Zecharia Sitchin - Zaginiona księga Enki - Wspomnienia i proroctwa pozaziemskiego boga.pdf - Zacharia Sitchin (Newking) - rozabp

W bibliotece nippuryjskiej odkryto długi tekst cytujący wy-

powiedź Enki:

„Kiedy zbliżyłem się do tej ziemi,

Zecharia Sitchin

byłonaniej pełno wody.

Gdy zbliżyłem się do jej zielonych łąk,

na mój rozkaz wzniesiono kopce i usypiska.

Zbudowałem swój dom w czystym miejscu,

nadałem mu właściwą nazwę".

Tekstów opisuje dalej, jak Ea/Enki, rozpoczynając misję i

na Ziemi, wyznaczył zadania swojemu zastępcy. Inne teksty,

przedstawiające różne aspekty roli Enki w i późniejszych

zdarzeniach, są uzupełnieniem jego opowieś-ci. Zawierają

kosmogonię - epos o stworzeniu świata - u postawy tego

eposu leży tekst Enki, zwany przez uczonych Genesis z

Eridu. Można tu znaleźć na przykład szczegółowe opisy

tworzenia Adama. Czytamy w nich, jak Anunnaki, męscy

i żeńscy, przybywali do Enki, aby otrzymać odeń ME, rodzaj

dysku z danymi, na którym zakodowano informacje na

temat wszelkich dziedzin cywilizacji. Teksty utrwalające

wypadki sprzed potopu przekazują zaś niemal słowo w sło-

wo debaty prowadzone podczas obrad rady bogów, ujawnia-

ją też fortel użyty przez Enki, znany jako opowieść o arce

Noego - dopiero później odnaleziono starszą wersję tej his-

torii: tnezopotamską, zawartą w Eposie o Gitgameszu.

Sumeryjskie i akadyjskie tabliczki gliniane, babilońskie i

asyryjskie biblioteki świątynne, różne egipskie, hetyckie i

kananejskie „mity" i opowieści biblijne tworzą kanon prze-

kazów pisanych, mówiących o sprawach bogów i ludzi. Ten

rozproszony i fragmentaryczny materiał został teraz zebrany

przez Zecharię Sitchina, aby odtworzyć relację naocznego

świadka, Enki — relację złożoną ze wspomnień i proroctw ta-

jemniczego pozaziemskiego boga.

Wspomnienia i proroctwa pozaziemskiego boga

Tłumaczy!

Marcin Pisarski

WYDAWNICTWO PROKOP

Scan (znaleziono w Internecie)

OCR i korekta językowa

Uzumaki105@gmail

Tytuł oryginału: The Lost Book of Enki

Projekt okładki i skład: Studio Komputerowe Wydawnictwa Prokop

W STĘP

Około 445 000 lat temu astronauci z innej planety przybyli na Zie-

mię w poszukiwaniu złota.

Po zwodowaniu na jednym z ziemskich oceanów dobrnęli do brzegu i

założyli Eridu, „dom w dalekich stronach". Z czasem ta pierwsza osada stała

się punktem wyjścia szeroko zakrojonej ekspansji - w pełni dopracowanej

misji „Ziemia", mającej centrum dowodzenia, port kosmiczny, eksploatującej

bogactwa naturalne, a nawet dysponującej stacjąprzesiadkową na Marsie.

Odczuwając brak siły roboczej, astronauci użyli metod inżynierii gene-

tycznej, aby stworzyć prymitywnych robotników - Homo sapiens. Kata-

strofalny potop, który przetoczył się przez Ziemię, sprawił, że trzeba było

zaczynać wszystko od początku; astronauci stali się bogami, przekazują-

cymi ludziom cywilizację i wpajającymi im kult bóstw.

Potem, około czterech tysięcy lat temu wszystko, co osiągnięto, prze-

padło w katastrofie nuklearnej spowodowanej w trakcie wojen przez ry-

walizujących ze sobą przybyszy.

To, co zdarzyło się na Ziemi, a szczególnie wydarzenia z historii ludz-

kości zebrał Zecharia Sitchin w swej serii Kroniki Ziemi, czerpiąc z Biblii,

tabliczek glinianych i odkryć archeologicznych. Ale co poprzedziło ziem-

skie wypadki, co wydarzyło się na Nibiru, macierzystej planecie astronau-

tów, że postanowili przedsięwziąć podróże kosmiczne? Czy była to po-

trzeba zdobycia złota, czy zamysł stworzenia człowieka?

Jakie uczucia, wątki rywalizacji, wierzenia, zasady moralne (lub ich

brak) motywowały głównych aktorów tej kosmicznej i niebiańskiej epo- 5

Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część tej książki nie może być odtworzona ani przekazana

wżadnej formieani w żaden sposób bez uprzedniej pisemnej zgody autora.

Nasza księgarnia wysyłkowa: Biuro Handlowe, ul. Kilińskiego 33 R, 05-075 Wesoło

ISBN 83-86096-68-3

Wydanie I, nakład I, Warszawa 2004

Druk i oprawa: ALKOR

Nasze książki w internecie: uuuiuj.prokop.pl

pei? Co powodowało narastające napięcie w stosunkach na Nibiru i na

Ziemi, jakie zadrażnienia powstawały między starymi a młodymi, między

tymi, którzy przybyli z Nibiru, a tymi, którzy urodzili się na Ziemi? I do

jakiego stopnia to, co się działo, zdeterminowane było przeznaczeniem?

Przeznaczeniem, którego wyroki, zapisane w rejestrze przeszłości, stano-

wią klucz do przyszłości.

Czy nie poczytalibyśmy tego za szczęśliwy traf, gdyby jeden z głów-

nych aktorów, naoczny świadek, ktoś, kto potrafił rozróżniać między cio-

sami ślepego losu a wyrokami przeznaczenia, zapisał dla potomności: jak,

gdzie, kiedy i dlaczego wydarzyło się to wszystko - gdyby utrwalił rzeczy

pierwsze, a kto wie, czy nie ostatnie?

Niektórzy to zrobili - wśród nich był też ich przywódca, który dowo-

dził pierwszą grupą astronautów!

Tak uczeni, jak teolodzy uznają teraz, że biblijne opowieści o stworze-

niu, o Adamie i Ewie, ogrodzie Eden, potopie, wieży Babel oparte są na

tekstach zapisanych tysiące lat temu w Mezopotamii, głównie przez Su-

merów. Sumerowie z kolei wyraźnie twierdzili, że czerpali swą wiedzę o

zdarzeniach z przeszłości - częstokroć z czasów sprzed początków cywi-

lizacji, a nawet poprzedzających powstanie człowieka - z pism Anunnaki,

„tych, którzy z nieba zstąpili na Ziemię" - „bogów" starożytności.

W rezultacie dokonywanych na przestrzeni półtora wieku odkryć ar-

cheologicznych w ruinach starożytnych cywilizacji, szczególnie na Bli-

skim Wschodzie, znaleziono ogromną liczbę takich dawnych tekstów;

znaleziska odsłoniły też zakres brakujących dzieł - tak zwanych zaginio-

nych ksiąg - które są albo wymieniane w odnalezionych tekstach, albo

skatalogowane w królewskich lub świątynnych bibliotekach, stąd wiado-

mo, że takie dzieła powstały.

Czasem „tajemnice bogów" były częściowo ujawniane w eposach, jak

Epos o Gilgameszu, który odsłania debatę bogów prowadzącą do decyzji

wygubienia ludzkości w potopie, lub też tekst zatytułowany Atra łiasis,

który przypomina bunt Anunnaki harujących w kopalniach złota, co do-

prowadziło do stworzenia prymitywnych robotników - śmiertelników.

Zdarzało się, że sami przywódcy astronautów byli autorami pism: niekie-

dy dyktowali tekst wybranemu skrybie, jak w przypadku Eposu Erra, w

którym jeden z dwóch bogów odpowiedzialnych za spowodowanie kata-

strofy nuklearnej stara się przerzucić winę na swego przeciwnika; niekie-

dy zaś sami bogowie przyjmowali rolę skryby, jak w okolicznościach do-

tyczących Księgi sekretów Thota (egipskiego boga nauki), którą ów bóg

ukrył w podziemnej komnacie. 6

Gdy Pan Bóg Jahwe, według Biblii, dał przykazania swemu wybra-

nemu ludowi, najpierw wypisał je własnoręcznie na dwóch kamiennych

tablicach, które wręczył Mojżeszowi na górze Synaj. Kiedy Mojżesz w

reakcji na incydent ze złotym cielcem rzucił o ziemię i rozbił pierwszy

zestaw tablic, trzeba było sporządzić zestaw zastępczy. Mojżesz zrobił

to w czterdzieści dni i czterdzieści nocy podczas pobytu na górze Synaj,

zapisując na obu stronach tablic słowa dyktowane przez Pana.

Gdyby Księga sekretów Thota nie została odnotowana w historii zapisanej

na papirusie z czasów egipskiego króla Chufu (Cheopsa), nikt nie wiedziałby

o jej istnieniu. Gdyby nie biblijne opowieści o boskich tablicach w Księdze

Wyjścia i Księdze Powtórzonego Prawa, nigdy byśmy nie usłyszeli o tych

tablicach i ich zawartości - wszystko pozostałoby częścią zagadkowego

kanonu „ksiąg zaginionych", których samo istnienie nie wyszłoby nigdy na

światło dzienne. Nie mniej bolesny jest fakt, że znane są przypadki pewnych

tekstów, o których wiemy, że istniały, nie mamy jednak pojęcia o ich treści.

Jest tak w przypadku Księgi wojen Jahwe i Księgi Jaszera („Księgi

Prawego"), o których wyraźnie wspomina Biblia. Co najmniej w dwóch wy-

padkach można wnioskować o istnieniu starszych ksiąg - tekstów wcześniej-

szych, znanych biblijnemu narratorowi. Rozdział piąty Księgi Rodzaju za-

czyna się od stwierdzenia: „To jest księga toledoth Adama". Termin toledoth

tłumaczony jest zwykle jako „potomkowie", należałoby go jednak raczej

przełożyć jako „historia rodu" czy „zapis genealogii". Drugi przypadek ma-

my w rozdziale szóstym Księgi Rodzaju, gdzie opis zdarzeń dotyczących

Noego i potopu zaczyna się od słów: „Oto toledoth Noego". 1 rzeczywiście,

niepełne wersje księgi, która stała się znana jako Żywot Adama i Ewy, prze-

trwały tysiąclecia w języku armeńskim, słowiańskim, starosyryjskim i etiop-

skim. Księga Henocha zaś (jedna z tak zwanych ksiąg apokryficznych, któ-

rych nie włączono do kanonu ksiąg biblijnych) zawiera części uważane przez

uczonych za fragmenty znacznie wcześniejszej Księgi Noego.

Często przytaczanym przykładem, dającym wyobrażenie o rozmiarze

strat istniejących niegdyś książek, jest słynna Biblioteka Aleksandryjska

w Egipcie. Założona po śmierci Aleksandra Wielkiego (323 r. prz. Chr.)

przez jednego z jego wodzów, Ptolemeusza, mieściła podobno więcej

niż pół miliona „tomów" - książek zapisanych na rozmaitych materia-

łach (glinie, kamieniu, papirusie, pergaminie). Ta wielka biblioteka, w

której zbierali się uczeni, aby studiować nagromadzoną tam wiedzę, zo-

stała spalona i zniszczona podczas wojen toczonych od 48 roku prz.

Chr. aż do czasu arabskiego podboju w 642 roku. Z tych skarbów wie-

dzy pozostało jedynie pięć pierwszych tomów Biblii hebrajskiej, prze-

Wiadomo obecnie, że szumeryjska (czyli sumeryjska) cywilizacja rozkwitła

na terenie dzisiejszego Iraku prawie tysiąc lat przed początkiem ery faraonów w

Egipcie, po nich rozwinęła się późniejsza kultura doliny Indusu na subkonty-

nencie indyjskim. Dziś wiadomo również, że Sumerowie pierwsi zaczęli spi-

sywać roczniki i historie o bogach i ludziach. Ludy pozostałe, łącznie z Hebraj-

czykami, przyswoiły sobie z tych zapisów opowieści o stworzeniu, Adamie i

Ewie, Kainie i Ablu, potopie, wieży Babel, o wojnach i miłościach bogów. Od-

zwierciedlają to też pisma i przekazy ustne Greków, Hetytów,

Kananejczyków i Persów. Jak zaświadczają wszystkie te zabytki literatury, ich

źródłami były teksty jeszcze dawniejsze - niektóre odnalezione, liczne

zaginione.

Niezwykłe bogactwo tej wczesnej literatury przyprawia o zawrót gło-

wy: nie tysiące bowiem, lecz dziesiątki tysięcy tabliczek glinianych od-

kryto w ruinach starożytnego Bliskiego Wschodu. Wiele z tych tekstów

traktuje o aspektach życia codziennego - takich jak zarobki kupców czy

robotników albo kontrakty małżeńskie. Inne, znajdowane na ogół w bi-

bliotekach pałacowych, składają się na królewskie roczniki. Jeszcze inne

pisma, odkrywane w ruinach bibliotek świątynnych lub szkołach, tworzą

grupę tekstów kanonicznych, literaturę tajemną, którą napisano po sume-

ryjsku, a potem przetłumaczono na akadyjski (pierwszy język semicki) i

inne języki starożytne. I nawet w tych wczesnych pismach - sięgających

wstecz blisko sześć tysięcy lat — czyni się wzmianki o zaginionych

„księgach" (tekstach zapisanych na glinianych tabliczkach).

Wśród niewiarygodnych - powiedzieć szczęśliwych byłoby niedosta-

tecznym wyrażeniem tego cudu - znalezisk w ruinach starożytnych miast

i ich bibliotek są gliniane graniastosłupy z zapisanymi informacjami wła-

śnie na temat dziesięciu przedpotopowych władców i okresu łącznego ich

panowania, liczącego 432 000 lat, o czym wspominał Berossus. Kilka

wersji tych tekstów, znanych jako sumeryjska Lista królów (i eksponowa-

nych w Ashmolean Museum w Oksfordzie), nie pozostawia wątpliwości,

że ich sumeryjscy kompilatorzy mieli dostęp do jakiegoś materiału wcze-

śniejszego - ogólnie znanego lub kanonicznego. Lista królów, zestawiona

/, innymi, równie dawnymi tekstami, odkrytymi w różnym stanie, wyraź-

nie sugeruje, że pierwotny kronikarz przybycia na Ziemię, wydarzeń je

poprzedzających i z pewnością tych, jakie nastąpiły później - musiał być

jednym z przywódców wymienionych przez Listę t pierwszoplanowym u-

czcstnikiem zdarzeń, ich naocznym świadkiem.

Był to ktoś, kto na własne oczy widział wszystkie te wydarzenia i był

w istocie ich kluczowym sprawcą jako przywódca lądujący na oceanie

wraz z pierwszą grupą astronautów. W tamtym czasie jego imię-epitet

tłumaczonych na język grecki oraz fragmenty różnych dzieł, zachowane

w pismach niektórych uczonych związanych z biblioteką.

Jedynie stąd wiemy, że Ptolemeusz II zlecił około 270 r. prz. Chr. e-

gipskiemu kapłanowi, którego Grecy zwali Manctonem, kompilację hi-

storii i prehistorii Egiptu. Maneton napisał, że Egiptem z początku rządzili

tylko bogowie, potem półbogowie, w końcu zaś, około 3100 roku prz.

Chr., nastały dynastie faraonów. Boskie rządy, twierdzi Maneton, zaczęły

się dziesięć tysięcy lat przed potopem i były kontynuowane tysiące lat po

potopie; późniejszy okres był świadkiem bitew i wojen wśród bogów.

W azjatyckich posiadłościach Aleksandra, gdzie władza wpadła w ręce

wodza Seleukosa i jego następców, podjęto podobny wysiłek, by uczonym

greckim udostępnić zapisy o przeszłych zdarzeniach. Kapłan babilońskiego

boga Marduka, Berossus, mający dostęp do księgozbiorów (z glinianymi

tabliczkami), których jądro stanowiła biblioteka świątynna Harranu (teraz

w południowo-wschodniej Turcji), zapisał w trzech tomach historię bogów

i ludzi; zaczęła się ona 432 000 lat przed potopem, kiedy bogowie przybyli

z nieba na Ziemię. Wymieniając z imienia i okresu panowania pierwszych

dziesięciu dowódców, Berossus relacjonował, że pierwszy z nich, w stroju

upodabniającym do ryby, wyszedł na brzeg z morza. To właśnie on ucywi-

lizował ludzkość, a jego imię, przełożone na grecki, brzmiało Oannes.

Tworząc dzieła pokrywające się ze sobą w wielu szczegółach, obaj ka-

płani przetłumaczyli relacje przybyłych na Ziemię niebiańskich bogów - o-

powieści o czasach, gdy bogowie ci rządzili na Ziemi, i o katastrofalnym po-

topie. W zachowanych fragmentach z trzech tomów swojej pracy (znajdowa-

nych w innych pismach z tamtego okresu) Berossus wyraźnie informuje o

istnieniu ksiąg pisanych przed wielką powodzią - kamiennych tablicach u-

krytych w bezpiecznym miejscu w pradawnym Sippar, które było jednym z

pierwszych miast założonych przez starożytnych bogów.

Choć Sippar, jak inne miasta bogów, zostało starte z powierzchni Ziemi

przez potop, wzmianki o pismach sprzed wielkiej powodzi pojawiły się w

rocznikach asyryjskiego króla Assurbanipala (668-633 r. prz. Chr.). Kiedy

w połowie XIX w. archeolodzy znaleźli starożytną stolicę Asyrii, Niniwę -

znaną podówczas jedynie ze Starego Testamentu - odkryli w ruinach pała-

cu Assurbanipala bibliotekę zawierającą 25 000 zapisanych glinianych

tabliczek. Wytrwały kolekcjoner „dawnych tekstów", Assurbanipal prze-

chwalał się w swych annałach: „bóg uczonych w piśmie udzielił mi daru

znajomości jego sztuki; zostałem wtajemniczony w sekrety pisania; mogę

nawet czytać zawiłe tablice po szumeryjsku; rozumiem zagadkowe słowa

rzeźbione w kamieniu w czasach przed potopem".

brzmiało E.A., „ten, którego domem jest woda". E.A. doznał rozczaro

wania, gdy dowództwo nad misją „Ziemia" powierzono jego przyrodnie

mu bratu i rywalowi, EN.LIL-owi, „panu rozkazu"; to upokorzenie nieco

złagodzono obdarzając go tytułem EN.KI, „pan Ziemi". Wydalony z miast

bogów i z ich portu kosmicznego w E.DIN, „Eden", i skierowany do nad

zoru eksploatacji złóż złota w AB.ZU (Afryka południowo-wschodnia), to

właśnie Ea/Enki - wielki naukowiec - napotkał zamieszkujące owe tereny

hominidy. Dlatego kiedy harujący w kopalniach złota Anunnaki zbunto

wali się i powiedzieli: „Dość tego!" - właśnie on uświadomił sobie, że

potrzebną siłę roboczą można zdobyć przyśpieszając bieg ewolucji meto

dami inżynierii genetycznej: w ten sposób powstał Adam (dosłownie „ten

z Ziemi, istota ziemska"). Jako hybryda Adam nie mógł się rozmnażać.

Zdarzenia, które odbiły się echem w biblijnej opowieści o Adamie i Ewie

w ogrodzie Eden, wskazują na drugą manipulację genetyczną dokonaną

przez Enki - wzbogacającą układ chromosomów o geny niezbędne do

prokreacji. Ale kiedy rozradzająca się ludzkość nie spełniła pokładanych

w niej nadziei, to właśnie Enki postąpił wbrew swemu bratu Enlilowi, któ

ry chciał pozwolić rodzajowi ludzkiemu wyginąć w potopie. Bohatera

tych zdarzeń nazywano w Biblii Noem, a we wcześniejszym, oryginalnym

tekście sumeryjskim - Ziusudrą.---------

Pierworodny syn Anu, władcy Nibiru, Ea/Enki celował wiedzą o swojej

planecie (Nibiru) i znajomością przeszłości jej mieszkańców. Ten wybitny

naukowiec przekazał najważniejsze aspekty zaawansowanej wiedzy o A-

nunnaki przede wszystkim dwóm swoim synom, Mardukowi i Ningiszzi-

dzie (którzy w panteonie egipskim znani byli odpowiednio jako Re i Thot).

Ale i ludzkość poznała dziękiniemu pewne elementy zaawansowanej wie-

dzy, uczył on bowiem wybrane jednostki „sekretów bogów". Przynajmniej

w dwóch przypadkach wtajemniczeni zapisali (zgodnie z tym, co im pole-

cono) boskie nauki jako spuściznę ludzkości. Jeden, zwany Adapą, praw-

dopodobnie syn Enki zrodzony z córki ludzkiej, znany jest jako autor

księgi zatytułowanej Pisma dotyczące czasu -jednej z ksiąg najwcześniej

zaginionych. Drugi, Enmeduranki, był wedle wszelkiego prawdopodo-

bieństwa prototypem biblijnego Henocha, który został wzięty do nieba po

tym, jak powierzył synom księgę boskich sekretów, której wersja przetrwała

prawdopodobnie w niekanonicznej Księdze Henocha.

Enki był pierworodnym synem Anu, ale nie było mu przeznaczone za-

siąść na tronie Nibiru jako następca ojca. Skomplikowane zasady dziedzicze-

nia, będące odbiciem powikłanej historii Nibiran, dawały przywilej pierw-

szeństwa jego przyrodniemu bratu, Enlilowi. Podejmując próbę rozwiązania

tego ostrego konfliktu obaj, Enki i Enlil, wylądowali w końcu na obcej plane-

cie, Ziemi, z zadaniem zdobycia złota potrzebnego do budowy tarczy chro-

niącej zanikającą atmosferę Nibiru. I właśnie na tym tle, skomplikowanym

jeszcze bardziej przez obecność na Ziemi ich siostry przyrodniej Ninhursag

(przełożonej służb medycznych Anunnaki), Enki postanowił przeciwstawić

się planowi Enlila, przewidującemu wytracenie ludzkości w potopie.

Ów konflikt rozgrywał się później między synami tych dwóch braci

przyrodnich, a nawet między ich wnukami. Fakt, że wszyscy oni, a szcze-

gólnie ci, którzy urodzili się na Ziemi, utracili długowieczność, jaką za-

wdzięczali niezwykle długiemu okresowi obrotu Nibiru wokół Słońca,

przysparzał osobistych udręk i podsycał ambicje. Kulminacja tego sporu

nastąpiła w ostatnim wieku trzeciego tysiąclecia prz. Chr., kiedy Marduk,

pierworodny syn Enki, zrodzony z jego oficjalnej żony, oświadczył, że to

on (Marduk), nie pierworodny syn Enlila, Ninurta, powinien dziedziczyć

Ziemię. Ten ostry spór, który pociągnął za sobą serię wojen, doprowadził

w końcu do użycia broni jądrowej, co w niezamierzony sposób spowodo-

wało zagładę cywilizacji sumeryjskiej.

Wprowadzenie wybranych jednostek w „sekrety bogów" wyznaczyło

początek kapłaństwa - zapoczątkowało rody pośredników między bogami

a ludźmi, zrodziło pokolenia osób przekazujących boskie słowa śmiertelni-

kom. Wyrocznie - interpretacje boskich wypowiedzi —łączono z obserwa-

cją niebios, gdzie szukano znaków wróżebnych. A gdy ludzkość w coraz

większym stopniu wciągana była w konflikty bogów, co zmuszało ludzi do

opowiadania się po którejś ze stron - swoją rolę zaczęły odgrywać proroc-

twa. W istocie termin nabih, oznaczający rzecznika bogów, który obwiesz-

czał to, co miało nadejść, był epitetem pierworodnego syna Marduka, Na-

bu, który działając na rzecz wygnanego ojca usiłował przekonać ludzkość,

że znaki niebieskie wskazują nadejście ery supremacji Marduka.

Rozwój tych wydarzeń wyraźniej uświadomił ludziom, że należy roz-

różniać między losem a przeznaczeniem. Obwieszczenia Enlila, czasem

nawet Anu, przyjmowane dotąd jako nie ulegające kwestii, badano teraz

według kryterium różnicy między NAM - przeznaczeniem, które było

stałe i niezmienne (jak orbity planet) - a NAM.TAR, dosłownie przezna-

czeniem, którym można było kierować, odwracać je i zmieniać - czyli lo-

sem. Przeglądając, przypominając sobie kolejność wydarzeń i konstatując

widoczną analogię między tym, co wydarzyło się na Nibiru, a kwestią, co

działo się na Ziemi, Enki i Enlil zaczęli snuć filozoficzne rozważania nad

tym, co rzeczywiście jest przeznaczone i czego nie można uniknąć, co zaś

jest sprawiedliwie zrządzone jako konsekwencja wolnego wyboru, wła-

Zecharia Sitchin - Zaginiona księga Enki - Wspomnienia i proroctwa pozaziemskiego boga.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: