183. Thompson Lewis Vicki - Specjalista od romansow.pdf - Regał 006 - kubolina12310

VICKI LEWIS THOMPSON

SPECJALISTA OD ROMANSÓW

PrzełoŜył Marcin Stopa

ROZDZIAŁ 1

– Do diabła, kiciu, to naprawdę brzmi całkiem nieźle. Wyciągnięta wygodnie w

stojącym obok komputera koszu bura kotka bez mrugnięcia okiem obserwowała Jacka

Killigana pakującego zadrukowane stronice do koperty.

– Zgoda, musiałem pogrzebać trochę w pamięci. Prawdę mówiąc, juŜ od

dłuŜszego czasu nie odświeŜałem doświadczeń. – Jack podrapał kotkę za uchem i

uśmiechnął się, słysząc jej zadowolone mruczenie. – Daruj mi te przechwałki, ale

jestem cudownym kochankiem na papierze. Słowo daję.

Docisnął kciukiem naklejkę z adresem i pseudonimem: Candace Johnson.

Wydawca nie stawiał uczestnikom konkursu na powieść walentynkową Ŝadnych

ograniczeń, ale Jack był przekonany, Ŝe będzie miał znacznie większe szanse jako

kobieta.

Za oknem, po którym spływały krople deszczu, wstawał lodowaty świt. Jack dopił

kawę, wciągnął kombinezon i niemal wybiegł z mieszkania. Ledwo zdąŜył do pracy,

bo zatrzymał po drodze motor koło poczty, by nadać przesyłkę.

Czuł, Ŝe usłyszy od Krysty podczas lunchu kolejny wykład o zbawiennym

działaniu snu. Zdjął okulary i roztarł grzbiet nosa. Uśmiechnął się do siebie. Gdyby

tylko wiedziała, jaką przyjemność sprawia mu słuchanie jej pouczeń... I jaką rolę

odegrała w jego ostatniej powieści.

Krysta Lueckenhoff przyszła do biura jak zwykle pierwsza. Nastawiła ekspres,

włączyła komputer i usiadła przy idealnie uporządkowanym biurku. Poprawiła

równiutko ułoŜone dokumenty. Nic jej to nie pomogło. Rutynowe czynności nie

przynosiły jej dzisiaj Ŝadnej ulgi. Tak starannie planowała i wszystko na nic. Chyba

nie będzie jej stać na wynajęcie opiekunki dla ojca.

Wzięła do ręki fotografię w srebrnej ramce i zdmuchnęła niemal niewidoczny

pyłek. Zrobiła to zdjęcie w czerwcu ubiegłego roku, kiedy jej czterem młodszym

braciom udało się wziąć wolny dzień, aby wspólnie świętować Dzień Ojca. Tak jak to

lubił, urządzili piknik na plaŜy, sadzając tatę na piasku, opartego o wyrzucony przez

fale pień. RozłoŜyli się wokół niego, by zasłonić jego biedne nogi. Kiedy tak siedział,

kiedy nie widziała tego znienawidzonego fotela na kółkach, znowu mogła wyobrazić

go sobie takim, jakiego pamiętała z dzieciństwa.

W drzwiach stanęła Rosie Collins z ociekającym wodą parasolem w ręku. Krysta

szybko odstawiła zdjęcie i uśmiechnęła się do przyjaciółki, z którą od dwóch lat

pracowała w dziale umów.

– Dla mnie nie musisz się starać. – Śniada brunetka patrzyła na nią ze szczerą

sympatią. – Co się stało?

Krysta westchnęła.

– Wczoraj po twoim wyjściu wpadła tu Juliet i powiedziała, Ŝe nie przyjmie

wiceprezesury, nawet jeśli jej to zaproponują.

Rosie rzuciła jej współczujące spojrzenie.

– To przykre.

– Mhm. Trudno jej się dziwić. Postanowiła adoptować dziecko, więc jest całkiem

zrozumiałe, Ŝe nie ma ochoty na dodatkowe obowiązki.

– śartujesz! – Rosie podeszła do ekspresu. – Bancroft chce adoptować dziecko?

Co za pomysł!

– Ni mniej, ni więcej. Małą Chinkę. To bardzo humanitarne, ale muszę przyznać,

Ŝe liczyłam na jej awans i Ŝe dostanę po niej stanowisko. I wyŜszą pensję.

– Słuchaj – w głosie Rosie zabrzmiał ton zniecierpliwienia – moŜe któryś z tych

twoich chłopaków dołoŜyłby parę dolarów, Ŝeby pomóc ojcu. Szczerze mówiąc,

kompletnie nie rozumiem, dlaczego uwaŜasz, Ŝe cały cięŜar opieki ma obarczać

jedynie ciebie.

– Nie, Rosie. Oni muszą chodzić do szkoły. To jest teraz najwaŜniejsze. MoŜe

poproszę, Ŝeby mnie przeniesiono do działu marketingu. Tam jest duŜo łatwiej o

awans.

Rosie pokręciła głową.

– Kiedy widzę, jak się zamęczasz, to czasem naprawdę bierze mnie złość. Twoim

braciom nic by się nie stało, gdyby tak popracowali przez rok i...

– Stałoby się, Rosie. A przynajmniej mogłoby się stać. DuŜo łatwiej przerwać

naukę niŜ do niej wrócić. A wykształcenie jest najwaŜniejszą sprawą w ich Ŝyciu.

Chcę, Ŝeby pokończyli szkoły.

– Dobrze, juŜ dobrze, Matko Tereso. Mam nadzieję, Ŝe docenią to, co dla nich

robisz.

Jack pomaszerował z tacą do stolika w kącie, gdzie zwykle siadali z Krystą.

Poczekał, aŜ dziewczyna powiesi torebkę na oparciu i usiądzie pierwsza.

Krysta rzuciła okiem na to, co przyniósł ze sobą, i westchnęła.

– Kawa i ciasto z marchewki. Mam nadzieję, Ŝe to nie wszystko, co zamierzasz

zjeść na lunch.

– Zawsze mówiłaś, Ŝe trzeba jeść warzywa.

Poprawił okulary na nosie. Musi w końcu przykleić złamaną końcówkę, bo

inaczej zawsze będą spadać. Taśma klejąca to stanowczo za mało.

– Ciasto z marchwi to Ŝadne warzywa. – Krysta najpierw starannie rozłoŜyła

serwetkę na kolanach, a potem przesłała Jackowi uśmiech. – I dobrze o tym wiesz.

– Właśnie się zastanawiam, co by tu jeszcze zamówić.

– Radzę ci sałatkę. – Krysta wskazała gestem na stojący przed nią talerz, na

którym piętrzyły się nie znane Jackowi tajemnicze zieleniny. – Kiełki i szpinak. To by

ci naprawdę dobrze zrobiło.

– Prawdę mówiąc, myślałem raczej o jeszcze jednym kubku kawy. Ziarnistej,

grubo mielonej... Czy kawa moŜe być razowa?

Krysta roześmiała się i pokręciła głową. W świetle lamp fluorescencyjnych jej

włosy lśniły miedzianym blaskiem.

– Jesteś beznadziejny. Inteligentny, ale beznadziejny. ZałoŜę się, Ŝe chce ci się

spać, bo spędziłeś kolejną noc przed ekranem.

– To prawda.

W kaŜdym razie nie była to nieprawda. Ekran komputera czy telewizora, co za

róŜnica. Jack nie zamierzał przyznawać się do swoich prób pisarskich, dopóki nie

odniesie pierwszego sukcesu. Dziś miał uczucie, Ŝe jest bliŜszy niŜ kiedykolwiek

dotychczas. Sam czuł, Ŝe jego kryminały były trochę zanadto pogmatwane, horrory za

mało straszne, a przy pisaniu science fiction brakło mu znajomości zagadnień

technicznych.

– Masz takie ogromne moŜliwości, Jack. Nie powinieneś przerywać nauki po to,

Ŝeby dźwigać całymi dniami bele papieru i gapić się nocami w telewizor.

– Kiedy tak mówisz, mam wraŜenie, Ŝe słyszę własną matkę.

Krysta spowaŜniała.

– Jeśli powtarzam ci to, co słyszałeś w domu, to dlatego, Ŝe całkowicie zgadzam

się z twoimi rodzicami. Nie mogę patrzeć, jak marnujesz wrodzoną inteligencję. Jeśli

nie będziesz jej uŜywał, w końcu pogrąŜysz się w kompletnej bezmyślności. Wiesz

przecieŜ o tym.

Nie powinien się z nią droczyć, ale nie umiał odmówić sobie tej przyjemności.

– Zaprenumerowałem „Szał Motocyklowy”. Publikują tam naprawdę niezłe

artykuły – oświadczył z powaŜną miną, ale zaraz zasłonił usta serwetką, jakby chciał

stłumić kichnięcie.

– To kolejna sprawa, o której muszę ci powiedzieć. Nie sypiasz po nocach, a

potem tłuczesz się po deszczu na tym ogromnym motocyklu. Nic dziwnego, Ŝe jesteś

przeziębiony. – Krysta sięgnęła do torebki i postawiła przed nim buteleczkę z

witaminami. – Weź. To witamina C.

– Dziękuję, ale nie mogę tego przyjąć. To twoje witaminy.

– Proszę cię, weź. Ja sobie kupię następne, a wiem dobrze, Ŝe ty tego nie zrobisz.

Nawet nie będę cię przekonywać, Ŝebyś sprzedał motor i kupił sobie samochód. Bez

większego trudu mógłbyś wziąć kredyt.

– Po co mi samochód? Samochód pali więcej niŜ mój harley.

Krysta zrobiła zniecierpliwioną minę.

– PoniewaŜ – zaczęła powoli i dobitnie, jakby miała do czynienia z osobnikiem o

bliskim zera ilorazie inteligencji – dopóki będziesz jeździł na motorze, nikt nie

potraktuje cię powaŜnie. No i mógłbyś się porządnie ostrzyc. Długie włosy juŜ dawno

wyszły z mody. Ciekawa jestem, na co ty właściwie wydajesz pieniądze, Jack.

Powiedziała to takim tonem, jakby spodziewała się wyjaśnienia. Mimo

najlepszych chęci Jack nie mógł spełnić jej oczekiwań. Gdyby się przyznał, Ŝe za

wszystkie oszczędności kupił komputer i drukarkę, musiałby brnąć dalej w kłamstwa

albo wyjawić, co robi po nocach. Ani na jedno, ani na drugie nie miał najmniejszej

ochoty.

– Najprędzej podejrzewałabym cię o sprzęt grający, którym zadręczasz sąsiadów.

– Krysta dokończyła wodę mineralną i zdecydowanym ruchem odstawiła szklankę na

stół. – Szkoła wieczorowa, Jack. To coś, czego ci trzeba. Osobiście bardzo się cieszę,

Ŝe ukończyłam wieczorowy kurs zarządzania. Czy masz katalog Evergreen

Community College?

– Nie.

– To ci przyniosę. Semestr zimowy juŜ się zaczął, ale moŜesz się zapisać na letni.

Zamiast się tłuc na motorze, powinieneś się trochę pouczyć.

– O rety, nigdy dotąd nie popychałaś mnie na właściwą drogę Ŝycia z takim

zapałem. Czy to skutek kolejnego listu z domu?

Na sekundę w oczach Krysty pojawił się ból, ale zaraz znów spojrzała na niego

pogodnie.

– Nie, to nie jest wpływ Ŝadnego listu.

– Coś cię gryzie.

Krysta zawsze była dumna ze swojej zaradności i umiejętności pozytywnego

myślenia. Teraz uświadomił sobie, Ŝe za pozorami zadowolenia skrywa przed

światem jakieś dręczące ją problemy. Przypomniał sobie, Ŝe Hans Lueckenhoff cierpi

na zanik mięśni nóg i od jakiegoś czasu porusza się wyłącznie na wózku.

– Coś z ojcem?

– Wszystko w porządku. – Kry sta przybrała swoją zwyczajną, pogodną minę. –

Ja...

Prześlizgnęła się spojrzeniem nad ramieniem Jacka. Na jej twarzy pojawił się

dobrze mu znany, Ŝyczliwy uśmiech.

– O, cześć, Derek.

Nie umiał powstrzymać ironicznego grymasu. Najwyraźniej chodziło o Dereka

Hamiltona, najmłodszego wiceprezesa w historii Rainier Paper. Nie miał wątpliwości,

co ściągnęło go do stołówki dla pracowników. JuŜ od jakiegoś czasu słyszał, Ŝe Derek

zabiega o względy Krysty, a ona nie ma nic przeciwko temu. Chętnie rzuciłby jakąś

kąśliwą uwagę pod jego adresem, ale facet był bez zarzutu, co wcale nie poprawiało

Jackowi humoru.

– Przepraszam, Ŝe przeszkadzam, ale kupiłem na jutro bilety na koncert

symfoniczny – odezwał się Derek. – Co byś powiedziała, gdybym wpadł po ciebie o

szóstej? Po koncercie moglibyśmy pójść gdzieś na kolację.

Uśmiech na twarzy Krysty wywołał u Jacka mimowolny skurcz szczęk.

– To świetny pomysł, Derek – odpowiedziała. – Znasz Jacka Killigana z działu

ekspedycji, prawda?

Jack odsunął krzesło i wstał. Odwrócił się i wyciągnął rękę. Derek Hamilton

uwięził jego dłoń w Ŝelaznym uścisku. Jack nie po raz pierwszy spotykał się z

183. Thompson Lewis Vicki - Specjalista od romansow.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: