złota galera.rtf

Jacek Dukaj – Złota Galera

Mniej więcej w tym samym czasie, gdy szef wywiadu Ziemi obficie pocąc się wyjaśniał Prezydentowi czemu nadal nie wie nic konkretnego, neosatanista Michael Condway odprawiał imash, zaś Złota Galera majestatycznie dryfowała na peryferiach ziemskiego imperium. Wtedy też w unoszącym się pięćset metrów nad ziemią, wysokim na trzy kilometry wieżowym budynku Błogosławionych Zastępów arch. Charles Radiwill, przechadzając się przed panoramicznym oknem, czekał na kierowników działów: trzeciego i czwartego.

Pierwszy przyszedł McSonn, który doprawdy miał powody do nadgorliwości, albowiem już od czterech dni bezskutecznie starał się wypełnić zadanie, za które Błogosławione Zastępy zainkasowały czternaście milionów. Od stu czterech godzin Dział Zleceń Rządowych harował bez wytchnienia wykonując jego nawet najbardziej idiotyczne polecenia.

McSonn bezszelestnie wsunął się do ogromnego gabinetu archanioła, bezszelestnie usiadł na jednym z foteli unoszących się dookoła konferencyjnego stołu, tradycyjnie wspartego na czterech nogach. Po czym nie odezwawszy się ani słowem wbił wzrok w krzyż wiszący nad drzwiami i znieruchomiał. Jego dusze przyjazne powiadomiły go, iż ma nadejść jeszcze Golloni, dodając przy okazji, że Radiwill rzucił już dzisiaj kilka klątw i jest w paskudnym humorze.

Kierownik Działu Zleceń Specjalnych nadszedł, jak zwykle, w starożytnym ubraniu hipisa. W odróżnieniu od reszty błogosławionych, którzy odziewali się tak, by jak najlepiej wtopić się w otoczenie, on zakładał stroje rzucające się w oczy, co najmniej dziwaczne, dzięki czemu nikt nie posądzał go o przynależność do Zastępów. Jako hipis prezentował się najefektowniej. Długie, rude włosy pozlepiane w strąki opadały na seledynową wypłowiałą kurtkę, z konieczności rozpiętą, bowiem nie posiadała ona niczego w rodzaju zlepu, zamku czy guzików. Spod kurtki wyzierała kudłata pierś z wytatuowanym krzyżem, w który Colloni zaklął swoje zdolności, co było o tyle sprytne, iż żeby go ich pozbawić, należałoby obedrzeć go ze skóry. Zamrażanie swych nadprzyrodzonych zdolności przynosiło wielkie korzyści i pomimo zakazu stosowali je wszyscy błogosławieni. Pochwę na rękojeść skrytą miał Co(loni we frędzlach pokrywających prawie całe spodnie. Klejnot Przyjaciela nosił w gigantycznym kolczyku obciągającym lewe ucho.

Był to oryginał jakich mało, i nikomu nie śniło się, iż mógłby być zastępcą archanioła potężnych Zastępów.

– Pochwalony... – mruknął sadowiąc się w fotelu.

Radiwill wymamrotał coś w odpowiedzi i nie zadając sobie trudu delikatnego wprowadzania w sprawę szybko zarządził:

– Colloni przejmuje twoje zadanie, McSonn. Od zaraz. Zostało tylko trzy dni do terminu – przygryzł wargi i spojrzał na paznokieć. Cholernie mu się śpieszyło. – Zdajesz sobie sprawę, Colloni, czym byłaby porażka: Błogosławione Zastępy zawsze wypełniają powierzone im zadania. Masz pierwszeństwo. Bierz ludzi jakich chcesz, rób co chcesz, ale pamiętaj o terminie. Trzy dni, Colloni, trzy dni!

Dzień pierwszy

Odczekali aż za Radiwillem oddalą się jego dusze przyjazne i zgodnie odetchnęli.

– Gdzie on tak pognał? – spytał Colloni wyjmując skądś brunatny liść dajerru.

– Zdaje się, że ma spotkanie z szefem wywiadu.

Colloni gwizdnął nie przerywając żucia, co wprawiło w zdumienie McSonna. Przetrawił on swą klęskę z miną diabła topionego w święconej wodzie i podobnie jak Radiwill wściekał się na cały świat.

– Przestań – warknął. – Wyglądasz jak krowa.

– Krowa?

– Takie zwierzę.

Colloni wzruszył ramionami i żuł dalej.

– No, co jest? – zniecierpliwił się napoczynając drugi liść. Charles chyba coś powiedział, nie?

Z kolei McSonn wzruszył ramionami. Wstał i podszedł do niewidzialnego pulpitu. W gabinecie zaległa ciemność a nad stołem pojawił się wycinek kosmosu z fragmentem odległego słońca.

– Altair – wyjaśnił. – Dziesięć dni temu, ni z tego, ni z owego zjawiło się tam... to!

W polu widzenia pojawił się dziób okrętu. Morskiego okrętu. Błyszczał żółtym blaskiem, cały jaśniejący, od masztów do nieheblowanych desek dna.

– Co za cholera? – Colloni gwałtownie odepchnął się od stołu. – Za odpowiedź na to pytanie wywiad zapłacił czternaście milionów. Nam zapłacił. A my nadal nic nie wiemy. – McSonn smętnie pokręcił głową.

Nad stołem w całej okazałości lśnił teraz wielki statek. Zapewne takie jednostki pływały w odległych wiekach. Trzy żagle powiewały na nie istniejącym wietrze, na szczycie środkowego masztu, niczym małe słońce, jarzyła się czerwona lampa. Przed dziobem, zlepiona z kadłubem plecami, tkwiła rzeźba ludzkiej postaci.

Ujęcie z góry: pusty pokład, wzdęte płachty żagli.

– To ma być żart? – prychnął Colloni.

– Żart? Jeśli to żart, musiał kogoś drogo kosztować. Galera ma trzy tysiące kilometrów długości. I cała zrobiona jest ze złota.

– Przeliczyłeś ile to forsy? – wymamrotał Colloni.

McSonn popukał się w głowę.

– Z tobą coś nie w porządku. Colloni otrząsnął się.

– Galera; powiadasz... a wiosła?

– Według najnowszych obliczeń jest ich około sześćset miliardów.

– Hę?

– Sześćset miliardów. Rzecz w tym, że o ile cały okręt jest zrobiony w straszliwym powiększeniu, to wiosła są naturalnej wielkości, Raczej trudno je dojrzeć.

– Halucynacja...? Klątwa...? Widmo...?

– Niestety, stary – McSonn uśmiechnął się krzywo i spojrzał na paznokieć. – Już za późno. Czas na mnie. Za dwie godziny mam lot na Lalande. Pochwalony.

– Chwalony... chwalony... – mruknął Colloni. Czuł w ustach borzki smak porażki. Splunął i wyszedł z gabinetu.

Na korytarzu i w szybach wszyscy usuwali mu się z drogi. Tu szybko roznoszą się wieści. Zwłaszcza złe. Dotarł do pięter swojego działu, wprosił się do Stadochiego i kazał mu anulować cały harmonogram najbliższych dni. Potem, okazawszy wystarczającą ilość oznak złego humoru, by nikt mu nie przeszkadzał przez kilka godzin, zamknął się w swym ciemnym, małym pokoiku, sprawdził kto aktualnie dybie na jego duszę i podłączył się do mózgu.

Informacji na temat Złotej Galery zebranych przez McSonna nie było zbyt wiele. Dzięki trzem automatycznym sondom orbitującym w bezpiecznej odległości od statku, został od dokładnie obfotografowany, wymierzony i zważony. Nie wiedziano skąd przybył, albowiem pojawił się nagle i z całą pewnością nie wyszedł z antykosmosu (teleportacja?). Nie miał też żadnego napędu, a przynajmniej niczego takiego nie było widać. Galera dryfowała na obrzeżach układu gwiazdy Altair z prędkością piechura, czyli właściwie nie poruszała się. Co do jednego atomu składała się ze złota – łącznie z żaglami – za co specjaliści ręczyli głowami. Owa lampa na szczycie drugiego masztu istotnie była miniaturowym słońcem zamkniętym w klatce o kształcie ostrosłupa, cudem nie topiącej się. To dzieło sztuki wykonane było ściśle według średniowiecznych wzorców, co, jeśli brać pod uwagę wariant OBCYCH, dawało do myślenia.

W dwadzieścia cztery godziny po zjawieniu się Galery, kiedy zawiodły wszelkie próby porozumienia się z jej właścicielami, wysłano dwa desantowce komanda KSZ, które zbliżyły się do obiektu na odległość miliona kilometrów. Wkrótce potem z powodu utraty kontaktu z ludźmi, mimo sprawnej łączności, musiano je zdalnie ściągnąć do bazy. Załogi żyły, ale dotąd nie ocknęły się z letargu. Z wyjątkiem jednego człowieka, który oszalał. Colloni włamał się do tajnego mózgu KSZ i wyciągnął stamtąd charakterystykę tego pomyleńca. Jedno, co było w niej nietypowe, to jego przesadna pobożność. A poza tym był to człowiek, jakich miliardy.

Po nieudanym desancie komandosów spróbowano szczęścia z jednostkami bezzałogowymi. Pomimo najszczerszych chęci docierały na odległość pół miliona kilometrów i dalej za cholerę nie poszły. Mechanizmy odmawiały posłuszeństwa i koniec. Sześć dni wywiad męczył się z tym diabelstwem, aż wreszcie wybulił czternaście milionów i zrzucił sprawę na inne barki. Tak się złożyło, że były to barki McSonna, które ugięły się pod tym ciężarem. Siłą rzeczy spadł on na Colloniego.

Było wpół do drugiej, kiedy Colloni skończył studiowanie dokumentacji. Na samym końcu znajdowała się informacja, która nadeszła przed kilkoma minutami. Pochodziła z sond pilnujących Złotej Galery. Donosiły one, iż Galera zwiększała szybkość do czterdziestu pięciu kilometrów na godzinę.

Następnie Colloni przejrzał listę poczynań McSonna i połowę z wyszczególnionych tam punktów razem z własnym komentarzem przebił na drugie ziarno. Przesłał je Stadochiemu z rozkazem powtórzenia tych operacji. Stadochi, który nie miał pojęcia o istnieniu Złotej Galery (informacja była ściśle tajna) ą wiedział, że szef ma kłopoty, nie raczył się nawet zdziwić. Wykonał polecenie, ale obeszło się bez rewelacji. Trzeba przyznać, iż McSonn zrobił, co tylko mógł.

O 15.15 Colloni zdecydował się skonsultować z Przyjacielem.

Miskialiatol pojawił się wśród migotania nieziemskiej mgły, otoczony szafirowym blaskiem i siecią swych siwych, sięgających ziemi włosów. Lśnienie białej szaty raziło oczy. Obłok rozwiał się i Miskialiatol uniósł pomarszczoną twarz, spojrzał na zasępionego Colloniego i smętnie pokiwał głową, zupełnie jak McSonn.

– No i powiedz, co ja mam zrobić? Żadnego punktu zaczepienia; nic, zupełnie nic! – Colloni rozłożył ręce w geście bezradności.

Przyjaciel, za pośrednictwem Klejnotu doskonale poinformowany o wszystkim, usiadł w fotelu po drugiej stronie biurka.

– Obejrzyj sobie dokładnie dziób Złotej Galery – . powiedział zmęczonym, starczym głosem. – W tym hologramie zauważyłem coś niepokojącego. Niej zawsze mówił, że nie zwracasz uwagi na szczegóły. Ta rzeźba na przodzie... Jest w niej coś dziwnego.

Colloni przez chwilę huśtał się w fotelu porozumiewając się z przyjaznymi duszami, wreszcie westchnął i wywołał hologram. Powiększył dziób i oto na tle ciemnej otchłani błyszczała wielka, złota rzeźba.

– Niczego ci to nie przypomina?

– Chryste! – Colloni ruchem szybkim jak błyskawica zgasił obraz zabezpieczając się od automatycznego uroku. – To szatan!

– No właśnie. – Przyjaciel wstał. – Jeżeli tą sprawa należy do przeklętych, to chyba ty wiesz najlepiej co robić – oświadczył i zniknął.

Colloni zatarł ręce.

O 17.45 miał już gotowy plan.

O 18.08 wydawszy odpowiednie rozkazy wsiadł do strato i odleciał.

O 19.53 nadeszła informacja o znacznym przyśpieszeniu Złotej Galery.

O 20.40 mknęła ona z prędkością 79 tys. km/s. Mknęła w kierunku Ziemi. O 22.30 do •budynku Błogosławionych Zastępów powrócił arch. Radiwill i rozkazał natychmiast odnaleźć Colloniego. Poszukiwania nie dały rezultatu.

O 24.00 szybkość Złotej Galery wynosiła 134 tys. km/s. Radiwill chodził i rzucał klątwy.

Dzień drugi

Środkowoeuropejski Rezerwat Krajobrazowo – Przyrodniczy był obszarem dość znacznym i bez specjalnej mapy trudno byłoby odnaleźć leśniczówkę, w której mieszkał jego nadzorca, niejaki pani Rosen. Przez niedopatrzenie, czy też zbytni pośpiech, Colloni owej mapy nie zabrał. Oczywiście mógł się połączyć z mózgiem Zastępów, lecz byłoby to równoznaczne ze zlokalizowaniem go przez zastraszonych błogosławionych. Do najbliższego ośrodka miejskiego miał pół godziny lotu, która wraz z powrotem dawała okrągłą godzinę. Krążąc nad rezerwatem Colloni ani myślał zawracać i głupio tracić' cenne sześćdziesiąt minut. Węsząc za ciepłymi ponad normę punktami w leśnej głuszy, odpowiednio zaprogramowany autopilot zawiódł go nad trzy nielegalne ogniska. Poza spłoszeniem turystów żadnych korzyści z nocnego szybowania nad puszczą Colloni nie wyniósł. Straciwszy zaufanie do nauki, zawierzył swojemu instynktowi. Przerzucił się na sterowanie ręczne i po dwudziestu minutach błądzenia w ciemnościach, 01.27 strat miękko osiadł na małym lądowisku położonym tuż przy unoszącym się sześć metrów nad ziemią budynku leśniczego.

Colloni włączył przeraźliwy sygnał alarmowy swej maszyny, którym zapewne obudził pół rezerwatu. Oraz pana Rosena.

Ciemny sześcian nagle wybuchnął światłem, z niewidocznych głośników wychrypiało:

– Co to za wygłupy, do jasnej cholery?

Colloni nie mniej donośnie wrzasnął przez tubę powietrzną w pokrytą milionami cieni puszczę:

– Panie Rosen...! Chciałbym z panem porozmawiać. Natychmiast.

– A idź pan do stu diabłów! Jest wpół do drugiej w nocy!

– To pilne! Przyleciałem tu specjalnie z Sydney. Jestem z Błogosławionych Zastępów.

– Co?

– Z Błogosławionych Zastępów!

– A... mógłby się pan pokazać?

Colloni żałując, że się nie przebrał, wyszedł ze stratu. Igły larów o małej mocy a szerokim promieniu wyszukały go w mroku.

– Pan... pan jest z Zastępów? – leśniczy aż się zachłysnął.

– Już mówiłem! Muszę z panem porozmawiać. Teraz.

– Eee... ~ – Rosen wyraźnie wahał się. – A znak?

Colloni wyciągnął z kieszeni plakietkę Zastępów. Trzymał ją w wyciągniętej niczym nie chronionej dłoni i jakoś nie trafiał go szlag. To ostatecznie przekonało Rosena.

Z budynku opuściła się mała platforemka i Colloni czym prędzej na nią wbiegł, bojąc się, że podejrzliwy leśniczy może zmienić zdanie. Wspaniała iluminacja nagle zgasła i Colloni na ułamek sekundy oślepł. Zaraz potem mózg przystosował oczy do ciemności i z powrotem do światła, albowiem platforemka bezgłośnie wsunęła się do wnętrza leśniczówki.

Pan Rosen był wyjątkowo nieufny i w przedsionku pełnym starożytnych poroży czekał z rdzewiejącym laserem w dłoniach. Nawet nie starał się go skryć, co zresztą byłoby trudne z uwagi na rozmiary zabytkowej broni. Zaprowadził Colloniego do pokoiku pełnego futer wypłowiałych, jak kurtka błogosławionego i usiadł w głębokim fotelu, wciąż ze spluwą w pogotowiu.

– Pan chciał o czymś porozmawiać – zauważył.

– Owszem. Półtora roku temu złożył pan zamówienie na sprzątnięcie jednego neosatanisty.

– A tak. I, niech was piekło, przez ten czas nikt się nie zjawił! – walnął wielgachną pięścią w poręcz, która niebezpiecznie zaskrzypiała. Leśniczy był małym, zaaferowanym człowieczkiem o wielkich dłoniach i ziemistej cerze. Przypominał oburzonego na wszystkich gnoma. – Jak wy traktujecie klientów?!

Kolejki do Błogosławionych Zastępów nigdy się nie zmniejszały i, pcmimo ciągłych naborów, Zastępy były w tyle za terminami. Nie nadążali i już.

– Panie Rosen... ! – rzekł z wyrzutem Colloni. – Przecież widzi pan, że jednak pofatygowałem się.

– Za to wam płacę. Pofatygował się. W środku nocy!

– Panie Rosen! – Colloni zdążył się zdenerwować. – Nie przyszedłem tu wysłuchiwać skarg. Albo mi pan pomoże, albo lecę zająć się czym innym.

Rosen spojrzał podejrzliwie.

– Pomoże? Co pan przez to rozumie?

– No... muszę przecież wiedzieć, gdzie on się ukrywa, czy ma jakichś kolesiów...

– a... to, to mogę panu powiedzieć – leśniczy uspokoił się. Ale... chyba nie będzie pan na niego polował w nocy...!

– A dlaczego?

– Tego... Więc jak pan wyleci stąd na południe, to będzie tam taka rzeczka, dalej dolinka, druga rzeczka i strumień. Poleci pan z biegiem strumienia aż do wzgórz, przeleci pan na ich drugą . stronę, tam jest taka duża polana, zauważy pan, to na północnym krańcu... tam go najczęściej widuję.

– Najczęściej? To znaczy, że bywa i gdzie indziej?

– No... nie.

– Na pewno jest sam?

– Nikogo innego nie widziałem: Colloni wstał.

– Dziękuję. Postaram się zawiadomić pana jak już wykonam zadanie.

– Mógłbym wiedzieć ile wyniesie honorarium?

– Honorarium?

– No właśnie – Rosen oblizał wargi.

– Przyślemy panu ziarno rozliczeniowe.

Leśniczy podrapał się w głowę, wzruszył ramionami i podążył za błogosławionym, który dotarł już do przedsionka.

– Przepraszam, że pytam... ale... wy wszyscy chodzicie tak ubrani?

– A tak, wszyscy.

Colloni łagodnie spłynął w dół pozostawiając w jasnym kwadracie zdegustowanego Rosena. Zeskoczył z platforemki nim jeszcze dotknęła ziemi i podbiegł do stratu.

Lecąc według wskazówek leśniczego kilka razy pomylił drogę, lecz w końcu dotarł do owej wielkiej polany. Była za sześć trzecia.

Colloni posadził strat na wschodnim krańcu polany i błyskawicznie z niego wyskoczył. Skrył się za rozłożystym dębem i zza jego pnia obserwował maszynę, cichą i ciemną. Przeczekał kilka minut i kazał duszom spenetrować okolicę. Wróciły po chwili nie spotykając niczego niepokojącego poza zwłokami starego wilkołaka, nietkniętymi przez żadne zwierzęta. Colloni wciągnął powietrze. Dawał się wyczuć nikły zapach palonego kłasszu. Tak jak mówił Rosen pochodził on z północnego krańca polany.

Błogosławiony przeżegnał się, spryskał święconą wodą ze srebrnego flakonika, ryzykując wystraszenie neosatanisty, jeżeli ten już całkiem zszataniał. Po czym rozmieścił wokół siebie dusze i ruszył brzegiem lasu na północ. Wiatr miał przeciw sobie i wiatr ten niósł intensywniejszą woń kłasszu. Colloni wyciągnął rękojeść sprawdzając opuszkami palców, niejako z przyzwyczajenia, ustawienie poszczególnych przełączników.

Na miejsce dotarł 0 3.35. Ognisko było zgaszone, szałas na wpół rozwalony przez ostatnią burzę, a neosataniście najwyraźniej nie chciało się go naprawiać. Był to raczej prymitywny i niedoświadczony czciciel zła. Colloni nie natrafił na żadne klątwy warunkowe ani bariery. Jedynie grudki starej zakrzepłej krwi noworodka strzegły szałasu. Colloni przez lata ćwiczonym ruchem ściągnął mięśnie lewej dłoni i gdy z każdego paznokcia wystrzelił w ciszy promień lasera, przeciął się on z innymi dokładnie na grudce krwi. W ten sposób błogosławiony wypalił sobie drogę i przyskoczył jak duch do szałasu.

Ale neosatanista nie dał się wziąć przez zaskoczenie. Wyczołgał się z drugiej strony kupy gałęzi i chrustu i ze starodawnym, lecz niewątpliwie skutecznym miotaczem skrył się za powalonym pniem. Colloni zdążył jeszcze skierować palcowy laser, ale spalił tylko korę z tego pnia. Satanista natomiast od razu puścił długą serię. Las zahuczał.

W tej samej nanosekundzie wegetatywny układ nerwowy Colloniego przejął funkcje układów obwodowego i ośrodkowego, i mózg, który w połowie był maszyną sprawił, iż błogosławiony zmienił się w automat. Przeciążając mięśnie i krwiobieg Colloni wykonał kilkanaście niewyobrażalnie szybkich ruchów. Dziesięć pocisków zdolnych zmieść z powierzchni ziemi dwudziestowieczny bunkier pomknęło wprost na błogosławionego i każdy z nich trafił w neutralizujące ostrze Miecza, który za przyciśnięciem odpowiedniego opalu momentalnie rozłożył się na długość dziewięćdziesięciu dwu centymetrów. Świetliste rykoszety ze świstem zniknęły w ciemnościach puszczy.

Colloni, wykorzystując chwilowy spokój, złożył Miecz i skoczył za pień. Kopnięciem odrzucił nakierowywany na siebie miotacz i chwycił za gardło neosatanistę. Ten, wydając potępieńcze wycie, obnażył zęby i próbował ugryźć błogosławionego, równocześnie kopiąc, drapiąc długimi, ostrymi paznokciami i miotając się szaleńczo w uścisku Colloniego, który spiął mięśnie woru skórno – mięśniowego położonego przed nadgarstkiem, pod kością i na moment rozwierając prawą dłoń chwycił wyskakujący sztylet. Ścisnął go mocno i w efekcie ostrze bardzo malowniczo rozgrzało się do czerwoności tuż przed oczyma neosatanisty. Jeniec uspokoił się nieco. .

Colloni wyciągnął z kieszeni srebrny flakonik i jednym ruchem spryskał satanistę. Więzień ryknął straszliwie, wyprężył się jak struna, a zaraz potem dziwnie zwiotczał i zzieleniał. Bezwładnie osunął się na ziemię. Błogosławiony wisząc w tym jakiś podstęp poczekał aż dusze przyjazne z całą pewnością stwierdzą, iż jeniec jest nieprzytomny. Potem wsunął sztylet do wora i spojrzał na paznokieć. Była 3.50. Pochylił się i zbadawszy neosatanistę orzekł, że ten jeszcze nie zszataniał.

Colloni nie widział więc potrzeby dalszego tracenia sił. Wyprostował się i uporządkował swój umysł. Piekielny ból mięśni, który dopiero teraz do niego dotarł, zwalił go z nóg.

Był już dzień, kiedy Colloni podniósł się z mokrej trawy. Po dłuższych akcjach zdarzało się, że okres rekonwalescencji trwał i kilka dni. Błogosławiony przeciągnął się i nakazał Przyjacielowi przyprowadzić strat. Dziesięć sekund później maszyna osiadła metr od Colloniego. Związał on satanistę i wrzucił do tylnego przedziału. Ignorując palące się od kilku godzin światło natychmiastowej łączności wystartował wgniatającą w fotel świecą. Nie zadał sobie trudu włączenia klimatyzacji pomimo odoru, jakim zatruwał atmosferę niedoszły diabeł.

O 11.16 kontroler ruchu służbowych stratów z jego działu, ujrzawszy go wywlekającego z maszyny satanistę, zdębiał, zakrztusił się kataną a potem odwrócił się i pognał gdzieś jak szalony. Colloni wzruszył ramionami, przywołał towarową platformę, rzucił na nią więźnia, wpisał w pilota docelowe pomieszczenie i nie przejmując się już windą poszedł coś przekąsić. Od dwudziestu godzin nie miał nic w ustach.

Radiwill dopadł go, gdy kończył posiłek.

– Colloni...! – zawołał z groźbą w głosie. – Ja dużo wytrzymuję. Wytrzymałem twoje konszachty z Obcymi, wytrzymałem zabójstwo Gwiazdy Przewodniej, wytrzymałem niesubordynację podczas akcji w Piekle, wytrzymałem ...