Bogowie Wikingów.doc

Bogowie Wikingów

                      Stworzenie świata
   W zaczątkach świata za czasów Ymira
Ni piasku, ni morza, ni chłodnych bałwanów,
Nie było ziemi i nie było niebios,
Ni traw nie było - lecz czeluść otchłani.
   Otchłań o której mowa to Ginnungagap  i składała się z lodu. Na północ od niej leżał Niflheim, gdzie panowały ciemności, zamiecie, burze lodowe. Na południu był Muspellheim pełen ognia i żaru. Ciepły wiatr z południa topił lodowiec. Z topionego lodowca powstawała jakaś postać. W ten sposób powstał olbrzym - Ymir ojciec lodowych gigantów - Thurusów. Z lodowca powstała też krowa Aundumla. Ymir ssał mleko krowy. Krowa by się posilić lizała lud z którego wylizała kolejną postać boga - Buri. Buri miał syna imieniem Bur a on syna Odyna, Wilego i We. Ci ostatni w przypływie gniewu zabili Ymira i rzucili w otchłań. W ten sposób powstała ziemia. Z kości uczynili góry z krwi - morze z czaszki - niebo z mozgu - chmury. Słońce, księżyc i gwiazdy stworzyli z iskier z Muspellheimu. Stworzyli dzień i noc by można było odmierzać czas. Z kostek stworzono parę karłów. Karły zamieszkały w ziemi. Były mądre i inteligentne. Osiągnęli mistrzostwo w obróbce minerałów i kosztownych kamieni.
   Gigantom wyznaczyli bogowie siedzibę na wybrzeżu morza, otaczającego ziemię. Pośrodku bogowie wyznaczyli miejsce zwane Midgradem. Tam umieścili ludzi zrodzonych z drzew Aska i Emblę. Następnie zbudowali dla siebie siedzibę. Otoczyli je murem i nazwali Asgard (kraj Asów) Połączony był z ziemią mostem zwanym Bilrost (tęczowy most który można było spotkać w Thorgalu). Pośrodku ich kraju rósł olbrzymi jesion - Yggdrasil, którego korzenie sięgały pod całym światem a konary rozciągały nad całym światem. Pod jednym z korzeni który sięgał do jaskiń karłów tryskało źródło mędrca Giganta Mimira którego woda dawało mądrość. Koło korzeni w Asgardzie biło inne źródło - przeznaczenia - Krynica Urd. Mieszkały tu trzy boginie: Urd, Werdandi i Skud. Pod jesionem zbierali się bogowie na narady.
   Bogowie zamieszkujący Asgard nazywali siebie Asami.
Najważniejszym bogiem był Odyn - bóg mądrości, poezji, czarów.
Znawca run. Był nienasycony w swym dążeniu do wiedzy, by ją zdobyć wiele się poświęcał: by wypić łyk z krynicy Mimira - oddał mu jedno oko, by osiągnąć pełnię mądrości wisiał dziewięć dni raniony oszczepem na Yggdrasilu, by zdobyć Miód Skaldów - ukradł go. Posiadał potężną broń wykutą przez Dwalina - oszczep Gungnir. Zwany był też jako Woden.
Żoną Odyna była Frigg, równie mądra co małżonek - wiedziała przyszłość i przeszłość.
Thor bóg piorunów, był synem Odyna. Gdy jechał po chmurach swoim wozem na ziemi grzmiało, gdy rzucał swym toporem - Mjolnirem, na ziemi pojawiały się pioruny. Walczył on bez przerwy z gigantami.
Baldr - bóg piękna i łagodności - zabity przez swego brata w skutek intrygi Lokiego.
Tyr - bóg wojny. Stracił dłoń podczas pętania wilka Fenrisa. Fenris tylko wtedy dał sobie założyć na szyję linę gdy jeden z bogów włoży mu do pyska rękę. Gdy lina nie dała się przerwać odgryzł rękę Tyrowi. Znany był też jako Tiu.
Heindall - stał na straży tęczowego mostu - wejścia do Asgardu. Słyszał on gdy rosła trawa lub wełna na owcach - dlatego nic się nie przemknie obok niego nie zauważony.
Idunn – bogini, która posiadała jabłka które dają wieczną młodość - żona Bragiego.
Agir i Ran - małżeństwo które posiadało w władaniu morza. Topili oni nieostrożnych żeglarzy.
Loki - bóg psot i figli. Zrobił wiele dobrego dla asów ale i wiele zła. Za swoje zachowanie został wygnany z Asgardu i przykuty do skały. Jadowity wąż sączył mu na twarz jad. Jego drżenie powodowało trzęsienia ziemi. Spłodził wiele potworów min. Ogiera Sleipnira (konia Odyna), Boginię umarłych Hela, wilka Fenrisa i węża Jormungandra.
   Oczywiście bogów jest o wiele więcej, wyżej przedstawieni to jedynie króla w morzu. Można znaleźć wiele podobieństw do innych mitologii. Odyn, który jest odpowiednikiem Zeusa u Greków, Tyr bóg wojny to rzymski Mars itd.. Wierzenia Skandynawów były niezwykle krwawe tzn. prawie wszystkie spory kończą się bitwami. Najbardziej cenioną umiejętnością jest walka. Po wielkich bitwach Walkirie wraz z Odynem wśród zabitych zabierają wielkich wojowników do Asgardu by tam gotować się do dalszej walki. Nic więc dziwnego, że wikingowie walczyli najzacieklej za wszystkich - nie bali się śmierci a nawet odwrotnie - walczyli do końca chcąc zyskać miano wojownika i ponieść śmierć na polu bitwy bowiem tylko to dawało im szansę przeniesienia się do Asgardu i żyć z bogami.
   Jak i każde szanujące się wierzenia posiadały też pewien rodzaj apokalipsy. Jest on bardzo zbliżony do wizji apokaliptycznych chrześcijan. Ragnarok - jak zwano wielką bitwę - będzie bitwą bogów                 z gigantami z południa na czele z Surturem (bogiem płomiennych gigantów), gigantami z północy na czele z Thrymem, oraz wszystkimi z potworów Lokiego. Sam Loki zerwie kajdany by walczyć                      z bogami Asgardu. Wtedy świat przestanie istnieć i nastanie nowy porządek.

2