Chryzantemy, cudne szczerozłote,
Na wystawie czekały, co dzień.
Wysyłając, w przestrzeń swą tęsknotę,
Od poranka, po wieczorny cień.
I przyszedł ktoś, tak smutnie zadumany,
Co w oczach miał, kryształy srebrnych łez.
I w jesienny ranek zapłakany,
Wyczekiwań, chryzantem nadszedł kres.
Chryzantemy złociste,
W kryształowym wazonie.
Stoją na fortepianie,
Kojąc smutek i żal.
Poprzez łzy srebrno mgliste,
Do nich wyciągam dłonie.
Szepcząc wciąż jedno zdanie:
Czemuś ty odszedł w dal?
Nic mnie dzisiaj nie cieszy,
Gdy skończyły się sny.
Któż me serce uleczy,
I otrze z oczu łzy.
Uśmiechnijcie się do mnie.
Może wśród dawnych wspomnień,
Nie zginie żal.
GX290