Sir Laurence Gardner - Potomkowie Dawida i Jezusa.pdf - Sir Laurence Gardner - The9

Wyd. Amber Sp. z o.o.

Warszawa1999 , wydanie 1

Książka jest udostępniona przez prywatną bibliotekę:

http://www.spojrzenie.com

Zachęcamy do zakupu oryginału.

Przypominamy o konieczności usunięcia z dysku tego pliku po upływie 3 tygodni.

Przedmowa

Problemy i napięcia współczesności sprawiają, że wielu ludzi szuka odpowiedzi na dręczące

ich pytania w księgach, które przenoszą do naszych czasów ukryte tajemnice starożytnej mądrości.

Niestety, znajdują się wśród nich także liczne dzieła quasi-mistyczne i pseudomagiczne, a ich treść w

znacznej mierze opiera się na błędnym rozumieniu korzeni naukowej tradycji smoczego rodu. Dzieje

się tak dlatego, że badacze nie mają dostępu do archiwów zawierających podstawowe materiały

historyczne. Co więcej, nie mają nawet dalekich związków z Dworem Smoka lub spokrewnionymi z

nim rodami Graala czy stosownymi instytucjami.

Z tym większą przyjemnością informuję Czytelników, że Laurence Gardner nie jest w tej

dziedzinie niewtajemniczonym nowicjuszem, lecz doskonale poinformowanym przedstawicielem

starej szkoły, której zasady z taką swadą reprezentuje.

W Potomkach Dawida i Jezusa autor zawarł bogaty dotyczący starożytności materiał,

zaczerpnięty z archiwów Imperialnego i Królewskiego Dworu Smoka i porównał go z rzadko

ukazującą się w opracowaniach klasyczną chronologią zdarzeń w czasach, o których mowa w Starym

Testamencie. Rezultatem tej pracy jest dzieło niezwykle spójne, prezentujące zupełnie nowe

spojrzenie na historię, diametralnie różne od tego, które od dawna narzuca się ludziom w określonym

celu.

Los jednostki zależy od tego, gdzie zaczyna swoją życiową drogę i jaki chce lub musi obrać

kierunek. Odnosi się to zarówno do pojedynczego człowieka, jak i do całego społeczeństwa, a

warunki, kultura i osiągnięcia danego społeczeństwa zależą od tego, w jaki sposób postrzega ono

swoje korzenie. Percepcja ta jest zdeterminowana oficjalnym programem edukacji, lecz jeśli jest on

sprzeczny z prawdą, wśród członków tego społeczeństwa zapanuje dwoistość interesów, toteż zamiast

dążyć do realnych celów, zacznie się ono rozpadać, a w końcu zupełnie zniknie.

W swojej pracy Laurence Gardner toruje drogę do restytucji prawdziwej hi-arii naszego

społeczeństwa i uświadomienia mu jego autentycznego dziedzictwa. Polecam tę książkę

wszystkim, którzy poświęcili życie poszukiwaniu wiecznego Graala.

Jego Królewska Wysokość książę Nicholas de Vere

Princeps Draconis, Sovereign Grand Master,

Magister Templi of Sarkany Rend

The Imperial and Royal Dragon Court and Order

Wstęp

Potomkowie Dawida i Jezusa to druga z serii książek poświęconych temu przedmiotowi.

Pierwsza nosiła tytuł Krew z krwi Jezusa. Choć dotyczą tej samej tematyki, każda z nich stanowi

samodzielną całość.

Czytelnikom, którzy nie mieli okazji przeczytać Krwi z krwi Jezusa, należy się wyjaśnienie, że

chronologiczna struktura tej książka oparta jest na Nowym Testamencie i okresie 2 tysięcy lat, jakie

upłynęły do naszych czasów od narodzenia Jezusa. Natomiast książka Potomkowie Dawida i Jezusa

zajmuje się znacznie starszym okresem, który obejmują dwie pierwsze księgi Starego Testamentu. Ale

wspólnym wątkiem obu książek jest analiza historyczna pism i dokumentów z różnych przyczyn nie

włączonych do kanonu biblijnego. Przytaczam również inne starożytne źródła, które z pewnych

ideologicznych powodów bywały w przeszłości pomijane.

Badania porównawcze dowodzą, że autentyczne źródła z jakiegokolwiek okresu niewiele mają

wspólnego z ich interpelacją w późniejszych kompilacjach, lecz właśnie te zafałszowane zapożyczenia

stanowią podstawę systemu nauczania. Dla tych, którzy nie mieli możności zapoznania się z moją

pierwszą książką, Krew z krwi Jezusa, przedstawiam obecnie krótkie streszczenie tego opracowania,

które da pojęcie o generalnym założeniu moich dociekań.

Po powstaniu żydowskim w Jerozolimie w I wieku n.e. Rzymianie spalili podobno wszelkie

archiwa (publiczne i prywatne) dotyczące pochodzenia Jezusa z królewskiego rodu Dawida. Okazało

się jednak, że nie wszystkie dokumenty uległy zniszczeniu i że przetrwały w rękach królewskich

spadkobierców, którzy swoje mesjanistyczne dziedzictwo przenieśli z Ziemi Świętej na Zachód.

Zwano ich desposynami (spadkobiercami Pana), a władze rzymskie skazały ich na ścięcie mieczem.

Juliusz Afrykańczyk pisał w 200 roku n.e., że wyrok nadal formalnie obowiązywał, aczkolwiek

potomkowie desposynów uparcie kultywowali dynastyczne tradycje.

Po upadku imperium rzymskiego, mimo oporu rodu i wyznawców konkurencyjnego

nazaretańskiego Kościoła Jezusa, prześladowania kontynuował nowo powstały Kościół rzymski.

Kościół Jezusa konsekwentnie i otwarcie odżegnywał się od rzymskiej interpretacji niepokalanego

poczęcia i zmartwychwstania, głosząc, że religią należy opierać na naukach Jezusa, a nie na

oddawaniu czci jego osobie. Co więcej - twierdził, że roszczenia biskupów Rzymu do dziedzictwa po

apostołach są bezprawne, ponieważ zgodnie z ich interpretacją zostały im przekazane przez Piotra,

pierwszego biskupa Rzymu. Tymczasem Piotr nigdy nie piastował takiego urzędu ani w Rzymie, ani

gdziekolwiek indziej. Potwierdza to nawet kościelna Konstytucja apostolska, w której czytamy, że

pierwszym biskupem Rzymu był brytyjski książę Linus (syn Caractacusa Pendragona), którego na to

stanowisko wyznaczył święty Paweł w 58 roku n.e., czyli jeszcze za życia Piotra.

W średniowieczu poparcie dla desposynów wzrosło tak bardzo, że założyli oni wielkie

celtyckie królestwa w Brytanii i Europie. Jednak wciąż byli nękani przez papieży, którzy zdawali

sobie sprawę, że póki trwa prawdziwa dynastia króla Dawida, ich własne uzurpowane apostolskie

dziedzictwo nie ma racji bytu. W owych czasach Kościół zdołał utrwalić swą mesjanistyczną

supremację w Galii, lecz w późniejszym okresie doszło do konfrontacji z zakonem templariuszy,

strażników Świętego Grobu, a także z innymi grupami, popierającymi prawdziwą linię rodową zwaną

Sangreal (królewska krew świętego Graala). W wyniku tego powstał wsławiony okrucieństwem

Święty Urząd (katolicka inkwizycja), bo Kościół katolicki w Rzymie mógł przetrwać tylko poprzez

zdławienie niezależności dynastii świętego Graala.

Mijały stulecia, a wraz z upływem czasu spisek coraz bardziej się umacniał. Dlatego tak wiele

ważnych ksiąg nie weszło w skład Nowego Testamentu; dlatego tradycja dworu Artura była potępiana

przez biskupów; dlatego dzieła Merlina zostały umieszczone na indeksie podczas soboru trydenckiego

w latach 1545-1563 i dlatego królowie z rodów Merowingów i Stuartów byli tępieni i zrzucani z

tronów. Wiele rozpatrywanych z osobna zdarzeń historycznych było w rzeczywistości kolejnymi

etapami represyjnych działań.

Oficjalne stanowisko Kościoła najlepiej wyraża deklaracja aleksandryjskiego biskupa

Klemensa. Po wykluczeniu fragmentu Ewangelii świętego Marka napisał: „Nie wszystkim należy

ujawniać całą prawdę". W tym stwierdzeniu czyni rozróżnienie między „prawdziwą prawdą" a

„prawdą zgodną z wiarą". Ta druga, ma się rozumieć, jest ważniejsza. Usunięty fragment Ewangelii

Świętego Marka (nadal znajdujący się poza tekstem kanonicznym) wyraźnie stwierdza, że Jezus i

Maria Magdalena byli małżeństwem.

Kiedy podczas soboru kartagińskiego w 397 roku n.e. ustalono kryteria wyboru ewangelii do

zestawu kanonicznego, ustalono najpierw, że muszą one być pisane w imieniu dwunastu pierwszych

apostołów. Mateusz był oczywiście apostołem, podobnie jak Jan, ale ani Łukasza, ani Marka nie

wymieniano wśród pierwszej dwunastki. Z drugiej strony Tomasz był apostołem, tymczasem jego

ewangelia została wykluczona.

O wiele ważniejsze natomiast okazało się drugie kryterium, według którego dokonano doboru

ewangelii. Zasada ta nosiła wyraźne znamiona dyskryminacji płciowej, eliminowała bowiem

wszystko, co wzmacniało status kobiet w kościele. Nauka kościelnej dyscypliny głosi bowiem: „Nie

zezwala się kobietom przemawiania w kościele (...) nie mają też prawa pełnienia funkcji męskich (...)

albowiem głową kobiety jest mężczyzna".

Starając się unieważnić małżeński status Jezusa, Kościół ze strachu przed kobietami

wprowadził zasadę celibatu kapłanów, która w 1138 roku stała się nakazem, obowiązującym do dziś.

Ale nie wynika on wcale z tekstu Biblii. Wręcz odwrotnie - święty Paweł w liście do Tymoteusza

pisał, że biskup powinien się ożenić i mieć dzieci, bo mężczyzna znający codzienne życie i zmuszony

troszczyć się o własną rodzinę o wiele lepiej przysłuży się Kościołowi.

Ale Krew z krwi Jezusa nie ogranicza się bynajmniej do przedstawiania historii rodzinnych i

intryg. Zawarłem w tej książce także zasady mesjanistycznej służby według kodeksu świętego Graala.

Jest to książka o dobrym i złym rządzeniu, opowiadająca o tym, jak patriarchalne królestwo zostało

wyrugowane przez dogmatyczną tyranię i autorytarną wszechwładzę. Jest to podróż przez dawne

wieki z perspektywy przyszłych czasów.

W Potomkowie Dawida i Jezusa przedstawiam powody, dla których jedne księgi weszły w

skład biblijnego kanonu, inne zaś zostały pominięte. Tym razem także mamy do czynienia z

niewątpliwą dyskryminacją płciową, z powodu której ważnym kobietom przyznano rolę

drugoplanową, podobnie jak się rzecz miała w późniejszym czasie z Marią Magdaleną. Ale w

wypadku Starego Testamentu w grę wchodził znacznie silniejszy element strategiczny, za sprawą

którego postanowiono zerwać z poprzednią tradycją, ustanawiając koncepcję Boga „wyłącznie rodzaju

męskiego".

Rozdział l

Kolebka cywilizacji

Świt smoka

W Krwi z krwi Jezusa pisałem o mesjanistycznej, królewskiej spuściźnie rodu Jezusa -

potomków w linii prostej dynastii zwanej Sangreal (krwi królewskiej). Był to ród izraelskiego króla

Dawida - ród, którego potomków od czasów Jezusa bezlitośnie ścigały władze kościoła

chrześcijańskiego. Ale trzeba sobie przede wszystkim zadać pytanie, czym ten monarszy ród się

wyróżniał? Jakie było pierwotne dziedzictwo mesjanistycznej królewskości jego potomków, którego

tak się obawiali dostojnicy kościelni? Studiując teksty przedbiblijne, zaskakująco łatwo znaleźć

odpowiedź na te pytania, choć niekoniecznie w formie, jakiej można by oczekiwać. Okazuje się, że

Adam, Noe, Abraham i wiele innych dobrze znanych postaci z Księgi Rodzaju to nie skromni lokalni

pionierzy, lecz wybitne historyczne osobowości, które pojawiły się już w niezwykłej epoce Królów

Smoka.

Od zarania dziejów smoki stanowiły jeden z najważniejszych elementów kultury, a

przedstawiano je w najrozmaitszych postaciach i nadawano im różnorakie znaczenie. Starożytni Grecy

wierzyli, że smoki są istotami z gruntu życzliwymi, przynoszącymi mądrość i wiedzę o życiu,

natomiast w przekonaniu dawnych Hebrajczyków były one wszędobylskimi szerzycielami grzechu.

Wspaniały smok stał się godłem cesarstwa chińskiego, narodowym symbolem szczęścia. W tradycji

wszystkich narodów, z wyjątkiem Hebrajczyków, smoki uznawano za strażników uniwersalnej wiedzy

i życzliwych opiekunów rodzaju ludzkiego.

Dla celtyckich ludów Europy smok był niezaprzeczalnym symbolem władzy najwyższej (ich

władcy nosili miano pendragonów, czyli przywódców smoków -królów nad królami). Ale w 494 roku

papież Gelazy I rzucił Kościołowi celtyckiemu wyzwanie, kanonizując biskupa Jerzego z Aleksandrii,

o którym legenda głosiła, że pokonał smoka. Ten brutalny i nielubiany turecki duchowny słynął z

obelg i oskarżeń, jakie rzucał pod adresem odszczepieńców, a w końcu został zamordowany przez

palestyński motłoch w 361 roku n.e. Potem jednakże objawił się jako słynny męczennik święty Jerzy,

a jego postać z czasem obrosła legendą.

Chiński smok

Podczas soboru w Oksfordzie w 1222 roku ogłoszono, że 23 kwietnia będzie dniem Świętego

Jerzego, a w XIV wieku na mocy dekretu króla Edwarda III Plantageneta uznano go za katolickiego

patrona Anglii.

Począwszy od IV wieku Kościół rzymskokatolicki demaskował i prześladował wyznawców

Kościoła celtycko-katolickiego i w tym kontekście święty Jerzy jako smokobójca uosabiał mściwość

katolickiej inkwizycji wobec stronników mesjanistycznej dynastii. Smoki przeszły do chrześcijańskiej

mitologii z tradycji hebrajskiej, najczęściej przedstawiano je jako uskrzydlone, ziejące ogniem

potwory, ale historycznie symbolizowały królewskiego krokodyla lub węża morskiego (Bistea

Neptunis w średniowiecznym dziele Królowie rybaków i średniowieczny symbol frankońskiego

królewskiego rodu Merowingów).

Wskutek zafałszowania tradycji w zachodnim chrześcijaństwie wizerunek smoka przybrał

całkiem odmienną postać od tej, w jakiej pierwotnie był przedstawiany we wschodnich kulturach.

Przeszedł też do sfery legend i mitów, podczas gdy na przykład w starożytnym Egipcie był istotą z

krwi i kości jako historyczny messeh (święty smok, czyli krokodyl), którego tłuszczem namaszczano

faraonów podczas koronacji4. Widać więc, że to, co jedna kultura traktuje jako fakt historyczny, inna

postrzega w kategoriach mitologicznych, a odnosi się to zwłaszcza do sfery przekonań religijnych,

gdy przeciwieństwa kulturowe wyrażają się także w sporach na płaszczyźnie duchowej. Chrześcijanie

na przykład uznają bóstwa innych religii za postacie mityczne, ale utrzymują, że ich własne są

rzeczywiste. I na odwrót. Gdzie więc szukać prawdy historycznej?

Oxford English Dictionary definiuje historię jako „ciągły, metodyczny zapis ważnych lub

publicznych zdarzeń" 1 . Inne materiały źródłowe podają zbliżone definicje, z czego wynika, że termin

„historia" nie odnosi się tylko do samych zdarzeń, lecz także do dokumentów je opisujących. Niektóre

pochodzą z pierwszej ręki, inne z drugiej lub nawet trzeciej, lecz w każdym wypadku są w jakimś

stopniu tendencyjne, wyrażają czyjś pogląd czy zakamuflowany interes. Gdy mamy do czynienia z

kwestiami spornymi - natury militarnej, politycznej, społecznej czy religijnej - wówczas historia staje

się narzędziem przekazu o zabarwieniu sekciarskim lub nacjonalistycznym, a szczegóły zdarzeń różnią

się w zależności od nastawienia, powiązań i przekonań kronikarzy. Dlatego na przykład przebieg

działań wojennych jest odmiennie postrzegany przez przeciwników biorących w nich udział, to samo

dotyczy sporów religijnych i politycznych. Czyli poznajemy tę wersję zdarzeń historycznych, którą

aprobuje aktualna ekipa rządząca. Jest to wersja autoryzowana, usankcjonowana i uprawomocniona

przez naukę, lecz niekoniecznie prawdziwa, albowiem fakty ulegaj ą oficjalnej obróbce, interpretacji i

stanowią przedmiot subiektywnych poglądów.

Gdy dokumentacja dotyczy kwestii naukowych, wiadomo, że automatycznie podlega weryfikacji

poprzez aktualnie prowadzone badania i przekazuje jedynie te fakty, które znane są w momencie ich

rejestrowania. Jeszcze nie tak dawno, bo kilka dziesiątków lat temu, nie mieliśmy możliwości

bezpośredniego kontaktowania się na duże odległości. Nie potrafiliśmy przenosić się w krótkim czasie

przez ocean ani śledzić relacji przeprowadzanych na gorąco z wydarzeń rozgrywających się na całym

świecie. Obecnie jest to nie tylko możliwe, ale wręcz normalne, a w nadchodzącym stuleciu rzeczy,

które obecnie wydają się niewiarygodne, staną się całkowicie realne.

Dlatego historia nie ma charakteru dogmatycznego. Może jedynie rejestrować określone punkty

widzenia w danym momencie, zawsze bowiem trzeba będzie uznawać pewien margines niepewności i

nieznane elementy zdarzeń. Kiedy 2 tysiące lat temu wykopano w Chinach jakieś ogromne kości,

kronikarze zapisali, że należały one do smoka, albowiem tradycja głosiła, że w pradawnych czasach

właśnie wielki smoczy ogon wyżłobił koryta rzek. Teraz wiemy, że były to kości dinozaura, ale ludzie

żyjący w tamtych czasach nie mogli ich zidentyfikować, bo nie mieli najmniejszego pojęcia o istnieniu

dinozaurów. Nawiasem mówiąc, cała nasza współczesna wiedza o tych zwierzętach i ich środowisku

datuje się od roku 1820, liczy zatem zaledwie sto siedemdziesiąt lat.

Niekiedy z konieczności historycy opierają się na jedynym dostępnym źródle informacji, aż

do momentu odkrycia innego przeciwstawnego poglądu, który rzuca nowe światło na przebieg

zdarzeń. Podobnie jak w wypadku chińskich kości dinozaura, żydowski Stary Testament i

chrześcijańskie Biblie stanowią także od dwóch tysięcy lat jedyną znaną nam dokumentację, której nie

możemy zweryfikować, opierając się na innych materiałach źródłowych. Jak obecnie wiadomo, Stary

Testament jest w znacznej mierze opracowaniem retrospektywnym, zestawionym w okresie między VI

a II wiekiem p.n.e., lecz opisującym zdarzenia sprzed setek, a nawet tysięcy lat. Znajdujemy tam

wzmianki o licznych materiałach źródłowych, ale ponieważ te wcześniejsze dzieła nie przetrwały do

naszych czasów, jedyne, co kolejne pokolenia mogły zrobić, to traktować Stary Testament albo

dosłownie, albo jako symboliczne ujęcie historycznych faktów lub wreszcie w całości go odrzucić.

Wszelako różnica pomiędzy nim a wieloma innymi zapisami historycznymi polega na tym, że Biblię

nazywa się „Pismem", które stanowi nie tylko kronikę dawnych zdarzeń, lecz także podstawę żywej,

szeroko rozpowszechnionej doktryny religijnej.

Dopiero w połowie ubiegłego stulecia światło dzienne ujrzały pewne pisane świadectwa

czasów przedbiblijnych, a ich opracowanie i publikacja zajęły kolejne dwadzieścia lat. Nie dalej niż w

1 Słownik języka polskiego: „Dzieje - proces rozwoju życia społecznego lub przyrody, przebieg zdarzeń" -

przyp. tłum

Sir Laurence Gardner - Potomkowie Dawida i Jezusa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: