222. Davis Susannah - Rudzielec.pdf - Regał 035 - kubolina12310

SUZANNAH DAVIS

Rudzielec

ROZDZIAŁ PIERWSZY

„Przyjedź do mnie, Loczku, tylko szybko. Jesteś mi potrzebna".

Roni Daniels wciąż słyszała rozpaczliwe wołanie Sama Prestona. Pedał gazu w jej jeepie

wciśnięty był do oporu. Szybciej już jechać się nie dało. Roni z całych sił trzymała

kierownicę. Z trudem wypatrywała wąskiej dróżki, która. zazwyczaj tylko bydło wracało z

pastwiska.

Chłodny wiatr kwietniowej teksaskiej nocy rozwiewał kręcone włosy dziewczyny. Klęła

Sama za to, że zbudził ją w środku nocy i odłożył słuchawkę, nie powiedziawszy nawet, co za

nieszczęście go spotkało.

No cóż, w tej części Teksasu nie zadaje się pytań, gdy sąsiad prosi o pomoc. Szczególnie gdy

sąsiad jest jednocześnie przyjacielem. Szybko, to szybko. Obojętne, która jest godzina.

Roni zatrzymała się przed domem Prestonów. Niegdyś był to wspaniały budynek. Teraz

jednak w świetle reflektorów jeepa widać było łuszczącą się farbę, spróchniałe deski na

ganku... Za to stodoła, obora, stajnie, czyli wszystkie zabudowania gospodarcze, utrzymane

były wzorowo. Cała okolica wiedziała, że od czasu gdy od Sama odeszła żona, dbał on

bardziej o swoje rasowe bydło aniżeli o własne wygody.

Roni weszła na ganek. Jej bujna wyobraźnia podsuwała przed oczy obraz krwawej jatki,

śmiertelnych obrażeń lub co najmniej najazdu Marsjan. Sam Preston nigdy dotąd nikogo nie

prosił o pomoc. Skoro to zrobił, w środku nocy na dodatek, na pewno działo się coś

okropnego.

- Sam! - zawołała, otwierając drzwi rzęsiście oświetlonego salonu.

Znała ten dom jak swój własny. Biegała po nim razem z Samem i z jego starszym bratem,

Kennym, gdy była jeszcze tak mała, że nie dorastała do pięt konikowi polnemu, jak mawiał

doktor Hazelton. Na widok waliz, pudeł i pakunków wypełniających pokój, zaniemówiła ze

zdziwienia. Wiedziała wprawdzie, że Sam musiał nagle wyjechać. Opuścił nawet z tego

powodu cotygodniowe spotkanie w kawiarni Rosie, ale nie spodziewała się w związku z tym

wyjazdem żadnych sensacji. Tymczasem okazało się, że bardzo, ale to bardzo się pomyliła.

W odległym pokoju rozległ się przeraźliwy płacz. Roni z bijącym sercem pobiegła do

sypialni Sama. Ostrożnie uchyliła drzwi. Spodziewała się zastać tam demona z ektoplazmy

lub chociaż zwyrodniałego mordercę, ale to, co zobaczyła, było stokroć gorsze. Sam Preston

stał na środku pokoju cały mokry, owinięty tylko ręcznikiem. Jasne włosy przykleiły mu się

do czoła, a muskularne ciało ciężko pracującego mężczyzny było tak piękne, że Roni na

chwilę zaparło dech w piersiach.

Usłyszał ją wreszcie. Odwrócił się. Na widok zawiniątka w jego ramionach Roni niemal

całkiem przestała oddychać.

- Bogu dzięki, że już jesteś, Loczku! - zawołał Sam.- Potrzymaj!

Wcisnął dziewczynie rozwrzeszczane dziecko. W ostatniej chwili złapał ręcznik, który

niebezpiecznie zsunął mu się poniżej pępka. Sądząc po różowej piżamie, dziecko było

dziewczynką Maleństwo miało około roku i miedzianorude włosy Było na dodatek ciężkie i

tak ruchliwe, że utrzymanie go na rękach okazało się prawdziwą sztuką

- O mój Boże! - Roni odruchowo przytuliła dziewczynkę do siebie Była zbyt zaskoczona,

żeby zwrócić uwagę na wilgoć, jaką w mgnieniu oka nasiąkła jej koszulka. Zaciekawione

brzmieniem nowego głosu dziecko na chwilę przestało się szamotać. Odchyliło główkę i

popatrzyło na Roni błękitnymi oczami Sama Prestona.

Dziewczyna o mało nie umarła. Z żalu, z bólu, z przerażenia. Nie mogła zrozumieć, dlaczego

Sam trzymał przed nią w tajemnicy coś takiego. Byli przecież najlepszymi przyjaciółmi.

- Odwróć się, Loczku. Muszę nałożyć majtki - poprosił Sam. Grzebał w przepastnej szafie,

mrucząc do siebie. A niech to diabli porwą! Niech to piekło pochłonie! Chciałem tylko wziąć

prysznic. Prawie dwieście kilometrów jechałem z tym wrzeszczącym szkrabem I co? Nawet

prysznic mi się nie należy?

Mały rudzielec chyba przestraszył się nowej osoby Dziewczynka wykrzywiła buzię w

podkówkę, wsunęła łapki w gęstwinę włosów Roni znów zaczęła płakać.

- Czy to twoje dziecko? - zapytała Roni, bo koniecznie musiała się tego jak najszybciej

dowiedzieć

- Myślałem, że choć jedną noc wytrzymam? - Słowom Sama towarzyszył odgłos zapinanych

dżinsów - Skąd, u licha, mogłem wiedzieć.

- Sam! - Roni odwróciła się na pięcie. Tuliła do siebie dziecko, jakby musiała je przed czymś

bronić - Pytałam, czy to twoje dziecko.

- Co? - zaniepokoił się Sam, zdziwiony ostrym tonem głosu Roni. - Pewnie, że nie! To

znaczy: tak. Chyba można by tak powiedzieć.

- Zdecyduj się wreszcie! - zniecierpliwiła się Roni. -Nie sądziłam, że jesteś jednym z tych

mężczyzn, którzy bawią się, nie myśląc o konsekwencjach. Naprawdę nie rozumiem, jak

mogłeś tak nierozważnie postąpić.

- Nie osądzaj nikogo tak pochopnie, Veronico Jean. - Spod opalenizny Sama widać było

teraz płomienny rumieniec. - To nie moje dziecko.

- Ma twoje oczy - nie ustępowała Roni. - Zresztą sam przed chwilą powiedziałeś...

- Jessie jest córką mojego kuzyna. Roy zginął w zeszłym roku. Pamiętasz? Opowiadałem ci

o tej katastrofie na polu naftowym.

- Ale dlaczego... Co się stało? - dopytywała się Roni zawstydzona, ale tym razem już

zupełnie spokojna.

- Alicja... Matka Jessie zatruła się w zeszłym tygodniu jakimś lekarstwem. Dostała szoku...

Lekarze nie umieli jej pomóc.

- Czy ona też nie żyje? - zapytała przerażona Roni. Sam tylko skinął głową. Roni z

płaczącym dzieckiem w objęciach usiadła ciężko na skraju ogromnego, nie pościelonego

łóżka. Pełna współczucia, kołysała Jessie, w nadziei, że choć trochę uda jej się uspokoić

maleństwo.

- Och, Sam - westchnęła. - Tak mi przykro!

- Musiałem wszystko załatwić. - Sam pogłaskał rudą główkę swoją wielką dłonią.

- - Pochowaliśmy ją w sobotę. Do tego czasu małą zajmowali się sąsiedzi. Ja jestem jej

jedynym krewnym, więc wziąłem Jessie do siebie. Co miałem zrobić?

- Sam, ty głuptasie! Jasne, że musisz się nią zaopiekować. Nie możesz postąpić inaczej.

- Trochę ciężko mi się teraz myśli. - Sam był tak zmęczony, że wyglądał, jakby miał nie

trzydzieści siedem lat, lecz znacznie więcej. - To był piekielny tydzień!

- Wyobrażam sobie. - Roni pogłaskała dziecko po główce. - Biedne maleństwo. Współczuję

ci, Sam.

- Mnie nic nie jest.

- Nie zapominaj się, kolego - upomniała go żartobliwie Roni. - Możesz sobie udawać przed

światem, że jesteś twardy jak hartowana stal, ale ja i tak wiem, że masz złote serce. Chcesz

adoptować Jessie, tak?

- Chyba nie mam innego wyjścia. - Sam uśmiechnął się smutno. - Do głowy mi nie przyszło,

że trzeba być doktorem Spockiem, Matką Teresą i ośmiornicą w jednej osobie, żeby poradzić

sobie z jedną małą dziewczynką. Jeśli jutro z samego rana nie załadujemy z Angelem tego

transportu byków dla Fergusona, to Lazy Diamond znajdzie się na granicy bankructwa.

Roni ze zrozumieniem pokiwała głową. Dobrze wiedziała, że praca na ranczo nigdy się nie

kończy. Angel Morales był szefem kowbojów na farmie Lazy Diamond. To on opiekował się

stadem i wydawał polecenia ludziom. Jego żona, Maria, gotowała dla wszystkich

pracowników. Sam natomiast wykonywał wszystkie obowiązki właściciela, generalnego

zarządcy i brygadzisty.

- Jestem wykończony. - Sam spojrzał błagalnie na Roni. - Musisz mi pomóc.

- Dlaczego ja? Wiem o dzieciach mniej więcej tyle samo, co i ty.

Nie wiadomo skąd i po co pojawiło się bolesne wspomnienie pełnego upokorzeń romansu z

reżyserem Jacksonem Dialem. Przez osiem długich lat Roni znosiła podróże po wszystkich

stanach Ameryki Północnej, liczne zdrady i powroty, aż w końcu zdecydowała się zakończyć

tamtą znajomość. Przed dwoma laty powróciła do rodzinnego miasteczka Flat Fork. Rany się

zabliźniły. Roni pracowała teraz dla różnych wydawnictw jako ilustratorka, ale Jacksonowi i

jego filozofii życiowej opartej na bezwzględnym unikaniu zobowiązań zawdzięczała fakt, że

nie miała dzieci, wciąż była sama i bardzo niewiele brakowało jej do staropanieństwa. Sam

oczywiście doskonale znał historię życia swej przyjaciółki. Nie raz i nie dwa wypłakiwała mu

swoje żale nad kuflem piwa. Jednak teraz był tak zdesperowany, że zapomniał o wszystkim.

Nawet o tym, że Roni nie ma absolutnie żadnego doświadczenia, jeśli idzie o opiekę nad

dziećmi.

- Musisz coś o tym wiedzieć, Loczku - zapewniał ją Sam. - Jesteś przecież kobietą.

- Dobrze, że wreszcie to zauważyłeś - prychnęła.

- Nie złość się. Wiesz, o co mi chodzi - poskrobał dłonią zarośnięty policzek.

- Przede wszystkim trzeba przewinąć Jessie. - Roni w końcu jednak zlitowała się nad

Samem. - Przemokła na wylot.

- Co? Znowu?

- Mnie zresztą też zmoczyła - Roni odsunęła od siebie pochlipującą teraz cichutko

dziewczynkę.

- Niech to szlag trafi! - Sam wyciągnął ręce po dziecko. - Bardzo cię przepraszam, Loczku.

- Nie przejmuj się, kowboju. Nie ma potrzeby, żebyśmy mokli oboje. Daj mi pieluchę i coś,

w co mogłabym przebrać małą.

Sam rzucił się do wypchanej torby w żółte kaczuszki, a Roni tymczasem ułożyła maleństwo

na łóżku. Dziewczynka była już zbyt zmęczona, żeby się opierać czy choćby płakać.

Popiskiwała tylko cichutko, ale za nic nie chciała wypuścić włosów Roni, w które od

początku kurczowo się wczepiła. Dziewczyna pomyślała sobie, że pewnie matka Jessie też

miała długie włosy i dlatego mała czepia się tej jedynej znajomej rzeczy w obcym otoczeniu.

- Dobrze, skarbie, możesz je sobie trzymać - szepnęła wzruszona. Zdjęła z dziecka mokrą

piżamkę i nasiąknięta do granic wytrzymałości pieluszkę. - Ciocia Roni zaraz zrobi z tym

porządek.

- Weź to. - Sam rzucił na łóżko czyste śpioszki i jednorazową pieluchę. - Może ty sobie z

tym świństwem po radzisz. Ja zupełnie nie wiem, jak się toto zakłada.

- Parę razy przewijałam malucha Krystal przyznała się wreszcie Roni.

Krystal Harrison była ich przyjaciółką z lat szkolnych Zarówno Krystal, jak i jej mąż Bud, a

także trójka ich dzieci, z radością powitali powrót Roni do Flat Fork.

- Wiedziałem, że coś przede mną ukrywasz mruknął Sam. - Może ona jest głodna? Jak

myślisz?

- Jest bardzo zmęczona, ale butelka czegoś ciepłego pomoże jej się uspokoić.

- Zaraz coś przyniosę.

Zanim Roni ubrała maleństwo w czystą piżamkę. Sam już był z powrotem.

- Mam tu jakiś sok - podał dziewczynie plastikową butelkę ze smoczkiem. - Pani Newton,

która opiekowała się Jessie, zapakowała mi na drogę parę butelek. Ci Newtonowie mają

pięcioro własnych dzieci. Bardzo przeżyli śmierć Alicji. I do Jessie też się przywiązali.

Powiedzieli mi, że wcale nie muszę jej zabierać. Ale oni nie są bogaci. Nie chciałem, żeby

mała była dla nich ciężarem. Zresztą wydawało mi się, że powinienem ją tu jak najszybciej

przywieźć.

Roni usadowiła się w bujanym fotelu, który ledwie już pamiętał lepsze czasy. Podała

maleństwu butelkę z sokiem. Jessie natychmiast przyssała się do smoczka i już po chwili

oczka jej się zamknęły. Ale włosów Roni z piąstki nie wypuściła.

- A mówiąc poważnie, Sam, co masz zamiar zrobić z tym fantem? - zapytała Roni, bujając

się na fotelu. - Opieka nad takim małym dzieckiem to dla samotnego mężczyzny duży kłopot.

Sam wpatrywał się w podłogę, jakby tam spodziewał się znaleźć odpowiedź na trudne

pytanie.

- Kiedy umarł Roy - powiedział wreszcie – obiecałem Alicji, że zaopiekuję się nią i

dzieckiem...

Roni uczuła litość i podziw dla tego dzielnego, pracowitego człowieka. Jednocześnie,

właściwie po raz pierwszy w swoim i Sama życiu, dostrzegła w starym przyjacielu

mężczyznę. I to nie byle jakiego, ale przystojnego i bardzo pociągającego mężczyznę.

- Chyba zatrudnię jakąś kobietę do prowadzenia domu - mówił Sam. - Chociaż naprawdę

nie wiem, skąd miałbym teraz właśnie wziąć na to pieniądze. Jedyna szansa to zdobyć ten

kontrakt na dostawę bydła na Wichita Rodeo. Chociaż podobno obiecali go już Travisowi

Kingowi...

Zmarkotniał, wspomniawszy konkurenta. Nie lubili się. Wprawdzie nigdy jej o tym nie

opowiadał, ale Roni wiedziała, że King miał coś wspólnego z wypadkiem samochodowym, w

którym dziesięć lat temu zginął brat Sama.

- A może wystarczy przyjąć jakąś opiekunkę do dziecka - ciągnął Sam - albo oddać małą

do żłobka. Wielu ludzi posyła dzieci do żłobka, więc ja chyba też mogę.

Jessie wreszcie zasnęła. Roni odstawiła na bok butelkę z sokiem, a potem ułożyła sobie

niemowlę na ramieniu Dziewczynka westchnęła przez sen, a Roni nieoczekiwanie ogarnęła

wielka czułość dla tej maleńkiej, bezradnej istotki.

- Jeśli chcesz być ojcem, nie możesz poprzestać na zaspokajaniu tylko fizycznych potrzeb

dziecka - powiedziała, bo nagle obudził się w niej instynkt macierzyński, którego wcale się

nie spodziewała.

- Wiem - westchnął Sam. - Ta mała przeszła już gorsze piekło, niż większość ludzi przeżywa

przez całe życie. Zresztą to moja krew. Nie mogę zostawić córeczki kuzyna na pastwę losu.

Zawsze żałowałem, że ja i Shelly nie mieliśmy dzieci, a skoro Jessie powinna mieć rodzinę,

to tak sobie myślę, ze pewnie sam Bóg zsyła mi tę szansę.

Roni podziwiała determinację Sama i zazdrościła mu, ze to on, a nie ona ma okazję nacieszyć

się pełnią rodzicielskiej miłości. Żeby nie pokazać łez, które niespodziewanie napłynęły jej

do oczu, pochyliła głowę i spojrzała na śpiące maleństwo.

- Przygotowałeś dla niej łóżko? - zapytała

- Ustawiłem jej kojec w moim dawnym pokoju. Roni już się opanowała. Ostrożnie wstała

z fotela i z dzieckiem w ramionach poszła za Samem do sąsiedniego pokoju. Blask nocnej

lampki oświetlał pozawieszane na ścianach półki z książkami, obok których stały trofea

sportowe, zdobyte jeszcze w szkole przez obu braci Prestonów. Od tamtych czasów właściwie

nic się w tym pokoju nie zmieniło. Rodzice Sama nigdy na dobre nie doszli do siebie po

śmierci starszego syna. Nawet krótka i pamiętna obecność Shelly na ranczo Lazy Diamond na

ten akurat pokój nie miała wpływu. Dlatego też stare, ale wciąż jeszcze wiele warte siodło

Sama majestatycznie spoczywało na biurku, a na łóżku i na podłodze leżały magazyny

poświęcone hodowli bydła i rodeo. Cudem jakimś zmieścił się w tym bałaganie składany

kojec z siatką.

- To takie śliczne dziecko, Sam - szepnęła Roni, układając śpiące maleństwo w kojcu.

Sam objął dziewczynę ramieniem. Był to przyjacielski, zupełnie nic nieznaczący gest, a mimo

to zapach i ciepło męskiego ciała zrobiły na Roni niesłychane i zupełnie niespodziewane

wrażenie.

222. Davis Susannah - Rudzielec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: