103. Gerritsen Tess - Zagrożenie.pdf - Regał 032 - kubolina12310

Tess Gerritsen

Zagrożenie

PROLOG

Serce omal nie wyskoczyło mu z piersi, gałęzie chłostały twarz,

ale nie przestawał biec. Czuł na plecach oddech prześladowcy i

wyobrażał sobie, jak kula przecina powietrze i wbija mu się w plecy.

A może już to się stało? Może zostawia za sobą strugę krwi? Był zbyt

sparaliżowany strachem, aby cokolwiek czuć, poza desperackim

pragnieniem życia. Lodowata kurtyna deszczu oślepiała go i tłukła w

martwe zimowe liście. Potknął się i wylądował w kałuży błota. Szczęk

tłumika i świst kuli tuż przy uchu świadczyły o tym, że tamten,

zaalarmowany trzaskiem gałęzi, go zauważył. Z trudem zerwał się na

nogi i ruszył zygzakiem w stronę autostrady. Tu, w lesie, jest już

trupem. Ale gdyby zdołał zatrzymać samochód, miałby jeszcze

szansę.

Hałas łamanych gałęzi i przekleństwa uświadomiły mu, że

ścigający go mężczyzna się przewrócił. Zyskał kilka cennych sekund

przewagi. Biegł dalej, kierując się tylko instynktownym zmysłem

orientacji. Poza ponurą poświatą chmur na nocnym niebie nie widział

żadnego światła. Droga jednak musi być tuż przed nim.

A jeżeli nie zdoła zatrzymać samochodu?

Chwilę później zobaczył pomiędzy drzewami ledwo widoczne

migotanie, dwa zalane wodą snopy światła. Przyspieszył. Płuca

płonęły mu żywym ogniem, oczy ślepły od strumieni deszczu i

uderzeń gałęzi. Kolejna kula przeleciała obok i z głośnym uderzeniem

wbiła się w drzewo, lecz ścigający go strzelec stał się nagle mało

ważny. Tylko te światła, nęcące obietnicą ratunku, mają teraz

znaczenie.

Przesuwały się gdzieś za drzewami. Czyżby samochód uciekł mu

i znikał już za zakrętem? Nie, jest, coraz wyraźniej widoczny. Biegł

mu naprzeciw, cały czas świadomy, że teraz, na otwartej przestrzeni,

stanowi łatwy cel. Reflektory auta skręciły w jego stronę. Usłyszał

trzeci strzał. Siła uderzenia sprawiła, że padł na kolana i

półprzytomnie zarejestrował, że kula rozdziera mu ramię. Poczuł

ciepło spływającej krwi, ale nie odczuł bólu. Pragnął tylko przeżyć.

Poderwał się na nogi i rzucił naprzód...

Światła oślepiły go. Nie miał czasu, aby usunąć się z drogi czy

spanikować. Opony zapiszczały na twardej nawierzchni, rozpryskując

kałuże wody.

Nie poczuł uderzenia. Wiedział tylko, że znalazł się nagle na

ziemi, deszcz wlewał mu się do ust i było mu bardzo, bardzo zimno. I

że ma zrobić coś ważnego.

Sięgnął do kieszeni kurtki i ścisnął palcami mały plastikowy

cylinder. Nie mógł sobie przypomnieć, dlaczego jest taki ważny, ale

znalazł go tam i trochę mu z tego powodu ulżyło.

Ktoś go wołał. Kobieta. W strugach deszczu nie mógł dostrzec

twarzy, ale słyszał jej ochrypły spanikowany głos. Próbował coś

powiedzieć, ostrzec ją, że muszą stąd jak najszybciej uciekać, bo w

lesie czai się śmierć. Ale zdołał wydobyć z siebie tylko jęk.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Pięć kilometrów za Redwood Valley drogę zablokowało zwalone

drzewo, a korki oraz ulewa sprawiły, że przedostanie się poza Willits

zajęło Catherine Weaver prawie trzy godziny. Dochodziła już prawie

dziesiąta i Catherine wiedziała, że nie dotrze do Garberville przed

północą. Miała nadzieję, że Sarah nie będzie na nią czekać. Ale na

pewno zostawi jej w piecyku ciepłą kolację i rozpali ogień w

kominku. Ciekawe, czy ciąża służy przyjaciółce? Sarah mówiła o

dziecku od lat, wybrała nawet imię: Sam albo Emma. Fakt, że nie

miała już męża, był bez znaczenia.

- Ile można czekać na właściwego ojca? - mówiła. - W końcu

trzeba wziąć sprawy w swoje ręce.

I tak też zrobiła. Kiedy jej zegar biologiczny w szaleńczym

tempie odmierzał czas, Sarah odwiedziła Cathy w San Francisco i z

książki telefonicznej wybrała klinikę leczenia niepłodności.

Oczywiście taką o liberalnym nastawieniu, w której desperackie

tęsknoty trzydziestodziewięcioletniej samotnej kobiety spotkają się ze

zrozumieniem. Samo zapłodnienie okazało się zwykłą procedurą

kliniczną. Proszę się położyć, oprzeć tutaj stopy, i za pięć minut

będzie pani w ciąży. No, niezupełnie. Zabieg był prosty, dawca

nasienia z udokumentowanym dobrym stanem zdrowia, a co

najważniejsze, Sarah mogła w ten sposób zaspokoić swój instynkt

macierzyński bez tych wszystkich głupot związanych z małżeństwem.

Ta stara zabawa w małżeństwo. Obie przez nią wiele wycierpiały.

Po rozwodzie jakoś obie doszły do siebie, chociaż odniosły niemal

wojenne obrażenia.

Dzielna Sarah, pomyślała Cathy. Ma odwagę sama przez to

wszystko przejść.

Odczuła przypływ zadawnionej złości, ciągle jeszcze na tyle

silny, by sprawić, że jej usta się zacisnęły. Wiele potrafiła wybaczyć

swojemu byłemu mężowi Jackowi - egoizm, żądania, zdrady - ale nie

mogła mu darować, że nie dał jej dziecka. Mogła je mieć wbrew jego

woli, lecz chciała, by i on go pragnął. Czekała więc na właściwy

moment. Ale podczas dziesięciu lat ich małżeństwa jej mąż nigdy nie

uznał, że jest na to „odpowiedni moment".

Mam trzydzieści siedem lat, pomyślała. Nie mam już męża. Nie

mam nawet stałego partnera. Ale byłabym szczęśliwa, gdybym mogła

trzymać w ramionach własne dziecko. Przynajmniej Sarah dozna

niedługo tego błogosławieństwa.

Jeszcze tylko cztery miesiące i dziecko się urodzi. Cathy

uśmiechnęła się, mimo że deszcz zalewał szybę. Lało coraz mocniej i

chociaż wycieraczki pracowały na najwyższej szybkości, ledwo

widziała drogę. Zerknęła na zegarek i zobaczyła, że jest już wpół do

dwunastej. Droga była pusta. Gdyby pojawiły się jakieś kłopoty z

silnikiem, musiałaby spędzić całą noc na tylnym siedzeniu, czekając,

aż nadejdzie pomoc.

Wytężając wzrok, próbowała dojrzeć na jezdni białą linię, ale nie

widziała nic poza ścianą deszczu. Powinna była zatrzymać się w

motelu w Willits, ale denerwowałaby ją myśl, że jest tak blisko celu.

Zwłaszcza że przejechała już taki kawał drogi.

Drogowskaz poinformował ją, że do Garberville jest piętnaście

kilometrów. Bliżej, niż myślała. Potem jeszcze trzydzieści pięć do

zjazdu, i w końcu siedem przez gęsty las do domu Sarah. Dodała

staremu datsunowi gazu i przyspieszyła. Było to ryzykowne,

szczególnie w tych warunkach, ale wizja ciepłego domu i gorącej

czekolady kusiła.

Droga niespodziewanie przeszła w zakręt. Zaskoczona Cathy

szarpnęła kierownicą i samochód gwałtownie zjechał w bok.

Wiedziała, że nie powinna hamować. Opony straciły przyczepność na

kilka metrów, fundując jej przerażającą przejażdżkę, która

sprowadziła ją na sam skraj drogi. Myślała już, że zaliczy drzewa, ale

koła odzyskały przyczepność. Samochód poruszał się jeszcze z

szybkością trzydziestu kilometrów na godzinę, ale przynajmniej jechał

prosto. To, co stało się później, zupełnie ją zaskoczyło. Dopiero co

gratulowała sobie uniknięcia wypadku, a w chwilę potem przestała

dowierzać własnym oczom.

Ten człowiek pojawił się znikąd. Przykucnął na drodze, niczym

dzikie zwierzę w świetle reflektorów. Zahamowała, ale było za późno.

Piskowi opon towarzyszył głuchy odgłos ciała odbijającego się od

maski samochodu.

Odniosła wrażenie, że siedzi tak przez całą wieczność, ściskając

kierownicę i wpatrując się tępo w wycieraczki ślizgające się po

szybie. Gdy zdała sobie sprawę z tego, co się wydarzyło, otworzyła

drzwi i wyskoczyła na drogę.

103. Gerritsen Tess - Zagrożenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: