roza4-2004.pdf

ŚWIĘTOGÓRSKA

RÓŻA DUCHOWNA

Rok XXXVII PAŹDZIERNIK, LISTOPAD, GRUDZIEŃ 2004 Nr 4 (188)

OD REDAKCJI

PROSTO DO SERCA

CZCIGODNI CZYTELNICY!

„SPADŁ KAMIEŃ Z SERCA”

Czas przemija nieubłaganie. Zbliżający się listopad i nasze

wizyty składane na cmentarzach świadczą o tym, że ich czas się

skończył, a nasz się skończy. Przekazując Wam kolejny numer

„Świętogórskiej Róży Duchownej” pragniemy wesprzeć refleksję

nad naszą przemijalnością i pragniemy zachęcić do dojrzałego

przeżywania śmierci i modlitwy za naszych drogich zmarłych.

O tym wszystkim możecie przeczytać w niektórych artykułach

tutaj zamieszczonych.

Wydarzeniem wielkiej wagi historycznej, a także

prestiżowej, było III Międzynarodowe Spotkanie

Duszpasterstw Oratoryjnych na Świętej Górze

w Gostyniu, w dniach 12 – 17 lipca 2004 r.. Pierwsze w ponad 300 – let-

niej historii istnienia domu filipińskiego w Gostyniu tego rodzaju spotkanie

przedstawicieli tak księży, braci jak i świeckich z 11 krajów świata wyma-

gało ogromnego wysiłku organizacyjnego, a także i fizycznego. Prośba

skierowana do Federacji Kongregacji Oratorium św. Filipa Neri w Polsce

o zorganizowanie tegoż zjazdu została przyjęta przez całą polską społecz-

ność filipińską z mieszanymi uczuciami, bowiem nakład finansowy, nakład

pracy i wiele innych czynników organizacyjnych rodził obawy, czy się to

wszystko uda. Obecnie jesteśmy już po tym wydarzeniu, można by rzec

„spadł kamień z serca”. Wszystko, po ludzku oceniając, udało się. Świad-

czą o tym liczne podziękowania wypowiedziane na zakończenie w sali

obrad jak i obecnie korespondencyjnie kierowane słowa wdzięczności.

Szczegółowy opis tego wydarzenia, bez precedensu historycznego, w

obecnym numerze „Róży” został przedstawiony wprawnym piórem sekre-

tarki Kongresu naszej polskiej federacji pani Barbary Świtkowskiej z Ora-

torium Świeckiego w Tomaszowie Mazowieckim w dziale „Piszą do nas”.

W poprzednim numerze Kwartalnika zapowiadaliśmy Mię-

dzynarodowy Kongres Duszpasterstw Oratoryjnych, jaki odbył

się na Świętej Górze w lipcu br.. Nie publikujemy tutaj szczegó-

łowo materiałów Kongresu, ale jedynie obszerną relację z jego

przebiegu. Szczegółowe treści ukazały się w naszym kongrega-

cyjnym piśmie pt. „Oratoriana”. Na pewno niejeden raz będziemy

do nich sięgać, bowiem radość, która była głównym tematem

Kongresu, to rzeczywistość ciągle dla nas i ciągle pragniemy ją

mądrze, i w zgodzie z wolą Boga budować.

Treści, które tym razem proponujemy, nie dotyczą jeszcze

radości Bożego Narodzenia. W następnym numerze pisma o tej

radości dużo znajdziecie materiałów.

Spotkanie to przeszło do historii jako bardzo owocne, integrujące

wspólnoty międzynarodowe wokół problematyki charyzmatu św. Filipa –

radości. Dla Polski było bardzo dobrą okazją promocji nie tylko naszej

Ojczyzny, ale także promocji życia oratoryjnego z jego bogactwem róż-

nych przejawów posługi we wspólnotach wszystkich Kongregacji.

A teraz, kiedy jest czas jesieni, czas dojrzałych owoców, ży-

czymy Wam, abyście zawsze pamiętali, że przez Boga jesteśmy

wybrani i przeznaczeni na to, aby owoc obfity przynosić - owoc

świętego życia nade wszystko! Niech na tej drodze wspomaga

nas Świętogórska Róża Duchowna.

Na koniec dziękuję Bożej Opatrzności za namacalne dowody po-

mocy i wsparcia, za błogosławieństwo tych dni radości i pokoju uczestni-

ków Kongresu. Dziękuję również wszystkim, którzy czynnie angażowali

się w organizację i sprawne jego przeprowadzenie. Słowa wdzięczności

kieruję do wszystkich sponsorów, dobrodziejów i tych, którzy modlitwą

towarzyszyli nam w dniach kongresowego spotkania. Z serca do serca

kieruję to słowo dziękuję .

W imieniu zespołu redakcyjnego

Ks. Leszek Woźnica COr.

Ks. Zbigniew Starczewski COr

Superior

Z ŻYCIA KOŚCIOŁA

POKARM

NIEŚMIERTELNOŚCI

i umarł, żyć będzie”? I czyż tych słów nie potwierdza przez to, co

wydarzyło się w Wielkanoc? „W pierwszy dzień tygodnia poszły

skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień od

grobu zastały odsunięty. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana

Jezusa. Gdy wobec tego były bezradne, nagle stanęło przed nimi

dwóch mężczyzn w lśniących szatach. Przestraszone, pochyliły twa-

rze ku ziemi, lecz tamci rzekli do nich: <Dlaczego szukacie żyjącego

wśród umarłych? Nie ma Go tutaj, zmartwychwstał>” (Łk 24, 1-6).

Życie jest największą

naszą wartością. Dlatego też

śmierć jawi się nam bardzo

często, jako trudna

i dramatyczna rzeczywistość,

która życiu jest przeciwna, czy

nawet wroga.

I tak na pewno jest, gdy idzie o fizyczny wymiar naszej egzystencji.

Życie ludzkie wcześniej czy później kończy się, śmierć zwycięża!

Ale tak jest tylko w wymiarze fizycznym. I ci, którzy ludzkie życie

wiążą tylko z tym jednym wymiarem tak naprawdę biedni są, i po

ludzku patrząc, ich sytuacja jest poprostu beznadziejna.

Chrześcijanin zaś jest człowiekiem nadziei, a nadzieja jego

pełna jest nieśmiertelności. Ta pełnia płynie nade wszystko od Jezu-

sa Chrystusa, który jest Bogiem i który przyjął nasze człowieczeń-

stwo – był On do nas podobny we wszystkim oprócz grzechu. I to

On umarł na drzewie krzyża – „w zewnętrznym przejawie, uznany

za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do

śmierci – i to śmierci krzyżowej” (Flp 2,7b-8). Ale On też, jak po-

ucza Apostoł Narodów „jest obrazem Boga – Pierworodnym wobec

każdego człowieka, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co

w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, czy

Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko

przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim

i wszystko w Nim ma istnienie. I On jest Głową Ciała – Kościoła.

On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam

zyskał pierwszeństwo we wszystkim” (Kol 1,15-18).

Niezwykłe to słowa, niezwykłej prawdy. Jezus Chrystus jest

Pierworodnym spośród umarłych, tzn., że jako Nowy Adam, pierw-

szy zmartwychwstały, i dzięki Niemu wszyscy zmartwychwstaną.

Czyż nie mówił wobec śmierci swego przyjaciela Łazarza: „Ja je-

stem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby

Jezus naprawdę zmartwychwstał i jako Żyjący pozostał

z nami na zawsze. W jaki sposób? Nade wszystko w Najświętszej

Eucharystii. Jego Msza, Jego wśród nas eucharystyczna obecność,

jest możliwa dzięki tajemnicy Jego Zmartwychwstania. Gdyby nie

zmartwychwstał śmierć miałaby ostatnie słowo i wszystko byłoby

bez sensu. Ale On zmartwychwstał i On żyje, i On swoje życie cią-

gle uobecnia w Sakramencie Swojej Paschy, w Sakramencie Eucha-

rystii, o czym tak jasno sam nam mówi w Kafarnaum, gdzie wygło-

sił swą eucharystyczną mowę. Wspaniała jest to mowa, która w tak

jasny sposób poucza nas, że jako cieszący się życiem i jako zmierza-

jący do śmierci ostatecznie żyć będziemy nowym życiem na funda-

mencie wiary w Niego i na fundamencie przyjmowania Go do serca

w Komunii św.: „<Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto we

Mnie wierzy, ma życie wieczne. Jam jest chleb życia. Ojcowie wasi

jedli mannę na pustyni i pomarli. To jest chleb, który z nieba zstępu-

je: kto go spożywa, nie umrze. Ja jestem chlebem żywym, który

zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki.

Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata>. Sprzeczali

się, więc między sobą Żydzi mówiąc: Jak On może nam dać swoje

ciało do spożycia? Rzekł do nich Jezus: <Zaprawdę, zaprawdę po-

wiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowie-

czego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w

sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne,

a ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym>” (J 6,47-54).

Takie słowa Pan wypowiedział, za takie słowa oddał życie,

i te słowa znajdują swoje urzeczywistnienie w życiu tylu braci i tylu

sióstr, którzy w czasie swej ziemskiej drogi karmili się Jego Eucha-

Z ŻYCIA KOŚCIOŁA

Z ŻYCIA SANKTUARIUM

rystią, a teraz mimo fizycznej śmierci żyją z Nim na wieki – cieszą

się Jego rajem.

KS. STANISŁAW SZCZERBIŃSKI COr

30-TA ROCZNICA ŚMIERCI

Ci, którzy uprzedzili nas do wiecznej Ojczyzny, oni już pełni

życia doświadczają, oni cieszą się wieczną ucztą – ziemska uczta

przy ołtarzu pozwoliła im dostać się na ucztę niebian. Oni tego do-

świadczają i to oni, teraz, w okresie Uroczystości Wszystkich Świę-

tych, Dnia Zadusznego i w listopadowej zadumie proszą nas, aby-

śmy nie lekceważyli Pokarmu Nieśmiertelności, abyśmy Jezusa

przyjmowali do naszych serc jak najczęściej i w ten sposób przybli-

żali sobie dzień pełni życia.

Dnia 28.X.2004 r mija 30-ta rocznica od śmierci Ks. Stanisława

Szczerbińskiego, członka Kongregacji Oratorium św. Filipa Neri na

Świętej Górze w Gostyniu.

Ks. Stanisław Szczerbiec - Szczerbiński ur.24.08.1892 r w Pozna-

niu. Oprócz szkoły powszechnej, ukończył maturę w gimnazjum Marii

Magdaleny w Poznaniu w 1914 r.. Po tułaczce podczas pierwszej świa-

towej wojny, która zagnała go nawet do Moskwy, wstąpił do semina-

rium w Gnieźnie, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie l7.XII.1922 r..

Jeszcze, jako kleryk wstąpił do Kongregacji Oratorium na Świętej Gó-

rze. Ponieważ Święta Góra marzyła o zorganizowaniu własnego gim-

nazjum, dlatego Kongregacja wysłała ks. Szczerbińskiego na dalsze

studia do Belgii, z myślą o lepszym zapoznaniu się z językiem francu-

skim. W Belgii przebywał u Benedyktynów, a stamtąd wyruszył do

różnych oratoriów francuskich, którzy od reformy kard. Berulle`a na-

zywają się Berullianami. Udał się też do niektórych kongregacji wło-

skich, a wszystko po to, aby przyjrzeć się ich stylowi życia. Do Gosty-

nia wrócił w 1927r.. Zaraz też został zaangażowany pod kierownic-

twem ks. Wł. Służałka do pracy wychowawczej w konwikcie dla mę-

skiej młodzieży, gdzie okazał się cenionym wychowawcą, służąc

uczniom pomocą we wszelkich przedmiotach, zwłaszcza w polonistyce

i językach obcych: łacińskim, greckim, francuskim i niemieckim. Dbał

o zasady dobrego wychowania, które wyniósł ze swej szlacheckiej ro-

dziny, przestrzegał ich osobiście i przeszczepiał na wychowanków. Był

czynnym działaczem harcerskim, instruktorem i harcmistrzem, opieko-

wał się Sodalicją Mariańską. Kiedy zaś Kongregacja gostyńska przejęła

gimnazjum gostyńskie, przez jakiś czas uczył religii w wyższych kla-

sach. W domu pełnił funkcję ministra i prokuratora majątków.

Na koniec tego słowa obrazek z ostatnich wakacji, o którym

to opowiedziała mi jedna z sióstr służebniczek. Podczas tych właśnie

wakacji w Tarnowie zginął śmiercią tragiczną młody człowiek, 19 lat

liczący. Dobrym był on człowiekiem, zawsze związanym z Chrystu-

sem. I oto, kiedy w czasie pogrzebu do rodziców jego podszedł kole-

ga zmarłego i złożył im słowa współczucia serdecznego, ten właśnie

kolega usłyszał z ust matki: „Nasz syn żyje już pełnią życia, my na-

tomiast zmierzamy do śmierci. Przygotujmy się do niej jak najlepiej”.

Tymi słowy był on zbudowany, wiarą rodziców był zbudowany.

I ja, tak samo mówię przy grobie tych, którzy za życia kar-

mili się Jego Świętą Eucharystią: Oni żyją już pełnią życia, a my

zbliżamy się do śmierci. Żyjmy tu, na tej łez dolinie, mądrze. Nigdy

nie strońmy od Mszy św. i nie zaniedbujmy przyjmowania Komunii.

W Komunii św. przyjmujemy Chrystusa, Pokarm Nieśmiertelności,

bo kto Go spożywa będzie żył na wieki i jego ciało wskrzeszone

będzie do chwały w dniu ostatecznym.

Oprac. Ks. Leszek Woźnica COr

Kiedy wybuchła II wojna światowa, nie opuścił klasztoru ani na

moment, ale był jego wiernym kustoszem i wraz z księżmi: Augusty-

nem Zgamą i Janem Ratajem pozostał. Wtedy szczególnie okazał się

mistrzem modlitwy oraz utrzymania regulaminu domowego, na ile się

to dało, gdyż Niemcy, co chwilę najeżdżali Świętą Górę: kilka razy

robili generalną rewizję, umieszczali na krótko polskich jeńców wojen-

nych, grabili mienie kongregacyjne, uczynili z klasztoru punkt zborny

Z ŻYCIA SANKTUARIUM

dla przesiedleńców niemieckich z Łotwy, Litwy, Estonii, Białorusi,

a w dniach 8-9.XII; 15-16.XII.1939 r. dla dwóch ogromnych grup wy-

siedleńców z Gostynia i powiatu gostyńskiego. W październiku wrócił

Ks. Wł. Służałek – superior, wrócił z tułaczki w czasie, której ukrył

klasztorne precjoza w Studziannie k/Opoczna. W styczniu 1940 r. znów

wyjechał. Wtedy ks. Szczerbiński sam roztaczał opiekę nad domem.

Znając bardzo dobrze język niemiecki, łatwiej mógł „się dogadać” -

rozmówić z okupantem, który ogołocił klasztor z wielu rzeczy.

Dnia 12 marca 1940 r. Ks. Szczerbiński podzielił los księży z całej

okolicy; musiał iść do tymczasowego obozu internowania w Bruczko-

wie k/Borku. Oddał klucze i opuścił klasztor. Razem z nim byli wywie-

zieni ks. A. Zgama i ks. J. Rataj, klerycy: Nater i Trafankowski oraz

bracia: Ślusarczyk, Chrupek i Piasecki. W skoszarowanym życiu

bruczkowskiego "obozu" było mu szczególnie ciężko, jako człowieko-

wi choremu. Przetrwał tam do 15.08.1940r.Filipini nie zostali wywie-

zieniu do Dachau, lecz otrzymali zezwolenie na wyjazd do tzw. "Gene-

ralnego Gubernatorstwa", tj. do centralnej Polski. Wtedy ks. Szczerbiń-

ski udał się do Studzianny, ks. Zgama do Tarnowa, a ks. Rataj został w

marysińskim szpitalu.

W Studziannie ks. Szczerbiński oddał się nauczaniu młodzieży na

poziomie szkoły średniej. Pomagał w duszpasterstwie w miejscu

i okolicy, gdyż słynął z dobrego kaznodziejstwa. Niekiedy dłuższy czas

przebywał w Jedlni - Letnisko k/Radomia u ks. dr Mariana Nowakow-

skiego, gdzie ten był proboszczem. Wiele czytał, spowiadał i dawał

przykład zdyscyplinowanego życia zgromadzeniowego.

Wreszcie wybiła godzina wolności Polski - kończy się okres oku-

pacji hitlerowskiej. W połowie lutego 1945 r. świętogórscy filipini

wyruszyli ze Studzianny do Gostynia i zaraz zabrali się do pracy w

domu i okolicznych parafiach. Potrzeby były ogromne. Wnet wybrano

superiorem Kongregacji w Gostyniu właśnie ks. Szczerbińskiego. W

połowie kadencji, w dniu 2 lutego 1947 r. wyrusza wraz z ks. Wł.

Naterem, do Bytowa k/Słupska dla założenia tam nowej filipińskiej

placówki. Erekcja nowej placówki została zatwierdzona dekretem

wizytacyjnym, wydanym przez ks. Prymasa Wyszyńskiego 11.11.1952

r.. Tam ks. Szczerbiński pracował do września 1954 r.. Ludzie do dziś

pamiętają jego postać, jako wspaniałego duszpasterza. Pokochał prace

duszpasterską w Bytowie i dlatego na Świętą Górę wracał z żalem.

ks. L. Rachwała dał się wybrać superiorem na jedną kadencję.

Jak określa ks. Nater, był on tytanem pracy, mężem modlitwy

i ogromnej wiary, odznaczał się wielką inteligencją i kulturą, przywią-

zaniem do Kongregacji, choć dominantą jego życia było cierpienie,

które znosił heroicznie, bo jak się wyraził do swego ucznia, a potem

współbrata, ks. Natera: „Do nieba trzeba dojrzeć". Był abnegatem, wy-

magającym wiele od siebie, a potem od innych. W okresie przedwojen-

nym nie miał właściwego podejścia do ludzi prostych, gdyż pochodził

ze sfer ziemiańskich. Lecz gdy poznał prostych ludzi podczas wojny

w Studziannie, Jedlni, obozie, a potem w Bytowie, to zmienił swoje do

nich podejście. Świadom swoich słabości, był wyrozumiały. Wielki

erudyta, do końca cieszył się dobrą pamięcią. Znał się na muzyce, sztu-

ce, literaturze, lecz na pierwszym miejscu stawiał pracę kapłańską.

Z roku na rok słabł jego wzrok do 15% widzenia, a jednak kochał bre-

wiarz. Prawie przez całe życie męczyła go choroba oskrzeli i sienne

katary, połączone z okropną migreną, a jednak znosił to wszystko po

bohatersku. Oszczędny aż do skąpstwa, dbał ogromnie o wspólne dobro

kongregacyjne.

"Wyjątkowy człowiek, a jego postawa życiowa sięgała niemal hero-

izmu" - tak go ktoś scharakteryzował na łamach "Przewodnika Katolic-

kiego" /13.07.1975 r./.

Przez całe swoje życie mam przed oczyma jego śmierć. Czuwaliśmy

w pokoju nocami, bowiem choroba się wzmagała. Tak się złożyło, że

w tym czasie przebywał w klasztorze, przygotowywujący się do obrony

pracy doktorskiej, lekarz z Poznania - Stanisław Wawrzyniak. Byłem

wtedy ekonomem i vice-superiorem. Lekarz ten mówił do mnie, oby

nie przyszło zapalenie płuc, bo będzie koniec. Niestety przyszło zapa-

lenie po południu 28.X.1974r. Ks. Szczerbiński słabł z godziny na go-

dzinę. O godz. 17.00 przybyła siostra Maria, szarytka ze szpitala w

Gostyniu, mająca duże doświadczenie w tej dziedzinie i powiedziała, że

zbliża się koniec. Wszyscy, którzy byli w domu zebraliśmy się

o godz.17.30, przy łóżku konającego i trwaliśmy na modlitwie. Tuż

przed 18.00 rozległ się na korytarzu klasztornym dzwon zapowiadający

kolację. Niektórzy poderwali się z kolan, wtedy ks. Szczerbiński zwró-

cił się do zebranych i powiedział: zostańcie jeszcze chwilę, bo będzie

koniec. Nie zapomnę, jak po tych słowach spojrzał na krzyż, opadł na

poduszkę i siostra Maria trzymając jego rękę powiedziała: Koniec, puls

przestał bić. Krzyż ten mam w swoim pokoju i wisi na ścianie wschod-

Coraz bardziej zapada na zdrowiu. Pomimo to, za namową

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: