24. Moore Margaret - Harlequin Wielki Romans Historyczny 24 - Królewska nagroda.pdf - Regał 034 - kubolina12310

Margaret Moore

Królewska nagroda

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Walia , 1205 rok

Lord Alfred de Garleboine zatrzymał swojego srokatego wierzchowca i

popatrzył przed siebie, nie zważając na wodę ściekającą mu z włosów na twarz.

Przez korony roztaczających mocny zapach lasu mokrych sosen przenikały miliony

kropli, a droga po obu stronach zamieniła się w błotnisty strumień. Niebo w

ołowianym odcieniu szarości zestrajało się z resztą krajobrazu, w którym

dominowały błotnisty odcień brązu i przyćmiona zieleń. Dookoła sterczało z ziemi

kilka skałek o wyglądzie ludzików, usiłujących za wszelką cenę osłonić się przed

deszczem.

- Dzięki Bogu, wreszcie widać Llanpowell - rzekł lord Alfred, gdy pod

kopytami konia pojawił się znowu twardszy grunt.

Towarzysząca mu młoda dama spojrzała we wskazanym kierunku spod

przemoczonego kaptura peleryny podbitej lisim futrem. Istotnie, był to zamek, a nie

kolejna grupa skał tak typowych dla południowej Walii.

- Milordzie!

Lord Alfred i lady Roslynn de Werre zwrócili się w stronę, z której dobiegł

alarmujący okrzyk, i ujrzeli na skraju drogi niebezpiecznie przechylony ciężki wóz.

Woźnica, balansując ciałem, okładał jednocześnie batem parę koni pociągowych,

próbując je zmusić do wyciągnięcia wozu, ale koło z każdą chwilą głębiej pogrążało

się w błocie.

- Nie siedź jak kołek na koźle - skarcił go lord Alfred. - Zejdź na ziemię i każ

tym głupim bydlakom ruszyć z miejsca! - Następnie zwrócił się do sześciu żołnierzy

ze swojej eskorty: - Zostańcie przy wozie, póki nie znajdzie się w zamku. Reszta

jedzie dalej ze mną.

Odwracając się, zatrzymał jeszcze chłodne spojrzenie na lady Roslynn.

- Czy masz, pani, coś przeciwko pozostawieniu wozu i kontynuowaniu drogi

do zamku?

- Ty tu dowodzisz, panie - odparła z uśmiechem, mimo że była niespokojna.

Prawdę mówiąc, wolałaby tkwić pośrodku ulewy, niż znaleźć się w Llanpowell. -

Czy jednak na pewno wozu musi strzec aż sześciu ludzi, skoro jesteśmy tak blisko

zamku, a pogoda nam nie sprzyja?

- Nie chcę ryzykować - odparł lord Alfred, po czym uniósł dłoń i dał znak

reszcie świty, że czas ruszać.

Lady Roslynn cicho westchnęła. Nie pojmowała, dlaczego znamienity

dworzanin króla Jana zadaje sobie trud pytania jej o zdanie. Bez wątpienia sama nie

powinna tracić czasu na udzielanie odpowiedzi.

Świta dalej jechała swoją drogą, a ciszę przerywały jedynie szmer deszczu,

brzęczenie uprzęży, chrzęst zbroi i plaskający odgłos stąpania koni w błocie. Z

każdym takim mlaśnięciem byli bliżej siedziby lorda Llanpowell. Podobnie jak

skały, zamek wydawał się częścią krajobrazu tak samo jak one niszczoną przez

deszcze i wiatry.

Widoki tutaj były zupełnie inne niż te znane Roslynn z Lincolnshire, gdzie

milami ciągnęły się płaskie mokradła, a niebo sprawiało wrażenie bezkresnego. Tu

raz po raz wyrastały przed nimi wzgórza rozdzielone dolinami, w których płynęły

strumienie otoczone gęstymi paprociami, a gdzieniegdzie pojawiały się

niespodziewanie usypiska na skalnych zboczach. Nieokiełznana dzicz, choć

niesamowita, urzekała pięknem, na horyzoncie majaczyła zaś groźna twierdza.

W miarę jak zbliżali się do masywnych dębowych bram, Roslynn coraz

usilniej starała się opanować lęk. Tłumaczyła sobie, że cokolwiek tu się zdarzy,

przynajmniej znalazła się daleko od królewskiego dworu, a warunki powinny być

mimo wszystko lepsze niż te, które musieli znosić po drodze.

Z barbakanu rozległ się głos. Francuszczyzna Normanów pobrzmiewała

wyraźnym walijskim akcentem.

- Kim jesteście i czego chcecie w Llanpowell?

- Jestem lord Alfred de Garleboine, posłaniec królewski! - odkrzyknął rycerz.

- Posłaniec? - powtórzył człowiek na murach. - Którego króla?

- Cóż to za prostak? - burknął pod nosem lord Alfred, a potem podniósł głos: -

Jana, z łaski Bożej króla Anglii, pana Irlandii, księcia Normandii i Akwitanii,

hrabiego Andegawenii * .

* Jan bez Ziemi, 1119-1216, dynastia Plantagenetów.

- Ach, tego uzurpatora Plantageneta, który zabił swego krewniaka.

Chociaż mężczyzna tylko wyraził głośno przekonanie, które wielu ludzi

podzielało, nie wróżyło to przyjaznego przyjęcia w zamku. Tymczasem na murach

pojawiło się trzech kolejnych mężczyzn, gołogłowych podobnie jak pierwszy, ale

mających na sobie tuniki, a nie zbroje.

- Czego chce od nas Jan?! - wykrzyknął jeden z nich.

- O tym będę rozmawiać tylko z panem zamku - odparł lord Alfred.

- A może przyjechaliście dokonać napaści?! - zawołał inny.

Lord Alfred poruszył się zniecierpliwiony w pięknie złoconym siodle.

- Czy wyglądamy jak banda zbójów?

- W tych czasach nigdy nic nie wiadomo - odparł mężczyzna, nie zwracając

uwagi na rosnące zniecierpliwienie przybysza. - My, Walijczycy, widzieliśmy już

porządnie ubranych normańskich rabusiów.

- Otwórzcie bramy, bo inaczej król usłyszy o waszym niecnym postępowaniu.

I pan Llanpowell również.

Po tych słowach potężna brama zaczęła się powoli uchylać. Wyglądało na to,

że choć straże chętnie dworują sobie z normańskich przybyszy i ich króla, to

24. Moore Margaret - Harlequin Wielki Romans Historyczny 24 - Królewska nagroda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: