Danielle Steel - Zatrzymane chwile.pdf - Wszystko dla Pań - czarownica71

Danielle Steel

Zatrzymane chwile

Rozdział pierwszy

Niezmordowanie pociąg sunął w głąb włoskich ciemności, koła rytmicznie turkotały

na szynach. W pociągu wszędzie tłoczyli się nędznie przyodziani handlarze, grube

chłopki z chudymi dziećmi, nędznie przyodziane handlarki i hordy amerykańskich

żołnierzy. Pachniało stęchlizną, smutkiem, jak w domu nie sprzątanym, nie

wietrzonym od lat, a ponadto zmęczeniem ciał od dawna nie mytych, nie zadbanych,

nie kochanych. A przecież nikomu na myśl nie przyszło, że można by otworzyć

okno. Nikt by się nie odważył. Stare kobiety wrzeszczałyby jak napadnięte, gdyby

nagle owionęło je ciepłe nocne powietrze. Poczułyby się wprost znieważone.

Wszystko je denerwowało. I przecież nie bez powodu. Były wyczerpane. Były chore.

Były tak długo nękane głodem, zimnem, gorącem i strachem. Miały za sobą piekło

czteroletniej wojny. Ale wojna się skończyła. Trzy miesiące po wojnie minęły

teraz, w sierpniu 1945 roku. Pociąg sunął niezmordowanie już dwie, zdawałoby się

nie mające kresu, doby.

Serena wsiadła do tego pociągu w Paryżu i nie odzywając się do nikogo ani słowem

przejechała przez Francję, Szwajcarię i część Włoch. Dojeżdżam... dojeżdżam...

dojeżdżam... turkotały koła na szynach, gdy na pół leżała skulona w kącie

przedziału, z oczami zamkniętymi, z twarzą przyciśniętą do szyby. Zmęczona.

Boże, okropnie zmęczona. I obolała. Nawet ręce ją bolały od obejmowania się, jak

gdyby dla rozgrzewki, chociaż upał w pociągu panował nieznośny. Długie jasne

włosy zmierzwiły jej się na spoconym karku. Pociąg zaczął zwalniać i po paru

minutach zatrzymał się, a ona siedziała nadal nieruchomo. Może wysiąść, bodaj

tylko na chwilę, przejść się, żeby rozruszać zdrętwiałe nogi? Była w podróży od

dziewięciu dni, od wieków całych i jeszcze nie dotarła do domu.

Wciąż o domu myślała, wspomnienia opadały ją raz po raz. Z trudem powstrzymywała

okrzyk radości, gdy jadąc przez Alpy pojęła, że jest z powrotem we Włoszech. Ale

to dopiero początek. Wolno otworzyła oczy w łunie świateł dworca i znów się

upomniała: to dopiero początek, bo właściwie ta podróż jeszcze się nie

rozpoczęła. Rozpocznie się o którejś godzinie jutro, kiedy już dojadę, i

zobaczę, i dowiem się... wreszcie.

Wyprostowała się sennie, wyciągnęła swe smukłe nogi pod siedzenie naprzeciwko.

Siedziały tam i spały dwie staruszki, jedna szczuplutka, druga opasła i między

nimi wciśnięte wychudzone dziecko, jak żałosny płat różowego mięsa pomiędzy

czerstwą bułką paryską i krągłym bochenkiem czerstwego chleba. Popatrzyła na tę

trójkę obojętnie. Nic nie dałoby się wyczytać w jej szmaragdowozielonych oczach,

niewiarygodnie pięknych, ale zimnych, z ledwie tylko tlącą się w nich znikomą

odrobiną ciepła. Miały jednak w sobie coś intrygującego - drzwi do duszy

szczelnie zamknięte, tak że nie można było zobaczyć nic poza doskonałością rysów

arystokratycznej twarzy, cerą jak podświetlony biały marmur. Jej młodość i uroda

nie wabiły, nie przyzywały, dziwnie lodowate. Całą czułość i wrażliwość tej

dziewczyny maskował wypracowany dystans.

- Scuzi - szepnęła Serena przechodząc na palcach obok śpiących staruszek i

dalej po nogach chrapiącego staruszka. Uważała, że to podle z jej strony, ale

chwilami miała naprawdę dosyć starych ludzi. Odkąd przyjechała do Europy, co

krok widziała starych i starych - czy tylko tacy zostali? Starzy i garstka

dzieci, które brykały idiotycznie, popisywały się przed amerykańskimi

żołnierzami. Jedynie ci żołnierze byli młodzi. Amerykanie w jasnobrunatnych

mundurach, parada promiennych uśmiechów, zdrowych zębów, błysków oczu. Mrowie

ich, widok wystarczający chyba do końca życia. I nieistotne, po czyjej są

stronie - rozmyślała. Należą do wojny. Jaką więc różnicę sprawia kolor mundurów?

Czarne czy brązowe, czy zielone, czy... fioletowe, jeśli już

o to chodzi, czy szkarłatne... czy turkusowe. Popuściła wodze fantazji w

ciepłym nocnym powietrzu na peronie. Popatrzyła, jak strumienie amerykańskich

mundurów kaskadami wylewają się z pociągu, i odwróciła się do nich tyłem. Ale i

tak słyszała głosy tych żołnierzy: rozmowy, śmiechy w ciszy późnej nocy

przerywanej zgrzytaniem

i szczękaniem metalu wagonów.

- Papierosa? - Zobaczyła czyjąś rękę przysłaniającą jej pole widzenia, chociaż

tak wymownie odwróciła się plecami.

Zaskoczona potrząsnęła głową, zgarbiła się, jak gdyby wciąż jeszcze musiała się

chronić, nie inaczej niż przed laty.

Wyczuwało się w Serenie jakąś ranę, pomimo jej młodości i wspaniale rozkwitłej

urody, coś rozbitego, uszkodzonego, może raz na zawsze. Odnosiło się wrażenie,

że dźwiga jakiś straszny ciężar, udręczona prawie nie do wytrzymania.

A przecież nic w jej powierzchowności nie świadczyło o tym. Oczy miała czyste,

twarz idealnie gładką. Nawet w swej pomiętej, brzydkiej sukience prezentowała

się imponująco. Tylko przyglądając się bardziej wnikliwie musiało się zauważyć

tę udrękę. Tak właśnie przyjrzał jej się jeden z Amerykanów i teraz, gdy

zaciągnął się ostatni raz dymem papierosa i upuścił niedopałek na peron, mimo

woli znów skierował na nią wzrok. Boże, jaka ładna! Jasnoblond włosy wymykają

się spod ciemnozielonego bawełnianego szalika, zawiązanego na głowie po

chłopsku, ale nie przekonująco. Ta dziewczyna nie może uchodzić za chłopkę, w

cokolwiek byłaby ubrana. Zdradzają postawa, zdradzają ruchy, wdzięk młodej

gazeli. Jest w niej coś prawie zbyt pięknego. Prawie boli jej widok, gdy się

patrzy na nią za długo bez przerwy. I ten sprany ciuch na niej... wprost

żenujący. Aż by się chciało klepnąć ją w ramię i zapytać: dlaczego tak się

przebrałaś, co robisz tutaj, w ścisku, wśród mętów z zatłoczonego pociągu? I

następnie: skąd przybyłaś? Dokąd jedziesz? Dlaczego wyraz oczu masz taki daleki?

Stojąc na peronie w tę ciepłą noc Serena nie sugerowała żadnej odpowiedzi. Po

prostu stała tam, strzelista, bardzo wysoka i smukła, młoda w pogniecionej

bawełnianej sukience. Spojrzała na głębokie załamania taniej tkaniny i

obciągnęła sukienkę długą, delikatną ręką. Od razu nasunęło się wspomnienie.

Mama... Mama... wypielęgnowana dłoń wygładzająca dół sukni... białej,

jedwabnej... na przyjęciu w ogrodzie palazzo... Przez chwilę z zaciśniętymi

powiekami odpychała myśl. Musiała robić to często. Ale wspomnienia nadal się

nasuwały.

Otworzyła oczy i zobaczyła, że jeden z żołnierzy uporczywie patrzy na nią, więc

pobiegła z powrotem do pociągu. Zdawałoby się, że przed czymś ucieka — aż

zastanowił się przed czym, gdy po stopniach weszła do wagonu z rozmachem pełnym

wdzięku, jak gdyby dosiadała wspaniałego wierzchowca, żeby pogalopować w noc.

Dopóki nie zniknęła mu z oczu, patrzył na jej wysoką, smukłą, pięknie

wyprostowaną postać. Cóż za nadzwyczajny wdzięk wytworności. Wielka dama -myślał

żołnierz. I nie mylił się.

- Scuzi — znów szepnęła wracając na swoje miejsce w przedziale. Usiadła,

westchnęła cicho, znów oparła głowę, ale pomimo zmęczenia tym razem nie

próbowała zasnąć. Jakże spać teraz? Już za kilka godzin dojedzie... za kilka

godzin... za kilka godzin. Pociąg ruszył, podchwycił ten refren, gdy wpatrywała

się w ciemność za oknem. Czuła sercem, duszą, nawet kośćmi, że cokolwiek się

stało, przecież wróciła i przynajmniej będzie w domu. Samo to, że słyszy wokoło

włoski język, sprawiało ulgę.

Za oknem przelatywały po ciemku spokojne okolice swojskie, przynależne do niej

nawet teraz, po bez mała czterech latach życia wśród zakonnic, w klasztorze na

północy stanu Nowy Jork. Aby się znaleźć w Ameryce, odbyła przed czterema laty

podróż, zdawało jej się nie mającą końca, tak samo jak ta powrotna. Najpierw z

babcią i Flaviem, jednym z nielicznych służących, którzy zostali, przedostała

się przez granicę do Ticino. Tam, we włoskiej części Szwajcarii, czekały na nich

cztery kobiety: dwie uzbrojone przewodniczki i dwie zakonnice. I właśnie tam

musiała pożegnać się z babcią, płacząc niepohamowanie, tuląc się do babci

ostatni raz, mocno, z całej siły, i błagając, żeby jej pozwoliła zostać. Tyle

już utraciła dwa lata wcześniej w Rzymie... Nie mogła znieść myśli o tym, gdy w

chłodnym powietrzu włoskich Alp stała w serdecznych objęciach babci... po raz

ostatni. „Pojedziesz z nami, Sereno, i będziesz bezpieczna". Wszystko zgodnie z

planem starannie ułożonym już prawie miesiąc wcześniej. Ameryka. Tak strasznie

daleko. „To się skończy i wrócisz do domu".

To się skończy... ale kiedy? Tam w Alpach Serenie wydawało się, że to trwa całe

życie, wieczność. Miała wtedy czternaście lat, a za sobą już dwa długie lata tej

wojny, i żałoby, i lęku. Nie tyle nawet lęku własnego, ile wszystkich wokoło.

Dorośli lękali się nieustannie, żyjąc pod terrorem Mussoliniego. Dzieci z

początku próbowały udawać, że ich to nie obchodzi. Ale to musiało obchodzić

każdego. Wcześniej czy później wydarzenia każdego dopadały. Wcześniej czy

później to chwytało za gardło i dusiło, jak gdyby miało zadusić na śmierć.

Serena wciąż pamiętała takie uczucie. Widziała, jak jej ojca wywlekają z domu

ludzie Mussoliniego... widziała, jak ojciec powstrzymuje krzyk, usiłuje być

dzielny, usiłuje bezradnie, wzrokiem chronić swoją żonę. Potem słyszała okropne

odgłosy znęcania się nad nim na dziedzińcu palazzo i straszliwe krzyki, których

w końcu nie zdołał powstrzymać. Wówczas jednak go nie zabili. Poczekali do

następnego dnia i zastrzelili go razem z sześcioma innymi na dziedzińcu Palazzo

Yenetia, gdzie Mussolini miał Kwaterę Główną. Matka Sereny była przy tym.

Prosiła, błagała, krzyczała i płakała, a ci żołnierze się śmiali. Principessa di

San Tibaldo czołgała się błagając, a ci mężczyźni w mundurach urągliwie się z

nią drażnili. Jeden złapał ją za włosy, pocałował brutalnie, splunął i cisnął ją

na bruk. W parę minut później było już po wszystkim. Ojciec Sereny stał

zwiotczały przy słupie, do którego go przywiązano. Jej matka rozszlochana

podbiegła do niego i trzymała przez chwilę, zanim prawie jak dla zabawy ją też

zastrzelili. Dlaczego? Dlatego że oboje byli arystokratami. Dlatego że ojciec

Sereny nienawidził Mussoliniego. Włochy chorowały, zatrute szczególną trucizną,

ekstraktem nienawiści, paranoi, chciwości i lęku. W tej zgrozie brat obracał się

przeciw bratu, nieraz mąż przeciw żonie. Stryj Sereny obrócił się przeciw jej

ojcu i to z dziwną pasją, której Serena nie mogła zrozumieć. Ojciec uważał

Mussoliniego za barbarzyńcę, bufona i głupca, stryj nie dopuszczał do żadnej

różnicy zdań. Na początku wojny Sergio di San Tibaldo stał się pieskiem

pokojowym Mussoliniego. Za jego sprawą Umberta aresztowano, bo brat twierdził,

że Umberto jest niebezpieczny, niespełna rozumu i ma powiązania z aliantami, co

absolutnie nie było zgodne z prawdą. Rzeczywiście Sergio mógł zyskać sporo,

gdyby pozbył się starszego brata, więc się go pozbył. Jako młodszy syn

odziedziczył po ojcu tylko farmę w Umbrii, której od dzieciństwa nie cierpiał. I

to bez prawa sprzedaży. Miał korzystać z niej do końca życia i zostawić ją swoim

dzieciom, czy też w braku takowych dzieciom Umberta. A tymczasem, jak gdyby ku

jego upokorzeniu, Umberto posiadał wszystko: prezencję, wdzięk, tytuł,

pieniądze, pałac będący siedzibą rodu od siedmiu pokoleń, dzieła sztuki, wysoką

pozycję i Graziellę — oczywiście to była ta ostatnia iskierka, by rozgorzała

jego nienawiść do starszego brata.

Sergio nienawidził ojca Sereny szczególnie jako męża Grazielli, bajecznej

królowej elfów o niewiarygodnie zielonych oczach i włosach niczym złocista

przędza. Graziella była szczytem wykwintu, kochał ją we wczesnej młodości, małą

jeszcze dziewczynkę, gdy wszyscy razem spędzali lato w Umbrii czy w San Remo,

czy w Rapallo. I potem kochał ją zawsze. Ale ona zawsze kochała Umberta. Wszyscy

kochali Umberta. Wszyscy... a najbardziej Graziella.

W czasie pogrzebu w Santa Maria Maggiore szlochając Sergio zadawał sobie

pytanie, dlaczego tak właśnie się stało. Dlaczego Graziella była żoną Umberta?

Dlaczego podbiegła do Umberta po egzekucji? Nikt z obecnych na pogrzebie nie

wiedział, jaką rolę odegrał Sergio w doprowadzeniu do śmierci brata i bratowej.

Ich przyjaciołom Sergio wydawał się nieporadnym słabeuszem. Nikt nie znał prawdy

z wyjątkiem babki Sereny. Stara principessa nagabywała i węszyła, wypytywała i

wywierała nacisk wszędzie, gdzie należało, aż dowiedziała się wszystkiego. Miała

dość odwagi, by rzucić to synowi w twarz, pałając wściekłym gniewem pełnym

zgrozy i rozpaczy, tak dojmującym, że po tej rozmowie Sergio w pełni pojął, jak

koszmarnie skrzywdził swoich najbliższych. I po co? Żeby zdobyć palazzo z

marmuru? Kobietę, która poniosła śmierć u stóp swego zastrzelonego męża i

przecież nigdy nikogo innego nie kochała?

— Czym się kierowałeś?! - krzyczała matka. — Miłością do Mussoliniego? Do tego

wieprza, Sergio? Zabiłeś mojego pierworodnego jemu w ofierze?

Trząsł się po tym wybuchu jej wściekłości i wiedział, że już zawsze trudno mu

będzie żyć z tą prawdą. Matce się nie przyznał, zaprzeczył wszystkiemu,

przysiągł, że nie brał w tym żadnego udziału. Matka jednak wiedziała i wiedziała

Serena. Czuł w czasie pogrzebu, jak drążą go błyszczące zielone oczy bratanicy i

z ulgą w końcu przed nimi uciekł. Principessa di San Tibaldo, nie mając sił do

walki z naporem Mussoliniego i nie chcąc ujawnić światu bratobójstwa swojego

syna, zabrała wnuczkę i najstarszych służących, i wyniosła się z Rzymu.

- Teraz palazzo należy do ciebie - powiedziała Sergiowi w rzęsiście

oświetlonym, czarno-białym marmurowym hallu przed wyjściem. Nie chciała go

widzieć już nigdy, jego i tego domu. Sergio to już nie jej syn, to ktoś obcy.

Jeszcze mu się przypatrzyła przez łzy mądrymi, starymi oczami. Wolno potrząsnęła

głową i wyszła cicho z pałacu.

Tak więc Serena z babcią nie widziała odtąd stryja, i palazzo, i Rzymu. Miała

dwanaście lat, gdy po raz ostatni wyszła ozdobną bramą spiżową na Via Giulia, a

przecież w dwa lata później stojąc w rześkim chłodzie Alp czuła się tak, jakby

wyjechała z Rzymu zaledwie przed kilku godzinami. Tamte dwa lata były dla niej

trudne, lata zwalczania wspomnień - odgłosów męki ojca w rękach żołdaków na

dziedzińcu, widoku matki wybiegającej z domu nazajutrz rano, matki z oczami

wielkimi, pełnymi lęku, nie uczesanej, w czerwonym płaszczu kurczowo zaciskanym

przy szyi, i potem widoku zwłok rodziców, które żołnierze przynieśli i zostawili

przed bramą porzucone na białych marmurowych stopniach, z których krew ściekała

w trawę. Krzyczała wtedy bez końca i nawet gdy żegnała się z babcią, miała je

znów przed oczami. Jeszcze nie zatarły się te wspomnienia i oto babcię również

traciła, wyprawiona w daleką podróż, żeby przeżyć czas wojny bezpiecznie. Tylko

że gdzie może być bezpiecznie? Nigdzie. Czternastoletnia Serena już to

wiedziała. Straciła wszystkich poza babcią, która teraz wysyłała ją samą do

Ameryki.

- Będę pisać do ciebie, Sereno. Przyrzekam. Codziennie, i kiedy Włochy staną

się znów miłym krajem, wrócisz, zamieszkasz u mnie, przyrzekam ci to, kochanie.

Przyrzekam... — Pomimo swego hartu ducha principessa zająknęła się, przytulając

wnuczkę, tę jedyną bliską istotę, ostatnie ogniwo łączące ją z pierworodnym.

Po wyjeździe Sereny czekała principessę samotność. Ale nie było wyboru. We

Włoszech zrobiło się zbyt niebezpiecznie dla dziewczynki. Trzy razy w ciągu

ubiegłych dwóch miesięcy żołnierze na Piazza San Marco zaczepili Serenę. Nawet

brzydko, skromnie ubrana ta czternastolatka przyciągała wzrok, zbyt piękna, zbyt

wysoka, zbyt kobieca, chociaż jeszcze niedojrzała. Ostatni podrywacz szedł za

nią od szkoły do domu, chwycił ją grubiańsko za ręce, pocałował i przycisnął do

ściany. Jedna ze służących to zobaczyła. Serena milczała zdyszana, wielkooka ze

strachu, że ten napastnik ją zabierze gdzieś daleko od babci. Na szczęście nic

się nie stało, ale bała się wciąż twarzy, oczu żołnierzy, ich śmiechu. A

principessa zdawała sobie sprawę, że z każdym dniem niebezpieczeństwo wzrasta i

że lepiej w ogóle nie wypuszczać wnuczki z domu. Nie sposób uchronić Sereny

przed szalejącym obłędem wojny. Lada dzień może nastąpić koszmar. Alicja di San

Tibaldo wiedziała, że musi uratować to dziecko. Przez kilka tygodni szukała

rozwiązania na próżno, więc gdy biskup spokojnie je podsunął, nie miała wyboru.

Po cichu, po kolacji w tamten pamiętny wieczór powiedziała wnuczce, jaki jest

plan. Serena rozpłakała się i zaczęła błagać, żeby jej nie wysyłać tak daleko.

Mogłaby przecież wyjechać na farmę w Umbrii, tam się ukrywać, obciąć włosy,

ubierać się nędznie, pracować w polu... wszystko, tylko proszę, Norma, błagam...

Ale rozdzierające szlochy nie odniosły skutku. Pozostanie we Włoszech byłoby jej

zgubą, ciągłym tańcem na linie, codziennym narażaniem jej na zgwałcenie,

okaleczenie, śmierć. Nie pozostawało nic innego, poza rozłąką do końca wojny.

Żegnając się po szwajcarskiej stronie granicy, obie wiedziały, że może to być

rozłąka bardzo długa.

- Sereno, wkrótce wrócisz i ja tu będę, kochanie. Cokolwiek by się działo. —

Oby to się sprawdziło, modliła się Alicja di San Tibaldo w duchu, gdy łzy

strumieniem płynęły dziewczynce z oczu i smukłe ramiona trzęsły się w babcinych

objęciach.

- Me h prometti? Przyrzekasz mi, babciu? - wykrztusiła Serena.

Stara principessa przytaknęła niemo, pocałowała wnuczkę ostatni raz, po czym

skinieniem przywołała przewodniczki i zakonnice. Odeszła pełna gracji, a

zakonnice poprowadziły Serenę, serdecznie ją obejmując. Miała przejść tej nocy

kilka mil do ich klasztoru i nazajutrz z nimi i grupą innych dzieci pojechać

autobusem do ich siostrzanego domu odległego o sto mil. Stamtąd miała być

przekazana do innej grupy i ostatecznie wywieziona ze Szwajcarii. Podróż długa i

żmudna, połączona z niebezpieczeństwem bombardowań w Londynie i na oceanie.

Alicja jednak uznała, że ta trasa jest dla jej wnuczki największą szansą

bezpieczeństwa i przetrwania. Pozostawanie Sereny we Włoszech oznaczałoby z

pewnością jakieś nieszczęście, a ona prędzej by umarła niż dopuściła, żeby coś

się stało Serenie. Tyle jest winna Umbertowi i Grazielli po tym, co uczynił

Sergio. Teraz ma tylko Serenę... Patrzyła na coraz mniejszą plamę ciemnego

brązu, szydełkową czapkę, spod której wymykały się jasne włosy. Serena i

zakonnice dochodząc do pagórka odwróciły się, dziewczynka ostatni raz pomachała

ręką, zanim zniknęły principessie z oczu.

Serenę przerażała ta długa podróż z postojem przez pięć dni i nocy w schronach

przeciwlotniczych Londynu, skąd wreszcie grupa wyjechała na wieś i wypłynęła

frachtowcem z Dover.

Rejs do Stanów był ponury, Serena nie odzywała się ani słowem. Nie mówiła po

angielsku. Kilka z towarzyszących grupie zakonnic mówiło po francusku, ale

chociaż francuski znała, w ogóle z nikim nie chciała rozmawiać. Utraciła już

wszystkich. Wszystkich i wszystko, rodziców, stryja, babcię, dom rodzinny, i w

końcu ojczyznę. Godzinami stała na pokładzie, samotna postać, szarobura, z

przetrzepywaną wiatrem płachtą długich jasnoblond włosów. Zakonnice obserwowały

ją nic nie mówiąc. Z początku obawiały się jej desperacji, ale z czasem poznały

ją lepiej. Można dobrze poznać dziecko tylko je obserwując. Serena miała w sobie

niezwykłą godność. Wyczuwało się w niej siłę i dumę tak samo jak smutek i

żałobę. Wszystkie dzieci z tej grupy skierowanej do Stanów Zjednoczonych

utraciły najbliższych, parę z nich pod bombami utraciło od razu oboje rodziców i

rodzeństwo, kilkoro co najmniej ojca czy matkę, każde swoich ukochanych

przyjaciół. Ale Serena utraciła coś więcej. Odkąd się dowiedziała, że to stryj

wydał jej ojca na śmierć, nie wierzyła ludziom. Przez te dwa lata ufała

wyłącznie babci. Nikomu innemu. Ani służbie, ani żołnierzom, ani rządowi.

Nikomu. A teraz zabrakło tej jedynej osoby, na którą mogła liczyć. Oczy miała

bezdennie, przejmująco smutne. Taki żal, taką rozpacz widuje się w oczach

dziecka tylko podczas wojny.

Stopniowo wyraz smutku stał się mniej widoczny. W klasztorze na północy stanu

Nowy Jork nieraz, chociaż nieczęsto, nawet śmiała się z koleżankami. Ale na ogół

była poważna, skupiona, milcząca i w każdej wolnej chwili pisała do babci,

zadając jej setki pytań, szczegółowo opisując każdy swój dzień.

Wiosną 1943 roku listy od principessy przestały przychodzić. Najpierw Serena

przejawiała lekkie zaniepokojenie, potem wyraźnie coraz bardziej się

denerwowała. W końcu zatrwożona co noc leżąc bezsennie zastanawiała się, z

nienawiścią snuła domysły... To znowu Sergio... Przyjechał do Wenecji, żeby

zabić babcię. Zabił — wyobrażała sobie, bo babcia wiedziała, co zrobił ze swoim

bratem. Nie mógł ścierpieć nikogo, kto o tym wie, i kiedyś postara się zabić

mnie także. Ale niech spróbuje - myślała, bezwiednie niegodziwie przymrużając

swe zielone oczy. Niech spróbuje... ja zabiję go pierwsza. I będę patrzyła, jak

będzie powoli umierał. Zabiję go...

- Sereno? - Którejś nocy przyćmione światło padło z korytarza, w drzwiach

stanęła Matka Prowincjalna. - Czy coś się stało? Dostałaś niedobrą wiadomość z

domu?

- Nie. - Ściany szybko stanęły na baczność, gdy Serena usiadła na łóżku.

Potrząsnęła głową, jej zielone oczy już nie wyrażały niczego.

- Czy na pewno?

- Tak, proszę Matki. Dziękuję, że Matka jest łaskawa zapytać. - Przed nikim się

nie otwierała. Przed nikim z wyjątkiem babci w swoich codziennych długich

listach, na które od dwóch miesięcy nie otrzymywała odpowiedzi. Wstała z łóżka i

stanęła na zimnej podłodze, smukła w prostej bawełnianej nocnej koszuli, z

włosami blond opadającymi na ramiona, obramowującymi twarz wyrzeźbioną,

wycyzelowaną, przedziwnie posągową jak na jej szesnaście lat.

- Mogę usiąść? - Matka Prowincjalna patrzyła na Serenę.

- Bardzo proszę.

Matka Constance usiadła na jedynym w tym pokoiku krześle. Serena pokręciła się

przez chwilę, po czym usiadła na łóżku. Czuła skrępowanie, oczy miała znów

smutne.

- Czy w niczym, dziecko, nie mogę ci pomóc? - Inne dzieci zadomowiły się w

klasztorze. Dzieci z Anglii, Włoch, Holandii, Francji. Od czterech lat

przysyłano tu europejskie dzieci, żeby po wojnie zabrać je z powrotem do Europy,

jeżeli ich rodziny przeżyją. Serena była starsza od najstarszej dziewczynki,

Danielle Steel - Zatrzymane chwile.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: