Taylor Janelle - Strach w ciemnosci.pdf - Regał 031 - kubolina12310

Janelle Taylor

STRACH W

CIEMNOŚCI

Moim przyjaciołom, rdzennym Amerykanom:

Nation, Rayowi Traceyowi, Jackie i Chuchowi Harrisom,

Camille Gordon i Patowi Parkerowi

Rozdział 1

Cześć, jeszcze raz Beau Somerville. Jordan,

odebrałem w piątek wiadomość, że nasze

sobotnie spotkanie jest nieaktualne. Mam

nadzieję, że i ty odsłuchałaś moje nagranie.

Chciałem zobaczyć się z tobą jutro wieczorem,

ale niestety muszę to odwołać. Zadzwoń, może

uda nam się spotkać przed moim wyjazdem na

urlop, w przyszłym tygodniu. Przepraszam.

Cześć.

Jordan Curry westchnęła, gdy męski głos o kreolskim akcencie

umilkł, a automatyczna sekretarka dwukrotnie zapiszczała, co

oznaczało koniec drugiej tego dnia wiadomości. Pierwszą zostawili

rodzice, przypominając, że na trzy tygodnie wybierają się na Alaskę.

Clark Curry niedawno przeszedł na emeryturę. Uczył wiedzy o

społeczeństwie w liceum, do którego kiedyś chodziła Jordan.

Przysiągł sobie, ze resztę życia poświęci na podróże po świecie.

Naturalnie matka Jordan była zachwycona jego planem. W końcu

przez trzy szczęśliwe dekady małżeństwa była zachwycona

wszystkim, co wymyślił.

Jordan przysiadła na różowo-kremowej kanapie i zsunęła z nóg

granatowe pantofle na niskim obcasie.

A więc Beau Somerville znów przekłada naszą randkę w ciemno,

pomyślała, masując obolałe stopy. Może naprawdę był zajęty. A

może nie. Najprawdopodobniej wcale nie miał ochoty na spotkanie z

obcą kobietą, mimo, że niedawno przyjechał z Waszyngtonu i prawie

nikogo tu nie znał.

Jordan ze wszystkich sił opierała się Andrei MacDuff, która

chciała ją wyswatać. Ale jej najbogatsza klientka, żona senatora

Luizjany Harlana MacDuffa, nie uznawała odpowiedzi odmownej.

Zakładała, że jej życzenie jest dla Jordan rozkazem.

Wychowanej na Południu, konserwatywnej i staromodnej Andrei

nie mieściło się w głowie, że Jordan nie szuka męża. Nie rozumiała,

że prowadzenie dobrze prosperującej firmy cateringowej może

dawać taką samą satysfakcję jak małżeństwo.

Beau poprosił, żeby do niego zadzwoniła i umówiła się na jakiś

inny dzień. Może więc później zadzwoni. Jeśli będzie miała ochotę.

Na razie chciała tylko zdjąć dopasowany kostium i rajstopy, w

których była na spotkaniu z nowym klientem, włożyć szorty i T-

shirt, wyciągnąć się na kanapie, żeby przejrzeć magazyn kulinarny i

najnowsze wydanie Życia Marthy Stewart .

Wzięła w jedną rękę pantofle, a w drugą wypchaną, skórzaną

aktówkę. Wstała i przeszła po puszystym dywanie w stronę schodów,

prowadzących do sypialni. Po drodze zapalała lampy.

Choć nie było jeszcze późno, czerwcowe niebo pociemniało.

Zbierało się na burzę.

Zatrzymała się w przedpokoju na piętrze, żeby przestawić

klimatyzator. Dotychczas, wchodząc do domu - wilgotność

powietrza na dworze wynosiła dziewięćdziesiąt pięć procent - czuła

miły chłód. Teraz się dusiła. To było jej trzecie gorące lato w

Georgetown, ale wciąż nie przywykła do zamykania okien i

włączania klimatyzacji.

Wychowała się w małym miasteczku w Pensylwanii, u stóp gór

Allegheny, gdzie klimatyzacja była tylko w supermarketach i

szpitalu. Jordan lubiła letnie wieczory, gdy do snu kołysało ją

cykanie świerszczy, cichy dźwięk poruszanych wiatrem

dzwoneczków, odległe strzępy rozmowy rodziców i skrzypienie

huśtawki na ganku, gdzie zwykle siadywali.

Przy zamkniętych oknach i stale włączonym klimatyzatorze

czuła się jak w izolatce - ale w tej części kraju nie można było żyć

inaczej.

Spojrzała z zadowoleniem na jasnożółte, przecierane ściany i

białe sztukaterie w sypialni. Ekipa remontowa skończyła malowanie

zaledwie przed tygodniem. Poprzednio ściany były niebieskie.

Chociaż pokój był obszerny, miała wrażenie, że jest zamknięta w

klatce.

Postanowiła, że jej dom będzie teraz utrzymany w odcieniach

wiosny. Nowa, zielono-żółta kołdra w kwiaty od Ralpha Laurena i

sprowadzona z Egiptu pościel leżały jeszcze w zapinanych,

plastikowych torbach przy dużym łóżku. Niedawno kupiony

dywanik, który miał przykryć część błyszczącej, drewnianej podłogi,

stał zwinięty w rogu pokoju.

Jordan ziewnęła, zastanawiając się, czy powinna otworzyć

paczki z zakupami i rozwinąć dywan. Nie, była zbyt zmęczona, żeby

zajmować się urządzaniem domu - podobnie jak każdego

poprzedniego wieczoru w tym tygodniu. Może zabierze się do tego

jutro, skoro pan Beau Somerville ponownie odwołał randkę. Dobrze

się stało. Niepotrzebnie zgodziła się na spotkanie.

Pomyślała, że całkowicie zadowalają ją samotne wieczory w

domu. Gdyby miała czas, bardzo chętnie zajęłaby się pracami

domowymi, które uwielbiała od dzieciństwa: pieczeniem ciast,

urządzaniem pokoi, ogrodnictwem, robieniem na drutach...

Ale nie chciała się oszukiwać. Takie hobby było dobre dla ludzi,

prowadzących inny tryb życia. Ile kruchych ciasteczek domowej

roboty może zjeść jedna osoba, zanim zacznie żałować, że nie ma

kogo nimi poczęstować?

Urządzanie nieciekawych pokoi w niewielkim segmencie z

tarasem w Georgetown to nie to samo, co prowadzenie prawdziwego,

zamieszkanego przez kilka osób domu z pokojem dziecinnym i

bawialnią. I choć całe kwadratowe, brukowane patio i żeliwne

kwietniki były zajęte przez jednoroczne rośliny w glinianych

doniczkach, a na balustradach balkonu wisiały skrzynki z wonnymi

ziołami, to przecież nie mogło się to równać z uprawianiem

prawdziwego ogródka.

Po wydzierganiu na drutach niezliczonych prezentów na śluby

znajomych oraz dla ich małych dzieci, nawet najbardziej zadowolona

z siebie samotna kobieta zaczęłaby w końcu żałować, że nie ma

własnej rodziny.

Jordan zdjęła kostium i otworzyła dwudrzwiową szafę. Włożyła

żakiet i spódnicę do kosza, w połowie wypełnionego rzeczami, które

miała zawieźć do pralni chemicznej. Gdy wsuwała kosz do szafy,

zaczepił o plastikową torbę, wiszącą z tyłu.

Marszcząc brwi, starała się odsunąć na bok długą torbę,

zawierającą masę białej, jedwabnej organdyny. To była jej suknia

ślubna. Kosz zawsze zaczepiał o torbę z nią, przypominając Jordan

dzień, o którym wolałaby zapomnieć.

- Trzeba się wreszcie pozbyć się tej cholernej sukni! - warknęła

do siebie, zatrzaskując drzwi szafy.

Ale przecież to byłoby jeszcze bardziej bolesne. Musiałaby ją

wyjąć, znieść na dół, włożyć do samochodu, znów wyjąć i dać...

Komu daje się suknie ślubne, noszone zaledwie czterdzieści pięć

minut? Tak długo to trwało. Jordan, niedoszła panna młoda,

przyjechała limuzyną do ozdobionego kwiatami wiejskiego

kościółka z domu rodziców. Pozowała do kilku zdjęć, samotnie i

potem w towarzystwie rodziców oraz Phoebe, pierwszej druhny.

Potem stała w drzwiach kościoła, kurczowo ściskając ramię ojca.

Pastor znieruchomiał przy pulpicie, organista cztery razy odegrał

Kanon D-dur Pachelbela, a przybyli goście patrzyli to na Jordan, to

na ołtarz, przy którym nikt na nią nie czekał. Wreszcie w bocznych

drzwiach pojawił się ubrany w smoking brat Kevina, David Sanders.

Podbiegł do pastora i szepnął mu coś do ucha.

Serce Jordan waliło jak młot, wiązanka z białych lilii drżała w

dłoniach. David pośpiesznie wyszedł z kościoła, a pastor, z bardzo

poważną miną, ruszył w jej stronę. Wiedziała, co się stało. Nie

musiał jej mówić. To było oczywiste. Może nawet podświadomie się

tego spodziewała, choć za nic nie dopuściłaby do siebie takiej myśli.

Kevin, którego kochała od szkoły średniej, zmienił zdanie. Nie

miał zamiaru pojawić się w kościele. Nie chciał jej pojąć za żonę.

Jordan skrzywiła się na wspomnienie bólu i upokorzenia, jakie

wtedy czuła. Przypomniała sobie gości, siedzących w kościelnych

ławkach i patrzących na nią z politowaniem.

Phoebe objęła Jordan ramieniem. W jej oczach lśniły łzy

współczucia. Matka poderwała się ze swojego miejsca w pierwszym

rzędzie i podbiegła do córki, żeby natychmiast zabrać ją z kościoła,

jak najdalej od wścibskich spojrzeń gości. Tata zaprowadził je

wszystkie z powrotem do limuzyny.

Andy, młodszy brat Jordan, wraz z innymi drużbami zdążył już

przywiązać do zderzaka sznury z pustymi puszkami i umieścić na

tylnej szybie karton z napisem N OWOŻEŃCY . Puszki z hałasem

podskakiwały na asfalcie, gdy limuzyna wiozła do domu milczącą

niedoszłą pannę młodą i jej bliskich. W swoim pokoju Jordan zdjęła

suknię ślubną i rzuciła ją na podłogę, po czym z rozpaczą opadła na

Taylor Janelle - Strach w ciemnosci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: