Becnel Rexanne - Rosecliffe 01 - Wrogowie.pdf - Regał 033 - kubolina12310

Prolog

"Jeszcze jeden pocałunek i rozstania nadszedł czas! "

Robert Bums

Londyn, październik roku pańskiego 1133

Randulf Fitz Hugh leżał nagi na łożu, a koło niego spoczy¬wała - również naga - Marianne, żona

podstarzałego hrabiego Carland. Podczas jednak gdy ona w poszukiwaniu ciepła wtuliła się w fałdy futer

pokrywających posłanie, on rozkoszował się chłodnym dotknięciem powietrza na śliskiej od potu skórze.

Ona spała spokojnie i głęboko jak niemowlę, on wpatrywał się posępnym wzrokiem w ciemne belki

powały.

Użył jej ciała szorstko i brutalnie, choć to nie ona była powodem podłego nastroju, jaki go ogarnął. To król

wzbudził w nim gniew i wściekłość; Rand posłużył się kochanką, by dać ujście pasji¬mimo iż nie powinien

tego robić.

Zważyć trzeba jednak, że Marianne wcale nie miała mu tego za złe. Była niezaspokojoną kochanką; w

tym względzie doskonale do siebie pasowali. Tego wieczoru Randulf nie potrafił się wszak rozkoszować

urokami jej ciała. Miał pilniejsze sprawy na głowie.

Na trójnożnym zydlu obok drzwi zaskwierczał dopalający się ogarek, słabym blaskiem rozpraszając

półmrok sypialnej komnaty.

Na potępienie wieczne! Czyż nie wygrał wszystkich bitew, nie pognębił wszystkich wrogów stających

przeciw królowi Henrykowi i jego władzy absolutnej? Czyż nie uczynił dość, by zasłużyć na sprawiedliwą

nagrodę? Ale król Henryk rządził z wyrachowaniem i sprytem lisa. Oto dziś na dworze starszy brat

Randa, pijak John, odnowił hołd lenny składany królowi i - jako spadkobierca ojca ¬przejął jego oficjalny

tytuł hrabiego Asdin. Nie było to po myśli Randa, lecz niczego innego nie mógł się spodziewać. A potem

król zwrócił przenikliwy wzrok w jego stronę i ogłosił, jaką nagrodę otrzyma młodszy brat. Przed obliczem

całego dworu nadał Randowi ziemie - w naj głębszej dziczy północnej Walii.

Rand zaniemówił z osłupienia. Północna Walia! Nie można było w granicach Brytanii znaleźć krainy

bardziej oddalonej od ośrodka władzy, jakim był Londym. Tymczasem Henryk mówił dalej: Rand miał za

zadanie wznieść u ujścia rzeki Gyffin zamek, twierdzę nie do zdobycia. Potężny gród położony w połowie

drogi z Chester do Anglesey, który miał służyć w tłumieniu oporu przeciw władzy Anglików w Walii. Król

Henryk podkreślił, iż misja ta jest w istocie honorem zarezerwowanym dla najbardziej zaufanego i silnego

wasala.

Być może naprawdę tak myślał. Ale Rand wiedział coś więcej: wysyłając swoich najwiemiejszych

popleczników do walijskich marchii, król kontrolował tych, których potęga zaczęła zagrażać jego poczuciu

bezpieczeństwa. Nadanie było hojne - Rand miał panować na ziemiach tak rozległych, że stawał się

prawdziwym władcą na włościach.

A przecież to nie w Walii pragnął rządzić! W gruncie rzeczy król skazał go na wygnanie z Londynu,

siedziby rzeczywistej władzy.

Rand prychnął z obrzydzeniem. Może powinien szukać ukojenia w świadomości, że król lęka się rosnącej

potęgi i bogactwa swego sługi, ale żadna to była pociecha. Budowa zamku potrwa całe lata. Powróci do

Londynu jako stary człowiek.

- Na święte relikwie! - Podniósł się z wygniecionego posłania, niezdolny w rozdrażnieniu spokojnie leżeć,

i zapalił nową świecę.

Mąż Marianny wyjechał, Rand wiedział więc, iż może spędzić całą noc u boku kochanki, jeżeli taka

będzie jego wola. Nie miał jednak na to chęci.

Lejąc do płytkiej misy wodę do obmycia ciała, usłyszał podszept swoich myśli: Być może wiele upłynie

dni, nim znajdziesz kochan¬kę równie biegłą w sztuce miłości. Używaj tej, póki możesz.

Zignorował wewnętrzny głos. W Walii też są kobiety, a słyszał, iż swobodniej dysponują swymi ciałarw niż

Angielki. Znowu parsknął z pogardą. Jeżeli to prawda, to chyba leżą na ulicach z zadartymi sukniami i

rozrzuconymi nogami. Zgodnie z jego doświadczeniami kobiety na dworze Henryka zgodziłyby się

bowiem przespać z każdym, od kogo mogły się spodziewać pieniędzy czy klejnotów w zamian za swe

trudy.

Nie miał zresztą nic przeciw temu. Zaspokoił żądzę wielu szlachcianek, wynagrodził je świecidełkami i

użył do osiągnięcia własnych celów politycznych. Zdobywał dzięki nim informacje i sekrety. Teraz,

odrzucony w najdalsze zakątki Walii, utraci dostęp do tych źródeł wiedzy i potęgi. Od Londynu będzie go

bowiem oddzielało siedem dni drogi. Równie dobrze mógłby wyjechać na kraj świata.

Z rozmachem cisnął na podłogę ręcznik. Kobieta na łożu poruszyła się wśród futer posłania. Nie musiał

patrzeć, by wiedzieć, że już nie śpi.

- Jeszcze z tobą nie skończyłam. - Usłyszał gorący pomruk, którym skutecznie rozpalała męskie zmysły. -

Chodź tu. Teraz twoja kolej na wierzchu.

Spojrzał na nią beznamiętnie. Piękna Marianne była jego kochanką już prawie rok, romans ten trwał więc

dłużej niż wszystkie poprzednie. Z drugiej strony miała większe wpływy i powiązania sięgające dalej niż

którakolwiek z jego dawnych miłostek. Co prawda te jej stosunki wcale mu w końcu nie pomogły.

A może wprost przeciwnie - zaszkodziły mu w oczach króla? Ta myśl nie dawała Randowi spokoju, choć

próbował ją od siebie odpędzić. Czyżby mąż Marianne użył swych wpływów na dworze, by posłać

kochanka żony do Walii?

Czemu jednak miałby się trudzić? Carland sam miał romans z lady Ferriday, godną matroną, która ponoć,

jako jedyna na dworze, gotowa była tulić starca jak dziecię do swego obfitego biustu i kołysać go, gdy

ssał jej pierś. Rand wykrzywił usta w grymasie niesmaku na ten odrażającyobraz.

A jednak coś tu.się nie zgadzało. Może to nie Carland, lecz ktoś z pewnością mu bruździł u króla.

Przysiągł sobie odkryć prawdę.

- Mam inne sprawy, którymi muszę się zająć - odpowiedział, ubierając się.

Marianne przez chwilę spoglądała na niego w milczeniu.

- Z pewnością mogą poczekać. Do Walii nie musisz wyruszać przed początkiem wiosny.

- Wiele pozostało do zrobienia, zanim nadejdzie ten dzień¬odparł. - Werbunek. Zakup materiałów. Król

chce mieć zamek. Chcę się szybko z tym uporać.

Materac zatrzeszczał, gdy uklękła na posłaniu. Narzuta z futra kuny utworzyła lśniącą falę wokół jej nóg.

Sięgające do pasa włosy na wpół zakrywały, na wpół odsłaniały jej ponętne ciało. Miała pełne piersi o

dużych sutkach. Rand poczuł dreszcz obrzydzenia na myśl ojej małżonku mamlącym je - jak niemowlę -

w bez¬zębnych ustach. Odwrócił spojrzenie.

- Będę za tobą tęskniła, Rand. A ty?

Wzruszył ramionami, narzucając na nie koszulę. W gruncie rzeczy chciał się od niej uwolnić - ale jeszcze

bardziej pragnął odkryć prawdę. Starannie dobierał myśli.

- Będę za tobą tęsknić równie mocno, jak ty za mną, a oboje dobrze wiemy, że w przeciągu tygodnia

znajdziesz sobie nowego kochanka.

Jak oczekiwał, Marianne zwęziła oczy w łyskające furią szparki. - A to co znowu? Czy masz już jakąś

inną, i tylko czekasz, by zajęła moje miejsce? Zabierasz ją do Walii?

- Marianne, spokojnie. W końcu to ty jesteś zamężna. Czemu miałabyś się zajmować ...

- Kim ona jest?

- Nie ma nikogo.

- Tak samo mówiłeś wtedy, gdy uganiałeś się za tą suką DeLisle ... - Urwała, lecz było już za późno.

Rand zmarszczył czoło.

- Suka DeLisle? Tam chodziło wyłącznie o kontrakt małżeń¬ski. - Nagle wszystko zrozumiał. Początkowo

Stephen DeLisle przyjął z zadowoleniem oświadczyny Randa, pragnącego poślubić jego jedyne dziecko,

ładniutką dzieweczkę, która wkrótce miała osiągnąć odpowiedni wiek. Marianne zaczęła się wówczas

dąsa:ć, lecz zapewnienie Randa, iż jej wdzięki nieskończenie bardziej go pociągają niż uroki tamtej

dzierlatki, najwyraźniej ją usatysfak¬cjonowało. Przyznała nawet, że planowany związek jest rozsądny z

punktu widzenia kariery Randa, że stanowi strategiczne ukoro¬nowanie jego polityki. Nie omieszkała

ws]:akże wytknąć kochan¬kowi wszelkich fizycznych braków niesz.częsnej dziewczyny.

Wtedy przypisywał jej cierpkie słowa zwykłej kobiecej zazdrości. A może Marianne posunęła się dalej?

Dwóch doradców królewskich, Robert Hartley i Emery Ives, bez wątpienia podjęło dalsze kroki w intrydze

przeciw Randowi. Bardziej niż ktokolwiek inny obawiali się rywala, którego potę¬ga mogłaby zagrozić ich

pozycji; zdawali sobie sprawę z siły ewentualnego związku DeLisle'a i Randa, który dzięki tej unii

przejąłby kontrolę nad wielkim majątkiem. A kto jak kto, ale Emery Ives wiedział, jak kierować królem

Henrykiem. Tu nie¬winna uwaga, tam słówko przestrogi - i oto Rand stał się kolej¬ną ofiarą królewskich

intryg i swojego pędu do władzy. Tak, nie było wątpliwości: Ives brał udział w spisku - a Marianne była

jego kuzynką ...

Boże, jak mógł być tak głupi? Marianne stanowiła trop prowa¬dzący prosto do Ivesa. Czy naprawdę tylko

z zazdrości przyczyniła się do utrącenia małżeńskich planów Randa? Poczuł nagłą pewność, iż tak

właśnie było.

- Ta "suka DeLisle", jak ją nazywasz, raczej nie zasługuje na to miano. W gruncie rzeczy to słodka,

niewinna istotka, a właści wie niewinna była tylko do pewnej chwili - dodał. Nigdy nie dotknął dziewczyny,

ale chciał, by Marianne myślała, że jest inaczej.

Nie spodziewał się wszakże takiego wybuchu furii.

_ Podły zdrajco! - Ruszyła do niego z zakrzywionymi w szpony palcami, niemal przewracając go impetem

natarcia. Błyskawicznie unieruchomił ją pod sobą i, wierzgającą bezsilnie, przytrzymał w silnym objęciu.

Płonęła wściekłością. - Ty, ty wychędożyłeś tę

szczapowatą zdzirę... '

_ Nie, nie miałem jej. Ale teraz widzę, jak daleko gotowa byłaś się posunąć, by mnie powstrzymać ... ba,

jak daleko się posunęłaś. To ty zniweczyłaś moje porozumienie z DeLisle.

Marianne zwiotczała w jego ramionach, co ponad wszelką wątpliwość świadczyło o jej winie. Próbowała

jednak zaprzeczać. - Nie, to nie byłam ja. To król wywarł nacisk na DeLisle ...

_ A Emery wywarł przedtem nacisk na króla, takjak ty wywarłaś nacisk na Emery'ego.

Wykręciła się w jego objęciach, ale zamiast próbować się uwolnić, chwyciła go za fałdy koszuli na

piersiach.

- Rand, nie wywierałam żadnego nacisku. Poskarżyłam się tylko, że będę nieszczęśliwa, widząc cię w

łożu innej kobiety. Czy to była taka wielka zbrodnia? Jestem zazdrosna i pragnę mieć cię wyłącznie dla

siebie. Ale to nie mnie powinieneś przypisać winę. To mój kuzyn wpadł ha pomysł pokrzyżowania twoich

planów małżeńskich, nie ja.

Być może mówiła prawdę. Może kłamała. W każdym razie rezultat był ten sam - wygnano go do Walii.

Podczas gdy inni będą pomnażać swą potęgę i znaczenie w polityce kraju, on będzie wznosił kamienne

mury i odpierał ataki walijskich szaleńców.

Z przekleństwem na ustach zepchnął Marianne ze swych kolan.

Kiedy jednak wstał, otoczyła jego nogi ramionami.

- Nie odchodź jeszcze. Nie w ten sposób - błagała, klęcząc przed nim.

- Między nami wszystko skończone - powiedział, usiłując oderwać jej dłonie od swoich nóg.

Trzymała go kurczowo.

- Jeszcze ten jeden jedyny raz. Tylko raz, dla miłej pamięci. Pocierała bujną piersią jego uda, a jej dłonie

ugniatały jego

pośladki.

Nadal gniewny, Rand nie pozostał wszakże nieczuły na te wyzywające manewry. Widząc, jak jego

męskość sztywnieje i unosi się, Marianne uśmiechnęła się uwodzicielsko i z wolna przesunęła językiem

po wargach.

- Tylko jeden raz - zamruczała.

Rand próbował oponować. Już i tak zbyt długo z nią się zadawał; to był jego największy błąd. Którego nie

powtórzy. Ale Marianne zaczęła go rozbierać i Rand z ociąganiem zanurzył dłonie w sploty jej włosów.

Tylko raz, obiecał sobie w duchu. Tylko ten raz. Po dzisiejszej nocy nigdy już nie pozwoli, by kobieta

wpłynęła na jego los.

Część pierwsza

"Usłysz wołanie barda!

On widzi czas obecny, przeszłość i przyszłość ¬

Jego uszy chłonęły Swięte Słowo -

On przechadzał się wśród drzew prastarych ... "

William Blake

Carreg Du, Walia marzec roku pańskiego 1134

"Zima jest już u ... u schyłku!" -Josselyn zerknęła na Newlina, a ponieważ nie odpowiadał, powtórzyła

tłumaczone zdanie. ¬"Zima jest już u schyłku". Tak to powinno brzmieć, prawda?

Ułomny starzec podniósł na nią oczy. Jego myśli najwyraźniej zawędrowały gdzieś daleko, całe mile od

rzeczywistości. Zmar¬twiona Josselyn ściągnęła brwi. Podczas długich tygodni tej niebywale srogiej zimy

już nieraz zdarzało mu się tak zadumać. Czy to jakaś choroba? A może stary bard przeczuwał jakąś

zmianę w otaczającym ich powietrzu?

- Zima prawdziwie jest u schyłku - powtórzył jej słowa, tym razem w dialekcie Walijczyków. - Wraz z tą

chwilą zaś nadchodzi koniec naszych lekcji - dodał, spoglądając na nią wzrokiem, który w dziwny sposób

zdawał się wybiegać poza jej twarz.

Josselyn wzruszyła ramionami.

- Być może na jakiś czas trzeba będzie je przerwać. Gdy nadchodzi wiosna, zawsze mam mnóstwo

pracy. Ale latem będę miała więcej czasu.

- Latem być może będziesz już zamężna, zajęta doglądaniem swego ślubnego.

- A któt by mógł nim być? - zapytała w języku francuskim, który przynieśli do tej krainy Normanowie. -

Ktoś mi znany?¬spytała w szorstko brzmiącej mowie Anglików.

Newlin uśmiechnął się do dziewczyny, choć tylko lewy kącik ust podniósł się w przyjaznym grymasie.

Prawa strona twarzy

pozostała nieruchoma, jej wykrzywione rysy były ściągnięte do dołu. Nie tylko twarz, lecz również cała

prawa połowa ciała była znie¬kształc:ona, ramię uschnięte, noga wykręcona. Newlin kulał w widocz¬ny

sposób, a sprawnie mógł się posługiwać tylko lewą ręką.

Lecz choć Bóg nie pobłogosławił jego ciału, wynagrodził kalece darem zadziwiającego umysłu. Newlina

uznawano powszechnie za naj mądrzej szego i najbystrzejszego człeka w krainie Rhoniofog. Od granicy

z Anglią na wschodzie aż po wybrzeże morskie na dalekim zachodzie w leśnych ostępach otaczających

wioskę Carreg Du nie było mu równego. Wysławiał się płynnie w czterech jczykach: w Cymraeg, czyli

rodzimym walijskim narzeczu, po francusku i angielsku - których uczył Josselyn - oraz po łacinie, którą

wladał mało kto z wyjątkiem księży.

Znal siC na gwiazdach, umiał liczyć i przepowiadać pogodę, rozumiał leż doskonale świat zwierząt. Co

raz usłyszał, tego nigdy nie zapominał, więc w dłużące się zimowe wieczory mógł zabawiać mieszkańców

Carreg Du opowieściami z dawnych czasów i prze¬powiedniami o dniach mających dopiero nadejść.

Nie starzał się z upływem lat i nikt nie wiedział, skąd pochodzi.

Od niepamiętnych czasów mieszkał w dolmenie, prastarym kamien¬nym grobowcu położonym nieopodal

wioskowych łąk, a choć nikt inny nie ośmieliłby się szukać schronienia pod sklepieniem gro¬bowych

głazów, przycupniętych u stóp górskiego zbocza ukwie¬conego pnącymi różami, nie było człowieka, który

nie uznałby prawa Newlina do tej siedziby.

Josselyn siedziała właśnie u jego boku na krawędzi skalnego nawisu w połowie tego zbocza. Patrzyła w

dół, na usianą głazami łąkę, na której nic jeszcze nie wskazywało bliskości wiosny. Nic prócz gąbczastej

gleby nasiąkniętej wodą z roztopów. Wzrok Newlina wybiegł wszakże wyżej, ponad grań, ku

nadbrzeżnym skałom. Starzec wstał i zaczął się niezdarnie wspinać pod górę.

- Zaczekaj! Dokąd idziesz?

- Ku morzu.

- Ku morzu? A co z moją lekcją?! - zawołała Josselyn, lecz Newlin wciąż zmierzał chwiejnym krokiem,

sunąc jak zawsze trochę bokiem w stronę szczytu.

- Zima jest już u schyłku! - odkrzyknął jej w mowie Ang¬lików. - A wiosna da początek przyszłości, której

nikt nie ucieknie ¬dodał, tym razem w rodzinnym dialekcie.

Josselyn oszczędziła sobie daremnych nalegań, by bard wyjaśnił tajemniczo brzmiące słowa. Newlin

wyjawiał tylko to, co chciał, i tylko w wybranej przez siebie chwili. Wszystkie jego przepowied¬nie były

wszakże przerażająco trafne. Josselyn trudno było wyob¬razić sobie, od jakiej to przyszłości nie mogli

uciec. Zamiast próbować zgadnąć, zaczęła wdrapywać się w ślad za bardem, w nadziei na dalsze

objawienia.

Ramię w ramię wspięli się na głazy wyniosłego szczytu. Skłę¬bione fale morza siekł przenikający wicher,

do szpiku kości przejmujący chłodem i wilgocią. Josselyn stała prosto, nie zwracając uwagi na lodowate

podmuchy, które targały jej wełnianą spódnicą i rozwiewały czarne jak węgiel włosy wokół twarzy. Stali na

szczycie, z którego rozciągał się widok na całą krainę jej rodu. Nie był to najwyższy szczyt Walii, a

przecież tkwiło w nim poczucie mocy, dzikiej swobody ludu zamieszkującego północne ziemie tej krainy.

Wyniosłą skałę na szczycie góry zwano Can'eg Du, Czarny Głaz. Nazwa ta stała się częścią imienia

Josselyn i wielu jej pobratymców. Dziewczyna nazywała się Josselyn ap Carreg Du, a jej ojciec - zwał się

Howell ap Carreg Du.

Jej ród zamieszkiwał te ziemie od niepamiętnych czasów, jeszcze przed narodzinami naj starszych

klechd o pierwszych królach i o trudach przetrwania u zarania dziejów. Kochała wszystko, co ją otaczało

w zielonych ostępach puszczy ciągnącej się między morzem a łańcuchem gór. Właśnie ta miłość

wywiodła ją z domu stryja w dzisiejszą niedzielę, trzecią w porze wielkiego postu. SpogląQała w dół klifu

tonącego w morskich falach i nie pierwszy już raz podziwiała cud, za sprawą którego w tak

niegoś¬cinnym miejscu zakwitły róże.

Josselyn wciągnęła głęboko w piersi słony oddech wiatru, aż zadrżała z zimna. Ale i to było przyjemne.

Potrafiłaby wytrzymać jeszcze dłużej w chłodzie zimy, która i tak była już u schyłku. Obejrzała się na

Newlina i zobaczyła, że stoi zwrócony ku wschodowi, kołysząc się na piętach, jak zwykł czynić, kiedy był

pogrążony w głębokim zamyśleniu. W przód i w tył. W przód i w tył.

Jej wzrok powędrował w ślad za spojrzeniem barda ku morzu, gdzie promienie słońca przebijały pokrywę

chmur i sypały diamen¬towe iskry blasku na spienione fale. Nie tylko wszakże słońce odbijało się w

wodzie oślepiającymi błyskami bieli. Było tam coś jeszcze. Żagiel. Statek. Josselyn zmrużyła oczy,

próbując dojrzeć dalekie zarysy.'

- Przyszłość, której nikt nie ucieknie - wyrzekł Newlin. Każde słowo wyrywało się z jego ust jak mroźny

obłok pary, którą w oka¬mgnieniu rozwiewał północny wiatr.

- Dobra czy zła? - zapytała Josselyn; znienacka zaczął jej doskwierać chłód.

Niezwykły starzec wzruszył zdrowym ramieniem.

- Jak wszystkie przyszłości: dla jednych dobra, dla innych nie tak sprzyjająca. Ale - dodał z dobrze jej

znanym uśmiechem na powykręcanej twarzy - zgodzisz się chyba, że lepiej mieć jakąkol¬wiek przyszłość

niż nie móc oczekiwać żadnej.

Prawda. Lecz gdy się żegnali - ona, by wrócić do domu, on, by chronić siC w nędznej siedzibie pod

sklepieniem dolmenu - Josselyn przeszył dreszcz przeczucia, którego nie potrafiła nazwać. Od dziewięciu

lat mieszkała u stryja i ciotki, którzy sami byli bezdziet¬ni, więc z radością przyjęli ją pod swój dach po

śmierci rodziców. Była u nich bezpieczna i nie musiała wybiegać myślą w przyszłość.

Ale coś w otaczającym ją powietrzu zapowiadało zmiany. Czuła to, tak jak i bard. I wcale jej się to nie

podobało.

Rozbili namioty na Rosec1iffe. A ze statku wyładowują bez przerwy towary, zapasy, materiały ...

Josselyn słuchała raportu Deweya wraz z resztą mieszkańców wioski, zgromadzonych w głównej

komnacie stryjowskiego domu. Stryj Clyde siedział bez ruchu, w charakterystyczny dla siebie sposób w

milczeniu rozważając niepokojące nowiny przyniesione przez zwiadowcę. Milczenie jednak przedłużało

się tak, że Josselyn miała ochotę sprowokować stryja do jakiejś reakcji. Kochała go głęboko, acz nie był

to mężczyzna skory do impulsywnego działania.

- Wystawcie warty - rozkazał wreszcie. - Musimy poznać siłę oddziału i ilość zapasów i sprzętu. - Znów

przerwał. - Poślijcie po skrybę. Madoc ap Lloyd też musi się o tym dowiedzieć.

Zignorował pomruki, które wywołały ostatnie słowa. Ziemie rodu Lloyda przylegały od zachodu do ziem

Carreg Du, lecz to bliskie sąsiedztwo nie oznaczało b,ynajmniej przyjaźni. Lloydowie dorównywali

chciwością angielskiemu królowi, oczywiście na mniejszą skalę. Tu owca zniknęła z pastwiska. Tam wół

przepadł bez śladu. Polowali na obszarze Carreg Du i plądrowali pola, gdy tylko byli pewni bezkarności.

Wiadomo było, że nie są to ludzie godni zaufania. Mimo wszystko przecież Anglicy byli wrogiem każdego

Walijczyka, a w chwili, gdy ktokolwiek z tej nacji zakładał obóz na Rosec1iffe, stryjClyde słusznie odkładał

na bok nieporozumienia między nim a rodziną Lloydów.

Josselyn, niestety, nie miała wątpliwości co do określenia "obóz". - A co będzie, jeśli zechcą tu zostać na

dobre?

Wszyscy bez wyjątku zebrani odwrócili się w jej stronę Jej policzki zarumieniły się lekko, lecz wytrzymała

spojrzenia i poważ¬nym wzrokiem popatrzyła na stryja.

_ Grupka, która przebywała tu zeszłej zimy, była mniejsza i to prawda, że biwakowali tylko kilka dni, ale

ten oddział jest większy. No i co najmniej dwóch mężczyzn było tu już w po¬przedniej wyprawie.

Stryj Clyde zmarszczył czoło. Przez chwilę Josselyn obawiała się reprymendy w obliczu zgromadzonych

wieśniaków - przede wszystkim za wypowiedź na temat, który, ściśle mówiąc, był zarezerwowany dla

mężczyzn, ale również za wyprawy w pobliże angielskiego obozu. Po minucie napiętego milczenia stryj

spytał:

- Rozpoznałaś dwóch z nich?

Josselyn potaknęła. Niewielu było mężczyzn tak wysokich i barczystych jak młodszy z tej dwójki. Każdy

jego ruch, każdy rys jego twarzy wskazywał na naturę wojownika. Jeśli nawet to nie on dowodził

przybyszami, z pewnością był centralną postacią angielskiego oddziału.

Ten drugi odznaczał się płomiennie rudą brodą i wyglądał raczej na uczonego. To on wzbudził

szczególne zainteresowanie Josselyn. Przynajmniej tak sobie wmawiała. Wysoki mąż był przystojny na

surowy sposób żołnierza, pociągał absolutną pewnością siebie w obejściu. Lecz ludzie obdarzeni taką

pewnością siebie nierzadko mają inną, mniej pociągającą cechę - arogancję. Josselyn odwróciła więc

wzrok od wojownika i skupiła uwagę na jego niższym i niepozornym towarzyszu.

Zadawała sobie pytanie, czy jest bardem, jak Newlin. Zeszłej zimy przewędrował wzdłuż i wszerz

płaskowyż Rosec1iffe, czyniąc notatki na zwoju pergaminu. A teraz wrócił - przywożąc ze sobą więcej

Becnel Rexanne - Rosecliffe 01 - Wrogowie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: