Świadectwa o ocaleniu życia poczętego dziecka.pdf

Matka-bohaterka, swoje własne życie poświęciła

dla życia poczętego dziecka

Obszerne świadectwo o niezwykłych wydarzeniach życia,

przekazała zezwalając na jego

publikację, w nieco skróconym kształcie, pani Monika

Bremerska z Piotrkowa Trybunalskiego,

matka młodej 25-letniej mężatki Doroty Piesik.

Oto jej świadectwo: Dorota, od najmłodszych lat była

zdrową, dobrze rozwijającą się i bardzo wrażliwą

dziewczynką. Ukończyła z wyróżnieniem studia, zdobyła

zawód i wyszła za mąż.

Nagle zachorowała. Poczuła się źle. Była leczona

początkowo na porażenie nerwu twarzy,

potem po badaniach, rozpoznano guza mózgu. Zdarzyło

się to, czego nikt nie przewidywał.

Dramat rozpoczął się wtedy, kiedy stwierdzono, że Dorota

jest w ciąży.

Werdykt lekarzy był jednoznaczny: "Aby dać szanse

Dorocie, trzeba natychmiast usunąć ciążę i przystąpić

do chemio- i kobaltoterapii".

Tego co wtedy przeżyliśmy, nie da się opisać. Ale ta

dzielna dziewczyna nie załamała się.

Długo modliła się i prosiła Matkę Bożą, żeby jej

podpowiedziała co ma uczynić.

Potem kategorycznie powiedziała, że nie zabije

swojego dziecka.

Zapytała mnie: "Mamo, czy mi pomożesz, czy

zaopiekujesz się mną w najtrudniejszych chwilach?"

Odpowiedziałam jej: "Córeczko, jeśli będzie trzeba, będę

cię na rękach nosiła".

Tygodnie biegły. Córka czuła się co raz gorzej. W

czwartym miesiącu ciąży już nie chodziła,

źle przełykała, miała trudności z oddychaniem.

Modliłam się do Boga. Prosiłam o pomoc. Dzięki pomocy

rodziny z Włoch w maju 1992 roku

poleciałyśmysamolotem do Włoch, do włoskich

specjalistów. Dorota była już na wózku inwalidzkim. W

klinice neurologicznej w Legnano, po zbadaniu chorej

lekarz powiedział, że przyjechałyśmy za późno. Dorota

rozpłakała się. Nie miałyśmy pieniędzy na leczenie, a

mimo to przyjęli ją do szpitala. Przeprowadzono

konieczne badania.

W mózgu założono zastawkę, żeby zatrzymać proces

chorobowy. Po tej operacji stan zdrowia pogorszył się.

Trafiła na oddział reanimacji. Podłączono różną aparaturę.

Lekarze orzekli, że Dorota w każdej chwili może umrzeć.

Choć dziecko jeszcze żyje, jego życie jest również

zagrożone.

Pozwolono mi przebywać na oddziale reanimacji.

Trzymając moją córkę w ramionach, modliłam się do

Matki Bożej o łaskę ocalenia tych dwojga. Dorota nie

chciała brać żadnych leków uśmierzających ból, żeby nie

zaszkodzić dziecku. Mimo bólu uśmiechała się. Lekarze

podziwiali jej hart ducha i okazywali dużo serca w trosce

o jej życie.

Kolejne badania mózgu, nagle, wykazały zatrzymanie się

procesu chorobowego. Po kilku tygodniach, córka wróciła

na oddział neurochirurgii. Stwierdzono, że dziecko

rozwija się prawidłowo. Intensywna opieka lekarska i

świadomość że dziecko rozwija się dobrze sprawiły, że

tak wielkie cierpienia Dorota znosiła z uśmiechem.

Przebywałam z córką na oddziale dzień i noc. Trwało to

około miesiąca. Ludzka miłość, której doznawałyśmy w

tym wspaniałym kraju dodawała nam sił. Włosi uczynili

wszystko, żeby uratować Dorotę i jej dziecko.

Modlili się razem z nami, pomagali finansowo i duchowo.

Prasa włoska drukowała artykuły na temat walki o życie

Doroty i jej dziecka. Telefonowano do nas z różnych stron

Włoch i ze Szwajcarii. Ludzie przysyłali pieniądze i

ubrania dla nas i nawet już dla dzieciątka. Włosi opłacili

też przejazd mojego zięcia do Włoch.

W tym klimacie miłości i nadziei zdrowie Doroty zaczęło

się poprawiać. Choć nadal była sztucznie karmiona,

odłączano co raz to inną aparaturę. Już sama oddychała.

Potem przeniesiono ja na oddział położniczy. Zaczęła

przełykać zmiksowane potrawy. Neurochirurg poproszony

na konsultację nie mógł uwierzyć, że Dorota może już

jeść. Podjęto wreszcie decyzję odłączenia sondy.

Lekarze orzekli, że ciążę będzie można rozwiązać 14

września. Czy to przypadek, że to będzie święto

Podwyższenia Krzyża Świętego? Przygotowana specjalna

aparatura do ratowania życia Doroty okazała się całkiem

zbędna. Dorota urodziła zdrowego, wspaniałego syna. a

czuła się lepiej niż inne zdrowe kobiety , które w tym

czasie rodziły.

Prasa, kamery, pacjenci tłumnie otoczyli nas. Nagłówki

artykułów prasowych głosiły: "Cud w szpitalu!",

"Chora na nowotwór mózgu wydaje na świat

dziecko", "Miłość bohaterskiej polskiej matki

zwyciężyła zło". "Urodził się cudem. Uczyńcie

wszystko żeby żył!" itd.

Ci obcy ludzie płakali. Przychodzili do nas, całowali ręce

Doroty.

Nadaliśmy mu imię Łukasz . Po czterech tygodniach

przewieziono nas z Łukaszkiem do Varese na oddział

radioterapii. Tam również przyjęto nas z nadzwyczajną

miłością. W szpitalu, przy łóżku ciężko chorej, lecz

szczęśliwej mamy odbył się Łukasza chrzest. Goście, a

była ich liczna grupa, zaśpiewali "Czarną Madonnę", a

ksiądz powiedział, że to "Czarna Madonna" doprowadziła

do tych uroczystości.

Do kraju wróciliśmy w końcu listopada 1992 roku. Dorota

czuła się co raz lepiej - była już w rodzinnym domu i w

swoim kraju.

Nadszedł kwiecień 1994 roku. Nagle Dorota poczuła się

bardzo źle. Odwozimy ją do szpitala.

Badanie komputerowe wykazuje istnienie nowego guza o

dużej złośliwości w płacie czołowo-ciemieniowym. 24

kwietnia 1994 roku stan zdrowia Doroty jest

beznadziejny: wystąpiła śpiączka i brak wszelkich reakcji.

W tym dniu Ojciec Święty beatyfikuje Giovanni Molla,

która wiele lat temu zmarła w podobnych

okolicznościach.

Po wielkim kryzysie stan mojej córki znów się poprawił,

ale nadal był ciężki. Lekarze mówili, że nie wiedzą

dlaczego jeszcze żyje, że w każdej chwili może umrzeć.

Ale ona żyła, żyła przybita śmiertelną chorobą. Często

patrzyła na Krzyż wiszący na ścianie i wyciągała do

Niego swoją lewą rękę. Nigdy się nie skarżyła na swój

los, na swoją mękę. Tuliła małego Łukaszka, który co

chwilę przybiegał do jej łóżka i mówił: "kocham cię

mamo". Wzruszała się, a on klękał wtedy przy jej łóżku i

odmawiał paciorek. Pewnego wieczoru bardzo płakałam i

modliłam się w intencji Doroty. Kiedy zasnęłam miałam

senną wizję. Matka Boża prowadziła mnie ścieżką i

pokazywała różne domy. Najpierw były szare. Później

coraz jaśniejsze i ładniejsze. Na koniec stał piękny

okazały dom - cudownie oświetlony i cały w kwiatach.

Uśmiechnęła się do mnie Maryja i powiedziała: "To jest

dom twojej Doroty".

Trzy tygodnie przed śmiercią Dorota leżąc na swym łóżku

wyciągnęła swoja lewą rękę do Krzyża,

mimo że już od dawna nie mogła mówić, powiedziała: "Ja

chcę już iść do Nieba". Chciałam, by to jeszcze

powtórzyła, ale ona tylko się do mnie uśmiechnęła. W

niedzielę 3 września 1995 roku cały dzień czuwaliśmy

przy jej łóżku. Wieczorem byłam z nią sama. Odmówiłam

koronkę do Miłosierdzia Bożego.

Tego dnia o godzinie 21 odeszła do Pana. Tuliłam jej

martwe ciało do serca. Była już szczęśliwa i było to

widać. Uroczystości pogrzebowe uświetnił ks bp Adam

Lepa i kilkunastu księży. Tłumy wiernych żegnały tą,

która dla ratowania swojego dziecka oddała najlepsze lata

życia, złożyła przy tym ofiarę wielkiego cierpienia i

poszła z modlitwą do Chrystusowego Krzyża. Uchwałą

Rady Miasta Piotrkowa Tryb. z dnia 11.10.1995 roku

Dorota Piesik otrzymała tytuł Honorowego Obywatela

Miasta Piotrkowa Trybunalskiego.

Mały Łukaszek przyjął już I Komunię św. Jest

ministrantem, a służbę przy ołtarzu wypełnia gorliwie.

Jest zdrowy. Uczy się bardzo dobrze, a mamę swoją

kocha tak, jakby tu żyła przy nim. Już w swoim krótkim

życiu w Adopcję Duchową przyjął kolejno dwoje dzieci

poczętych.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: