Podkowa na szczęscie.pdf

Podkowa na szczęśc i ie

- 1 -

PROLOG

W trzy tygodnie po dwunastych urodzinach Isabella

O'Swan całe popołudnie przepłakała ukryta za szopą na

traktory. Najgłupsze było to, że nie lubiła się mazać! Mazać

się mogą dziewczyny, a ona akurat dzisiaj wcale nie

chciała być dziewczyną.

Kiedy Edward Masen ją odnalazł, tylko trochę pociągała

nosem, ale zdradziły ją opuchnięte, zaczerwienione oczy.

- Hej, żabko, uśmiechnij się! - powiedział. Przykucnął

obok niej i objął pocieszającym gestem. - Czym się martwisz?

Wytarła oczy krajem koszuli.

- To chyba najgorszy dzień w moim życiu.

Spostrzegła jego zdziwienie. Edward miał osiemnaście lat

i jak wszyscy dorośli potrafił dostrzec, kiedy człowiek

ździebko mija się z prawdą. Poprawiła się pospiesznie:

- Najgozy był pewnie dzień, kiedy zginęli rodzice,

ale byłam wtedy za mała i nic nie pamiętam.

- Jest aż tak źle? - spytał. - To brzmi groźnie. Co się

stało?

Wtuliła twarz w jego ramię.

- Nie mogę ci powiedzieć. To straszne.

- Powiedz. Jakoś to zniosę.

Spojrzała w jego zielone oczy. Pełne troski i czułości

oczy, które dodawały jej otuchy.

- Okres...-szepnęła.

- A, rozumiem - powiedział. - Hmm... Rzeczywiście

trudna sprawa... Przypuszczam, że trudna...

Bała się, że Edward odejdzie. Powie, że nie ma czasu,

spieszy się, i pójdzie sobie. Właśnie skończył z jej dziadkiem

kolczykowanie krów i mógłby wracać do domu, do

Edenvałe. Ale on się nie ruszał. Siedzieli długo, w zmierzchającym

powoli świetle dnia, oparci o ścianę z falistej

blachy, żując źdźbła świeżej trawy.

- Z czasem przywykniesz - powiedział w jakimś momencie.

- Nie, Edward. Nigdy. Dlaczego muszę być dziewczyną?

Chciałabym być chłopakiem. Chciałabym być podobna do

ciebie.

Uśmiechnął się.

- A co w tym widzisz takiego fajnego?

- Wszystko! - krzyknęła z przekonaniem, wpatrzona

w swojego idola. - Jesteś wyższy i silniejszy od dziadka.

On ci nigdy niczego nie zabrania. Możesz zostać, kim

chcesz. A ja, kiedy dorosnę, będę musiała niańczyć dzieci

i prać śmierdzące skarpetki jakiemuś facetowi.

- 2 -

Edward roześmiał się głośno.

- Poczekaj, niedługo wyjedziesz do szkoły. Przekonasz

się, że dzisiaj dziewczyny mają takie same szanse,

jak chłopcy.

- Ale ja chcę hodować bydło. Słyszałeś kiedyś o hodowczyniach?

Żartem zsunął jej kapelusz na oczy. Puknęła od dołu

w szerokie rondo, a kiedy akubra, tradycyjny australijski

kapelusz, wróciła do poprzedniej pozycji, Isabella zobaczyła,

że zgasły wesołe iskierki w oczach Edward'a. Nagle spoważniał

i posmutniał.

- O co chodzi?

Pokręcił głową.

- O nic, myszko. Drobiazg. To naprawdę nic ważnego

- wykręcał się.

- Gadaj, Edward. Ja ci się zwierzyłam z mojego okropnego

sekretu, nie powiedziałam tego nawet mojej najlepszej

koleżance. Mówże, nikomu nie powtórzę.

- No dobrze... Widzisz, mężczyźni też mają swoje

problemy.

- Musicie się golić?

Znowu się zaśmiał.

- To też. Ale bywa gorzej.

- Łysienie?

- Nie, chodzi mi o inne sprawy. Czasem bywa trudno

realizować swoje plany. Ojciec spodziewa się, że zostanę

w Edenvale.

- Jasne, że powinieneś zostać - stwierdziła. - Nie

chcesz?

Skrzywił się.

- Nie chcę. Pewnie cię zaskoczę, ale ja nie zamierzam

zajmować się hodowlą bydła.

- Chyba żartujesz!

Była wstrząśnięta. Nie wyobrażała sobie, że ktoś mógłby

nie lubić tego wspaniałego życia, a do tego przeraziła

ją myśl, że Edward mógłby opuścić pobliskie Edenvale.

- A co chciałbyś robić?

- To! - wskazał olbrzymiego orła, kołującego nad nimi.

Isabela z zachwytem patrzyła, jak silne, ciemne skrzydła

wynoszą ptaka coraz wyżej i wyżej w gasnący błękit

popołudniowego nieba. Nagle znieruchomiał i trwał

w jednym punkcie, wykorzystując ciepłe prądy powietrza.

- Wspaniałe, prawda? - twarz Edward'a rozświetlał entuzjazm.

- Dałbym wszystko, by móc tak latać, wzbijać

się w górę i zawisać w powietrzu z taką swobodą. Mam

powyżej uszu przywiązania do ziemi i stad tępych, unurzanych

- 3 -

w pyle zwierząt.

Isabela ujrzała go w zupełnie nowym świetle. Edward nigdy

przedtem nawet nie wspomniał o swych marzeniach.

- Gdzie mógłbyś się uczyć latania?

- W zeszłym tygodniu był w Mullinjim oficer rekrutacyjny

- wyjaśnił Edward, wciąż wpatrzony w niknącą sylwetkę

orła. - Podpiszę kontrakt i będę się uczył latać śmigłowcem

Black Hawk.

Wpatrywał się w ptaka z tak intensywnym pragnieniem,

że Isabella, mimo swego młodego wieku, pojęła nieodwracalność jego

decyzji. Wyczuwała instynktownie, że

Edward podąży za swym marzeniem. Za marzeniem, które

go jej odbierze, być może na zawsze.

Poczuła ucisk w żołądku. Chciałaby być starsza i bardziej

pewna siebie, by nie dostrzegł, jak ona rozpada się

na kawałki na samą myśl o jego wyjeździe.

- A więc w czym problem? - spytała drżącym głosem.

- Rodzice nie chcą się zgodzić?

- Zupełnie im się ten pomysł nie podoba. Ale ja jadę,

Isabella. To postanowione.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jedenaście lat później...

To powinien być cudowny wieczór.

Isabella uwielbiała busz po zmroku, gdy w chłodnym powietrzu

unosił się ostry aromat eukaliptusów, a drzewa

gumowe wyciągały do księżyca srebrnobiałe gałęzie.

I Edward wrócił.

Wszystko byłoby wspaniałe, gdyby nie stres narastający

cały wieczór.

Układała w głowie pytania, które chciała mu zadać, ale

cokolwiek wymyśliła, brzmiało żałośnie. Musiała jednak

przeprowadzić tę rozmowę, po prostu musiała, nie mogła

stchórzyć.

Zamknęła oczy i westchnęła głęboko.

- Edward, potrzebuję twojej pomocy. Muszę znaleźć

męża.

A niech to! Wypowiedziane głośno słowa zabrzmiały

znacznie gorzej, niż powtarzane w myśli. Stało się, już za

późno. Trudno. Pozostawało czekać na odpowiedź.

Cisza...

Ukryci w cieniu granitowego głazu wypatrywali, czy

na pobliskich pastwiskach nie pojawią się tej nocy złodzieje

- 4 -

bydła.

Gdyby choć mogła zobaczyć teraz jego minę.

- Edward? - szepnęła.

Może uznał jej prośbę za tak głupią, że nie zasługiwała

na odpowiedź? Nie powinna była w ogóle poruszać tego

tematu. Dopiero kilka dni temu wrócił do domu, a ona,

mało że wyciągnęła go na tę nocną eskapadę, to jeszcze

żąda pomocy w kwestiach matrymonialnych. Trudno się

dziwić, że Edward nie ma ochoty mieszać się w jej osobiste

problemy.

Edward wstał, pod jego butami zachrzęściły kamyki.

- Od kiedy tak ci pilno znaleźć męża?

W ciemności jego głos zabrzmiał donośnie i kpiąco.

Wzdrygnęła się. Czyżby się z niej naśmiewał?

- Od niedawna.

Dokładnie od wczoraj, bo właśnie wczoraj dziadek

oznajmił jej okropną nowinę.

Edward umilkł. Przeciągnął się i odszedł kilka kroków.

W księżycowej poświacie Isabela dostrzegła grymas bólu na

jego twarzy, gdy zgiął nogę w kolanie.

Lekka sztywność prawej nogi była jedynym widocznym

śladem tragedii. Edward był wysoki i wysportowany,

świetnie zbudowany, wojskowa postawa, krótko przystrzyżone

włosy. Mocne rysy. Patrząc na niego, łatwo było

zapomnieć, że ten przystojny, silny mężczyzna omal nie

zginął w wypadku samochodowym i musiał z tego powodu

rozstać się z mundurem.

Podszedł teraz do Isabelli i połaskotał ją po nosie zerwaną

trawką.

- Co to za historia z tym mężem? Jesteś za młoda, żeby

wychodzić za mąż.

- Bzdura. Mam dwadzieścia trzy lata.

- Naprawdę? - zdziwił się.

- Oczywiście.

Przecież potrafi chyba liczyć. Miał sześć lat, gdy urodziła

się Isabella. Teraz jednak przeżuwał tę informację, jakby

mu oznajmiono coś nadzwyczajnego.

- Skąd ten pośpiech? - zapytał w końcu.

- Edward, małżeństwo jest dla mnie jedynym sensownym

rozwiązaniem.

- Rozwiązaniem czego?

- Wczoraj dziadek mi powiedział... - głos jej się załamał,

a do oczu napłynęły łzy, powstrzymywane przez

ostatnią dobę. - Lekarze obawiają się, że następny zawał

prawdopodobnie... będzie tym ostatnim...

- 5 -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: