technik.mechatronik_311[50]_o1.01_n.pdf

(255 KB) Pobierz
Microsoft Word - Technik_mechatronik_311[50]_O1.01_n.doc
MINISTERSTWO EDUKACJI
i NAUKI
Anna Kordowicz-Sot
Definiowanie pojęcia „mechatronika”
311[50].O1.01
Poradnik dla nauczyciela
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2005
„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
 
282160173.001.png 282160173.002.png 282160173.003.png
Recenzenci:
dr inż. Jerzy Gustowski
dr hab. inż. Krzysztof Pacholski
Opracowanie redakcyjne:
mgr inż. Katarzyna Maćkowska
Konsultacja:
dr inż. Janusz Figurski
Korekta:
mgr Joanna Iwanowska
Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 311[50].O1.01
Definiowanie pojęcia „mechatronika ” zawartego w modułowym programie nauczania dla
zawodu technik mechatronik.
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2005
„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
1
SPIS TREŚCI
. Wowie 3
2. Wymagania wstęe 7
3. Cele kształia 8
4. Przykładowe scenariusze zajęć 9
5. Ćwiia 2
5.1. Podstawowe moduły urządzeń mechatronicznych 12
5.1.1. Ćwiczenia 12
5.1.2 Sprawdzian postępów 13
5.2. Podstawowe zjawiska fizyczne w elektrotechnice, mechanice, pneumatyce
z lie 4
5.2.1. Ćwiczenia 14
5.2.2. Sprawdzian postęów 5
5.3.Przykłady zastosowań urządzeń mechatronicznych 16
5.3.1. Ćwiczenia 16
5.3.2. Sprawdzian postęów 7
6. Ewaluacja osiągnięć iów 8
.Lia 6
„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
2
1. WPROWADZENIE
Przekazujemy Państwu Poradnik dla nauczyciela, który będzie pomocny
w przeprowadzeniu zajęć dydaktycznych w szkole kształcącej w zawodzie technik
mechatronik.
W poradniku zamieszczono:
wymagania wstępne, wykaz umiejętności, jakie uczeń powinien mieć już ukształtowane,
aby bez problemów mógł korzystać z poradnika,
cele kształcenia, wykaz umiejętności, jakie uczeń ukształtuje podczas pracy
z poradnikiem,
przykładowe scenariusze zajęć,
ćwiczenia, przykładowe ćwiczenia ze wskazówkami do realizacji, zalecanymi metodami
nauczania-uczenia oraz środkami dydaktycznymi,
ewaluację osiągnięć ucznia, przykładowe narzędzie pomiaru dydaktycznego.
Wskazane jest, aby zajęcia dydaktyczne były prowadzone różnymi metodami ze
szczególnym uwzględnieniem aktywizujących metod nauczania – samokształcenia
kierowanego, tekstu przewodniego.
Formy organizacyjne pracy uczniów mogą być zróżnicowane, począwszy od
samodzielnej pracy uczniów do pracy zespołowej.
Zaleca się, aby uczniowie kształtując umiejętności przewidziane w danej jednostce
modułowej korzystali z przeznaczonej dla nich pomoczy dydaktycznej Poradnika dla ucznia.
W Poradniku dla ucznia materiał nauczania jest podzielony na rozdziały. Przy realizacji
określonego rozdziału tok postępowania powinien być następujący:
materiał teoretyczny (wprowadzenie teoretyczne w Poradniku dla ucznia) w miarę
możliwości uczniowie powinni opanowywać samodzielnie. Obserwuje się niedocenianie
przez nauczycieli niezwykle ważnej umiejętności, jaką uczniowie powinni bezwzględnie
posiadać – czytanie tekstu technicznego ze zrozumieniem,
po przeczytaniu wprowadzenia teoretycznego, Pytania sprawdzające (w Poradniku dla
ucznia) mają wykazać, na ile uczeń opanował materiał teoretyczny. W zależności od
tematu można zalecić uczniom samodzielne przerobienie pytań lub wspólnie z całą grupą
uczniów na przykład w formie dyskusji, opracowanie odpowiedzi na pytania. Ta druga
forma jest korzystniejsza, ponieważ nauczyciel sterując dyskusją może uaktywniać nawet
najbardziej „opornych” uczniów oraz w trakcie dyskusji wyjaśnić wszelkie wątpliwości,
dominującą rolę w kształtowaniu umiejętności oraz opanowaniu materiału mają
ćwiczenia. W trakcie wykonywania ćwiczeń uczeń jest w stanie zweryfikować wiedzę
teoretyczną oraz opanować nowe umiejętności. Przedstawiono dosyć obszerną propozycję
ćwiczeń wraz ze wskazówkami o sposobie ich przeprowadzenia, mając na uwadze różne
możliwości ich realizacji w danej szkole. Nauczyciel decyduje, które z zaproponowanych
ćwiczeń jest w stanie przy określonym zapleczu techno-dydyktycznym zrealizować.
Prowadzący może również opracować swoje propozycje tematów ćwiczeń i sposobów ich
realizacji,
następnym etapem pracy ucznia jest Sprawdzian postępów. Uczeń powinien samodzielnie
czytając zamieszczone w nim stwierdzenia potwierdzić lub zaprzeczyć opanowanie
określonego zakresu materiału. Jeżeli wystąpią zaprzeczenia, nauczyciel powinien do
danych zagadnień wrócić sprawdzając, czy nieopanowanie pewnych treści jest wynikiem
niezrozumienia przez ucznia danego zagadnienia, czy też niewłaściwej postawy ucznia
w trakcie nauczania. W tym miejscu jest szczególnie ważna rola nauczyciela, gdyż od
postawy nauczyciela, sposobu prowadzenia zajęć zależy, na ile jest on w stanie
„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
3
zainteresować ucznia. Uczeń nie zainteresowany materiałem nauczania, wykonywaniem
ćwiczeń nie nabędzie w pełni umiejętności przewidzianych w danej jednostce modułowej.
testy zamieszczone w rozdziale Ewaluacja osiągnięć ucznia zawierają dodatkowo klucz
odpowiedzi oraz propozycję oceny ucznia.
Każdemu zadaniu testu przypisano określoną ilość możliwych do uzyskania punktów.
Ocena końcowa uzależniona jest od ilości uzyskanych punktów. Nauczyciel może
przeprowadzić test według własnego projektu oraz zaproponować własną punktację. Należy
pamiętać, żeby tak kontrolować osiągnięcia ucznia, aby umożliwić mu jak najpełniejsze
wykazanie swoich umiejętności.
Metody praktyczne polecane dla kształcenia zawodowego:
metoda pokazu,
ćwiczenia laboratoryjne,
ćwiczenia przedmiotowe,
metoda projektów,
metoda przewodniego tekstu.
Metoda pokazu polega na obserwacji, której towarzyszy komentarz słowny.
Metoda ćwiczeń umożliwia opanowanie przez uczniów umiejętności intelektualnych
i praktycznych.
Ćwiczenia można podzielić na następujące grupy:
ćwiczenia wyrabiające umiejętność zastosowania przyswojonej wiedzy (rozwiązywanie
zadań, wykonywanie obliczeń, praktyczne poznawanie budowy maszyn lub zespołów),
ćwiczenia służące kształtowaniu umiejętności twórczego wykorzystania wiedzy
w praktyce (odkrywanie nowych konstrukcji, systemów, procesów),
Ćwiczenia laboratoryjne
Prowadzenie zajęć w formie ćwiczeń laboratoryjnych jest jedną z metod powszechnie
stosowaną i zalecaną. Ponieważ większość nauczycieli ma znaczne doświadczenie
w prowadzeniu zajęć laboratoryjnych, zostanie zwrócona uwaga tylko na niektóre ważne
zagadnienia występujące w tej metodzie. W ćwiczeniach laboratoryjnych pierwszoplanowe
znaczenie ma wyposażenie sali laboratoryjnej w pomoce i stanowiska.
Zajęcia laboratoryjne wymagają od nauczyciela znacznego wysiłku w fazie
przygotowania ćwiczeń.
W czasie ćwiczeń uczniowie:
weryfikują i sprawdzają znane swoją wiedzę, uczą się doboru i obsługi przyrządów
kontrolno-pomiarowych,
opanowują umiejętności związane z organizacją stanowiska laboratoryjnego,
z pomiarami, zapisem uzyskiwanych wyników oraz ich interpretacją,
rozwiązują problemy techniczne, przewidują efekty prac laboratoryjnych.
Ćwiczenia uczniowie wykonują w małych grupach. Praktyka wykazuje, że maksymalna
liczba uczniów w zespole nie powinna przekraczać trzech osób. Przed rozpoczęciem ćwiczeń
laboratoryjnych należy uczniów bezwzględnie zapoznać z przepisami BHP obowiązującymi
na stanowiskach ćwiczeniowych. Idealna byłaby sytuacja, gdyby ilość takich samych
stanowisk laboratoryjnych pozwalała na realizację tego samego ćwiczenia z całą klasą.
Niestety najczęściej tak nie jest i w związku z tym należy tak grupować zagadnienia, aby
ustawić jednocześnie ćwiczenia zbliżone tematycznie lub ćwiczenia podzielić na mniejsze
tematy i uczniowie kolejno wymieniają się przy stanowiskach.
Ćwiczenie laboratoryjne powinno kończyć się interpretacją otrzymanych wyników
i wnioskami. Nauczyciel zwraca uwagę na postawę ucznia, pracę w grupie, biegłość
w posługiwaniu się przyrządami, organizację stanowiska pracy. Po wykonaniu ćwiczeń
uczniowie porządkują stanowiska laboratoryjne.
„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
4
Zgłoś jeśli naruszono regulamin