Sesja 7 - Porzućcie Wszelką Nadzieję, część 2.pdf - Rhiw - Jaki ojciec, taki syn - schella21

Ostatnim razem:

Nero zmiażdżył wzrastające romantyczne marzenia Patty i nauczył się, ze

może [czasami] najlepiej jest słuchać ojca, Modeus w końcu się postawił, a

Dante odkrył swoją mroczną stronę.

Sesja 7

Porzućcie Wszelką Nadzieję, część 2

Z miejsca w którym siedział, rozciągnięty na kanapie, Nero nucił do siebie z

nudy. Jego ojciec siedział na drugim końcu, przeglądając magazyn

motoryzacyjny ze szklanym spojrzeniem wyrażającym równie wielkie

znudzenie.

Minęło zaledwie pięć dni od kiedy ten skurwysyn Baul został zdjęty przez

jego ojca i w większej części mały półdiabeł został wyleczony. Ciągle chodził

lekko kulejąc, uszkodzenia jakie odniósł jego kręgosłup był tak mocne, że będą

potrzebowały kolejnego tygodnia lub dwóch do zagojenia.

A Dante nie spuszczał Nera z oczu. Łowca już odmówił dwóm robotom, bo

oznaczałyby pozostawienie go samego. Spali razem, jedli razem, razem

oglądali telewizję. Naprawdę to był cud, że Nero mógł sam się wysikać! Choć

musiał przyznać, że przez pierwsze kilka dni obecność starszego półdiabła

była ulgą. To było dla niego dziwne doświadczenie; chłopak nigdy nie był

przesadnie od kogoś zależny. Ale przez dwa lub trzy dni po ataku nie chciał

niczego poza byciem przy boku ojca.

Dante był więcej niż szczęśliwy poddając się jego nagłemu przypływowi

braku poczucia bezpieczeństwa.

Ale teraz… teraz doprowadzało to Nera do szału!

Chłopak przewrócił oczyma, gdy Dante znów wkurzył Patty, mała

blondynka zaskrzeczała głośno. Zareagował pogłaśniając telewizor.

Kwadratowa miotła wskazywała w kierunku Dantego z wyraźną groźbą.

- Mówię poważnie! Mam już dość, ty głupku! Sprzątam i sprzątam, a i tak

jest tak samo! Sprzątaj. Po. Tym. Jak. Zjesz!

- Nieważne, dziewczynko. Nie złość się. Jutro będzie porządek.

- Ponieważ ja sprzątam!

Nero przestał zwracać uwagę na resztę, tylko zerkając i patrząc jak maleńka

blondynka stłukła łowcę wspomnianą miotłą. Walka zaowocowała tym, że

Patty niszczyła wszelki porządek jaki wcześniej osiągnęła i wyszła w słusznej

furii, zatrzaskując za sobą drzwi.

- I mówisz, że to ja sobie z nią nie radzę – powiedział Nero ze złośliwym

uśmieszkiem, rozglądając się po zdemolowanym sklepie.

Ze swojego miejsca Dante sapnął.

- Przejdzie jej.

- Hej, podaj mi napój, staruszku.

- Sam sobie weź.

Nero westchnął, tworząc wielkie przedstawienie, gdy usiadł powoli, potem

sięgnął by chwycić krawędź kanapy, gdy wstał sztywno. Sekundę później jego

diabelska ręka wystrzeliła by chwycić puszkę z napojem lecącą ku jego głowie.

- W pełni wykorzystujesz sytuację, co? – głos Dantego był suchy, ale

rozbawiony, uśmieszek niedowierzania pojawił się na jego ustach, gdy oparł

się o lodówkę.

- Nie mam pojęcia o czym mówisz – odparł Nero radośnie, ponownie

zagnieżdżając się na kanapie, gdy pociągnął długi łyk chłodnej, słodkiej

cieczy.

- Pewnie, że nie. – Drzwi frontowe otworzyły się z miękkim dźwiękiem. –

Czego chcesz?

- Cześć, Morrison.

- Witaj, Nero. Lepiej wyglądasz.

Młodzik przechylił puszkę w lekkim salucie.

- Lepiej się czuję.

Agent się roześmiał, potrząsając głową gdy rozglądał się po zdemolowanym

sklepie, czarne oczy lekko błyszczały.

- Widzę, ze znów rozłościłeś Patty.

- Jest jakiś powód, dla którego tu jesteś?

- Mam dla ciebie robotę, cóżby innego? – Gdy mówił, do sklepu powoli

weszła kobieta, z oczyma lustrującym zdewastowany obszar z wyrazem

lekkiego rozdrażnienia. Była niewiarygodnie blond i niewiarygodnie blada,

wyglądała niemal jak żywa lalka. Gdy Nero obserwował, subtelnie zmierzyła

wzrokiem jego staruszka, nim znów skupiła się na rozglądaniu.

Nero poczuł jak jego brwi uniosły się w zaskoczeniu, napój zamarł w pół

drogi do jego ust, gdy zielone oczy zatrzymały się i rozszerzyły na jego widok.

Spojrzenie trwało i Nero czuł jak coraz bardziej się denerwuje, małe włoski na

tyle jego karku stanęły. I wtedy zrozumiał na co patrzyła.

Trzymał puszkę w diabelskiej ręce.

Jego nieowiniętej diabelskiej ręce.

Nagle przejmująco zawstydzony, Nero pośpiesznie opuścił rękę, wciskając

ją i puszkę w małą przestrzeń między ramieniem kanapy a jego udem. Kobieta

obserwowała jego ruchy, zielone oczy skupione na świecącej kończynie. Nero

poczuł jak gorąco pomalowało jego policzki i uszy czerwienią, wypełniło go

daleko zbyt znajome uczucie.

Poczucie nieczystości.

Ręka Nera byłą nieczysta. Byłą skazą na jego osobie, fizycznym znakiem

odróżniającym go jako dziwadło od wszystkich innych. Była… była… Niech to

cholera! Dlaczego jej nie owinąłem?

Bo nie owijał tego, nie tak jak w Fortunie czy gdy żył na ulicy. Nero czuł –

błędnie – że pozostawianie jej nieowiniętą w sklepie było w porządku.

Dlaczego był taki głupi? Powinien…

I, Zbawco, ciągle patrzyła…

Nero zacisnął zęby, wolna ręka zakryła zniekształconą kończynę, by lepiej

ukryć dziwaczne łuski i świecący połysk. Usłyszał szelest skóry, łomot

obutych stóp i nagle jego ojciec stał przed nim, chroniąc go przed tymi

zielonymi, zielonymi oczyma.

- Nikt ci nigdy nie powiedział, że gapienie się jest niegrzeczne? – Głos łowcy

był lodowaty, dłonie przy bokach odrobinę zwinięte. Owinął go zapach ojca i

napięcie zniknęło z ciała Nera, gdy opadł na kanapę, chwytając poduszkę i

naciągając ją na swoją rękę.

Poza Dantego była tak luźna jak zawsze, ale Nero dość dobrze znał

półdiabła, żeby rozpoznać gniewne zesztywnienie w jego sylwetce.

Najwidoczniej Morrison również, ponieważ agent natychmiast wtrącił się,

żeby załagodzić sytuację.

- Obecna tu pani Nina chciałby cię zatrudnić do chronienia tego – Blondyn

położył zdobiony amulet na stoliku i Nero musiał się przechylić, żeby to

zobaczyć, gorączkowo trzymając spojrzenie z dala od kobiety – pani Niny –

która ciągle na niego patrzyła. – I również dobrze ci za to zapłaci.

- Czy to nie robota dla skrytek do wynajęcia w śródmieściu? – słowa były

żartobliwe, łagodnie obraźliwe, ale ich sarkastyczna krawędź była ostra.

Morrison tylko westchnął i potrząsnął głową. Zaczął wyjaśniać, że amulet

był w jej rodzinie od bardzo dawna i był bezcenny. Odziedziczyła go, gdy

umarł jej ojciec i przez dziesięć kolejnych lat od tego zdarzenia ataki na panią

Ninę wzrastały na liczbie i gwałtowności.

Nero mógł ocenić, że jego ojciec nie kupował tej historii. On też nie. Coś

śmierdziało w historii kobiety a amulet sprawiał, że Nero czuł się… dziwnie.

- Weźmiesz tę pracę? – zapytała cicho pani Nina i Nero przypadkowo

odkrył, że znów patrzy w te jasne jeziora zieleni. Sekundę później Dante

przesunął się w jego pole widzenia. Nero zadrżał, palce jego ludzkiej ręki

wbiły się w drgające ciało na jego diabelskim ramieniu, gdy patrzył na tył

koszuli ojca.

Nie bierz tego, staruszku , błagał milcząco Nero, ona mnie przeraża. Coś złego jest

w tej kobiecie.

Wydawało się, że mimo bycia diabelskimi, brakowało im zdolności do

mentalnego kontaktu i Dante wzruszył ramionami, zgadzając się zająć robotą

z tym samym nonszalanckim, drwiącym tonem, którego używał od oczątku

rozmowy.

Tamta dwójka opuściła sklep równie cicho jak weszła i Nero nie mógł

powstrzymać westchnienia ulgi, które mu się wyrwało, gdy Nina i jej dziwna

obecność odeszły. Dante obrócił się, żeby na niego spojrzeć i zmarszczył brwi,

leniwym palcem wskazując jego zakrytą rękę.

- Rany, patrz co zrobiłeś.

Mrugając z zaskoczeniem, Nero podążył wzrokiem i zrozumiał, że

właściwie rozdarł puszkę z napojem i rozlał zawartość na poduszkę.

Zawstydzony odsunął przemoczoną poduszkę.

- Ech, sorry.

Jego ojciec tylko westchnął, przesuwając dłonią po włosach.

- Dzieciaku…

- To moja wina – wymamrotał częściowy diabeł. – Powinienem to zakrywać

na dole.

Nero pisnął z zaskoczenia, gdy wyszarpnięto mu puszę z ręki i odrzucono

ją, jego diabelska ręka została pociągnięta w górę niemal szorstko. Twarz

Dantego była kamienna, gdy patrzył na chłopaka z rozpalonymi niebieskimi

oczyma.

- Nie zrobisz tego.

- Co? Coś nie tak?

- Nie będziesz tutaj owijał ręki.

- Ale przeze mnie mogłeś nie dostać roboty! Następna osoba pewnie…

- Nie dbam o to . – To był… imponująco prawie warkot. Półdiabeł usiadł

ciężko na stoliku, zniekształcona dłoń otoczona jego większymi. – To jest twój

dom . Nie będziesz tego ukrywał w swoim domu . Nie musisz tego ukrywać tego

wychodząc, jeśli nie chcesz.

Nero opuścił głowę, niezdolny znieść palącego spojrzenia ojca.

- Mówisz tak, bo sam nie masz żadnych dziwacznych części. - Mówił

głównie do swoich ud, więc większość zdania była wymamrotanym

bałaganem.

Nastąpiła długa cisza a potem silna dłoń chwyciła jego podbródek,

zmuszając półdiabła żeby znów spojrzał w górę. Uparcie skupił spojrzenie na

kołnierzu koszuli ojca, odmawiając napotkania jego wzroku.

- Nero. – Dźwięk jego imienia był szokiem – Dante nigdy nie nazywał go po

imieniu – i wzrok chłopca uniósł się gwałtownie ze zdumieniem. –

Dzieciaku… czy nie wiesz… - łowca potrząsnął głową, bladoniebieskie oczy

przeszukiwały jego z dziwnym rodzajem desperacji. – Nie ma w tobie nic

czego bym się wstydził.

To… nie było tym, co Nero miał na myśli przez to co powiedział, ale jakoś,

w jakiś sposób którego nie był świadomy, było dokładnie tym co potrzebował

usłyszeć. Świadomy że rumienił się okropnie, Nero szybko odwrócił wzrok.

- To… - Jego głos się załamał. Zbawco, brzmiał żałośnie. Nero odchrząknął i

szorstko wyrwał się rękom ojca. – To jest za bardzo babski moment, żebym

mógł to nieść.

Usłyszał nagły, niemal zdumiony śmiech.

- Taa, pewnie jest.

Potem,

- Głodny? Chodźmy do Freddie’ego.

Nero się zerwał. Uwielbiał Freddie’ego. Facet robił niesamowity grillowany

ser.

U Frieddie’ego było zaskakująco zatłoczenie jak na porę dnia, ale to nie

zmieniło tego, że natychmiast dostali stolik. Nero pracował nad

zdemolowaniem piątej kanapki z grillowanym serem i trzecim talerzem

frytek, i Dante obserwował twarz swojego dzieciaka z rozbawieniem, gdy sam

zajmował się pizzą.

Amulet zapulsował w jego kieszeni i łowca go wyciągnął, patrząc przez

chwilę jak kołysał się przez chwilę nim położył go na stole. Po przeciwnej

stronie loży, dzieciak zastygł w połowie ugryzienia. Przełknął ciężko i

wyraźnie odsunął się od przedmiotu.

- Nie podoba mi się ta rzecz. – powiedział powoli. – Nie jest normalna, bez

znaczenia na to co mówiła.

Dante skinął zgodnie.

- Nie, nie jest. Czujesz w tym demoniczną energię.

- To sprawia, że moja ręka boli.

Sesja 7 - Porzućcie Wszelką Nadzieję, część 2.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: