110. Carey Suzanne - Ukochana z portretu.pdf - Regał 028 - kubolina12310

Suzanne Carey

Ukochana z portretu

(Passions Portrait )

Rozdział 1

– Zostaw w spokoju te swoje włosy! – Brittany Ellender była najwyraźniej zła.

– O co ci chodzi? – zapytała Maggie, przerywając na chwilę upinanie swoich

grubych miedzianych splotów.

– Powinnaś je czasami rozpuszczać – wyjaśniła Britt spokojniej. Zgasiła

papierosa w popielniczce i podeszła do przyjaciółki.

– Zobacz, o tak. – Wyszczotkowała dokładnie rude loki Maggie, a potem

pozwoliła im swobodnie opaść na ramiona i nad uszami wpięła dwa szylkretowe

grzebienie. Cofnęła się o krok i z satysfakcją oglądała swoje dzieło. – Odwróć się i

powiedz, jak ci się to podoba – poprosiła.

Maggie spojrzała w lustro. Patrzyła na nią stamtąd obca dziewczyna o jej

własnej twarzy i fryzurze Rity Hayworth.

– To przecież nie ja – powiedziała cicho. Matka zawsze powtarzała, że rude

włosy to krzyż, który trzeba dźwigać przez całe życie.

– Oczywiście, że ty. – Britt wybuchnęła śmiechem.

– Wiem już nawet, jaki ci zrobię makijaż do tej nowej fryzury.

– Nie – Maggie natychmiast odrzuciła ten pomysł.

– Nie jestem przyzwyczajona do tak wielkiej ilości kosmetyków...

– Jaką ja na siebie nakładam, zamierzałaś powiedzieć.

– Och, nie chciałam...

– Wiem, wiem. – Britt potrząsnęła głową, a jej brązowe oczy wciąż się śmiały.

Odrzuciła do tyłu doskonale ostrzyżone czarne włosy. – Nie bój się, wymyśliłam

dla ciebie coś zupełnie innego.

Britt wskazała przyjaciółce stojący przed toaletką taboret. Zręcznie i pewnie

nakładała szminkę, cień do powiek i tusz do rzęs. Maggie obserwowała w lustrze,

jak pod czarodziejskim dotknięciem ręki Britt jej własna twarz ożywa na nowo.

Chciałabym mieć jej styl, jej swobodę bycia, pomyślała Maggie.

– Gotowe. – Britt zakończyła pracę, spryskując przyjaciółkę odrobiną perfum o

egzotycznym zapachu. – Podoba ci się?

Maggie jak urzeczona wpatrywała się w swoje odbicie w lustrze. Jej złote oczy

miały teraz ciemną oprawę i tak samo jak oczy Britt, wydawały się bardzo duże.

Na policzkach pojawił się delikatny rumieniec, a usta stały się zmysłowe i lśniące

od brzoskwiniowej szminki.

– A piegi? – Maggie tak dobrze udała żal, że Britt się zaniepokoiła.

– Dobry Boże! – westchnęła. – Nie jestem cudotwórcą. Zresztą nawet gdybym

była, to i tak nie mogłabym nic na nie poradzić. Wbrew temu, co ci mówiono o

piegach, można je uznać za prawdziwy majątek...

Taka właśnie była Britt. Ta sama Britt, z którą trzy lata temu Maggie dzieliła

pokój jako studentka University of Virginia. To Britt nauczyła swoją przyjaciółkę

cenić uroki życia. Umiejętność wynajdywania w ludziach wszystkich ich dobrych

cech pomogła jej w zdobyciu pracy, o jakiej można tylko marzyć. Britt była

dyrektorem do spraw reklamy i kontaktów z prasą w nowo otwartym Muzeum

Salvadora Dali w St. Petersburgu. Właśnie dziś miała się odbyć uroczystość

otwarcia, na którą zaproszono ofiarodawców i członków zarządu muzeum.

Maggie studiowała literaturę angielską i francuską, a od września miała zacząć

pracę nauczycielki w szkole średniej w swoim rodzinnym Moline w stanie Illinois.

Chociaż ta posada nie dorównywała świetnością pozycji Britt i Maggie bardzo

zazdrościła przyjaciółce, to brzydkie uczucie w najmniejszym stopniu nie

zaszkodziło ich przyjaźni.

Ja za to mam spadek po babci, pomyślała Maggie, wpatrując się w swoje

nieszczęsne piegi. Wykład, jaki przed chwilą zrobiła jej Britt, nie był niczym

nowym i nie zmienił wrogiego nastawienia dziewczyny do brązowych plamek

pokrywających jej twarz, szczupłe ramiona i ręce. Były jej dziedzictwem, tak samo

jak pieniądze, zapisane Maggie przez babcię, słynną pisarkę z Florydy, Edith

Stockman Carrol. Babcia miała taką samą pewność siebie i moc czarowania ludzi,

jaką ma Britt, myślała ze smutkiem Maggie. Dlaczego tego po niej nie

odziedziczyłam? Sukienka, którą przywiozłam specjalnie na tę okazję, prosta,

koszulowa, z beżowego lnu, na pewno nie zaprezentuje się efektownie przy kreacji

Britt. „

– O, nie – zawołali. Britt do sięgającej po swoją szmizjerkę Maggie – tego mi

nie zrobisz; Nie pozwolę ci zmarnować mojej ciężkiej pracy.

– Naprawdę nie mam nic innego. Tylko ten kostium, w którym widziałaś mnie

wczoraj.

– Nosimy ten sam rozmiar – powiedziała Britt – i otworzyła ażurowe drzwi

swojej szafy. – Wybierz sobie stąd, co ci się podoba. Nawet jeśli znów nałożysz na

siebie coś beżowego, przynajmniej będzie to ciuch, który jeszcze nie wyszedł z

mody.

Maggie przeglądała nieśmiało zawartość pojemnej szafy.

– Weź tę ze szmaragdowego tiulu – poradziła Britt.

– Nie, to zupełnie nie w moim stylu.

Wybrała suknię z jedwabiu w kolorze kości słoniowej, która miała długie

rękawy i sięgała Maggie przed kolano. Czarny kołnierz wykończony koronką miał

na dole dużą czarną kokardę. Strój przypominał kitel malarza, ale zgodnie z

życzeniem Britt, Maggie wreszcie ubrała się modnie.

– Dobrze – Britt zrozumiała, że ją przechytrzono. – Jeśli ta najbardziej ci

odpowiada... Teraz już musimy się spieszyć. Chcę tam być wcześniej, żeby

wszystkiego dopilnować – powiedziała, jakby nagle straciła zainteresowanie

odgrywaną jeszcze przed chwilą rolą dobrej wróżki.

Maggie włożyła sukienkę i przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze.

Przypomniała sobie protekcjonalne, ironiczne określenie, jakiego używał wobec

niej Paul. Grzeszny anioł, mawiał.

„Kitel artysty", znaleziony w szafie Britt, wcale nie ukrywał szczupłych bioder

ani niedużych krągłych piersi Maggie. Wprost przeciwnie, podkreślał je, prawie

przykleiwszy się do ciała dziewczyny. Suknia ostro kontrastowała z tycjanowską

fryzurą Maggie, Już wiedziała, kogo przypomina jej własne odbicie w lustrze.

Patrzyła na siebie bursztynowymi oczami swojej babki. Żółte kocie oczy, jak

urągliwie mówiła o nich matka Maggie. Matka Maggie, Helen Ames, niejeden raz

w obecności córki nazywała Edith Stockman latawicą. Nigdy jednak nie

powiedziała tego Edith prosto w oczy. Na pewno dlatego, że od dnia, w którym

Edith wyjechała do Francji z żonatym mężczyzną, malarzem Ansonem Darbym,

Helen i Edith nigdy się nie zobaczyły. Wybuchł skandal, a chociaż sprawa ucichła

przed urodzeniem się Maggie, mąż i córka nie wybaczyli nigdy Edith. Po dwóch

latach Anson Darby wrobił do żony i syna, a Edith została za granicą. Umarła w

Paryżu dziewięć lat temu, mając przy sobie mnóstwo przyjaciół, ale nikogo z

rodziny. Nie istniały żadne zdjęcia rodzinne. Maggie nie widziała też żadnego z

namalowanych przez Darby’ego portretów Edith Stockman. Znała tylko

reprodukcję jednego z nich: rudowłosa Edith w skromnej sukni z marynarskim

kołnierzem. Artysta odpiął kilka guzików i ułożył rude włosy modelki wokół

twarzy tak, że osiągnął efekt daleki od skromności. Portret był prawdopodobnie

własnością stanu Floryda, tak jak i posiadłość Edith Stockman w Little Heron

Creek. Nikt nie wie natomiast, kto jest właścicielem aktu, o którym wiadomo tylko

tyle, że trzydziestoośmioletnia wówczas Edith pozowała do niego leżąc nago na

koronkowych poduszkach. Niektórzy powątpiewali nawet w istnienie tego obrazu.

W każdym razie twarz z portretu, twarz kobiety w marynarskiej sukni, wbiła się

głęboko w pamięć Maggie. Dlatego teraz nie miała wątpliwości. Oto ona,

zwyczajna Margaretta Ames, dzięki artystycznemu zmysłowi Britt, stała się

żywym wizerunkiem Edith. – Miałaś rację – usłyszała głos Britt. – Ta sukienka

rzeczywiście idealnie do ciebie pasuje. Podkreśla twoją wyjątkowość. To właśnie

chciałam wydobyć na światło dzienne.

Zaraz potem dziewczyny wyszły z domu. Podjeżdżając pod muzeum,

zobaczyły namiot w biało-niebieskie paski, zamówiony przez Britt na jutrzejszą

uroczystość otwarcia muzeum, przeznaczoną dla publiczności. Rano rozstawi się

składane krzesła wypożyczone z uniwersytetu, orkiestra zagra melodie

hiszpańskie...

– Wspaniale się zapowiada – powiedziała Maggie.

– Mam nadzieję, że tak właśnie będzie. – Britt zaparkowała samochód. – Ale

najpierw musimy jakoś przeżyć dzisiejszy wieczór.

W ogromnym holu muzeum ustawiono mnóstwo krzeseł i wielkie bukiety

kwiatów. Wejście do sal wystawowych zamykała purpurowa szarfa.

– Są już muzycy? – zapytała Britt swoją asystentkę.

– Tak, w gabinecie.

– A co z przekąskami?

– Czekaliśmy na ciebie. Zdecyduj, gdzie co ułożyć.

Britt popędziła dopilnować ostatnich przygotowań.

Nawet gdyby nie mrugnęła porozumiewawczo do przyjaciółki, Maggie i tak nie

poszłaby za nią, dobrze wiedząc, że tylko by jej przeszkadzała.

Maggie przyglądała się plakatowi, przedstawiającemu słynny obraz,

Topniejące zegary. Właściwie znalazła się tu przypadkiem. Po studiach w Paryżu

wróciła w zeszłym miesiącu do Moline i okazało się, że dostała spadek.

Zadzwoniła do Britt, żeby zapytać, czy może u niej przez kilka dni pomieszkać,

ponieważ musi się spotkać z adwokatem babci, który mieszka w okolicy Tampa

Baya. Britt bardzo się ucieszyła i w ten sposób po kilkuletniej przerwie

przyjaciółki znów się spotkały. Maggie pomyślała o umówionym na jutrzejszy

poranek spotkaniu z adwokatem. Ciekawe, czy nieznana babcia przekazała jej

jakieś osobiste pamiątki? A może jakieś notatki, pisane specjalnie z myślą o

wnuczce?

Pół godziny później zaczęli się schodzić goście. Britt, jak zwykle w takich

sytuacjach, była zupełnie spokojna. Stała obok Franklinów, bogatego małżeństwa,

które podarowało miastu swoją kolekcję prac Salvadora Dali i witała przybyłych.

Maggie stała za nią. Odbierała zaproszenia i dyskretnie podpowiadała przyjaciółce

nazwiska pojawiających się kolejno osób. Na chwilę przed oficjalnym otwarciem

110. Carey Suzanne - Ukochana z portretu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: