London Jack - Meksykanin.pdf - Regał 012 - kubolina12310

Nikt nie znał jego przeszłości, a zgoła nic o nim nie wiedzieli

członkowie Komitetu Junty. Był dla nich prawdziwą zagadką

ten wielki patriota, który po swojemu, ale z nie mniejszym niż

oni oddaniem pracował dla nadchodzącej rewolucji

meksykańskiej. Zrozumieli to późno, gdyż nikt z Komitetu go

nie lubił. Kiedy po raz pierwszy zjawił się w zatłoczonym,

pełnym zgiełku lokalu Junty, wszyscy powzięli podejrzenie,

że jest szpiclem, jednym z płatnych agentów tajnej policji

Diaza. Zbyt wielu ich towarzyszy siedziało w cywilnych i

wojskowych więzieniach rozsianych po całym obszarze

Stanów Zjednoczonych; inni, zakuci w kajdany i wydaleni do

Meksyku, stanęli tam pod murem i zostali rozstrzelani.

Na pierwszy rzut oka chłopiec nie sprawiał dodatniego

wrażenia. Mógł mieć najwyżej osiemnaście lat i jak na swój

wiek był niezbyt wyrośnięty. Oświadczył, że nazywa się

Felipe Rivera i chce pracować dla rewolucji. To wszystko,

ani słowa więcej. Żadnych dalszych wyjaśnień. Stał i czekał.

Na jego ustach nie było uśmiechu, oczy pozostały chłodne.

Wielkiemu, zamaszystemu Paulino Vera ciarki przeszły po

kościach. Chłopak miał w sobie coś odpychającego,

strasznego, kryl jakąś tajemnicę. W jego czarnych oczach

czaiły się jadowite błyski, które przywodziły na myśl żmiję.

Oczy te płonęły zimnym ogniem ogromnej, stężałej goryczy.

Przeniósł błyszczący wzrok z twarzy spiskowców na

maszynę do pisania, na której pilnie stukała malutka pani

Sethby. Kiedy spojrzała w górę, ich oczy spotkały się

przelotnie. Pani Sethby także doznała nieokreślonego

uczucia i pod jego wpływem przerwała pracę. Zanim zaczęła

pisać dalej, musiała przeczytać list od początku.

Paulino Vera spojrzał na Arrellano i Ramosa. Wszyscy po

kolei wymienili pytające spojrzenia. Ich oczy wyrażały brak

decyzji i nieufność. Ten szczupły chłopak był Nieznanym i

niósł z sobą grozę rzeczy niewiadomych. Był zagadką,

czymś, co nie mieściło się w głowach tych rewolucjonistów,

których zaciekła nienawiść do Diaza i jego tyranii nie była

przecież niczym więcej jak uczuciem zwykłych, uczciwych

patriotów. Tu zaś kryło się coś innego, ale co - nie wiedzieli.

Wreszcie Vera, zawsze najbardziej impulsywny i szybki w

decyzji, pierwszy przerwał milczenie.

- Bardzo dobrze - rzekł chłodno. - Powiadasz, że chcesz

pracować dla rewolucji. Zdejm marynarkę. Powieś ją tam. A

teraz chodź... pokażę ci... gdzie są wiadra i szmaty. Podłoga

jest brudna. Zaczniesz od tego, że wyszorujesz podłogę

tutaj i w innych pokojach. Wymyjesz także spluwaczki.

Potem zabierzesz się do okien.

- Czy to będzie dla dobra rewolucji? - spytał chłopiec.

- Tak, dla dobra rewolucji - odparł Vera.

Rivera ogarnął ich chłodnym, podejrzliwym spojrzeniem.

Potem zdjął marynarkę.

- Dobrze - powiedział.

I nic więcej. Odtąd co dzień przychodził do roboty - zamiatał,

szorował, sprzątał. Wygarniał popiół z pieców, przynosił

węgiel i podpałkę i rozpalał ogień, zanim najgorliwszy z

członków Komitetu zasiadł za swym biurkiem.

- Czy mógłbym tu nocować? - spytał pewnego razu.

Aha! Toś ty taki! Diazowi służysz! Kto nocował w lokalu

Junty, miał dostęp do ich tajemnic, do list nazwisk i adresów

towarzyszy w Meksyku. Prośbie odmówili i Rivera nigdy

więcej już o tym nie wspomniał. Nie wiedzieli, gdzie sypia ani

gdzie i za co je. Pewnego razu Arrellano ofiarował mu parę

dolarów. Rivera potrząsnął głową na znak odmowy. Kiedy

zaś Vera próbował go nakłonić, aby wziął pieniądze,

powiedział:

- Pracuję dla rewolucji.

W naszych czasach wywołanie rewolucji wymaga wielkich

pieniędzy, Junta więc zawsze była w potrzebie. Członkowie

Komitetu cierpieli głód i nie szczędzili swych sił. Najdłuższy

dzień był dla nich jeszcze za krótki. Czasem jednak zdawało

się, że rewolucja upadnie z braku kilku dolarów. Doszło do

tego, że Komitet przez dwa miesiące nie płacił czynszu i

gospodarz groził im eksmisją. Wtedy to właśnie Felipe

Rivera, chłopiec do posług, odziany w tanie, nędzne i

wytarte ubranie, położył na biurku May Sethby sześćdziesiąt

dolarów w złocie. Powtórzyło się to jeszcze kilka razy.

Pewnego dnia trzysta listów, wytrzaskanych na

niestrudzonej maszynie do pisania (apele o pomoc

materialną i poparcie przez zorganizowane grupy

robotników, prośby do redaktorów naczelnych gazet, by

więcej miejsca poświęcali rewolucji w Meksyku, protesty

przeciw samowoli, jakiej dopuszczały się sądy Stanów

Zjednoczonych wobec rewolucjonistów), leżało czekając na

ofrankowanie i wysyłkę. Zniknął już złoty zegarek Very,

staromodny repetier, pamiątka po ojcu. Zniknęła również

złota obrączka z palca May Sethby. Sytuacja była

beznadziejna. Ramos i Arrellano w rozpaczy targali swoje

długie wąsy. Listy trzeba wysłać, a przecież poczta nie

sprzedaje znaczków na kredyt. Wówczas Rivera włożył

kapelusz i wyszedł. Gdy wrócił, położył na biurku May

Sethby tysiąc dwucentowych znaczków.

- Czy to nie jest przypadkiem przeklęte złoto Diaza? -

powiedział Vera do towarzyszy.

Podnieśli brwi - nie wiedzieli, co o tym sądzić. A Felipe

Rivera, który mył podłogi dla rewolucji, gdy było trzeba,

przynosił złoto i srebro i oddawał je na cele Junty.

Oni jednak, mimo wszystko, nie mogli polubić Rivery.

Nie znali go, a drogi tego chłopca nie były ich drogami. Nie

zwierzał się nikomu. Udaremniał wszelkie próby

pociągnięcia go za język. Choć był jeszcze chłopcem, jakoś

nie mogli zebrać na odwagę i wziąć go na spytki.

- Może to wielki, samotny duch. Nie wiem, naprawdę nie

wiem - bezradnie rozkładał ręce Arrellano.

- Nie ma w nim nic ludzkiego - mówił Ramos.

- Jego serce wyschło doszczętnie - dodawała May Sethby. -

Wypaliła się w nim wszelka radość. Ma w sobie coś z

nieboszczyka, a przy tym jakąś straszliwą żywotność.

- Przeszedł przez piekło - mówił Vera. - Tak może wyglądać

tylko ten, kto przeszedł przez piekło, a przecież to jeszcze

chłopiec.

Mimo to nie mogli go polubić. Nigdy z nimi nie rozmawiał, o

nic nie pytał, niczego nie doradzał. Ale kiedy rozmowa o

rewolucji stawała się gorąca, przysłuchiwał się stojąc, bez

żadnego wyrazu na twarzy, niczym martwy przedmiot i tylko

w oczach jego płonął zimny ogień. Z twarzy na twarz, z

jednego mówcy na drugiego przenosił wzrok i drążąc oczami

jak świdry z roziskrzonego lodu, zbijał ich z tropu, siał

niepokój.

- On nie jest szpiclem - powiedział raz Vera do May Sethby.

- Jest patriotą, zobaczy pani, największym patriotą z nas

wszystkich. Wiem o tym. Mówi mi to serce i rozum. A jednak

nic więcej o nim nie wiem.

- Ma niedobry charakter - odparła May Sethby.

- Tak - rzekł Vera i wzdrygnął się. - Patrzył na mnie tymi

oczami. Nie ma w nich miłości. Te oczy grożą. Są dzikie jak

ślepia tygrysa. Wiem, że gdybym zdradził rewolucję, Rivera

mnie zabije. On nie ma serca. Jest twardy jak stal, okrutny i

zimny jak mróz. Przypomina blask księżyca w noc zimową,

kiedy wędrowiec zamarza na samotnym szczycie górskim.

Nie boję się Diaza i jego zbirów, boję się tego chłopca.

Mówię pani prawdę. Boję się. Rivera jest tchnieniem śmierci.

A jednak właśnie Vera przekonał innych, aby po raz

pierwszy zaufali Riverze. Było to w czasie, kiedy zerwała się

łączność między Los Angeles a meksykańską Dolną

Kalifornią. Trzej towarzysze własnymi rękami wykopali sobie

groby i zostali nad nimi rozstrzelani. Dwaj inni stali się

więźniami Stanów Zjednoczonych w Los Angeles. Juan

Alvarado, dowódca wojsk federalnych, był potworem.

Krzyżował wszystkie plany Junty. Nie mogli już

porozumiewać się ani ze starymi, ani ze świeżo

pozyskanymi rewolucjonistami w Dolnej Kalifornii.

Młody Rivera otrzymał instrukcje i został wysłany na

południe. Gdy wrócił, łączność znów była nawiązana, a Juan

Alvarado nie żył. Znaleziono go w łóżku z nożem wbitym w

pierś po rękojeść. Nie było to przewidziane w instrukcjach,

jakie otrzymał Rivera, ale towarzysze z Junty wiedzieli

dokładnie, gdzie się obracał. O nic go nie pytali. Sam też nic

nie mówił. Towarzysze tylko popatrzyli po sobie - zrozumieli

wszystko.

- Już wam mówiłem - rzekł Vera. - Diaz powinien bać się

tego chłopca więcej niż kogokolwiek innego. Rivera jest

nieubłagany. To ręka sprawiedliwości.

May Sethby powiedziała to, co czuli wszyscy: chłopak miał

złe skłonności. Wkrótce zaświadczyły o tym namacalne

dowody. Rivera przychodził raz z rozciętą wargą, to znów z

podbitym okiem lub obrzękłym uchem. Było jasne, że

wszczyna burdy w owym innym świecie, gdzie jadł, spał,

zdobywał pieniądze i chadzał drogami, których nie znali. Z

czasem nauczył się składać gazetkę rewolucyjną, którą

Junta wydawała raz na tydzień. Zdarzały się jednak dni,

kiedy nie mógł wykonywać tej pracy, gdyż palce miał

spuchnięte w kostkach, kciuki rozbite, jedno lub drugie ramię

zwisało bezwładnie, a na twarzy malował się wyraz

niewypowiedzianego bólu.

- Awanturnik - mówił Arrellano.

- Bywalec spelunek - dodawał Ramos.

- Ale skąd on bierze pieniądze? - pytał Vera. - Dzisiaj znów

się dowiedziałem, że zapłacił rachunek za papier - sto

czterdzieści dolarów.

- Przynosi je ze swoich wypraw - powiedziała May Sethby. -

Nigdy nie usprawiedliwia swej nieobecności.

- Powinniśmy go śledzić - zaproponował Ramos.

- Nie chciałbym być tym, który chodzi za nim - zauważył

Vera. - Boję się, że zobaczylibyście mnie jeszcze tylko raz,

na moim pogrzebie. Ten chłopiec jest w szponach jakiejś

strasznej namiętności. Nikomu, nawet samemu Bogu, nie

pozwoli zastąpić sobie drogi do celu.

- Czuję się przy nim jak dziecko - wyznał Ramos.

- Jest w nim - rzekł Arrellano - jakaś pierwotna siła. To wilk

czający się do skoku, grzechotnik, jadowity skorpion.

- Jest wcieleniem rewolucji - dodał Vera. - Jej płomieniem i

duchem, nienasyconym pragnieniem zemsty, która zabija w

milczeniu. Jest aniołem mścicielem przemykającym wśród

głuchej nocy.

- Chce mi się płakać, kiedy o nim myślę - powiedziała May

Sethby. - Przecież nie zna nikogo, a nienawidzi wszystkich.

Nas toleruje tylko dlatego, że nasza działalność odpowiada

jego pragnieniom. Jest sam, zupełnie sam... - Głos jej się

załamał, tłumiła łkanie, oczy zaszły jej mgłą.

Drogi i czyny Rivery były istotnie okryte tajemnica. Zdarzało

się, że nie widzieli go przez cały tydzień. Raz nie było go

miesiąc. Kończyło się to zawsze tak samo: wracał i bez-

słowa kładł złote monety na biurku May Sethby. I znów

mijały dnie i tygodnie, kiedy cały swój czas spędzał w biurze

Junty. Potem, w nieregularnych odstępach czasu, znikał na

cały dzień, od wczesnego ranka do wieczora. Wróciwszy

pozostawał w lokalu Junty do późnej nocy. Kiedyś Arrellano

zastał go o północy przy składaniu czcionek. Palce miał

spuchnięte, a rozcięte wargi jeszcze krwawiły.

Zbliżała się chwila przełomowa. Rewolucja zależała od

Junty, a Junta była w opałach. Potrzebowali pieniędzy

bardziej niż kiedykolwiek, a zdobyć je było coraz trudniej.

Patrioci oddali już wszystko, co mieli, i więcej dać nie mogli.

Zbiegli z Meksyku peoni , pracujący na szlakach kolejowych,

oddawali Juncie połowę swych skąpych zarobków. Ale

potrzeby były znacznie większe. Ciężki, wieloletni trud

konspiracyjnej roboty miał wydać owoce. Nadchodził czas.

London Jack - Meksykanin.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: