tytuł: "Ewangelik - Katolik"
autor: *.*
SPIS TREŚCI
Przedmowa
Objawienie
Bóg
Bóg Ojciec
Syn Boży
Duch święty
Bóg w Trójcy Świętej jedyny
Człowiek
Grzech
Usprawiedliwienie
Kościół
Lud kościelny i urząd kościelny
Celibat
Zakony
Hierarchia kościelna
Papiestwo
Stanowisko ewangelickie wobec papieża
Kult Marćć
Sakramenty
Chrzest
Komunia Św.
Msza
Ewangelicka nauka o władzy kluczów
Inne sakramenty Kościoła Rzymskokatolickiego
Bierzmowanie
Pokuta
Małżeństwo
Kapłaństwo
Namaszczenie chorych
Pobożność
Kult świętych
Rzeczy ostateczne
Ekumenia
Konieczność Reformacji
Krótki zarys Reformacji w Polsce
Konfesja Augsburska
, PRZEDMOWA
Oddaję do rąk Czytelnika kolejne wydanie książeczki "Ewangelik - katolik" Sądzę, że powinna ona spełnić podwÓjne zada-
nie. Ma przypomnieć ewangelikom rozproszonym w środowisku
katolickim naukę naszego Kościoła i zorientować ich w różnicach
wyznaniowych, z drugiej zaś strony może ona trafić i do rąk
katolików, którzy zainteresują się różnicami wyznaniowymi,
; i wtedy książeczka spełni rolę informacyjną.
Porównanie nauk dwu Kościołów nie jest sprawą najłatwiejszą,
starałem się uczynić to z szacunkiem dla stanowiska obu Koś-
' ciołów.
Dla informacji Czytelnika dodaję, iż każdy problem przedsta-
wiłem, zgodnie z tytułem pracy, najpierw z punktu widzenia
ewangelickiego, potem katolickiego. Gdy rozważania były dłuższe,
zamieszczałem na ich końcu - zestawienie. Jeśli problematyka
dotyczyła tylko Kościoła Rzymskokatolickiego, podawałem po
jej omówieniu stanowisko ewangelickie.
Ze względu na to, iż podstawowym pismem doktrynalnym
Kościoła EwangelickoAugsburskiego jest Konfesja Augsburska,
a w roku 1980 przypadło jej 450-lecie, wydajemy w niniejszej
' pozycji przekład tej księgi symbolicznej z języka łacińskiego.
Autor
Boga poznajemy o tyle, o ile daje się sam poznać. Daje się zaś
On poznać w objawieniu. Znamy objawienie: w stworzeniu,
w Słowie Bożym i w chwale.
Jak człowieka, tak i Boga poznajemy w Jego dziełach. Wiara
chrześcijańska widzi dzieło Boże w stworzeniu wszechświata.
Oglądając świat w świetle wiary poznajemy wszechmoc Bożą,
miłość Pana i Jego chwałę (Ps.19;104; Rzym.1,201. Bóg odzywa
się również do człowieka w sumieniu (Rzym. 2,141.
Podstawowym źródłem objawienia dla chrześcijan jest Słowo
Boże. Jego zasadniczą treść stanowi zbawienie dokonane w Jezusie
Chrystusie. W Nim Bóg daje się poznać jako Zbawca (Jan 20,30).
Ostateczne objawienie Boga nastąpi wtedy, gdy wierzący ujrzą
Go w chwale (I Kor.13,10-121.
Oba Kościoły - Ewangelicki i Rzymskokatolicki - przyjmują
te trzy formy objawienia, istnieją jednak różnice w nauce o obja-
wieniu w Słowie Bożym.
Kościół Ewangelicki stoi na stanowisku, że Słowo Boże znaj-
duje się tylko w Piśmie Św. Głosi więc zasadę "tylko Pismo Św."
Biblia sama mówi o sobie, że powstała pod działaniem Ducha
Świętego (II Piotra 1,211 i jest świadectwem o Jezusie Chrystusie
(Jan 5,39). Ewangelia, stanowiąca jądro Pisma Św., jest mocą
Bożą, która powoduje zbawienie człowieka (Rzym.1,16). Zwiasto-
wanie Słowa Bożego jest warunkiem istnienia Kościoła. Kościół
jest tam, gdzie się wiernie zwiastuje Ewangelię i gdzie się udziela
Sakramentów według ustanowienia Chrystusa.
Oba Kościoły Chrześcijańskie przyjęły kanon Pisma Św., to
jest zbiór ksiąg biblijnych zestawiony ostatecznie w II wieku po
Chr. Dla Kościoła Ewangelickiego miernikiem wartości ksiąg
biblijnych jest to, czy one "tchną Chrystusem" (I Kor. 3,111.
Kościół Katolicki uznaje poza księgami kanonicznymi również
księgi apokryficzne, dodatkowe, które mają znaczeniedrugorzędne.
Kościół Ewangelicki kładzie duży nacisk na żywe zwiastowanie
Słowa Bożego (viva vox - tj. "żywy głos"). Oczekuje się, że
Słowo będzie zwiastowane w mocy Ducha Świętego (I Tes. 1,5],
budząc pewność zbawienia (II Tym. 1,12). Kazanie nie jest tylko
informacją, lecz jest zwiastowaniem Ewangelii.
Pismo Św. ma w Kościele Ewangelickim najwyższy autorytet,
pierwsze miejsce, prymat. Ono stanowi kryterium nauki kościelnej.
Kościół Rzymskokatolicki przyjmuje dwa źródła objawienia:
Pismo Św. i tradycję. Zasadę tę sformułowano w Konstytucji
o Objawieniu II Soboru Watykańskiego.
Konstytucja ta akcentuje silniej znaczenie Pisma Św. niż daw-
niejsze dekrety Kościoła Katolickiego. Konstytucja uważa Pismo
Św. za "najwyższe prawidło wiary", porównuje Słowo Boże do
Ciała Chrystusowego (Sakramentu Ołtarza, wzywa do nauczania
i czytania Biblii (r. VI, 211. Konstytucja przyjmuje współczesne
metody badania Pisma Św., dlatego istnieje możliwość wywodze-
nia z niego dogmatów maryjnych i in. Wybitny teolog katolicki
Karl Rahner powiedział, że Pismo Św. jest jednorazowym, niepo-
wtarzalnym wydarzeniem zbawczym, jest Słowem Bożym, a nie
tylko je zawiera.
Lecz Kościół Katolicki przyjmuje obok Pisma Św. drugie
źródło objawienia, a jest nim tradycja. Tradycja wchodzi w skład
depozytu apostolskiego. Mówiąc o nim Konstytucja o Objawieniu
głosi: "Święta Tradycja i Pismo Św. stanowią święty depozyt
Słowa powierzony Kościołowi".
A więc i tradycja, nie tylko Pismo Św., ma znaczenie kanonicz-
ne. W Kościele Katolickim głosi się, iż istnieje Biblia tripartita
(trzyczęściowa), składają się na nią Stary i Nowy Testament oraz
tradycja. Pismo Św. i tradycja są więc równorzędne. Konstytucja
o Objawieniu zwykle wymienia na pierwszym miejscu tradycję,
a na drugim Pismo Św. Do tradycji należy wszystko, co przynosi
życie Kościoła, co Kościół zgromadził i gromadzi, jest więc ona
żywa i się rozrasta. W skład jej wchodzą pisma ojców Kościoła,
dekrety soborów i papieży, formy obrzędów, zwyczaje. Kościół
przez urząd nauczający dysponuje treścią tradycji i ją reguluje.
W Konstytucji o Objawieniu wiele miejsca poświęcono tradycji.
Powiedziano, iż "Tradycja Św. i Pismo Św. ściśle się ze sobą łączą
i komunikują. Obydwoje bowiem wypływają z tego samego
źródła Bożego i zrastają się jakoś w jedno" (r. II,9). Konstytucja
stwierdza: "Albowiem Pismo Św. jest mową Bożą utrwaloną pod
działaniem Ducha Świętego na piśmie, a Święta Tradycja, Słowo
Boże przez Chrystusa Pana i Ducha Świętego powierzone aposto-
łom, przekazuje w całości ich następcom, by oświeceni Duchem
prawdy, wiecznie je w swym nauczaniu zachowywali (...], toteż
obydwoje należy z równym uczuciem czci i poważaniem przyjmo-
wać" r. 11,91.
Kościół Ewangelicki nie widzi w tradycji kościelnej źródła
objawienia, choć z nią nie zrywa jako ze świadectwem wiary,
jeśli jest zgodna z Pismem Św. i zwiastuje Jezusa Chrystusa. Luter
powiedział: "Jest rzeczą niebezpieczną i straszną wierzyć wbrew
świadectwu, wierze i nauce całego Kościoła chrześcijańskiego".
Reformator stwierdził jednak w roku 1521, iż Kościół się myli,
"jeśli naucza wbrew Słowu Bożemu". Kościół Ewangelicki od-
rzuca więc tradycję, o ile zawiera ona nauki ludzkie (Mat. 15,31,
nie uzasadnione w Piśmie Św., jak mariologia, kult obrazów, reli-
kwii i in. Kościół Ewangelicki ma swe księgi symboliczne, lecz ich
autorytet jest wtórny, zależy od Pisma Św., i mogą one być inaczej
formułowane, aby lepiej oddać treść Pisma Św.
W Kościele Katolickim tradycja ma podwójne znaczenie: jest
uzupełnieniem Pisma Św., co grozi niebezpieczeństwem wprowa-
dzenia nauk niebiblijnych, a jednocześnie jest podstawą wykładu
(interpretacji Pisma Św.
Konstytucja o Objawieniu głosi: "Ponieważ Pismo Św. powinno
być czytane i interpretowane w tym samym Duchu, w jakim zo-
stało napisane, należy (...] uwzględniać treść i jakość całej Biblii,
mając na oku żywą Tradycję całego Kościoła oraz analogię wiary
(r. III,121".
Tradycja jest więc probierzem wykładu Pisma Św. wbrew
ewangelickiej zasadzie: "tylko Pismo Św.". Takie traktowanie tra-
dycji grozi niebezpieczeństwem, że wykład Słowa Bożego stanie
się podstawowym obowiązującym tekstem.
Ostatecznym, nadrzędnym kryterium wykładu Pisma Św. jest
urząd nauczający Kościoła. "Wszystko, co dotyczy sposobu inter-
pretowania Pisma Św., podlega ostatecznie sądowi Kościoła,
który ma od Boga polecenie i posłannictwo strzeżenia i wyjaśnia-
nia Słowa Bożego".
Konstytucja o Objawieniu głosi dalej: "Zadanie zaś autentycz-
nej interpretacji Słowa Bożego, spisanego czy przekazanego przez
Tradycję, powierzone zostało samemu tylko żywemu Urzędowi
Nauczycielskiemu Kościoła" (r. II,10). Zasada ta jest związana
z dogmatem o nieomylności papieża. Konstytucja o Objawieniu
stawia ostatecznie na jednym poziomie trzy wartości: "Jasne więc
jest, że Święta Tradycja, Pismo Św. i Urząd Nauczycielski Koś-
cioła (...) tak ściśle ze sobą się łączą i zespalają (...), że jedno bez
pozostałych istnieć nie może" (r. II,10). Mimo więc podniesienia
powagi Pisma Św. w ostatnim czasie, jego znaczenie w Kościele
Katolickim jest wobec silnego podkreślania znaczenia tradycji
i urzędu kościelnego nadal bardzo zredukowane.
To stanowi największą różnicę między Kościołami. Reformacja
przyjęła tylko jeden autorytet - Pismo Św. Luter głęboko prze-
żył upadek autorytetów, które znał od młodości - tradycji i pa-
piestwa. Odrzucił je jednak, gdy urząd kościelny na podstawie
tradycji potępił naukę o usprawiedliwieniu z łaski przez wiarę
w Jezusa Chrystusa. Wtedy Luter pozostał przy wyłącznym auto-
rytecie Pisma, pozostałe bowiem autorytety nie wytrzymały kry-
tyki w świetle Biblii.
Reformacja przyjęła zasadę, iż Pismo Św. jest samo instrumen-
tem wykładu. Prawdy należy w nim szukać, porównując różne
wypowiedzi Słowa Bożego i pamiętając, że istotnym jądrem Biblii
jest zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa.
Kościół Ewangelicki wzywa swych współwyznawców do pilnej
lektury Pisma ţw., przypominając wypowiedź Pana Jezusa: "Sło-
wa, które powiedziałem do was, są duchem i żywotem" (Jan 6,63).
Bóg jest wzniosły, pełen chwały, jest ponad światem, w istocie
Swej niepojęty (Job 11,17 i n.; Rzym: 11,33-36l. Jest On nie-
dostępny dla naszego poznania. Prorok Izajasz mówi, iż jest
Bogiem ukrytym (Izaj. 45,15). Myśl ta wysuwa się na czoło
Lutrowych rozważań o Bogu.
Bóg jest święty i budzi bojaźń i lęk - mysterium tremendum
(II Mojż. 3,6; Izaj. 6,1-5; Łuk. 5,8). Bóg jest daleki i niewidzialny
(II Mojż. 33,20), a jednak "jest blisko każdego z nas" (Dz. Ap.17,
27-28). Jego Boski majestat budzi najwyższą cześć i stwarza
dystans, lecz Bóg chce, by Go szukano i Jemu bezgranicznie ufano.
"Wątpienie jest największą obrazą Boga" - mówi Luter.
Bóg jest wieczny, jest ponad czasem, a jednocześnie uczestniczy
w doczesnośći (Ps.19I. Wieki są w Jego ręku, przed Jego obliczem
powstają i giną narody, a jednocześnie idzie jak cień za każdym
człowiekiem, który Mu zawierzył swój los (Ps. 121). "Niepojęty
Bóg sam obnaża swą wewnętrzną istotę, wylewa się na zewnątrz"
( Luter].
Bóg jest wszechmocnym Stwórcą (I Mojż. 1), wszechświat
świadczy o Jego chwale (Ps.104l, On ogarnia świat, a jednocześnie
pamięta o rzeczach drobnych i strzeże ich (Mat. 6,26-30; 10,
29-301.
Między człowiekiem i Bogiem jest ogromny dystans, Luter
mówi, iż Bóg "igra" z człowiekiem, a jednocześnie wynosi go, na-
daje mu niezwykłą godność i w jego ręce oddaje świat. Majestat
Boży skłania człowieka do posłuszeństwa (Dz. Ap. 4,19; II Kor.
7,15), również do posłuszeństwa wobec Słowa Bożego (Jer. 7,23).
Bóg jest potężny i groźny - "góry topnieją przed obliczem
Pana" (Ps. 97,51, a jednak słudze swemu Eliaszowi objawia się
"w cichym i łagodnym powiewie" (I Król. 19,12). Bóg jest moca-
rzem (Ps. 14,5-6; Izaj.10,21), a jednocześnie w proroczym obra-
zie Syn Boży ukazał się "jako korzeń z suchej ziemi I...) wzgar-
dzony i opuszczony przez ludzi" (Izaj. 53,2-31. Kto obcuje
z Bogiem, wielbi Go i korzy się przed Nim. Luter mówi, że wola
Boża nie jest poddana żadnym prawom ani zasadom, gdyż nikt nie
jest ponad Pana. "On niczemu nie podlega, sam jest prawem dla
wszystkich rzeczy". Lecz Bóg nie jest despotą, tylko Jego myśli
są inne niż nasze [Izaj. 55,8).
Bóg jest dawcą życia IDz. Ap.17,251 i jest nieśmiertelny (I Tym.
6,10), a przecież Syn Jego skosztował goryczy śmierci (Fil. 2,81.
Jedynie o Bogu można powiedzieć, że jest dobry [Mar. 10,18),
a jednak prowadzi nas często drogami cierpienia, co budzi bunt
w naszym sercu Job 30,20-23). Jak rozwiązać problem cierpie-
nia? Rozwiązaniem jest "niepewne, a jednak wyzwalające ryzyko
wiary. W wierze pełnej ufności nie można cierpienia wytłumaczyć,
natomiast można - i to jest ważne - je przemóc" (Hans Kung: 868
i cerpienie. Przezwyciężenie to jest możliwe w ufnej miłości ku
Panu (Rzym. 8,281.
Bóg budzi grozę w sercu (Job 23,15-16), a zarazem jest miłoś-
cią II Jana 4,7-81. Jest On nieustępliwym sędzią, dochodzi spra-
wiedliwości do trzeciego i czwartego pokolenia (II Mojż. 20,5),
a jednocześnie jest miłosierny i łaskawy, bardzo cierpliwy i pełen
dobroci (Ps. 103,8-9; Jan 3,161. Bóg jest święty, nieskalany i nie
znosi nieprawości, a jednak ma serce dla grzeszników (Łuk. 15)
I Syna swego uczynił za nas grzechem ( I I Kor. 5,21 ), aby nas
usprawiedliwić. Luter powiedział, iż "miłość Boża jest jak piec
rozpalony, którego żar sięga od ziemi do niebios". Jest to miłość
szczera i wierna.
Łaska i miłość łączą pozorne sprzeczności w istocie Bożej-
sprawiedliwość i łaskawość, grozę sądu i usprawiedliwienie, troskę
o doczesność i królowanie w wieczności, święty majestat i nie-
zgłębione miłosierdzie. Bóg jest Ojcem (Mat. 6,9).
"Wierzę, że Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg z Ojca w wiecz-
ności zrodzony, a zarazem prawdziwy człowiek z Marii Panny
narodzony, jest moim Panem" - Mały Katechizm M. Lutra.
Mówiąc o Synu Bożym wskazujemy często na Jego ludzką
postać - w Jezusie z Nazaretu. Biblia natomiast przypomina Jego
Boską istotę. Syn Boży jest wszechwieczny. Ewangelia nazywa Go
Słowem, które było na początku u Boga i było Bogiem. On jest
źródłem i dawcą życia. "W Nim było życie, bez Niego nic nie
powstało" (Jan 1,1-3). Jest On obrazem niewidzialnego Boga
(Kol. 1,15), kto na Niego patrzy, widzi Ojca (Jan 14,9-10). Jest
On praprzyczyną wszystkich rzeczy - "w Nim zostało stworzone
wszystko, co jest na niebie i na ziemi (...), jest przed wszystkimi
rzeczami i wszystko w Nim jest ugruntowane" (Kol. 1,17-181.
I oto Syn Boży stał się w postaci Jezusa z Nazaretu Bogiem
wśród ludzi. Żyjąc wśród nich, wziął na siebie ich dolę, walczył
z pokusami (Mat. 4,1-11), leczył choroby, uwalniał od cierpie-
nia i śmierci Mar. 1). Stał się nauczycielem, przekazał ludziom
słowa, które trwają wiecznie (Mat. 24,35). Jego słowa były czy-
nami, a czyny słowami, mówiły o Jego mocy i chwale (Mar. 2,5;
4,35-41; Hebr. 2,12-131. Jego współcześni poznali w Nim pro-
roka, który objawił im Królestwo Boże. Mówił jak ten, który ma
moc Bożą (Mat. 7,29), więcej - Królestwo Boże urzeczywistniło
się w Jego działaniu i w Jego osobie (Łuk. 4,21;17,21 ).
Jego świętość i dostojeństwo onieśmielały przeciwników (Łuk.
4,29-30), a Jego życzliwość dla ubogich w duchu pociągała ich
(Mat. 9,10-131.
Żyjąc wśród ludzi, doświadczał wszystkiego, co znosi człowiek,
oprócz grzechu (Hebr. 4,15). Miał całkowitą świadomość jedności
z Ojcem i zupełną pewność Jego pełnomocnictwa (Mat. 11,27).
Jednocześnie Syn Boży był tak bardzo otwarty dla ludzi (Mat.
11,28-30). Jest w Nim chwała Boża i Boska miłość, jest Sędzią
(Mat. 251 i Dobrym Pasterzem (Jan 10).
Stojąc po stronie Boga i zarazem po stronie człowieka, jest
Chrystus początkiem nowej ludzkości (I Kor. 15,45-49; Rzym.
5,12-19; 8,29; Hebr. 2,10 i n.l. Jest jednocześnie naszym Panem
i naszym bratem (Fil. 2,11; Hebr. 2,13 i n.l. Jest drugim Adamem,
odnowicielem upadłej ludzkości (Rzym.5,18-19;I Kor.15,21 in.)
Jego cielesne niepokalane narodzenie w mocy Ducha Świętego
jest cudem (Łuk: 1,35). Chrzest Jezusa jest stwierdzeniem Jego
Boskości, a nie jej nabyciem.
Zbawcze znaczenie ma przede wszystkim śmierć Jezusa. Obraz
jej zawarty jest w proroctwie Izajasza r. 53. Męka Chrystusa jest
ofiarą. Tak wykładał jej znaczenie sam Pan (Mat. 20,28; Łuk.
24,25; Jan 14,26; 16,141. Jest to ofiara oczyszczająca, niepowta-
rzalna, mająca znaczenie wieczne (Rzym. 3,25; Hebr. 10,10).
Kościół Ewangelicki akcentuje bardzo mocno niepowtarzalność
ofiary Pana Jezusa w związku z katolicką nauką o mszy. Słowo
o krzyżu stało się centralnym punktem chrześcijańskiego zwiasto-
wania (I Kor. 1,181. Krzyż Jezusa jest jednocześnie sądem i dzie-
łem miłości Boga III Kor. 5,19I, jest potępieniem grzechu, a zara-
zem usprawiedliwieniem grzesznika, ubłaganiem za winy (Rzym.
3,21; 5,19; Hebr. 9,14.24;10,5-10).
Śmierć Jezusa wraz ze zmartwychwstaniem zbawia człowieka
Rzym. 4,25; I Kor. 15,13; Hebr. 7,24-25; I Jana 2,1-2). Zmar-
twychwstanie związane z krzyżem jest również cudem. W zmar-
twychwstaniu Chrystus objawił i potwierdził to, czego dokonał
na krzyżu - zwycięstwo nad grzechem, śmiercią i szatanem ( Rzym.
10,9; Dz. Ap. 2,36). Zmartwychwstały Pan objawia się w przemie-
nionym ciele chwały. Ukazuje, co jest przeznaczone wierzącym
w Niego, gdy wypełnią się rzeczy ostateczne (Fil. 3,21; I Kor.15,
44 i n.; II Kor. 5,1 i n.; Kol. 3,3).
Wniebowstąpienie przedstawia odejście historycznego Jezusa
w ponadświatowe życie z Bogiem (Hebr. 1,2-41. Odtąd działa
On jako Pan wywyższony, na prawicy Bożej (Łuk. 24,51), nasza
społeczność z Bogiem jest związana z Nim (Rzym. 8,34; i Jana
2,1 i n.l. Modlimy się do Boga zawsze w imieniu Jezusa.
Chrześcijanie ciągle utrzymują społeczność ze swoim Panem.
Obcowanie z Nim następuje przez Słowo budzące wiarę i przez
Sakramenty. W wierze oglądamy ukryte Królestwo Chrystusa
i oczekujemy Jego objawienia w chwale. Ewangelia o krzyżu
i zmartwychwstaniu Pana Jezusa stanowi według nauki Kościoła
Ewangelickiego jądro Ewangelii i jest centralną prawdą naszego
Kościoła. Melanchton powiedział, że poznać Jezusa to nie znaczy
pojąć sprawę Jego dwóch natur, sposób wcielenia, lecz oznacza to
dostąpić błogosławieństwa krzyża i zmartwychwstania. Luter
zaś rzekł, iż prawdziwe poznanie Chrystusa polega na tym, by
dostrzec w Nim otwarte serce Boga i Jego łaskawą wolę.
Duch Święty
Poznanie Boga w wierze następuje przez Ducha Świętego
II Kor. 2,10 i n.). Duch Święty oświeca Chrześcijanina, wskazuje
na Chrystusa i przekonuje, iż jest On Zbawicielem (Mat. 16,17;
I Kor.12,3; Jan 6,44,65).
Duch Święty działa przede wszystkim przez Słowo Boże (Jan
6,63). Jest ono natchnione Duchem (II Piotra 1,211.
Przez wiarę w Chrystusa jesteśmy powołani do społeczności
z Bogiem i dostępujemy godności synostwa Bożego (Rzym. 8,14;
Gal. 4,6). Duch Święty kształtuje w nas obraz Chrystusa (Rzym.
8,291.
Obecność Ducha Świętego to obecność Boga lub wywyższo-
nego Chrystusa. Określenia te są w Piśmie Św. wymienne (Rzym.
8,9 i n.; Jan 14,16 i n.;18,23; II Kor. 3,16), a jednak należy od-
różniać Ducha Świętego od Boga Ojca i Syna.
Duch Święty uświęca chrześcijanina. Naprzód przekonuje go,
czym jest grzech, doprowadza do tego, że chrześcijanin sam go
potępia, odkrywa grzech w swoim życiu (Jan 16,81, a następnie
Duch Święty sprawia narodzenie się w nas nowego wewnętrznego
człowieka, ukazuje nam Królestwo Boże i wprowadza nas w nie
(Jan 3,3-6).
Duch Święty przekonuje chrześcijanina o prawdzie Ewangelii
i upewnia, że Chrystus jest Panem (Jan 15,26; 16,8-11; I Kor.
12,3).
Duch Święty uświęca nas - gdy w nas działa, stajemy się
Jego świątynią (I Kor. 6,19). On nas strzeże od grzechu, zachowuje
w wolności (II Kor. 3,17) i czyni zdolnymi do nowego życia.
Duch Święty obdarza nas swymi darami, które umożliwiają
życie w społeczności. Dary te to miłość braterska, szacunek dla
innych, cierpliwość, gościnność, zdolność przebaczania I Rzym.
12,9-131. Pod wpływem Ducha Świętego powstaje w nas nowy
człowiek, stworzony znów na obraz Boży Efez. 4,25-32; Kol.
3,8-17).
Duch Święty rodzi też owoce, które również mają znaczenie
scalające chrześcijan w jedno. Są to: miłość, radość, pokój,
cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, wstrze-
mięźliwość IGal. 5,22-23/.
...
wirusik85