Barnett Jill - Cuda.pdf - zachomikowane - Malenstwo111

Tytuł oryginału

WOHDBRFUL

Ilustracja na okładce

Robert Pawlicki

Opracowanie graficzne okładki

Sławomir Skryśkiewicz

ZAPOMNIANA LEGENDA

Skład i łamanie

[FlortlglSlSUBll

MILANÓWEK

PIEŚŃ HARFISTY

Całuję ją

Otwartymi ustami

I jestem pijany

Bez piwa

Z „Księgi króla Inyotefa".

władcy starożytnego Egiptu

For the Polish translation

Dawno, dawno temu, zanim jeszcze nastali rycerze i herol

dowie, zanim królowie pobudowali pałace, a na dziedzińcach

zaczęto organizować turnieje, zanim krzyżowcy udali się na

wyprawy, był sobie pewien napój - specjalne piwo o dziwnych

i potężnych właściwościach.

Nazywano je piwem wrzosowym.

Twórcami owego piwa byli pogańscy wojownicy, którzy

mieszkali w górach Szkocji i malowali swe ciała na niebiesko.

Piktowie - albowiem Piktami ich zwano - wypijali wrzosowe

piwo, nim ruszyli do bitwy, i stawali się dzięki niemu tak

waleczni, że nawet Juliusz Cezar nie mógł ich pokonać.

Przepisu na piwo strzeżono jak oka w głowie, krążyły

najrozmaitsze pogłoski o jego składnikach. Niektórzy twier

dzili, iż w skład tajemniczego napoju wchodzą zioła, kwiaty

księżycowe, magiczne kryształy i, oczywiście, pewien gatunek

krwistego wrzosu.

For the Polish edition

Wydanie!

ISBN 83-7157-213-1

Printed in Germany

by ELSNERDRUCK-Berlin

Inni sądzili, ze nie tyle sam napój był zaczarowany, lecz ci,

którzy go warzyli - karły zamieszkujące owe dzikie wzgórza.

Zwolennicy tej teorii wiązali zatem moc napoju raczej

z umysłem, myślami i nadziejami tego, kto go tworzy.

Nikt wszak nie wiedział, dlaczego piwo nabiera mocy.

Niemniej jednak taką moc posiadało.

Tajemniczy przepis umarł wraz ze starożytnymi Piktami,

ale przez wiele lat próbowano go odtworzyć. Jedni robili

podkopy pod wzgórzami w poszukiwaniu tajemniczych skrzyń,

należących niegdyś do wytatuowanych karłów. Inni warzyli

dziwne zielone rośliny w dużych czarnych garnkach, śpiewając

przy tym pieśni, których nikt nie rozumiał.

Karczmarki wrzucały do saganów kawałki kryształów

i wlewały do nich najprzeróżniejsze eliksiry, po czym utrzy

mywały, że jest to właśnie ów legendarny napój. Sceptycy

z kolei uważali, iż cała ta historia jest wyssana z palca.

Według nich, piwo nigdy nie istniało.

Wielu wierzyło jednak w piwo Piktów. Niektórzy twierdzili

nawet że mieli okazję go próbować - ciemną nocą, podczas

pełni, wówczas gdy pojawiały się skrzaty i elfy, a nawet

upiory i duchy. W takie noce kwaśny jabłecznik zamieniał się

w wino, słoma w złoto, a miłość była wyjątkowo cudowna.

Zamek Camrose, 1269 r.

O jciec lady Clio twierdził, że jasne, niemal srebrzyste

włosy stanowią jej największy atut. Może zresztą sam zamie

rzał go wykorzystać, zważywszy, iż to właśnie na nim

spoczywał obowiązek wydania córki za mąż za jakiegoś

biednego, naiwnego głupca.

Patrząc na lady Clio można było odnieść wrażenie,

że ta łagodna istota stanowi uosobienie wszystkiego, co

rycerz, król, wieśniak i kupiec pragnie znaleźć w żonie,

by poczuć się odważniejsżym i silniejszym. W żonie na

tyle potulnej, by pozwoliła mężowi na niepodzielne rządy

w jego własnym domu. W żonie, nad którą zawsze górowałby

intelektem.

Wedle Kościoła, kolor kobiecych włosów zdradzał jej

JILL BARNETT

CUDA

prawdziwą naturę. Teoria ta opierała się na założeniu, że

włosy wyrastają bezpośrednio z mózgu.

Ogniste loki ostrzegały przed diabelskim usposobieniem

właścicielki. Pospolite sploty koloru kory drzew świadczyły

o braku wyobraźni. Włosy czarne jak noc, uważane po

wszechnie za typowe dla czarownic, ozdabiały głowy niewiast

odznaczających się nadmiernym rozumem i dziwnymi skłon

nościami. Hierarchowie Kościoła przypominali nawet, ze Ewa

miała włosy czarne niczym kobiecy grzech.

Jasnowłose niewiasty uznano za ideał.

Niestety, propagatorzy tej teorii nie znali Clio. Prawdziwa

natura dziewczyny kryła się bowiem pod srebrzystymi puklami

równie skutecznie, jak kolczasty jeż na polu jaskrów.

Clio odznaczała się uporem i stanowczością — cechami

podziwianymi u mężczyzn, lecz budzącymi niechęć u kobiet.

Ojciec dziewczyny przysięgał, że objawiła te cechy już

w chwili narodzin.

Przed wydaniem na świat Clio matka dziewczynki straciła

pięcioro dzieci. Przy szóstym bóle porodowe nadeszły jak

zwykle przed terminem, toteż maleńka urodziła się o dwa

miesiące za wcześnie. Kiedy zaś ksiądz chciał udzielić

ostatniego namaszczenia słabowitemu, sinemu stworzonku,

dziecina kopnęła go w rękę i - wedle relacji jej ojca

- otworzyła buzię, po czym wydała okrzyk, od którego zamek

zatrząsł się w posadach.

Ku ogromnemu zdziwieniu całej rodziny i bliskich, Clio

przeżyła.

Już od pierwszej chwili walczyła z czymś, z czym wygrać

nie można. Z własnym przeznaczeniem.

Oczywiście, ona nie uważała się wcale za osobę upartą.

Była po prostu wytrwała. Bo co by jej groziło, gdyby

zrezygnowała z trudu narodzin?

Śmierć. Cóż by innego?

Zatem Clio wierzyła w stanowczość i determinację. Nie

mogła dopuścić do tego, by ktokolwiek kontrolował jej życie,

jako że tylko ona miała nad nim władzę.

Wierzyła, że wytrwałość przynosi sukcesy. Gdyby któryś

z jej cudownych planów nie przyniósł pożądanego efektu,

zawsze miała w zanadrzu następny.

Była niepozorną osóbką o sercu giganta. Jej umysł pracował

czasami zdecydowanie zbyt szybko. Jeśli już raz wbiła sobie

do głowy jakiś niecny pomysł, rzadko brała pod uwagę jego

konsekwencje, choć zwykle ich nie brakowało.

Natomiast zarzut, że nie uczy się na błędach, z pewnością

bardzo by ją skrzywdził. Lady Clio nie należała do gąsek

i nigdy nie popełniała po raz dragi podobnej pomyłki, tylko

zawsze inną.

W ten sposób panowała jednak nad przyszłością, gdyż

nawet jeśli na drodze, którą obrała, czaiły się pozostałości

klęsk - były to jej własne kieski.

Clio nigdy nie dopuściłaby do sytuacji, w której, brak

wprawy zniechęciłby ją do działania. Wierzyła bowiem

święcie, iż doskonałość przychodzi wraz z praktyką. Rzecz

jasna, nie opierała swej wiary na żadnych racjonalnych

przesłankach. Przeciwnie, historia, logika i doświadczenie

nakazywałyby inne podejście do zagadnienia.

Niemniej jednak Clio kochała wyzwania. Znajdowała roz

kosz w przezwyciężaniu trudności. Złośliwi nazywali jej

uporczywe wysiłki upartą realizacją bezowocnych dążeń. Ale

Clio nigdy się nie poddawała. Co najwyżej opracowywała

kolejny plan lub nowy pomysł.

Zawsze zresztą wysoko je ceniła. Wtajemniczeni w jej

fiaska nieomylnie rozpoznawali symptomy ostrzegawcze.

Nagły spokój i bezruch. Cienka zmarszczka na czole. Przy-

JILL BARNETT

CUDA

gryzanie dolnej wargi lub obracanie pierścionka na palcu.

Gołębie spojrzenie.

Ilekroć jednak lady Clio zastygała jak słup soli, lub

co gorsza - stwierdzała głośno, że przyszedł jej do

głowy wspaniały pomysł, wszyscy wokół dostawali białej

gorączki,

I nie bez powodu.

Gdy ukończyła dziesięć lat, ojciec zapłacił pokaźną sumę

gregoriańskim mnichom za coś, co określił jako psalmodia za

pomoc Kilka miesięcy później oświadczył, że warto było jeść

co wieczór tanią, żylastą wołowinę, ponieważ już w Dzień

Świętego Tomasza trzeba było wyciągać z fosy nową katapulte.

Chociaż gdy dwa lata wcześniej taki sam los spotkał wóz

druciarza, kosztowało go to dwukrotnie drożej.

Jako dwunastolatka Clio wzięła igłę oraz nitkę, by zszyć

ranę biskupa, który właśnie odwiedził zamek. Po tym wyda

rzeniu ojciec dziewczynki wydał całe złoto, by nabyć dla niej

odpust za grzechy.

Najwyraźniej nie wiedział, że ów rozpustny biskup ścigał

Clio przez cały tydzień, by w końcu dopaść ją na schodach,

gdzie skradł dziewczynce całusa i ściskał jej maleńką pierś.

Tak więc, gdy nadszedł czas, by opatrzeć mu skaleczenie,

Clio uśmiechnęła się tylko słodko i zszyła ranę, nadając jej

kształt trzech szóstek — symbolu diabła.

W wieku lat piętnastu młodą pannę wyrzucono z dworu

królowej po zaledwie dwóch dniach, a jej ojciec w nadziei na

modlitwę za zbawienie swej jedynej córki musiał podarować

papieżowi kielich wysadzany perłami.

Modły najpewniej odniosły skutek, gdyż tydzień później

rycerz krzyżowy, Merrick Beaucourt - dbający o interesy

króla i Kościoła pod pretekstem zwalczania pogan - poprosił

ojca Clio o rękę dziewczyny.

Ona zapytała tylko, jakim człowiekiem jest sir Merrick, na

co ojciec odparł, że to wielki rycerz.

Niedokładnie takiej odpowiedzi oczekiwała.

Chciała raczej wiedzieć, czy jest wysoki, miły i czy ma

ładną twarz. A także i to, czy potrafi grać na lutni i śpiewać

pieśni miłosne. Czy poda jej serce na srebrnej tacy?

Ojciec roześmiał się tylko i powiedział, że sir Merrick

zapewni jej opiekę, więc to zupełnie nieważne, czy się jej

podoba, czy nie, bo i tak małżeństwo dojdzie do skutku. Jego

zawarcie nakazał im bowiem sam król Henryk we własnej

osobie.

De Beaucourt postanowił jednakże spędzić na wyprawach

krzyżowych kolejne cztery lata, a ojciec Clio pewnego

zimowego popołudnia bardzo się przeziębił i kilka dni później

umarł.

Lady Clio została podopieczną króla. Królowa Eleanora

nadal zakazywała młodej damie wstępu na dwór - jedna

wizyta wystarczyła jej bowiem w zupełności - i zapropono

wała, by Henryk scedował obowiązek opieki nad Clio na

jednego ze swych wrogów, na przykład na księcia Walii.

Król odmówił. Nie miał ochoty wszczynać wojny.

W tej sytuacji lady Clio musiała spędzić kolejne cztery lata

w zakonie, gdzie jej życie wyglądało podobnie jak na zamku

i było pasmem „cudownych pomysłów".

CUDA

Daleko za nim rozległ się nagle tętent kopyt i szczek zbroi.

Merrick zerknął przez ramię na łąkę rozciągającą się u stóp

wzgórza, na którym stał.

Spiąwszy konia ostrogami, ruszył galopem na dół, nisko

pochylony nad grzbietem wierzchowca. Wiatr rozwiewał mu

kruczoczarne włosy, peleryna wydęła się niczym balon.

Wciągnął w płuca zapach żyznej ziemi. Czuł się tak, jakby

odnalazł oazę na pustyni. Właśnie tych najprostszych,

najzwyklejszych rzeczy brakowało mu najbardziej na ob

czyźnie.

Merrick lubił szybką jazdę, odgłos podków na ziemi

i przyspieszone bicie własnego serca.

Słyszał coraz głośniejszy tętent.

Pościg.

Nadstawił ucha — to był tylko jeden koń.

Dźgnięty lekko ostrogą rumak Merricka ruszył z kopyta.

Jeździec i jego wierzchowiec przeskoczyli przez niski kamien

ny mur, po czym skręcili ostro w lewo, pędząc trawiastym

zboczem w stronę doliny.

Rozpryskując wokół wodę pokonali strumyk, kilkoma

susami przeprawili się przez most i pogalopowali w dół

kolejnego wzgórza, jakby ścigały ich wichry pustyni

Gnając w kierunku pobliskiego zagajnika, Beaucourt wy

czuwał swego prześladowcę. Skręcił gwałtownie w prawo

i objechał drzewa.

Zerknął w lewo, wypatrzył prześwit, znów gwałtownie

skręcił i znalazł się na polanie. Jednym zwinnym ruchem

wyciągnął miecz, zeskoczył z konia i przyjął pozycje bojową.

Był gotów.

Zza drzew nie dochodziły jednak żadne dźwięki.

Odniósł wrażenie, że jeździec zaniechał pościgu.

Merrick pozostał na miejscu, nieruchomy, wyczulony na

Anglia, 1275 r.

Merrick de Beaucourt patrzył na swą ojczyznę mądrzej

i dojrzalej niż w młodości. Wszystko tutaj żyło i jaśniało od

barw, choć gęste drzewa w Puszczy Arundelyjskiej blokowały

dopływ promieni słonecznych:

Nad mokrą ziemią - niczym dym z wygasającego ogniska

- unosiła się niebieskawa mgła. Merrickowi nie przeszkadzała

wilgoć na ciele i ubraniu, gdyż nie był to pot, ale chłodna rosa

tak typowa dla Anglii.

Zniknęły kilometry piasku. Nie wiały suche, gorące wiatry.

Nie Świeciło okrutne, wszechobecne słońce, wypalające ludzi

równie łatwo, jak ziemię.

W powietrzu pachniało porostami i zielenią. Było mokro,

chłodno i obco.

Barnett Jill - Cuda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: