Bell_Jane_Koniec_marzen_RPP047.pdf

JANE BELL

KONIEC

MARZEŃ

ROZDZIAŁ I

— Oczywiście, pojedziesz do Parku, nie ma o czym mó

wić, moja droga.

Vincente Cruz zdjął szczupłą ręką okulary i usiadł. Uśmie

chnął się do Diany, zupełnie niewzruszony nowinami, jakie

mu przyniosła. Kiedy dziennikarka przybyła tu, kipiąc obu

rzeniem z powodu wiadomości otrzymanej tego ranka w

wydawnictwie, jedyną reakcją Vincente była prośba, żeby

zechciała usiąść i uspokoić się.

— Jak mogę się uspokoić — zaprotestowała — skoro

powiedziano mi właśnie, że ten Pires nie pozwala wpusz

czać nas na teren rezerwatu.

Vincente powtórzył z uśmiechem, że przede wszystkim

Diana musi usiąść, a potem Rosę, jego gospodyni, przynie

sie jej drinka, zanim zaczną rozmawiać o tej sprawie. Wie

dząc, że wszelkie protesty będą bezużyteczne, usadowiła się

na bambusowym krześle, po raz pierwszy nie zwracając

najmniejszej uwagi na wspaniały widok z okien werandy —

na rozciągające się pod wilgotnymi lasami szczyty gór Ro-

raimy. Vincente lubił wychylić przed obiadem kieliszek

wódki, więc Diana towarzyszyła mu niechętnie, tłumiąc

niecierpliwość. '

— Pogadam z Ramonem — zachichotał Cruz — nie

martw się o to. Prasa przysporzyła mu ostatnio dużo kłopo

tów i tylko dlatego zamknął Park przed gośćmi.

Diana udawała, że podziwia rozległy widok z werandy, w

rzeczywistości jednak powstrzymywała się od odpowiedzi,

jaka cisnęła jej się na usta. Dużo kłopotów! Nie miała jesz

cze „przyjemności" poznania osobiście Ramona Piresa, no

wego zarządcy Parku Primeiro, ale z tego, co słyszała już o

nim, wynikało, że zasłużył na cięgi, które otrzymywał od

prasy. Jakim prawem odmówił ich prośbie! Czemu nie wol

no jej spędzić tam kilku dni wraz z fotografem, odtwarzając

wędrówki Vincente z dawnych lat, kiedy ten, jako młody

człowiek, poznawał Mato Grosso? Pires zachowywał się

tak, jakby był właścicielem rezerwatu. Szczególnie drażnią

cy był fakt, że to właśnie on, jeden jedyny ze wszystkich

spotkanych ludzi, przeszkadzał im dotrzeć do celu podróży,

gdy dotychczas cała wyprawa do Brazylii odbywała się tak

gładko! Zaczęła właśnie pisać biografię Vincente, który

znaczną część życia spędził wśród Indian brazylijskich, dla

tego też ogromnie jej zależało na zwiedzeniu Parku Primei

ro, rezerwatu w Mato Grosso, otoczonego światową sławą,

i na krótkim choćby pobycie wśród zamieszkałych tam tu

bylców. W przeciwnym razie —jeśli nie uda się przełamać

niezrozumiałego uporu Ramona Piresa — równie dobrze

mogła nie ruszać się z Anglii, o czym myślała z gniewem i

żalem. Spędziła przecież już wiele interesujących i owoc

nych godzin, rozmawiając z Vincente tutaj, na północy Bra

zylii, ale on sam powiedział jej tydzień temu, że najważniej

szym z jego osiągnięć jest Park. Stworzył go sam i to Park

właśnie stał się z czasem przykładem wzorowego rezerwatu

dla całego świata. Musiała zatem za wszelką cenę dotrzeć

tam i zobaczyć wszystko na własne oczy, jeśli jej książka

miała być w ogóle coś warta.

Doszła do wniosku, że nie należy zwierzać się Vincente z

niechęci i urazy do Piresa. Wiedziała, że według niego,

Ramon nie mógł postępować niewłaściwie.

Ramon był kimś ważniejszym niż następcą Cruza: był

jego protegowanym i powszechnie wiadomo było, że stary

człowiek kochał go niczym własnego syna. Plotka głosiła,

że Ramon wykorzystuje ten fakt i manipuluje byłym szefem

— Diana nie wiedziała jednak, ile było w tym prawdy.

Gdy dziewczyna usiłowała stłumić wrzącą w niej złość,

Vincente Cruz, siedząc wygodnie, przyglądał się swemu

gościowi w milczeniu. Nie przekroczył jeszcze wieku, kiedy

mężczyzna nie patrzy już na piękne kobiety. Zachwycały go

jej miedzianobrązowe loki, duże, zielone oczy i powabne

kształty.

Polubił dziewczynę przede wszystkim za jej młodzieńczy

entuzjazm, dobre serce i żywy temperament. Była szczera i

odważna, a on to właśnie cenił w kobiecie: nie cierpiał

intrygantek. Diana, choć tak odmienna, przypominała mu

charakterem jego młodą, portugalską żonę, zmarłą tyle lat

temu...

Westchnął.

— O co chodzi? — Diana była bardzo przywiązana do

Vincente i zwróciła się do niego z troską w głosie, zapomi

nając na chwilę o własnych problemach.

— Nic, nic. — Uśmiechnął się, a jego wyblakłe, szare

oczy zabłysły. — To tylko stare wspomnienia... Ale ty mu

sisz odwiedzić Park. Zaaranżuję to dla ciebie, nie obawiaj

się. Ramon może mieć akurat teraz... jak wy to młodzi,

mówicie?... „lekkiego świra"... na punkcie prasy, ale mnie

będzie słuchał.

Uśmiechnął się ironicznie i w ułamku sekundy Diana

zobaczyła koło siebie nie starszego pana (miał teraz siedem-

dziesiąt pięć lat!), lecz młodego mężczyznę, jakim był kie

dyś: muskularny, niewysoki, nie wyróżniający się być może

niczym szczególnym, ale obdarzony silnym charakterem,

pomysłowy i odważny. Z pewnością siły opuszczały już

ciało, ale umysł pozostał bystry i jasny. Spojrzenie, jakie jej

rzucił, było przenikliwe i nieco chytre. Dianie przemknęła

przez głowę myśl, że nie było to spojrzenie człowieka,

którego ktokolwiek mógłby z łatwością oszukać.

— Ramon nie jest ludożercą, choć, jak wiesz, taką opinię

wyrabia mu prasa. Myślę, że polubisz go.

— Może... ale przede wszystkim muszę się z nim spotkać

— odparła z ironią — zanim zdołam przekonać się, czy

trafnie oceniasz Ramona.

— Spotkacie się — zapewnił — nie martw się o to.

Nie wyglądał jednak na przeświadczonego, że obietnicy

tej łatwo będzie dotrzymać. Nie winił Raniona za niezrozu

miały, niemal irracjonalny upór, zważywszy na to, jak zacie

kle tropił go reporter z „Brasilia Journal", Gilberto Morel.

Wiedział także, chociaż Diana zachowywała taktowne mil

czenie, że dziewczyna przyjaźni się z Morelem i prawdopo

dobnie wierzy, iż jego podejrzenia wobec Piresa nie są

pozbawione podstaw. Spodziewał się jednak, że poznawszy

bliżej Ramona, Diana zrozumie, jak nieuzasadnione były

krytyczne uwagi kolegi. Sięgając po drinka, Vincente pomy

ślał nagle, że ta dziewczyna byłaby wprot idealną żoną dla

Piresa. Różniła się tak ogromnie od Leah, która zamieniła go

w cynika...

Uśmiechnął się mimo woli, wyobrażając sobie reakcję

Ramona na bezpośredni sposób bycia i stanowczy charakter

Diany. Iskry latałyby w powietrzu — to pewne — ale zwy

kle po burzy przychodzi pogoda...

— Przypomniał ci się jakiś żart?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: