Harper Madeline - Miłosny zew.pdf - audioobooki - cela234

Madeline Harper

Miłosny Zew

Prolog

Jake Forrester leniwym krokiem wkroczył do klimatyzowanego wnętrza Klubu

Ranczerów. Wręczył szatniarce szerokoskrzydły kowbojski kapelusz i niespiesznie

się rozejrzał. Bez trudu dostrzegł urzędującego już w barku Freda Gilmera. Fred

przeszedł jak zwykle od razu do rzeczy, nie tracąc czasu na powitania, kiedy tylko

Jake dosiadł się do niego.

– Na starej farmie Farrella pojawiła się pewna dama – rzucił niedbale. – Wiesz,

typ naukowca, pewnie jakaś pani docent. Chociaż podobno niebrzydka.

Jake uniósł brwi i czekał na dalszy ciąg.

– Pomyślałem sobie, że warto by się o niej czegoś dowiedzieć, a któż zrobiłby

to lepiej niż nasz przystojny szeryf?

Jake przeczesał palcami przygniecione przez kapelusz włosy.

– Czy właśnie dlatego zaprosiłeś mnie na obiad?

– Można to i tak ująć. – Gilmer odchylił się niedbale na oparcie krzesła,

wyciągnął cygaro i z wolna zaczął obracać je w palcach. Ten potężny mężczyzna,

starszy od Jake’a o kilka lat, miał czerstwą cerę i władczy wygląd kogoś, kto

posiadał najgrubszy portfel w całym hrabstwie Pierson w stanie Nowy Meksyk.

– Pogadamy teraz czy po lunchu? – zapytał Jake.

– Teraz, ale nie o suchym gardle. Linda, dziecinko, pozwól no tutaj... – Fred

skinął na kelnerkę.

Frędzle krótkiej kowbojskiej spódniczki dziewczyny zawirowały, gdy

natychmiast rzuciła się ku stolikowi.

– Słucham, panie Gilmer, co podać?

– Dla mnie whisky z lodem. A dla ciebie, Jake?

– Woda sodowa z kroplą cytryny, jak zwykle.

Obaj z aprobatą odprowadzali wzrokiem kelnerkę. Wreszcie Gilmer spod oka

zerknął na szeryfa.

– Ciągle zamawiasz to samo. Nie znudziło ci się jeszcze?

– Znudziło? Skąd, za każdym razem cudownie mi smakuje. I nawet nie tęsknię

już za czymś mocniejszym. No, może czasem za kuflem zimnego piwa.

– Muszę powiedzieć, że cię podziwiam, stary.

– Fred, każdy dzień jest zwycięstwem. Innej drogi już nie ma.

W tym momencie pojawiła się Linda z napojami.

– Za dawne czasy! – Fred wzniósł szklankę, a Jake stuknął się z nim.

– Dobra, a teraz mów, o co, do licha, chodzi? – zapytał Jake niecierpliwie.

– Pozwól, że najpierw zadam ci pytanie: co wiesz o wykupieniu ziem Farrella?

– Zdaje się, że przejął je uniwersytet. Chodzi o program badawczy związany z

ochroną dzikich zwierząt.

Fred uśmiechnął się.

– Widzę, że nie zaniedbujesz swoich obowiązków.

– Wiesz, w końcu niewiele się tu dzieje. Więc o co chodzi?

– Z moich informacji wynika, że tymi badaniami kieruje owa panienka.

Obawiam się, że może narobić szkody naszym ranczerom. Dlatego dobrze by było,

gdybyś się koło niej pokręcił i sprawdził, czy obawy Związku Hodowców Bydła są

uzasadnione.

Jake czujnie nastawił uszu. Jeśli związek, grupujący najbardziej wpływowych

obywateli w okolicy, zainteresował się farmą Farrella, sprawa musiała być

poważna.

– Ciekawe – rzucił niedbale.

– Jake, powiem ci w zaufaniu – Fred konfidencjonalnie pochylił się ku niemu –

że to, co dzieje się na starym ranczu, może wpędzić nas któregoś dnia w cholerne

tarapaty.

Rozdział 1

Julia Shelton stała w oknie starego domu z palonej meksykańskiej cegły. Polną

drogą, wzniecając tumany kurzu, nadjeżdżał samochód. Ryk silnika zakłócił sielską

ciszę popołudnia.

Wyszła na ganek i czekała, osłoniwszy oczy przed palącymi promieniami

słońca. W oddali lśniła rozgrzana upałem pustynia, nad którą rozciągała się

błękitna czasza nieba.

Biało-czarny dżip zahamował ostro na podjeździe, na moment znikając w

obłoku kurzu. Po chwili oczom Julii ukazała się wysoka postać w mundurze koloru

khaki, kapeluszu typu Stetson i ciemnych okularach. Mężczyzna zbliżał się

niedbałym, a jednocześnie stanowczym krokiem, pewnie stawiając na pylistej

ziemi nogi w wysokich czarnych butach.

Zatrzymał się przed nią i zsunął kapelusz z czoła. Odbite w szkłach promienie

słońca oślepiły ją na moment.

– Witam szanowną panią. Jestem Jake Forrester, szeryf hrabstwa Pierson.

Julia o mało nie wybuchnęła śmiechem, słysząc to ceremonialne pozdrowienie.

Cała scena przypominała jej kadr z podrzędnego westernu. Odruchowo wyciągnęła

rękę.

– Witam, szeryfie. Jestem Julia Shelton. Czyżbym coś przeskrobała? – zapytała

żartobliwym tonem, choć w głębi duszy żywiła pewne obawy. Co prawda

eksperyment znajdował się dopiero w początkowej fazie; za wcześnie, by mogły

wyniknąć jakieś problemy. Sprzęt został już sprowadzony na farmę, ale jej asystent

dopiero pojechał na pustynię, by przygotować się do wypuszczenia wilków.

– Ależ skąd, proszę pani, wszystko w porządku – odparł, ledwo dostrzegalnie

przeciągając samogłoski.

Julia stłumiła westchnienie ulgi. Na razie wszystko szło zgodnie z planem. Cały

zespół badawczy opracowywał program dostosowania stada meksykańskich

płowych wilków do życia w warunkach naturalnych. Na niej spoczywała

odpowiedzialność za powodzenie tego planu.

Nagle zorientowała się, że szeryf nadal więzi jej rękę w uścisku swojej twardej,

silnej dłoni. Cofnęła siei podniosła wzrok, by wreszcie dokładnie mu się przyjrzeć.

Musiała przyznać, że miał w sobie coś z prawdziwego kowboja. Górował nad

nią swą wysoką, silną postacią.

Dobiegał czterdziestki. Z opalonej twarzy bystro patrzyły inteligentne zielone

oczy, a zmarszczki śmiechu zaznaczały się w kącikach zmysłowych ust.

– Wszystko w porządku – powtórzył z powolnym, południowym akcentem,

ogarniając ją pełnym aprobaty spojrzeniem. Uśmiech mężczyzny stanowił

fascynującą mieszaninę młodzieńczej żywości i męskiego doświadczenia. Całości

dopełniał nieskazitelny mundur i wypolerowane cholewy wysokich butów,

połyskujące nawet pod warstwą pyłu. Julia nabrała pewności, iż jest doskonale

świadomy swego uroku.

Gdy poczuła delikatny zapach wody po goleniu, nagle zdała sobie sprawę z

własnego wyglądu: włosy od rana nie widziały grzebienia, zakurzona przy

sprzątaniu bawełniana koszulka i twarz bez makijażu.

Zakłopotanym ruchem odgarnęła niesforny lok z czoła.

– Rozumiem, że zostałam zaszczycona oficjalną wizytą przedstawiciela władzy

– zaczęła i, nie czekając na odpowiedź, szybko dodała: – Proszę jednak, by mówił

mi pan po imieniu. Jestem Julia.

– Bardzo mi miło, Julio. – Jake uparcie nie rezygnował z formalnego tonu.

Wszedł na ganek i powiódł wzrokiem ku ciągnącym się w oddali pustynnym

wzgórzom. Nieliczne krzewy dopiero zaczynały się zielenić.

– Nie czujesz się tutaj samotnie?

– Lubię być sama – odparła szczerze. Była z zawodu biologiem i kochała

naturę. Wiele godzin spędziła na samotnych obserwacjach w głuszy, przedkładając

te momenty nad zgiełk uniwersyteckich sal. Dzikie okolice Nowego Meksyku

znakomicie nadawały się do zaplanowanych badań, stanowiących najtrudniejsze

wyzwanie w jej dotychczasowej karierze naukowej.

– Tak tu spokojnie – dodała zamyślona – i tak pięknie teraz, kiedy pustynia

zaczyna kwitnąć.

– Poczekaj lepiej, aż pobędziesz tu dłużej. Może zmienisz zdanie – trzeźwo

zauważył Jake.

– Zawsze staram się dostrzegać lepsze strony życia – odparła, samej sobie

dodając odwagi. Ogarnęła spojrzeniem stare farmerskie domostwo, które przez cały

rok miało jej służyć zarazem jako mieszkanie i biuro. – A skoro już tu jesteś,

zapraszam do środka. Mam nadzieję, że orientujesz się już, co mam zamiar robić.

– Raczej słabo – przyznał.

– Och, przecież nie byłbyś szeryfem, gdybyś nie wiedział, co dzieje się w

okolicy. Założę się, że zawdzięczam tę wizytę chęci bliższego przyjrzenia się mnie

i moim podopiecznym. Proszę. – Gestem zaprosiła go do wnętrza.

Jej podopiecznym... – Jake stłumił uśmiech. Doktor Julia Shelton miała twardy

Harper Madeline - Miłosny zew.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: