Willow - Sowa.pdf - Willow - S_h_i_z_u_m_a

408"

Przenikliwychłód.Imrok.

Ulicabyłasłabooświetlona,latarniabyłaoddawnazepsuta,igdybynieświatło

padającezokiennielicznych,starych,zniszczonychkamienic,toprzypadkowy

głupieczapuszczającysięwtąokolicęmusiałbyporuszaćsiępoomacku.Alenikogo

tuniebyło.Ogodziniejedenastejniktrozsądnyniewychodziłnaulicę.Panowała

niemalŜeidealnacisza,przerywanatylkoodczasudoczasuszczekaniempsa,lub

krzykiemjakiejśkatowanejkobiety.Bowiemchoćodludna,byłatodość

niebezpiecznaokolica.Śmierdziałotubiedą.Niebyłoniecodziennespotkanietu

jakiegoślumpa.

Nagle,zupełnieniespodziewanie,zmrokuwyłoniłsięmęŜczyzna.Szedłzgarbiony,

zapewnezzimna,iprzeztowydawałsięniŜszy,niŜbyłwrzeczywistości.Abył

dośćwysoki.NieszedłostroŜnie,powoli,cochwilęsięodwracając,takjakpowinien

iśćobcynatymterenie.Tenczłowiekszedłspokojnie,zgracją.ZjegochoduaŜziała

pewnośćsiebieiopanowanie.ObserwującgomoŜnabydojśćdowniosku,Ŝedobrze

znatądzielnicęLondynu.Aletobyłbytylkopozór,męŜczyznacochwilę

zatrzymywałsięiprzyglądałuwaŜniekamienicom.Szukał.Kogoś?Czegoś?

Odpowiedźnatopytaniemógłznaćtylkoonsam.

GeraldGardnerzatrzymałsięprzedjednąztychbrudnychkamienic.Westchnął

cięŜko.Miałdośćtegomiejsca,tegosmrodu,tegoubóstwa.Alewiedział,Ŝetylko

tutajmoŜnaznaleźćto,czegoszukał.Jeszczerazspojrzałnaadresnapisanyna

kartce.Rozejrzałsięwokół.Potemznówspojrzałnakartkę,potemnazegarek.

Jedenastapiętnaście.KręciłsiępoobskurnychdzielnicachLondynujuŜdobredwie

godziny.Nogibolałygojakcholera.Dojegoumysłupowoli,alezniesamowitą

skutecznościąsączyłosięzwątpienieirezygnacja.Czyczłowiek,któregoszukał

bezskuteczniejuŜdwiegodzinyrzeczywiścietumieszka?Odpoczątkuwydawało

musiętodziwneipodejrzane.GdybysammiałtakiemoŜliwościjakAustinOsman

Spare,juŜdawnobyłbysławnynacałyświat.Byłbybogaty,izpewnościąnie

mieszkałbynatymzadupiu.JednakSpareodrzuciłsławę,cowydałosiędziwnejego

koledzepofachu.Zresztą,itakbyłsławny.

Dziwka,odktórejotrzymałtenadresdobrzeznałaSpare'a,iprzysięgała,Ŝetam

mieszka.Równiedobrzemogłabyprzysięgaćnaswojącnotę,jakzauwaŜyłGardner.

Aleniepowiedziałtegogłośno,tylkozapłaciłjejzainformację,iruszyłna

poszukiwania.Itakotostałtu,wmrocznejuliczcelondyńskiej,niemogącznaleźć

mieszkaniaSpare'a.Wściekałsięnieludzkoztegopowodu.Rzadkokiedyprosił

kogośopomoc,awiedział,ŜewrywalizacjizKennethemGrantemtylkoSpare

moŜemupomóc.

Naglewyczułjakiśruchwzaułkupodrugiejstronieulicy.Zerwałsięniespokojnie,

wkaŜdejchwiligotowydoucieczki.Pochwilijednakopanowałsię.

NachodnikwyszedłmęŜczyznagrubopopięćdziesiątce.Byłłysiejący,resztki

tłustych,zmierzwionychwłosówbyłyzupełniesiwe.Miałbłędny,nietrzeźwy

wzrok,którymwpatrywałsięwGardnera.Natwarzymiałbujnyzarost,z

pewnościąniegoliłsięoddawna.Jegoubraniebyłomocnopodniszczone,wręku

trzymałpustąflaszkę.ChwiejnymkrokiemruszyłwstronęGardnera.Tenjednak

stałnieporuszony.Czekał,aŜbezdomnypodejdzie.Starzecwkońcupodszedł,

stanąłniepewnie,przedupadkiemocaliłgohydrant,któregozłapałsięwostatniej

chwili.StałnaprzeciwkoGeraldaizionąłnaniegoswympaskudnymoddechem,

pachnącymwódkąizniszczonymizębami.

Przyjacieluwystękałztrudem.Miałdziwny,nieangielskiakcent.Mówiłlekko

sepleniąc,zapewnezpowodubrakuwiększościzębów.Przyjacielu...Paręgroszy

dlabiedaka...

Gardnerpatrzyłnaniegoznieukrywanąniechęcią.Pochwilinamyśliłsię.

Powiedzmi,gdziemieszkaSpareprzemówiłdźwięcznieiostro.Zdawałosię,Ŝe

męŜczyznaprzyhydrancieaŜsięskurczył.Przetarłzaskoczonyoczy,iwyjąkał:

Chodzi...ci...otegowariata?Czarodzieja?TuroześmiałsiępiskliwieWierzmi,

niewartoznimrozmawiać.Zupełniezwariował.Byłemuniego.Chciałem,Ŝeby

nauczyłmnieswojejsztuki,wiepan,Ŝebymmógłsobiewinowyczarować.

Mówiłcorazgłośniejizcorazwiększympodnieceniem.Gardnerzdawałsięchłonąć

kaŜdesłowopijaka.

Iwiepan,coonmipowiedział?Najpierwwyśmiałmnie.Późniejoznajmiłmi,Ŝe

jestemślepymgłupcem,icośtam,Ŝenibymnieprzeklina.Wtedynaseriosię

przestraszyłem.Mówiępanu,uciekłemwpopłochu!Aleterazsięnieboję.Od

tamtegoczasuniespotkałomnieniczłego,iprzestałemsiętymprzejmować.Całata

magiatotylkokłamstwoimydlenieoczu!

StaruchaŜsięopluł.Wrzeszczałnacałąulicę,zjednegooknadobiegłyich

przekleństwajakiegośzapracowanegoispragnionegoodpoczynkuLondyńczyka.

Gdzieindziejzacząłszczekaćpies.

GdziejestSpare?powtórzyłłagodnieGardner.Starzecpatrzyłnaniego

wytrzeszczonymioczami.Wyciągnąłrękę.Geraldpogrzebałchwilęwkieszeni,po

czymwyjąłgarśćmonet.Oczypijaczkarozbłysłychciwością.

Totamtendom,widzisz?mówiłszybkoiniewyraźnie,jakbychciałjaknajszybciej

wyplućzsiebiecaławiedzęidostaćpieniądze.Onniemieszkawnormalnym

mieszkaniu,tylkowpiwnicy.Musiszzejśćnadół.Och,dajmipieniądze!!

MęŜczyznarozejrzałsięukradkiem,poczympodszedłdostarca.BłysnąłnóŜ

wydobytywułamkusekundy,ipochwilipijaczekleŜałnaziemi,kurczowo

trzymającsięzabrzuch.NiezdąŜyłnawetkrzyknąć.

Gardnerruszyłspokojniewstronędomu,wskazanegoprzezbezdomnego.Nawet

sięnieobejrzał.

Pomieszczenie,wktórymmieszkałsławnyokultystaAustinOsmanSpareniebyło

duŜe.Pomieszczenie,bowiemtrudnobyłonazwaćtopokojem,byłociemną,

obskurnąpiwnicą.Słychaćbyłotamszumrurkanalizacyjnych.Śmierdziałopleśniąi

szczurami.

PodścianąstałostarełóŜkookultysty,naktórymtylerazywyprawiałniesamowite

orgiezprostytutkami,pracującymiwokolicy.OpróczłóŜkajedynymmeblembył

tutajspróchniałystół,stojącyobokłóŜka.Naniepomalowanych,popękanych

ścianachwisiałyobrazyprzedstawiającestaruszkę,ołagodnychrysachtwarzyi

bystrymspojrzeniu.Wprzeciwieństwiedoinnychobrazów,jakiespotykamynaco

dzień,tezdawałysięŜyć.Pięćstaruszekpatrzałobystrozobrazówiobserwowało

kaŜdyruchSpare'a.CzasamidziwkiskarŜyłysię,Ŝetojepeszy,aleAustinbył

nieugięty:nigdyniezdejmowałobrazów.Naśrodkupokojustałstojak,farby,nowy,

niedokończonyjeszczeobraz,noisamSpare.

NiebyłzamoŜnymczłowiekiem,ledwowiązałkonieczkońcem.Zarabiałnachleb

sprzedającswojewspaniałeobrazyNietocokiedyś.BowiemSparebyłkiedyś

wielceszanowanymmalarzem,juŜwdzieciństwieokrzykniętogogeniuszem.Miał

kilkaswoichwystaw,byłsławny,bogaty.Aletocoinnegozadecydowałoojego

Ŝyciu.TakczyinaczejSpareporzuciłsławędlaswojegowłasnegoświata,pełnego

magiiicudów.

Właśniekończyłobraz,gdyusłyszałstukot,odgłoskroków,ipochwilipukaniedo

drzwi.Nonie,pomyślałdotykającdelikatniepłótnapędzlem,znówjakiśnatrętny

poszukiwaczsensacji.Pukaniepowtórzyłosię,tymrazemgłośniej.

Hej,jesttamkto?rozległsiętwardygłosnakorytarzu.SparepowoliodłoŜył

pędzeliruszyłwstronędrzwi.Niespieszącsięotworzyłje,istanąłtwarząwtwarz

zmęŜczyznąokołoczterdziestki.Miałgęste,czarnewłosyinikłyzarostnatwarzy.

Oczyświeciłymuzłowieszczo.

WitampowiedziałzuśmiechemJuŜmyślałem,Ŝepomyliłemadres.

AustinodrzuciłmoŜliwość,abybyłtoktośzjegorodziny.NiewyglądałteŜna

komornika.Odsunąłsię,abywpuścićtajemniczegogościa.

DziwnaporanaodwiedzinymruknąłSpareMamnadzieję,Ŝenieprzychodzi

panbezpowodu.

NieodrzekłmęŜczyznaNazywamsięGeraldGardner.

Wyciągnąłrękęwstronęokultysty,lecztennieuścisnąłjej.Słyszałemotobie

powiedziałSpareróŜnerzeczy,zarównomiłe,jakiniemiłe.Jesteśmagiem.

TakprzytaknąłGardnerMampewnąsprawęnaturymagicznej,pomyślałem

sobie,ŜetylkopanmoŜesobieztymporadzić.OtóŜ...

UsiądźmyprzerwałSpare,wskazującłóŜko.Zamknąłdrzwi.

Gardnerspojrzałnaniego,jakbymiałdwiegłowy,istanąłprzystole.Austinusiadł

nałóŜku.

OtóŜ,jakjuŜmówiłem,potrzebnamibędzietwojapomoc.

Sparespojrzałnaniegokpiąco,alenicniepowiedział.

Mamtakidrobnyproblem...hmm...jakbytopowiedzieć...potrzebuję...

KennethGrant,najlepszyprzyjacielSpare'a,inajwiększyrywalGeraldaGardnera,

byłznanymiszanowanympisarzemokultystą.TowłaśnieGrantbyłwgłównej

mierzeodpowiedzialnyzasławęAustinaOsmanaSpare'a.BowiemSpare,pustelnik

zwyboru,zcałąpogardąnajakągobyłostać,odrzuciłsławę.

Takczyinaczej,Gardnerbyłprzekonany,Ŝejestniemniejuzdolnionymagicznie,

niŜGrant.Międzytymidwomaostrozaiskrzyło,odkądGardnerwmówiłsobie,Ŝe

Kenneth"zabrał"mujegomedium,wariatkęimieniemClanda.Byłaonawyjątkowo

utalentowana,izakonGardnerabardzoucierpiałprzezjejstratę.TakwięcGerald

doszedłdowniosku,Ŝeznatylkojednąosobę,któramoŜemupomóc.Wyruszył

odnaleźćSpare'a.Alewiedział,Ŝedwajokultyści,pisarzimalarz,sądobrymi

przyjaciółmi,więctupojawiłysięschody.Alenicto.

PotrzebujęspecjalnegotalizmanupowiedziałGardnerAmuletu,którypozwoli

odzyskaćmi...straconąrzecz.

Sparespojrzałnaniegorozbawionymwzrokiem.

Nielepiejudaćsiędobiurarzeczyznalezionych,lubdodetektywa,zamiast

zawracaćmigłowę?spytałkpiąco.

GeraldGardnerniemiałnastrojudoŜartów,zresztąnigdynielubiłŜartów

dotyczącychjegoosoby.

Niechodzioprzedmiotpowiedziałpowoli,silącsięnaspokój.Niemógłsobie

pozwolićnagniew.

SparepatrzyłpytającozeswojegołóŜka.Niebyłmłody,miałjuŜchybaz

siedemdziesiątlat.Gęste,czarnewłosysterczałynagłowiewmalowniczym

nieładzie.BłękitneoczysprawiaływraŜeniewyblakłych.Lewastronatwarzy,w

skutekwypadkuzostałazniekształcona,przezcoSpareprzypominałdemona.

Demonicznątwarzuzupełniałygęstewąsy.Gardnerpatrzyłnaniego,irosłownim

obrzydzenie.Odwróciłwzrok.

ChodzioosobępodjąłMojąŜonę.ByłaniezrównowaŜona.Zabralimiją.Proszę,

pomóŜmijąodzyskać!Kochamją!

Gardnerpatrzyłtakbłagalnie,Ŝenawettenczłowiekotwarzydemonamusiałsię

wzruszyć.JednaktwarzSpare'anawetniedrgnęła.Geraldzamilknął.

WpowietrzuzaległacięŜka,niepokojącacisza.Nicniewskazywałonato,Ŝektóryś

zmęŜczyznjąprzerwie.

GeraldGardnerzniepokojemwpatrywałsięwobliczeAustinaOsmanaSpare'a.Czy

tenzwariowanypustelnikpomoŜe?Czyjegosztukawystarczy?Czyniłzjejpomocą

prawdziwecuda,opowiadanootymjakprzywołałpotęŜnegodemonawwidzialnej

formie,ijakdwóchnapalonychobserwatorówoszalało.Głośnobyłootym,Ŝe

potrafiodczytywaćludzkiemyśliimaterializowaćprzedziwnerzeczy.Tak,Sparez

pewnościąbyłbyzdolnydostworzeniaamuletu,pomógłbyodzyskaćGardnerowi

jegomedium.Pytanietylko,magzechcetozrobić.

PrzyjdźjutropowiedziałwkońcuIbądźuprzejmy,niezabijajnikogopodrodze,

bozjawisiętupolicja.

Dzień.Brudna,zaśmieconaulicawzapomnianejdzielnicyLondynu.niepanujetu

zbytduŜyruch,odczasudoczasuprzejedziesamochód,zjednejzestarych,

zniszczonychkamienicwychodzimęŜczyznawpłaszczu,zpsemnasmyczy.

Godzinypracy,więcpewniejuŜnaemeryturze.Idziepowoli,niespieszącsię.Wita

sięuprzejmiezkobietą,wracającązesklepu.Kobietaniesietorbyzzakupami.

Rozmawiajątrochę,męŜczyznaproponuje,ŜepomoŜeponieśćzakupy.Kobieta

mówi,Ŝenietrzeba,odchodziszczęśliwa.

śycie,wtejdzielnicyzadniapanujeŜycie.

ZkamienicywychodzimęŜczyzna.Wyprostowany,zrękamiwkieszeniach

płaszcza.Magęstewłosy,natwarzyskąpyzarost.Oczymiotająniebezpieczne

błyski.MęŜczyznauśmiechasię,wyjmujejednąrękęzkieszeni.Ściskacoś

nieduŜego.Powolirozwieradłoń.LeŜytammały,drewnianyprzedmiot.

Przypominajakieśzwierzę,jakbyptaka.Tak,toptak.Sowa.Aleniejestto

zwyczajnasowa,bowiemmaonaskrzydłanietoperzaiszponyorła.MęŜczyzna

patrzynaswojąsowęiuśmiechasiępaskudnie.

Niktniezwracananiegouwagi.Staruszekzpsemszybkosięoddala,nawetnie

zauwaŜyłdziwnegomęŜczyzny.

Miejsce,wktórymKennethGrantzamierzałzpomocąswojegoniezwykłego

mediuminwokowaćboginięCzarnąIzydęniebyłoduŜe,jednakwystarczającedla

zgromadzonychtamosób.Podjednąześcianstałniewielkiołtarz,naktórymleŜała

Clanda.NawprostołtarzastałMistrz,ProwadzącyCeremonię.Byłtoniewysoki,

łysiejącymęŜczyznawokularach.Miałnasobieszatypokrytedziwnymiwzorami.

NazywałsięKennethGrant.WokółniegotłoczyłosięsześciumęŜczyznwmaskach.

NaprawoodnichbyłoduŜe,izresztąjedynewtympomieszczeniuokno.

Ceremoniarozpoczęłasię.Grantzacząłcichośpiewać,zanimpieśńpodjęliinni.

Prowadzący,nieprzestającśpiewaćuniósłkadzidłoizacząłnimmachać.Pochwili

zadymiłosięcałepomieszczenie.KennethodłoŜyłkadzidło,uniósłnatomiast

niewielkiposąŜekprzedstawiającynagąkobietę.Zaczęłosię.

ClandaodetchnęłacięŜko.Całataceremoniazaczęłajanudzić,chciałaŜebyOna,Ta

KtóraMaJąZabrać,juŜprzyszła.Zamiasttegostałosięcośinnego.Strasznego.

Okno,szczelniezamknięteizasłonięte,naglerozwarłosięnaościeŜ.Dodusznego

pokojuwpadłpodmuchświeŜegopowietrza,awrazznimTo.Clandazobaczyła

potwora,coś,coprzypominałosowę,alemiałoskrzydłanietoperzaiszponyorła.

Sowapodleciaładoniej,ichwyciłaszponamiwpasie.Clandawydałazduszony

okrzyk.Wylecieliprzezokno.

Clandazobaczyładachydomówpokryteśniegiem.Woknachpaliłysięteśmieszne,

migająceŜaróweczki.Poulicachchodzililudzie,leczniewidzielijej.Lecielicoraz

wyŜej.Mediumpoczułochłód.Starałasięniepatrzećnadół,poniewaŜrobiłojejsię

niedobrze.Krzyczała,krzyczałailesiłwpłucach.NiechGrantijegokumplecoś

Willow - Sowa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: