DRUGI_OBIEG_NR3_(12.2011).pdf

SPIS TREŚCI :

WITOLD GWOŹDŹ

Bajka o dawno zapomnianych Bąblach, w której dziecko i kot

ocalili świat...........................................................................................s.4

NATALIA KLIMCZUK

Dzień z życia............................................................................s.11

ANNA KUSIAK

Pan domu ................. ...................................................................s.15

MARTA ŁOBAŻEWICZ

Rekompensata........................................................................s.22

PAWEŁ MOCEK

Kolekcjoner grzechów............................................................s.26

ADRIAN „RYAN” SŁADEK

Bakeneko.................................................................................s.38

KAMIL WIŚNIEWSKI

O tym jak wielki niebieski lewitujący kot zmienił moje życie

i wypalił wszystkie papierosy............................................................s.46

Witajcie!

Trzymacie właśnie w rękach trzeci już numer Rybnickiego

Amatorskiego Przeglądu Literackiego „ Drugi Obieg ”!

Motywem przewodnim tego wydania są koty . Przyczynił

się do tego Witek, który stwierdził, że w grudniu, przy okazji świąt

Bożego Narodzenia, powinniśmy spróbować z jakimś pozytywnym

tematem. Odzew autorów chyba nie całkiem wpisał się w jego

oczekiwania. O ile on sam obdarzył nas oryginalną bajką, to dalej

mamy już utwory opisujące, a to dramat samego zwierzęcia nie do

końca rozumiejącego otaczający go świat w „ Jeden dzień

z życia ”, czy też kota obserwującego konflikty domowników

w „ Pan domu ”. Najbliżej świątecznego klimatu jest z pewnością

„ Rekompensata ”, w której możemy prześledzić, jak bezdomne

futrzaki planują poradzić sobie w zimowe dni. „ Kolekcjoner

grzechów ” przeniesie nas z kolei w barwny fantastyczny świat,

w którym główny bohater ma dosyć specyficzną relację z kotami,

a „ Bakeneko ” pozwoli nam zakosztować bogatego świata

japońskich mitów, gdzie zwierzę te ma swą niemałą rolę. Na dobry

koniec mamy humorystyczne opowiadanie Kamila Wiśniewskiego,

odwołujące się do postaci pewnego bardzo znanego kocura,

o wyjątkowo szerokim uśmiechu.

Na zakończenie przypominam o profilu „ Drugiego

Obiegu ” na portalu Facebook, który można znaleźć pod adresem:

www.facebook.com/drugiobieg , i o naszym adresie

e-mail: drugiobieg@yahoo.pl .

Z życzeniem miłej lektury i Wesołych Świąt

Adrian ''Ryan'' Sładek oraz Witold Gwoźdź wraz

z całą ekipą.

PS Motywem numery styczniowego będzie ZIMA .

REDAKCJA:

Justyna Hawryś — Oprawa graficzna, jedzenie mlecznych kanapek.

Paweł ''Rus'' Połednik — Korekta tekstów, picie kawy, umiłowanie średników.

Adrian ''Ryan'' Sładek — Składanie tekstu, wkurzanie się, poganianie innych.

Witold Gwoźdź — Ogarnianie wszystkiego, bycie zmierzłym i bycie zmierzłym.

Agata Paprotna — Mecenat, bycie zadowoloną.

Łukasz Paprotny — Mecenat, posiadanie dziwnego poczucia humoru.

Bajka o dawno zapomnianych Bąblach,

w której dziecko i kot ocalili świat

Witold Gwoźdź

Dawno, dawno temu, w wielkim lesie żył sobie stary myśliwy. Mieszkał

w swojej małej drewnianej chatce, odkąd tylko każdy pamiętał, a nawet

najstarsi ludzie z miasteczka mówili, że był już bardzo stary, kiedy oni byli

dziećmi. Sami więc widzicie, że myśliwy był naprawdę stary. I opryskliwy, jak

to starzy myśliwi, mieszkający w lesie, mają w zwyczaju. Jednak każdy był dla

niego miły, nie tylko przez jego wiek, ale dlatego, że bez owego staruszka nie

byłoby Bąbli. Tak, był to jedyny myśliwy, który łapał i tresował Bąble, a jak

wiadomo bez nich życie byłoby bardzo, bardzo trudne. Spytacie zapewne, kto

to taki, te Bąble? Nic dziwnego, już od niepamiętnych czasów nikt nie widział

Bąbla, a tym bardziej tresowanego. Otóż musicie wiedzieć, że dawniej nie było

ani kaloryferów, ani piekarników, mikrofalówek, lamp na ulicach, w domach,

nawet tych na waszych biurkach. Te wszystkie zadania spełniały Bąble. Były

wielkości piłki koszykowej, świeciły miłym żółtym światłem, no i były ciepłe.

Niektóre z nich były tak bardzo ciepłe, że można by upiec przy nich szarlotkę,

jeśli tylko odpowiednio się je wytresowało. Chodziły w stadkach po lasach,

odbijając się to tu to tam od ziemi i były bardzo przyjacielskie, przynajmniej

tak uważali ludzie. Dlaczego więc stary myśliwy uważał inaczej? I co się stało

z Bąblami? Cóż, dowiecie się tego, jeśli posłuchacie tej bajki... może nawet

zdołacie sami zobaczyć Bąbla?

Stary Myśliwy, jak to miał w zwyczaju, wstał wcześnie rano, zanim

jeszcze zaczęły śpiewać ptaki. Wyciągnął zza chatki wagonik z przywiązanym

do niego sznurkiem, wrzucił uwięzione w siatce Bąble, na ramię zarzucił

strzelbę myśliwską, a na głowę włożył kapelusz z piórkiem. Miał twarz koloru

orzecha włoskiego pokrytą masą zmarszczek, a jej wyraz był mieszanką

smutku i niezadowolenia. Nosił poprzecieraną połataną na łokciach brązową

kurtkę i buty z wywiniętymi cholewkami. I był bardzo, bardzo samotny,

szczególnie dzisiaj.

Do miasta szło się ponad godzinę, z czego pół godziny zajmowało

znalezienie głównej ścieżki. Tego dnia utykał bardziej niż zwykle, z jeszcze

bardziej niż zwykle gburowatym wyrazem twarzy i nawet nie poburkiwał do

siebie pod nosem. Na pierwszy rzut oka mogłoby się to wydawać dziwne, bo

miał aż osiem Bąbli na sprzedaż, wszystkie wytresowane i do świecenia, i do

ogrzewania (nawet pieca do wypalania cegieł!). Jednak dziś był dziesiąty

listopada, dzień, który zawsze był dla niego najsmutniejszym dniem w roku.

Spytacie zapewne, co też stało się tego dnia? Słuchajcie dalej, a zagadka sama

się rozwiąże.

— Dzień dobry panu, widzę, że polowanie się udało.

— Uhm...

Nawet ta dziewczyna, która zawsze piekła dla niego śliwkowy placek na

początku miesiąca nie zdołała go rozchmurzyć. Tak, żeby chociaż uchylił

kapelusza w geście przywitania. Niemal wszyscy w mieście schodzili na targ te

trzy razy w miesiącu, kiedy Stary Myśliwy przyjeżdżał z Bąblami. W końcu

Bąble nie żyją wiecznie, a kto nie lubi ciepłej herbaty i kakao przed wyjściem

do szkoły czy do pracy? Stanął pomiędzy dwoma wolnymi stołami targowymi

– nie przepadał za ściskiem i tłumem. Wszyscy byli oczywiście mili aż strach

"O proszę pana, miłego dnia!", "Dziękuję, to naprawdę milutki Bąbel, wie Pan,

córka uwielbia się z nimi bawić.", "Jaki Pan kochany, już od wczoraj nie

miałam Bąbla, który świecił w salonie.". Oczywiście nikt ani jedna z tych osób

nie pamiętała, jaki to dzień.

— Dzień dobry, poproszę takiego niedużego Bąbelka, który mógłby

grzać niewielki imbryk do herbaty.

— Dwa dolary.

Każdy kosztował dwa dolary, Myśliwy nie przepadał za zbytnimi

luksusami, oprócz tych, do których był niezwykle przywiązany. Na przykład

tabliczka czekolady, nowa serweta do położenia na fotelu albo zegarek

pasujący do innych stojących nad kominkiem.

Kiedy już wszystkie Bąble były sprzedane, dochodziło południe. Wracając,

zahaczył o sklep z płytami gramofonowymi i piekarnię, kupując w niej duży

kawałek keksu z dużą ilością rodzynek. W drodze powrotnej do swojej chatki

Myśliwy wyglądał, jakby go prowadzono na ścięcie. Wiatr strącał resztki liści

z drzew i grał swoją rzewną muzykę w rytm jego kroków, a pusty już wózek

zawodził nienaoliwionymi kółkami.

W chatce zapalił lampę, w której był już ledwo zipiący, wiekowy

niemal Bąbel i zrobił sobie kawy. Na małym stoliku przed fotelem położył

najlepszą serwetę z bogatej kolekcji szydełkowanych serwet. Na stoliku zaś

kubek z kawą i zakupiony w miasteczku keks, w który wbił wypaloną już żółto-

niebieską świeczkę. Właśnie tak, to były jego urodziny, o których jak zwykle

nikt nie pamiętał. To smutne, kiedy staruszek jest jedyną osobą, która pamięta

o swoich urodzinach i sam kupuje sobie w prezencie płytę gramofonową.

— Sto lat... sto lat...

Myśliwy ukroił sobie kawałek keksu i drugi, który położył na ziemi.

Widzicie... nie jest do końca prawdą, że był zupełnie samotny, w końcu nawet

tak nietowarzyscy ludzie jak myśliwi łapiący Bąble potrzebują czyjejś

obecności. Zza kanapy wyszedł wielki, puszysty i kulejący na jedną łapę kot.

Miał już swoje lata, tak jak jego właściciel i każdy sprzęt w jego domu.

— Masz Ścierku, zjedz ciasta za moje zdrowie. O i trochę kawy do

miseczki.

Nazywał się Ścierek, bo miał dziwny zwyczaj wycierania wszystkich

kurzów, z każdego zakamarka domu, kiedy wylegiwał się przez cały dzień.

Myśliwy zjadł swój kawałek keksu, w międzyczasie odkrawając następny celem

zjedzenia go przy kawie. Nastawił gramofon i usiadł przy komódce, na której

stała maszyna do pisania. Obiecał sobie, że jeśli dożyje w zdrowiu

osiemdziesiątego roku życia, w końcu to napisze. Wcisnął kartkę papieru

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: