Crowley Aleister - Księga Jogi i Magii.pdf - Yoga - magminia182

Aleister CROWLEY " Joga "

tłum. Dariusz Misiuna

Życie, takie, jakim je znamy, jest pełne cierpienia. Wystarczy wspomnieć tylko, że każdy

człowiek otrzymał wyrok, lecz nie zna daty jego wykonania. Nikomu nie wydaje się to

przyjemne. Podobnie, każdy robi wszystko, co w jego mocy, by wyrok ten odroczyć, a

gdyby był w stanie go odwrócić, poświęciłby wszystko, co tylko ma.

Stąd też praktycznie wszystkie religie i wszystkie filozofie zaczynają bez osłonek od

obiecywania swoim zwolennikom nagrody w postaci nieśmiertelności.

Żadna religia nie upadła jak dotąd z nadmiaru obietnic. Obecny rozpad religii wiąże się z

tym, że ludzie proszą o dowody. Prędzej wyrzekliby się znaczących korzyści

materialnych, jakie dobrze zorganizowana religia przynosi Państwu, aniżeli zgodzili na

oszustwo czy fałszerstwo, czy też jakikolwiek system, który, nawet jeśli nie jest winny, to

w ostateczności nie jest w stanie dowieść swojej niewinności.

Gdy jest się po części bankrutem, najlepiej podejść na nowo do problemu bez z góry

przyjętych założeń. Zacznijmy wątpić w każde stwierdzenie. Odnajdźmy sposób na

poddawanie każdego stwierdzenia testowi eksperymentu. Czy istnieje, choć ziarno

prawdy w twierdzeniach rozmaitych religii? Niechaj nam wolno będzie znaleźć odpowiedź

na to pytanie.

Początkową trudność sprawia niezmierne bogactwo materiału do sprawdzenia. Krytyczne

sprawdzenie wszystkich systemów byłoby niekończącym się zadaniem; lista świadectw

jest zbyt długa. Teraz każda religia jest równie dobra i każda wymaga wiary. Odrzucimy

więc to pytanie z braku możliwości potwierdzenia. Lepiej więc sprawdzić, czy nie istnieje

jakaś kwestia, co do której wszystkie religie są zgodne: bo jeśli tak jest, może okazać się

ona godna zbadania.

Nie należy jej z pewnością szukać w dogmatach. Nawet tak prosta idea jak przekonanie o

wyższym i wieczystym bycie jest negowana przez jedną trzecią rasy ludzkiej. Legendy

tyczące się cudów są pewnie uniwersalne, lecz z braku naocznych dowodów mijają się ze

zdrowym rozsądkiem.

Więc co z początkiem religii? Jak to się stało, że tyle nieudowodnionych twierdzeń zostało

przyjętych przez ludzi wszelkiego rodzaju ? Czyż to nie graniczy z cudem?

Istnieje jednak jeden rodzaj cudu, który z pewnością się wydarza, a jest nim działanie

geniuszu. Nie znajdziemy jego analogii w przyrodzie. Nie do pomyślenia jest nawet jakiś

"super-pies" przekształcający świat psów, podczas gdy w historii ludzkości zdarza się to z

dużą regularnością. Dzisiaj mamy trzech "super-ludzi", będących ze sobą w niezgodzie.

Co wspólnego odnajdziemy u Chrystusa, Buddy i Mahometa? Czy jest coś, co ich łączy?

Żaden punkt w doktrynie, żaden punkt w etyce, żadna teoria "życia po życiu", a jednak w

historii ich życia odnajdziemy pewną tożsamość, mimo wielu różnic.

Budda urodził się księciem, a zmarł jako żebrak.

Mahomet urodził się żebrakiem, a zmarł jako książę.

Chrystus pozostał nieznany jeszcze wiele lat po swojej śmierci.

Wielkie żywoty każdego z nich spisane były przez dewotów i jest w nich coś wspólnego -

przemilczenie. Nie wiemy nic o życiu Chrystusa między dwunastym a trzydziestym

rokiem jego życia. Mahomet zniknął w jaskini. Budda po opuszczeniu swojego pałacu

przez wiele lat przebywał na pustyni.

Każdy z nich, doskonale cichy podczas swojego zniknięcia, gdy wrócił, natychmiast zaczął

nauczać nowego prawa.

Jest to zadziwiające i sprawia, że kusi nas sprawdzenie, czy również innym wielkim

nauczycielom religii nie wydarzyło się coś podobnego.

Mojżesz wiódł spokojne życie, póki go nie wygnano z Egiptu. Skrył się wtedy w krainie

Midian i nie wiadomo, co tam porabiał, a przecież natychmiast po powrocie postawił całe

miejsce na głowie. Potem znowu zniknął na górze Synaj na kilka dni i powrócił z

Tablicami Prawa w rękach.

Święty Paweł (znowu), po przygodach w drodze do Damaszku, udał się na Pustynię

Arabską, gdzie przebywał przez wiele lat, a po powrocie obalił Cesarstwo Rzymskie.

Nawet w legendach dzikich plemion znajdziemy podobny schemat. Ktoś, kto nie jest

nikim szczególnym, udaje się na odosobnienie, by wrócić jako wielki uzdrowiciel; i nikt

nie wie właściwie, co mu się przydarzyło.

We wszystkich mitach i bajkach pojawia się ten sam zbieg okoliczności. Nikt odchodzi, by

wrócić jako Ktoś. Nie da się tego wyjaśnić w jakiś zwyczajny sposób.

Nie ma jakiejkolwiek poszlaki, która by kazała nam twierdzić, że ludzie ci byli od

początku wyjątkowi. Mahomet z trudem dosiadał wielbłąda, gdy miał trzydzieści pięć lat,

nie mówiąc już o jakimkolwiek talencie do czegoś innego. Święty Paweł posiadał trochę

talentu, ale plasuje się na końcu tej piątki. Żaden z nich nie posiadał narzędzia władzy,

takiego jak rząd czy pieniądze.

Mojżesz był znaczącą postacią w Egipcie, zanim go opuścił; wrócił jako obcy człowiek.

Chrystus nie był w Chinach i nie ożenił się z córką cesarza.

Mahomet nie dysponował liczebną i zdyscyplinowaną armią.

Budda nie zjednoczył organizacji religijnych.

Święty Paweł nie spiskował z ambitnym generałem.

Każdy z nich powrócił biedny; każdy z nich powrócił samotny.

Jaka była istota ich władzy? Co im się wydarzyło na odosobnieniu?

Historia nie pomoże nam rozwiązać tego problemu, bo historia milczy.

Posiadamy jedynie zapiski, jakie oni sporządzali.

Byłoby znaczące, gdybyśmy znaleźli w nich jakieś punkty wspólne.

Z poprzednio wymienionych wielkich nauczycieli jedynie Chrystus milczy; pozostała

czwórka coś nam mówi; jedni więcej, inni mniej.

Budda szczegółowo omawia, co się z nim działo, i nie starcza nam tutaj miejsca na

przytoczenie tego. Sens tego wszakże jest taki, że powierzono mu w opiece tajemną siłę

świata.

O doświadczeniu świętego Pawła wiemy jedynie, że miał zwidy jakoby został porwany do

Nieba i tam widział i słyszał rzeczy, o których nie ma prawa mówić.

Mahomet mówi dziwne rzeczy o tym, że odwiedził go anioł Gabriel, który przekazał mu

słowa Boga.

Mojżesz powiada, że ujrzał Boga.

Pomimo iż wszystkie te stwierdzenia na pierwszy rzut oka wydają się odmienne, mają

jednak coś wspólnego. Opisują doświadczenia, które jeszcze pięćdziesiąt lat temu zwane

były ponadzmysłowymi, dzisiaj nazywa się je duchowymi, a za pięćdziesiąt lat nada im

się właściwą nazwę dla fenomenu, jaki one opisują.

Teoretycy różnych religii nie mają problemu z ich wyjaśnianiem, ale różnią się między

sobą.

Mahomet twierdzi, że Bóg istnieje i że naprawdę wysłał do niego anioła Gabriela, ale inni

się z nim nie zgadzają. I jeśli chodzi o naturę tego przypadku, nie da się dostarczyć

wiarygodnego dowodu.

Brak dowodów silnie jest odczuwany przez chrześcijaństwo (i w mniejszym stopniu przez

islam), co sprawia, że jak na pniu produkowane są cuda, by wesprzeć jego chwiejną

strukturę. Myśl nowożytna, odrzucając te cuda, przyswoiła teorie mówiące o epilepsji i

szaleństwa. Tak jakby organizacja mogła powstać z dezorganizacji ! Nawet jeśli epilepsja

była przyczyną tych wszystkich ruchów, które wyniosły cywilizację po cywilizacji ze stanu

barbarzyństwa, to byłby to tylko argument na rzecz epilepsji.

Oczywiście, wielcy ludzie nigdy nie podlegają standardom maluczkich, a ten, którego

misją jest obalenie świata, z trudem może uniknąć tytułu rewolucjonisty. Manie danego

okresu zawsze dostarczają sposobności do nadużyć. Manią Kajfasza był judaizm, a

faryzeusze powiedzieli mu, że Chrystus "bluźni". Piłat był lojalnym Rzymianinem; przed

nim oskarżono Chrystusa o "bunt". Za czasów wszechwładzy papieża ważne było

udowodnić wrogowi "herezję". Dziś, w czasach oligarchii medycznej staramy się dowieść

"szaleństwa" naszych przeciwników i (w krajach purytańskich) atakujemy ich

"moralność". Powinniśmy zatem porzucić wszelką retorykę i bez żadnych uprzedzeń

dociec zjawisk, które przydarzyły się tym wielkim przywódcom ludzkości.

Nie trudno zauważyć, że oni sami niezbyt dobrze rozumieli to, co im się przytrafiło.

Jedynie Budda wyjaśnia swój system dogłębnie i tylko on nie jest wśród nich

dogmatykiem. Możemy przypuszczać, że inni sądzili, iż zbyt klarowne wyjaśnienia nie są

wskazane dla ich następców; taką metodę na pewno przyjął święty Paweł.

Dlatego najlepszym dokumentem, jakim dysponujemy, jest system Buddy; lecz jest on

tak złożony, że żadne krótkie wyjaśnienie nie będzie mogło nam służyć. W przypadku zaś

innych, skoro nie mamy zapisków samych Mistrzów, musimy opierać się na zapiskach ich

najbliższych uczniów.

Metody doradzane przez nich są zadziwiająco do siebie podobne. Rekomendują "cnoty"

(rozmaitego rodzaju) , samotność, nie niepokojenie się, umiarkowanie w jedzeniu i na

koniec praktykę, którą niektórzy z nich nazywają modlitwą, a inni medytacją. (Pierwsze

cztery po dokładnym zbadaniu mogą się okazać jedynie warunkiem dla ostatniego.)

Kiedy poszukujemy znaczenia modlitwy i medytacji, odnajdujemy, że są one jednym. Bo

czym jest stan modlitwy i medytacji ? Ograniczeniem umysłu do pojedynczego aktu,

stanu lub myśli. Kiedy usiądziemy w spokoju i przeszukamy zawartość naszych myśli,

odnajdziemy zasadniczą ich cechę, którą jest błądzenie i rozproszenie. Każdy, kto miał do

czynienia z dziećmi i niewytrenowanymi umysłami, wie dobrze, że obce jest im skupienie

uwagi, choćby nawet były bardzo inteligentne i obdarzone dobrą wolą.

A zatem my, obdarzeni wytrenowanymi umysłami, chcąc kontrolować te błądzące myśli,

zrozumiemy, że możemy je wprowadzić w wąski kanał, połączone ze sobą w doskonale

racjonalny sposób; lecz jeśli spróbujemy zatrzymać ten nurt, miast sukcesu, po prostu

przerwiemy wał kanału. Umysł zostanie zalany i miast łańcucha myśli otrzymamy chaos

pomieszanych wyobrażeń.

Działalność umysłowa jest tak wielka i tak zwyczajna, że aż trudno nam zrozumieć, jak

ktoś mógł wpaść na pomysł, że jest ona słabością i przeszkodą. Może jest tak, gdyż

podczas praktyk nabożnych ludzie zauważają, że ich myśli nachodzą na siebie. W każdym

przypadku spokój i samokontrola wyżej są cenione od niepokoju. Darwin w swojej pracy

podkreśla ten znaczący kontrast na przykładzie małpy w klatce.

Ogólnie mówiąc, im większe, mocniejsze i bardziej rozwinięte jest zwierzę, tym mniej się

porusza, a jego ruchy są powolne i zasadne. Porównajcie bezustanną aktywność bakterii

z rozsądną statecznością bobra; i z wyjątkiem niewielu zorganizowanych wspólnot

zwierzęcych, takich jak pszczoły, najwyższą inteligencję wykazują te, które prowadzą

samotny tryb życia. Jest to również prawda o czlowieku. Psychologowie zmuszeni zostali

traktować stan umysłu tłumów tak, jakby był zupełnie jakościowo odmienny od stanu

umysłu jednostek.

Uwalniając nasz umysł z zewnętrznych wpływów, czy to przypadkowych czy

emocjonalnych, osiągamy moc widzenia jakiejś prawdy o rzeczach.

Kontynuujmy jednak naszą praktykę. Bądźmy panami naszych umysłów. Wkrótce

odnajdziemy sprzyjające po temu warunki.

Nie będzie potrzeby wmawiać sobie, że wszystkie zewnętrzne wpływy są niekorzystne.

Nowe twarze, nowe sceny będą nam przeszkadzać; nawet nowe nawyki, które

przyjęliśmy po to, by kontrolować umysł, na samym początku będą nas niepokoić.

Będziemy musieli porzucić nawyk obżerania się i jeść tylko wtedy, kiedy się jest głodnym,

słuchając wewnętrznego głosu, kiedy mamy dość.

Ta sama reguła odnosi się do snu. Zdecydowaliśmy się kontrolować nasze umysły, a więc

czas medytacji musi dominować nad pozostałymi czynnościami.

Musimy ustalić godziny praktyki. Ażeby sprawdzić nasz postęp, musimy mieć notes,

długopis i zegarek, gdyż medytacji (tak jak wszystkie fizjologiczne sprawy) nie da się

zmierzyć uczuciami. Będziemy zatem mierzyć, jak często podczas pierwszego kwadransa

godziny umysł zbacza z idei, na której miał się skoncentrować. Będziemy tak

praktykować dwa razy dziennie i z czasem zrozumiemy, jakie warunki są dla nas

korzystne, a jakie nie. Kiedy będziemy tak długo praktykować, dość szybko nastąpi

zniecierpliwienie i zrozumiemy, że musimy wprowadzić nowe elementy do naszej

praktyki, które by mogły nam pomóc. Wciąż będą pojawiać się nowe problemy, z którymi

będziemy musieli się uporać.

Na przykład, zapewne odnajdziemy swój niepokój. Żadna pozycja nie będzie dla nas

przyjemna, mimo że wcześniej tego nie zauważyliśmy !

Problem ten rozwiąże praktyka asany, którą opiszemy później.

Myśli o zdarzeniach z codziennego życia będą nas dręczyć; musimy tak zaplanować nasz

dzień, aby nic nie mogło się wydarzyć. Nasze myśli będą nam przywoływać nadzieje i

lęki, miłości i nienawiści, ambicje, zazdrości i wiele innych emocji. Wszystko to musi

zostać odcięte. Musimy nie mieć żadnych zainteresowań w życiu poza uspokojeniem

naszego umysłu.

Jest to przedmiot zwyczajnych klasztornych ślubów ubóstwa, czystości i posłuszeństwa.

Gdy nie masz żadnej własności, nie masz o co się troszczyć i niepokoić; nikt nie niepokoi

się o czystość, ani też czystość nie może rozproszyć twojej uwagi; a gdy ślubujesz

posłuszeństwo, nie martwisz się o to, co robisz : po prostu jesteś posłuszny.

Jest wiele innych przeszkód, które napotkasz na swojej drodze i z którymi musisz się

uporać. Ale zbliżmy się na chwilę do chwili, kiedy jesteś bliski sukcesu.

Na samym początku twojej walki trudno ci będzie przezwyciężyć sen; i będziesz zbaczał z

przedmiotu twej medytacji, nawet nie zauważając tego; lecz później, kiedy odczujesz, że

"robisz to już dobrze", będziesz zszokowany tym, że całkiem zapomniałeś o sobie i o

swoim otoczeniu. Powiesz : "Na Boga! Musiałem chyba spać!" lub "Po co ja w ogóle

medytowałem?", a nawet "Co ja robiłem?", "Gdzie ja jestem?", "Kim jestem?". Może cię

to zatrwożyć i trwoga ta się nie zmniejszy, kiedy odzyskasz pełną świadomość i zamyślisz

się nad tym, że naprawdę zapomniałeś, kim jesteś i co robisz !

Jest to tylko jedna z wielu przygód, która może ci się przydarzyć; jedna z najbardziej

typowych. Do tego czasu godziny medytacji wypełnią ci większość dnia i prawdopodobnie

cały czas będziesz oczekiwał, że coś się wydarzy. Możesz się nawet przestraszyć ideą, że

twój umysł może zniknąć; lecz nauczysz się rozpoznawać symptomy zmęczenia

umysłowego i będziesz starał się ich unikać. Należy je bardzo dokładnie odróżnić od

bezczynności !

Czasami będziesz odczuwał jakąś walkę między wolą a umysłem; kiedy indziej czuł

będziesz, że są one w harmonii; ale istnieje też trzeci stan, który należy odróżnić od

dwóch poprzednich. Jest to oznaka bliskiego sukcesu. Pojawia się wtedy, gdy umysł

zmierza ku wybranemu przedmiotowi, nie tak jakby był posłuszny woli posiadacza

umysłu, lecz jakby nic nim nie kierowało lub też jakby kierowały nim bezosobowe siły;

jakby spadał mocą swojej wagi, a nie był spychany.

Prawie zawsze, kiedy ktoś staje się tego świadom , posępna odwieczna walka między

kowbojską wolą a byczym umysłem zaczyna się od nowa.

Jak każdy proces fizjologiczny, świadomość tego oznacza zaburzenia i chorobę.

Rozpatrując naturę tej pracy nad kontrolą umysłu, student z trudnością zauważa fakt, że

dwie sprawy są w nią włączone - osoba postrzegająca i rzecz widziana - osoba poznająca

i rzecz poznawana; zaczyna uznawać je za warunek konieczny dla wszelkiej świadomości.

Jesteśmy zbyt przyzwyczajeni, ażeby przyjąć, że istnieją sprawy o których nie dane było

by nam sądzić. Przyjmujemy, na przykład, że nieświadomość jest tępa; a przecież nic nie

jest bardziej pewne od organów cielesnych, które funkcjonują w ciszy. Najlepszy sen jest

wtedy, gdy nie ma snów. Nawet podczas gier zręcznościowych naszym najlepszym

osiągnięciom towarzyszy myśl "Nie wiem, jak to zrobiłem" i nie potrafimy ich powtórzyć.

W chwili, kiedy zaczynamy myśleć świadomie o naszych czynach, stajemy się "nerwowi" i

przegrywamy.

Faktycznie istnieją trzy główne klasy pociągnięć : złe pociągnięcia, które wiążemy ze

zbłąkaną uwagą; dobre pociągnięcia, które wiążemy ze stałą uwagą; i doskonałe

pociągnięcia, których nie rozumiemy, a które spowodowane są tym, że nawyk stałej

Crowley Aleister - Księga Jogi i Magii.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: