Beata z Albatrosa
Siedem dziewcząt z Albatrosa – tyś jedyna.
Dziś pozostał mi po tobie smutek, żal.
Miałaś wtedy siedemnaście lat, dziewczyno.
W Augustowie pierwszy raz ujrzałem cię.
A na imię miałaś właśnie Beata,
Piękne imię, musisz przyznać, miła ma.
Zabierałem ją co dzień na fregatę,
By miłością swą upajała mnie.
Minął dzionek, słońce zaszło za jeziorem,
I fregaty kontur ukrył się za mgłą.
Na fregacie byliśmy wciąż sami,
A na brzegu ktoś nucił piosnkę tę.
Już od dawna ciebie nie widziałem,
Tak mi smutno jest bez ciebie, tak mi źle.
Lecz myślę, że kiedyś się spotkamy,
W Augustowie nad Neckiem w białe dnie.
Te wspomnienia w mej pamięci pozostaną
I na zawsze schowam w sercu je.
Jestem, Beatko, zakochany,
Pragnę z tobą jeszcze spotkać się.
23:32:51 25 maja 2008
GX290