogłam spokojnie przebywać tam nawet w nocy bez światła. Przez

następne drzwi balkonowe które znajdowały się naprzeciwko tych

prowadzących do domu, można było wyjść na otwarty taras. Stojąc na nim

rozejrzałam się dokoła i zauważyłam że mam widok na ścianę lasu. Wróciłam

do pokoju i zauważyłam że przeoczyłam jeszcze dwie pary drzwi. Obie były

białe. Jak się okazało za jednymi kryła się ogromna łazienka, a za drugimi pusta

garderoba w której nie było nic poza rurkami i komodami. To pomieszczenie

było większe od mojej garderoby w domu Cullenów. Znowu wróciłam do

pokoju gdzie stała zniecierpliwiona Hana.

- Jak ci się podoba? – zapytała.

- Wspaniale. Inni też mają takie duże pokoje? – zapytałam.

- W całym domu są tylko takie trzy.

- I wszystkie na tym piętrze? – zadałam pytanie retoryczne.

- Tak. Ja mam takie same drzwi jak ty, a Matt ma te brązowe. – wyjaśniła. –

Reszta klanu nie ma balkonów i ma mniejsze pokoje i garderoby, oraz mniejsze

łazienki. – dodała.

- A jest wśród mieszkających tu wampirzyc jakaś miłośniczka mody i zakupów?

– zapytałam z nadzieją.

- Dobrze że mi przypomniałaś. Jeszcze dziś każe Matt’owi jechać do banku i

wyrobić ci kartę. Wszystkie wampiry mają osobne konta i ograniczone finanse,

ale ty jako że jesteś naszą kuzynką, którą zawsze chciałam mieć będziesz miała

pełny dostęp do konta. Na razie wyślę Christine żeby ci kupiła trochę ciuchów, a

później pojedziesz z nią po następne. Ona kocha zakupy. Ja osobiście nie

przepadam za zakupami, a ty?

- Ja wręcz nie cierpię kupować ciuchów. – wyjawiłam uśmiechając się.

- No to dostanie wolną rękę. – powiedziała też rozbawiona tym że jesteśmy tak

do siebie podobne. – Tina. – zawołała wychodząc z mojego pokoju.

Gdy byłyśmy już na korytarzu przed nami pojawiła się wampirzyca która miała

może z siedemnaście lat, dwa rude warkocze sięgające do pasa, wysoką i

szczupłą sylwetkę, oraz złote oczy. Była ubrana… no cóż. Swoim strojem

przypominała mi o Alice, która zawsze chodziła w modnych ciuchach. Nagle

zrobiło mi się trochę smutno, ale szybko odsunęłam te uczucia. Jej głos był

śliczny.

- Hej, jestem Christine, ale mów mi Tina. – uśmiechnęła się do mnie.

Odwzajemniłam jej uścisk.

- Isabella, mów mi Bella. – powiedziałam również się uśmiechając.

- Bella, tak jak ja nie przepada za zakupami. Może skoczysz do centrum

handlowego i kupisz jej trochę ciuchów? – zapytała Hana. Tina pisnęła i zaczęła

skakać z radości po czym rzuciła mi się na szyję.

- Jesteś kochana. – zawołała uradowana. – Nie pozwalają mi wydawać dużo

kasy na ciuchy, a ja tak kocham zakupy. Jesteś dla mnie świetną wymówką

zwłaszcza, że masz większą garderobę niż większość wampirów w tym domu. –

wyjaśniła nadal się uśmiechając.

- Skoro tak lubisz zakupy to liczę na to że zapełnisz całą moją garderobę bez

mojego udziału. – uśmiechnęłam się do wampirzycy.

- Mogę? – zapytała piskliwie Hany.

- I tak będzie trzeba zapełnić tą garderobę. Tylko pamiętaj że musisz kupić

stroje na wszystkie okazje, dodatki, buty, torebki. – powiedziała pokonana.

- Dziękuję. – pisnęła i poleciała.

- Idę przesłać jej pieniądze na konto. Lubisz książki? – zapytała Hana idąc do

schodów.

- Lubię. – odpowiedziałam nie widząc sensu tego pytania.

- Ja też. – wyznała chichocząc. – Jesteśmy takie do siebie podobne. – dodała. –

Pojedziemy do księgarni po jakieś książki? – zapytała z nadzieją.

- Jasne. – odpowiedziałam ochoczo.

Zeszłyśmy na dół, po czym szłyśmy wieloma korytarzami. W końcu dotarłyśmy

do gabinetu. Hana podeszła do biurka i zaczęła pisać coś na komputerze, a ja

rozglądałam się po pomieszczeniu. Sufit był pomalowany na brązowo, tak jak

jedna ze ścian, na której znajdowały się okna w starych brązowych ramach.

Pozostałe trzy ściany były zajęte przez ciemno brązowe regały na których było

pełno książek. Biurko, przy którym siedziała Hana stało na wprost drzwi i było

antykiem, tak samo jak krzesła. Jedno stało za biurkiem, dwa na wprost niego.

W pokoju pod oknami stała jeszcze elegancka kanapa. Na biurku poza laptopem

który był równie nowoczesny jak mój leżała sterta papierów, ułożonych w

równy stosik. Na przystawionym stoliczku stała drukarka i skaner. Dywan w

pomieszczeniu wyglądał bardzo staro, a jego ciemny brąz był lekko wyblakły.

Usiadłam na jednym z krzeseł przed biurkiem i czekałam aż moja kuzynka

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: