Dosiad
„ Nie wszscy jeźdźcy zdają sobie sprawę, jaki dosiad ma zastosowanie w poszczególnych dyscyplinach jeźdźeckich. Dla zrozumienia ujeżdżania skokowego jest to bezwzględnie potrzebne. Na cóż się przyda objasnie nie zasad pracy na drągach i koziołkach (cavaletti), gdy jeździec na nie z wysuniętymi do przodu nogami w kłusie anglezowanym i przy każdym drugim wykroku konia uderzac będzie siedzeniem w jego grzbiet?
PÓŁSIAD
Wyszkolenie skokowe będzie tylko wtedy możliwe, gdy jeździec ma dobrze opanowany pósiad, niezależny od wszystkich okoliczności.W półsiadzie skaczemy przez przeszkody, jeździmy pomiędzy przeszkodami , jak równierz po nierównym terenie oraz przy przechodzeniu koziołków i drągów. (nigdy nie można anglezowac przy przechodzeniu drągów). Pósiad może być stosowany we wszystkich rodzajach chodów . Do cwiczenia i umacniania pósiadu najlepiej nadaje się stepi kłus , szczególnie gdy w tych chodach stosujemy przechodzenie przez drągi i koziołki. Należy zwrócić uwagę, aby w półsiadzie siedzenie nie dotykało sodła, by jednak można było tak jeździc należy skrócic pusliska co najmniej o trzy dziurki w stosunku do dosiadu na maneżu.
Często jeźdźcy popełniają błąd skacząc na za długich strzemionach. Łydka przesuwa się wtedy do przodu, palce stopy skierowane są w dół, a pięta idzie w górę. Kolana i łydki nie mają odpowiedniego przylegu i jeżdziec pozostaje poza ruchem koniauderzając często siedzeniem po jego krzyzu.
Częstokroć przy skokach przez szerokie oksery, już w fazie lotu nad przeszkoda, jeździec opuszcza się w siodło. Następstwem tego są prawie zawsze błędy popełniane tylnymi nogami konia, albowiem równocześnie zadziera się koniowi łeb do góry.
Przeciwnie – przez skrócenie strzemion nastepuje mocniejszy przyleg kolana, a łydka jest przyłożona do boku konia, co jest warunkiem równowagi w pósiadzie. Mocny przyleg kolana gwarantuje zachowanie równowagi i ruchu doprzodu. Mocny dosiad zaoczszedzi koniowi nieopatznych szrpnięci urazów pyska.
W fazie lotu nad przeszkodą oraz przy lądowaniu przyleg kolana umozliwi jeźdźcowi zharmonizowanie się z ruchem konia. Przy lądowaniu siedzenie jeżdźca pozostaje równierz ponad siodłem
W pósiadzie środek cięrzkości jeźdźca znajduje się ponad środkiem ciężkości konia, i wtedy jexdziec idzie za ruchem konia. Aby jeździec osiągna dobry przyleg kolana, pieta musi yc obciągnięta w dół, a stopa w stawie skokowym wykręcona na zewnątrz tak, żeby patrząc z boku, można widziec podeszwę.Stopa w strzemieniu winna spoczywać przy wewnętrznej jego krawędzi, palce skierowane nieco na zewnątrz. Ustawienie stopy w zalezności od budowy anatomicznej jeźdźca winno być takie, by łydka przylegała wewnętrzną stroną do boku konia i mogła zadziałać szybko w potrzebie, ewentualnie wzmocniona ostrogą.
Jest to przeciwieństwem wskazań ujeżdżenia klasycznego, gdzie wymaga się, by stopa trzymana była równolegle do boku konia. Jeśli ten sposób trzymania stopy zastosować przy skoku, łydka na pewno przesunie się do tyłu, gdyrz nie ma dostatecznego kontaktu i oparcia. Jeźdźcy, którzy w czasie skoku przesówaja łydke do tyłu, wytrącają i siebie i konia z równowagi. Aby powrócić do równowagi muszą oprzeć się dłońmi o szyje konia. To opadanie na twarz i nagła utrata kontaktu z pyskiem konia przez opieranie rąk na karku powoduja obciążenie przodu konia który w następstwie tego popełniać będzie błędy przodem w czasnie skoku, zwłaszcza na drugim drągu okseru. Tylko wtedy gdy łydka i stopa pozostana w swojim miejscu, a kolano jest mocno przyłożone, jeźdxiec będzie w stanie stosować niezależne pomoce wodzami.
W żadnym wypadku nie wolno opierac się na karku konia lub z boku szyji.Ręka winna być nisko opuszczona, absolutnie niezalezna, swobodna bez usztywnienia. Oddając wodze, pozostaje w lekkim kontakcie z pyskiemkonia. (Od pyska konia do łokcia jeźdźca winna być zachowana prosta linia, równierz w czasie skoku.) Utrzymywanie lekkiego kontaktu z pyskiem konia sprawia, zwłaszcza na począdku, dość duze trudności, szczególnie na szerokich przeszkodach i w szeregach. Dlatego należy to stale ćwiczyć na treningach: w stępie, kłusie , przy przejściu z jednego chodu w drugi i na zakretach, na drągach i koziołkach, przy skokach przez przeszkody, a zwłaszcza przy skokach przez niskie, szerokie oksery z kłusa.
Tylko przez systematyczne ćwiczenie wyrobic sobie można potrzebna mięśnie. Umozliwia to niezależny dosiad, w którym biodra i pięty będą w pionie. Głowa winna być zawsze uniesiona do góry, a wzrok skierowany na następna przeszkodę(nie nalerzy spoglądać w dół, wystarczy że zrobi to koń). Gdy jeździec schyla głowę, automatycznie zaokrąglają się plecy. Linia pleców winna być prosta z lekkim wgłębieniem w pasie, lecz bez usztywnienia. Jeździec musi tak opanować dosiad, by był on pewny i niewymuszony, by żadne uboczne okoliczności przesunąć go niezdołały.
PEŁNY DOSIAD
W przeciwieństwie do półsiadu, przy pełnym dosiedze w ujeżdżeniu skokowym siedzenie jeźdźca pozostaje zawsze w sodle(oprucz kłusa anglezowanego)
Rozróżniamy trzy rodzaje dosiadu w ujeżdżeniu skokowym:
1.Dosiad remontowy
Nazwa została zaczerpnięta ze słownika szkół kawaleryjskich. W dosiadzie tym ujeżdżano młode konie zwane remontami. W dosiadzie remontowym tułów jeźdźca winien być wyprostowany, lecz nieco przed pionem. Jeździec siedzi przed kośćmi siedzeniowymi. Kości biodrowe są skierowane lekko do przodu. Uda i strzemiona bardziej obciążone . Wodze w dosiadzie remontowym są krutrze od tych, jakie są stosowane w innych, poniżej opisanych dosiadach. Swobodne ustawianie rąk wykluczające usztywnienie(równierz w kłusie anglezowanym pochylenie tułowia się nie zmienia).
2. Dosiad pokazowy
W dosiadzie pokazowym jeździec ma sylwetke pionową. Głowa unniesiona do góry. Ciężąr ciała spoczywa na kościach siedzeniowych. Kości biodrowe ułożone pionowo. Ucho, ramię, łokieć, biodro i pięta – w jednym pionie. Jeździec siedzi jak najbliżej przedniego łęku. Łydki ustawione do tyłu. Przed łydkami widoczny jest popręg całą swoją szerokościa. U angielskich jeżdźców myśliwskich łydki leza tak daleko w przodzie, że popreg całą swoja szerokością widoczny jest z tyłu poza nimi, a kości siedzeniowe oparte są na tylnym łęku uciskajac koniowi nerki. (Przedramię łokcia do pyska tworzy linie prostą. W zależności od stopnia zebrania konia linia ta zbliżać się będzie do poziomej.)
3.Dosiad aktywny (z oddziaływaniem popędzającym)
Różnica pomiędzy dosiadem pokazowym, a dosiadem aktywnym polega na tym, że kości biodrowe są ustawione już nie pionowo, odchylone ku tyłowi. W związku z tym sa bardziej obciażone. Kości siedzeniowe działając napedzająco, są podsunięte do przodu.
Aktywne działanie siadu polega na skośnie do tyłu ustawionych kościachbiodrowych w połączeniu ze wzmocnionymnapięciem mięśni krzyża i siedzenia. (Zwiekszanie wahadłowego ruchu hustawki odbywa się w podobny sopsób).
Napędzające do przodu działanie siedzenia musi być połączone z pobudzającym działaniem łydek, aby popchnąć konia od tyłu do przodu na wędzidło. W pewnych okolicznościach stosuje się jednostronne działanie popędzające np. przy zwrocie w stępie i przy zakrętach i woltach w kłusie (wysiadywanym) oraz w galopie ćwiczebnym. Wtedy wewnętrzną kość siedzeniową jako pchającą wysuwa się do przodu, wspomagając to działaniem wewnętrznej łydki przy popręgu. W tym czasie zewnętzna łydka działa przytrzymująco za popręgiem, by przeciwdziałać zarzucaniu zadem. Porównując z półsiadem: w pełnym dosiadzie przy ujeżdżaniu skokowym mniej sa obciążone strzemiona, lecz pozostaje tak samo silny przyleg kolana oraz elastyczność w biodrach i plecach. Jeździec musi nauczyć się napinać i rozluźniać mięśnie siedzenia i pleców, by odpowiednio oddziaływać na ruchu konia.
Tylko w niezależnym i elastycznym dosiadzie można skutecznie pracować nad koniem, podnosząc jego poziom wykształcnia.
PS:Sorki za literówki, ale nie mam translatora:P
helios1a