Baraniecki Marek - Głowa Kasandry.pdf - Dokumenty - pysior7

KARLGORO, GODZINA 18.00

żu poczuł równowagę odu. Pojechali prosto. Za

Pomnikiem Cichych Bohaterów skręcili przed

główny budynek Ośrodka. Na podjeździe powitał

go dyżurny sierżant.

— Sierżant Daniel Savetski, dyżurny sekcji.

Jest pan oczekiwany, panie pułkowniku. Proszę

korytarzem w prawo do dźwigu numer siedemnaście.

Sierżant cofnął się oddając honory i Trainer

wszedł do wnętrza, W momencie przekraczania

przejścia poczuł Obecność i dzięki niej wiedział już,

gdzie ma się stawić. Czuł, że ktoś go oczekuje. Przed

dźwigiem numer 17 oddał oficerowi inspekcyjnemu

wszystkie drobiazgi i otrzymał stalowy pasek z

magnetyczną ścieżką.

— To jest pana sympatyzer na piętro, na którym

zatrzyma się dźwig i do wszystkich urządzeń sieci

informatycznej, Na piętrze czeka pułkownik

Andersen — powiedział oficer wręczając mu

magnetyczny klucz i uśmiechnął się służbowo.

Pułkownik Anderson stał kilka kroków od drzwi

dźwigu. Nie miał na sobie munduru. Był w luźnym

stroju relaksyjnym, używanym podczas medytacji

w Sekcji Mentalistyki.

— Mamy ciężki przypadek, William — rozpo-

czął bez wstępu. — Pozwól za mną, zapoznam cię

ze szczegółami.

Ruszyli korytarzem. Anderson kontynuował!

— Półtorej godziny temu powiadomiliśmy se-

kretariat Prezydenta o sytuacji i zyskaliśmy

uprawnienia do prowadzenia akcji w trybie utaj-

nionym. Zagrożony jest skład osobowy załogi kos-

molotu „Europa II". Ze względu na wagę tej in-

formacji nie przekazano ci jej w czasie lotu. Ofi-

cjalnie zostałeś tu ściągnięty do jednego z progra-

mistów zranionego podczas remontu Sekcji Mocy

Geopatycznej. Zapamiętaj na wszelki wypadek: ranny

jest porucznik Roger Bostov z Sekcji Analizy Echa,

Jego stan nie budzi obaw Tej informa-. cji nie

zwolniono jeszcze do rozpowszechnienia.

Minęli korytarz prowadzący do głównej sali

medytacyjnej, przeszli obok wejścia do wojsko-

wych kaplic: anglikańskiej i prawosławnej. W

pierwszym pomieszczeniu Sekcji Przetwarzania

Danych znajdował się tylko stolik wizyjny, ekran

ścienny i trzy foteliki Usiedli. Anderson włożył

swój sympatyzer w gniazdko końcówki systemu

informatycznego i odwrócił się do Trainera. Na jego

twarzy widać było napięcie.

— Według sprawdzonych informacji, na statku

„Europa II" około godziny ósmej zero siedem na-

szego czasu uległ ciężkiemu wypadkowi Główny

Mentalista Misji — Roy Holmsen. W trakcie ener-

getyzowania kapsuły badawczej, część energii

Pułkownika Williama Trainera, stałego Przed-

stawiciela Prezydenta przy Misji, wyciągnięto z

łóżka o 2.16. O 2.18, jeszcze w stanie sennego

odurzenia, zaciskając pasy zbiegł po schodach do

czekającego na podjeździe Ładownika. Sadowiąc się

na tylnym siedzeniu wiedział już, że czeka go

trudny dzień. Dwaj kapitanowie i cywil, znał ich z

widzenia, siedzieli sztywno, trzymając okładki z

godłem państwowym. Pułkownik przetarł oczy i

spojrzał na konsolę sterowniczą; „Lot balistyczny,

cel zastrzeżony, czas miejscowy 15.04" Cywil o

młodej, lecz zniszczonej twarzy odwrócił się z

przedniego siedzenia:

— Jestem Henry Hunt z gabinetu prasowego i

mam panu towarzyszyć do Centrum Nasłuchu

Galaktycznego. Choć moim zdaniem jest to prze-

sadna ostrożność, mam obowiązek nie dopuścić do

prób nawiązania z panem łączności. Chodzi o środki

przekazu. Panowie kapitanowie tylko mi towa-

rzyszą. Czy ma pan pytania?

Wiedział już, skąd zna tę twarz. Widział ją

nieraz w otoczeniu Prezydenta i raz nawet spotkał

się z Huntem na rządowym bankiecie. Wiedział też,

że niczego więcej teraz odeń nie wyciągnie. Skinął

głową Huntowi na znak, że przyjął wyjaśnienia do

wiadomości i nie ma pytań. Ten podał mu okładki

z zadrukowaną kartą i odwrócił się na siedzeniu.

Dokładnie po 30 minutach, w świetle późnego

popołudnia, Ładownik zatrzymał się na końcu pasa

przylegającego do wąskiej drogi. Trwała tu ciepła,

pachnąca schnącymi liśćmi jesień. Wóz Centrum

wiózł ich aleją ognistoczerwonych kasztanów aż do

potężnej bramy z betonu, z dużym, tłoczonym w

niklu napisem: „Centrala Nasłuchu Galaktycznego

w Karlgoro".

— Jeżeli to awaria systemu nasłuchu, to poje-

dziemy w prawo, jeżeli nowe dane, to prosto aż

pod obelisk — myślał Trainer. Westchnął głębiej i

dłońmi od głowy do kolan zebrał, nie dotykając

ciała, igiełki zmęczenia. Po magnetycznym masa-

wymknęła się z ujęć magnetycznych. Nie nadaliśmy

biegu procedurze po pierwszym doniesieniu

jasnowidzącego J 6Ą. Rozkład szumów jego kory

mózgowej podczas transu dyżurnego dawał osiem-

dziesiąt cztery procent prawdopodobieństwa wizji. J

6A przekazał jednoznaczny komentarz do widzenia:

całkowita, subiektywna pewność wypadku. Drugie

zgłoszenie nadeszło w siedem minut po

pierwszym. Widzenie o tym samym efekcie miał J

9A. Z tych dwóch widzeń zsyntetyzowaliśmy

komputerowo obraz obrażeń Holmsena, Wtedy na-

daliśmy bieg sprawie i wyszły nowe dane. Prze-

testowaliśmy możliwości medyczne „Europy",

okazało się, że on nie powinien żyć. Dotąd nie

wiemy, jak oni utrzymują go przy życiu. Spójrz na

zapis.

Na ekranie, który z płaskiego stał się prze-

strzenny, rozegrała się dramatyczna sekwencja. W

rozmazanym, bajeczenie kolorowym tle zawirowało

coś ciemnego o niewyraźnych konturach j zamarło w

dolnej części ekranu. Potem obraz przeskoczył na

bliższy plan Tło pozostało bez zmian, zbliżeniu

uległ ciemny przedmiot drgający niesamowitym

ruchem. Trainer wiedział co to jest. Z trudem

doszukał się kończyn.

— Na tym kończy się wizyjny zapis widzenia

zdjęty z kory mózgowej J 6A — podjął Andersen.

Resztę informacji J 6A odebrał poza widzeniem

korowym Jak wiesz innych wizji nie potrafimy

rejestrować. J 6A twierdzi, że ta unikalna wizja

przedstawia moment wybuchu odrzucającego

Holmsena pod ścianę korytarza w punkcie kon-

strukcyjnym U7490713 24 CC 70 X, Spójrz na analizę

porównawczą.

Kilkoma przyciskami uruchomił znów ekran.

Na syntetyczny obraz korytarza z komputerowej

pamięci nałożył się obraz wizji jasnowidzącego.

Potem przetransformował się w obraz uszczegóło-

wiony z numerami charakterystycznych punktów

konstrukcyjnych.

— Dzięki drugiemu widzeniu J 9A — mówił

Anderson — uzyskaliśmy dane o uszkodzeniu ciała.

Niestety, bez rejestracji wizyjnej. J 9A nie wyraża

na nią zgody. Obrażenia opisane przez niego

dotyczą kończyn, przedniej części tułowia i lewej

strony głowy. Jakimś cudem ocalała strona prawa.

Zresztą nie ma to znaczenia; z medycznego punktu

widzenia obrażenia kwalifikują się jako poparzenia

trzeciego stopnia z głębokimi ubytkami.

Zapanowała chwila ciszy.

— Znałem go, pamiętasz? — przerwał milczenie

Trainer. — Byliśmy wtedy mali. Ja miałem siedem

lat Był idolem wszystkich małych mężczyzn.

Pamiętasz jak z nami rozmawiał? Nikt tak

ze mną później nie rozmawiał. Bez słów. Mamy

jedną biofalę.

Przerwał znów i zmienił temat.

— Dlaczego dowództwo tak długo czekało z

informacją dla mnie i dlaczego zerwali mnie do-

piero w nocy?

Anderson chrząknął.

— To nie dowództwo zwlekało, to my. Widzisz, nie

mamy... nie mam osobiście pełnej jasności, za mało

dowodów... Nie wyobrażam sobie zresztą jak można

by dowieść... tego co wyłoniło się z naszych analiz.

No i rozbieżności interpretacyjne... Zbudzono w

pierwszym rzędzie Prezydenta. Nie wiem jeszcze,

jak przebiegała rozmowa. Trwała pięćdziesiąt trzy

minuty. Zdajesz sobie sprawę, co to oznacza.

Prezydent dokładnie wypytywał o wszystkie

konsekwencje naszych wniosków. Po tej rozmowie

dostaliśmy nakaz przyjęcia do Ośrodka trzech

największych mediów i bioenergetyka Eismontowa.

Nasi bioenergetycy byli i są zdania, że... należy

zastosować przekaz energii biologicznej na „Europę

II". Uważają, że przy takich mediach odległość

siedmiu lat świetlnych dzielących statek od Ziemi,

jest do pokonania. Na zebraniu przygotowawczym

opracowaliśmy schemat łańcucha dawców energii.

Eismontow ma być dawcą głównym narzucającym

biofałę prowadzącą... Jego pole jest dwieście

dwadzieścia razy silniejsze od pola Roya Holmsena.

Zdajesz sobie sprawę jaka to potęga? W ubiegłym

miesiącu napromieniował z odległości ośmiu tysięcy

kilometrów grupę szesnastu tysięcy ludzi i ma

dziewięćdziesiąt cztery procent odwróceń procesów

chorobowych. Centrum medycyny kosmicznej

dobrało cztery osoby o cechach eterycznych

spolaryzowanych z jego parametrami. Nie mogliśmy w

pierwszych godzinach dobrać prowadzącego, który

by tę energię prze-transformował \ i kosztem

pozostałych dawców przekazał na „Europę II".

Dopiero na dwadzieścia minut przed twoim

przybyciem powitaliśmy... tak to się odbyło,

powitaliśmy Jiddu Swami Sanhra-murti. On ma

tytuł Światłość Światłości. Zdaniem naszej sieci

informacyjnej jego stosunek do naszej

rzeczywistości jest dla tej operacji najbardziej

odpowiedni.

Przerwał i odwrócił się do obrazu trwającego w

niemej projekcji. Wiszące w przestrzeni cyfry

opisujące elementy konstrukcyjne, wśród których

tkwił w nienaturalnej pozycji ludzki strzęp, rzucały

wyzwanie.

Anderson pochylił się nad pulpitem i przełączył

obraz. Ujrzeli wiszący w przestrzeni anatomiczny

model ciała ludzkiego o przeźroczystej strukturze

wewnętrznych układów. Plamka wska-

żująca zaczęła wolno kreślić na powierzchni mo-

delu nierówne płaszczyzny o postrzępionej fakturze.

— To jest prawdopodobna symulacja obrażeń.

Zapamiętaj je dokładnie do seansu bioenergetycz-

nego. Wszystkie wnioski Komputera Medycznego

wyglądają tak samo. Na pytanie dlaczego z takimi

obrażeniami ranny żyje, wyświetla: „Przypadek

hipotetyczny. Ze względu na sprzeczność danych

nie kwalifikuje się do analizy". Jednocześnie wy-

klucza możliwość hibernacji. Jedyne posunięcia,

jakie proponuje, to hel w temperaturze 293° K, pod

ciśnieniem jednej Atm. Na „Europie II" najpraw-

dopodobniej właśnie to zrobili; Jiddu dał do zro-

zumienia, że wie dlaczego on żyje, ale swoimi

myślami się nie dzieli.

Plamka dobiegała końca drogi zostawiając obraz

bardziej wstrząsający od poprzedniego. W dolnym

prawym rogu zawisł fioletowy napis: „zejście —

Roy Holmsen A SCX 7440 3172".

— Jest w tym jakaś tajemnica — kontynuował

Anderson — ciągle odnosimy takie wrażenie. Po-

dzieliliśmy się wynikami burzy mózgów z Depar-

tamentem Polityki Zagranicznej i oni odesłali nas

do Prezydenta. Pomogli nam też nakłaniając Jiddu

do przybycia. Wiesz jakie to trudne w przypadku

prawdziwych medytujących?! Tymczasem on wie-

dział, że go poproszą i .natychmiast wyraził zgodę.

— Wiem — powiedział Trainer — przy wej-

ściu odebrałem wewnętrzny przekaz. To on mi się

przedstawił, chociaż wtedy nie wiedziałem, że to

on. Wiem też, że on ma możliwość Prowadzenia.

Wydaje mi się, że odczułem co was niepokoi. Czułem

też, że- uzyskam odpowiedzi na wszystkie pytania,

ale dopiero w trakcie przekazu. Bo rozwiązanie

leży poza granicą technicznych i naukowych

możliwości. Ono jest strukturalnie inne.

Widząc zdumienie Andersona dodał:

— Otrzymałem polecenie uczestniczenia we

wszystkich waszych działaniach i miałbym kłopoty,

gdyby Jiddu mnie nie zaakceptował. Za osiem

miesięcy kończy się kadencja ł stałemu potrzebne

są atuty. Takie akcje, w dodatku udane, na tym

etapie przedwyborczym nieźle mu zrobią.

Anderson spojrzał na czasomierz i wykonał

gest ponaglania:

— Zanim pójdziemy na salę musisz się prze-

brać. Osoby, z którymi będziemy pracować, de-

koncentrują się na widok munduru:

Trainer skinął głową.

— Przekaz rozpoczniemy za czterdzieści minut,

do tego czasu zapoznasz się z najświeższym prze-

kazem radiowym, jaki dotarł do nas wczoraj z

„Europy II". Pochodzi sprzed siedmiu lat, nie ma

więc związku ze sprawą, ale będziesz miał materiał

do serwisów informacyjnych. Gdzie się prze-

bierzesz?

— Tutaj!

Anderson wcisnął dyspozer.

— Mundur relaksacyjny dla pułkownika Trai-

nera... Zostawię cię na pół godziny — dodał.

Syk drzwi wyjściowych zlał się z pstryknięciem

stacyjki transportera pneumatycznego. Trainer

wyciągnął z pojemnika pakiet odzieżowy i

strzepnął go rozwijając dwuwarstwowy lekki

kombinezon bez wojskowych emblematów. Prze-

brał się nie odrywając oczu od ekranu, przedsta-

wiającego nadal symulowane ciało o nie wykształ-

conych rysach twarzy. Przez dozownik zamówił

posiłek i otrzymał kubek mętnego płynu.

Usiadł przed pulpitem. Przyjęto zamówienie na

określone danie, ale rola Trainera w ośrodku była

zakodowana, więc nadjechała potrawa nie

zawierająca substancji mogących zakłócić przepływ

bioenergii. Przed zakłóceniami zewnętrznymi

chroniły ulokowane na najniższej kondygnacji

stabilizatory pól geopatycznych, obejmujące swoim

zasięgiem cały kompleks budynków Centrum, W

promieniu kilkudziesięciu kilometrów nie było

więzień, szpitali psychiatrycznych, linii wysokiego

napięcia. Niczego, co mogłoby zakłócić

funkcjonowanie ludzi o wybitnych cechach psy-

chotronicznych, zatrudnionych w Ośrodku.

Marzenia więźniów o wolności, stresy chorych

psychicznie — wysyłane w eter. przenikając

wszystko co materialne, pojawiać by się mogły w

postaci wizji mediom nastawionym na odbiór my-

ślowych przekazów ze statków lecących w prze-

strzeni. Błądzące myśli i wizje o niezwykłych natę-

żeniach znajdować by mogły przypadkowych od-

biorców w osobach jasnowidzących i mogłyby być

wprowadzone przez odczyty ich pól mózgowych

do systemów przetwarzania, a linie energetyczne

dekoncentrowałyby medytujących pracowników

służb nasłuchu.

Do Centrum Nasłuchu Galaktycznego nie miał

dostępu Prezydent; jego ambicje i żądze naruszy-

łyby równowagę eteru mentalnego. Z tych samych

względów nie mogli tam przebywać inni politycy,

nie przeszkoleni wojskowi, aktorzy, sportowcy

przed ważnymi imprezami. Wszyscy pracownicy

Centrum wybierani byli po trudnych testach. Wa-

runkiem pracy w Służbie była pełna stabilizacja

życiowa ł psychiczna. Komfort emocjonalny decy-

dował o pracy w sekcjach technicznych. Bez-

względna umiejętność jego zachowania, niezależnie

od warunków zewnętrznych, pozwala ubiegać się o

stanowisko czynnego funkcjonariusza Nasłu-

chu. Testowe parametry emocjonalne liczyły się

na równi z wykształceniem ł wymogami zawodo-

wymi.

William Trainer, absolwent Wojskowej Akademii

Lotów Pozaukładowych, robił błyskawiczną \

karierę naukową, a potem służbową, bez koniecz-

ności stymulowania swoich działań napięciami

psychicznymi. Dzięki tym psychofizycznym pre-

dyspozycjom zajął szybko uprzywilejowane stano-

wisko przy Pałacu Prezydenckim. Uczestniczył już

w dwóch akcjach specjalnych w pierścieniach

Saturna. Ale dopiero tu, na Ziemi, w środku jednej

z głównych baz naziemnych Floty Galaktycznej,

czuł zbliżające się zderzenie z Nieznanym.

W gnieździe czytnika tkwił sympatyzer Ander-

sona, a pod nim jarzył się napis: „Otwarcie pamięci

łącznie z kluczem nr 4 po sprawdzeniu". Włożył w

gniazdo swój klucz „Znowu taka ostrożność z

wyjściem informacji — pomyślał Trainer. —

Gabinet Prezydenta będzie miał kolejny powód do

skargi na stosunek do prezydenckiej służby".

Pół godziny obserwował sekwencje z wnętrza

„Europy II". Krótkie wypowiedzi członków załogi

ujęcia nowo narodzonych dzieci. „Obecna" sytuacja

wśród załogi. Funkcjonowanie systemów kosmicz-

nego miasta. Obraz był płaski i czarno-biały, prze-

cinany zakłóceniami, toteż Trainer nie od razu

poznał Holmsena. Cofnął ujęcie i zatrzymał je. To

był Holmsen sprzed 7 lat. Niemal taki, jakim go

pamiętał. Wyrazistość kamiennej z pozoru twarzy,

oczy patrzące daleko poza obserwowany obiekt

wzrokiem, któremu nie wystarcza dojrzenie i po-

znanie. Kiedy ich oczy spotkały się, oczy siedmio-

latka i oczy czterdziestodwuletniego mężczyzny o

światowej sławie — poznał w nich siebie w swojej

dziecięcej perspektywie i swoją przynależność do

przyszłości. Takie samo wrażenie odnieśli wszyscy

ze szkolnej grupy jego rówieśników. Z każdym z

nich Holmsen rozmawiał 3 lub 4 minuty. Rozmową

bez wstępu i zakończenia. Rozmową o samym

sensie każdego z nich. W 8 miesięcy później

Holmsen jako jeden z ostatnich lecących dołączył

do wprowadzonej już na orbitę okołosłoneczną

„Europy II". Z owej grupy dzieci, 38 osób zostało

mentalistami. Między innymi Anderson i Trainer.

Włączył odtwarzanie. Holmsen mówił o stanie

socjoczynnika zwartości grupowej i relacjach

indywidualnych, ciekawych z punktu widzenia

socjotroniki. Potem przeszedł do tematu badań

przestrzeni wokół „Europy II". Kiedy po raz ko-

lejny zmienił temat, Trainer odruchowo wyostrzył

uwagę. Kiedy zapis się skończył, cofnął go i

odtworzył powtórnie. Potem zrobił to po

raz trzeci. Skupił uwagę na słowach wypowiada-

nych wolno, stanowczym tonem:

— «. „Narastanie atmosfery niepokoju obserwowałem

jut kilkakrotnie. Jest to zjawisko o tyle nietypowe, ze nie

ma źródeł w obiektywnej sytuacji grupy. Proces

konsolidacji naszego mikrospołeczeństwa przebiega bez

napięć. Udało nam się stworzyć więzi t systemy zachowań

daleko już odbiegające od przyjętych na Ziemi, ale w

naszej sytuacji poczucia odrębności, zmiany te przebiegają

dla grupy korzystnie. Przewidywania programowe i

prognozy mikrosocjologiczne sprawdzają się nadal, przy

czym obserwuję dominację potrzeb wyższych. Zbiorowe

medytacje relaksacyjne odbywają się obecnie w każdą

niedzielę, a kreatywne w środy l piątki i są głównymi

punktami dnia roboczego. Jak już wspomniałem w

poprzedniej transmisji, podział światopoglądowy na dobro

i zło jako wartości kreatywne ustabilizował się w

optymalnym składzie załogi. Otóż ów niepokój odbierany jest

właśnie w tej konwencji. Wypadkowa opinia na jego temat i

obraz są takie... Zacytuję wspólnie opracowany i

uzgodniony tekst: «Czujemy napór psychiczny o odcieniu

lekkiego zagrożenia. Występuje ono w odstępach

kilkutygodniowych. Ma związek z sytuacjami

konfliktowymi, ale wyczuwamy je dopiero po udanych

operacjach załagodzenia konfliktów. Jego nasilenie jest małe,

ale wyraźne. W odczuciu 12 procent załogi wystąpiło ono

też po zapobieżeniu dwu awariom systemów

energetycznych opisanych pod numerami S 701 03 i 06 w tej

transmisji. Odczucia te są natury podprogowej i nie mają

cech reakcji na stresy. Jednocześnie nie są czynnikiem

istotnym w stabilności nastrojów. Panuje powszechne

przekonanie, że ich źródło jest obiektywne, zewnętrzne ł

nie związane z naturalnymi reakcjami psychobiologicznymi».

Dział mentalistyki ma pełną kontrolę nad sytuacją ł nie

obserwujemy żadnych zjawisk negatywnych. Zapis dla

sekcji socjotechńicznej opracowany został zgodnie z

programem Ziemi procedura nr A 7 349. Następna

transmisja za 280 dni o godzinie 10.30 czasu pokłado-

wego".

Obraz na ekranie zmienił się na wizyjny sygnał

wywoławczy „Europy II". To był koniec od-

twarzania. Trainer siedział w bezruchu starając się

zrozumieć, co go tak mocno zaintrygowało w wy-

powiedzi Holmsena. Czuł, że punkt ciężkości tkwi

w końcówce: „Panuje powszechne przekonanie, że

ich źródło jest obiektywne, zewnętrzne i nie zwią-

zane z naturalnymi reakcjami psychobiologiczny-

mi". Intuicja podpowiadała mu istnienie jakiegoś

związku między faktami odległymi od siebie o 7

lat. Ale kiedy zadawał sobie konkretne pytania,

całe wrażenie znikło. Powoli, ociągając się, Trainer

połączył się z sekcją konstrukcyjną Ośrodka.

Zgłosił się młody rudowłosy porucznik.

— Jakie jest prawdopodobieństwo wycieku

energii na „Europie"? — zapytał.

— W tym wypadku?

— Tak!

— Wyświetlam — zameldował porucznik i za-

kodował pytanie. Na ekranie pojawiła się liczba

0,000000003, a pod nią uwaga: „W czasie lotu pod-

niesiono stopień zabezpieczenia w stosunku do

pierwotnego".

— Czy ma pan dalsze pytania?

Trainer odpowiedział przecząco i połączenie nią

skończyło. Wydruk świetlny nadal wisiał w

przestrzeni ekranu przecząc tlącym się jeszcze w

świadomości podejrzeniom o technicznej przyczynie

awarii. Wiedział teraz jak znikome było praw-

dopodobieństwo wybuchu w momencie, kiedy

znajdował się tam Holmsen. Jego obecność nie była

wymagana w tym punkcie statku ani regulaminem,

ani zakresem obowiązków.

W 10 minut później zatrzymał się już w towa-

rzystwie Andersena przed drzwiami sali, w której

znajdowali się wszyscy uczestnicy Przekazu. Tra-

iner czuł podniecenie pomimo samokontroli, jaką

prowadził od chwili zapoznania się i Zadaniem.

Anderson, jakby czytając w jego myślach, odezwał

się półgłosem.

— Czują się jak uczeń przed egzaminem. Nie

wykonywałem jeszcze zadania w takiej sytuacji.

Odnoszę wrażenie, że nie ja nim kieruję, że jestem

pionkiem.

— Jaki on jest? — zapytał Trainer.

— Wykształcony. Trzy fakultety, jedenaście ję-

zyków. Ma trzydzieści jeden lat, jeżeli w jego

przypadku ma to jakiekolwiek znaczenie — odpo-

wiedział Anderson i dodał spoglądając na czaso-

mierz: — Godzina szesnasta, pięćdziesiąt sześć.

Pamiętaj o rytuale!

Uruchomił drzwi i weszli do wnętrza. Bezcie-

niowe oświetlenie o żółtym odcieniu pozwalało

dostrzec siedzących półokręgiem na niskich sto-

łeczkach. Ściany, podłoga i strop pokryte były

modrzewiową mozaiką kryjącą pod sobą ekrany

akustyczne i rejestratory systemów komputero-

wych. Na tej sali zapisywano obrazy widziane przez

medytujących. Na jednej ze ścian znajdowało się

duże przestrzenne zdjęcie nagiej postaci Holmse-

na. Po przeciwnej stronie wejścia w półokręgu by

ły dwa wolne miejsca. Siedzący trwali w całko

witym bezruchu i ciszy, odwróceni do drzwi ple-

cami. Trainer wiedząc, te Anderson jui widział

się ł Jiddu, zrobił dwa kroki, ukląkł i pokłonił

się siedzącemu tyłem mężczyźnie. Zrobił to w

całkowitej ciszy i nikt z obecnych nie wykonał żad-

nego ruchu. x

Smagły mężczyzna, którego Trainer przywitał,

trwał w bezruchu i milczeniu. Klęcząc nadal, Trainer

przebiegł wzrokiem po pozostałych. Dwaj z nich,

widoczni z profilu, byli ciemnowłosymi męż-

czyznami w nieokreślonym wieku, o cerze kre-

dowobiałej, wpadającej w lekko cytrynowy odcień.

Ręce czyniące wrażenie gipsowych odlewów,

poprzez swój bezruch — kontrastowały i barwą

ezerwonorudych luźnych ubiorów. Z prawej strony

siedział mężczyzna o silnej budowie ciała i wy-

razistym kanciastym profilu. To był Eismontow.

Jako ostatnia po prawej stronie siedziała kobieta w

średnim wieku o bardzo przeciętnej urodzie i

pospolitej postaci. Była jednym ł najlepszych na

Ziemi mediów.

Trainer przeniósł wzrok na plecy okryte szarym

suknem. Jiddu, wciąż siedzący bez najmniejszego

ruchu, odezwał się cichym głosem.

— Otworzyliście techniką niebo, ale nie umiecie

otworzyć drzwi do swych ciał. Pragniecie poznać

siebie, • szukacie poza sobą. Kiedy jest za późno,

drżycie o braci, a kiedy jest czas, zapominacie jak

dzieci o tym, ze wasze działania są pyłem wobec

nieskończoności.

Umilkł i znów zapanowała zupełna cisza. Po

chwili równie cicho Jiddu powiedział:

— Słucham twoich słów.

— Pozwól mistrzu, abym doznał łaski powitania

ciebie — odpowiedział Trainer.

— Witaj — padło w odpowiedzi.

— Pozwól mi też złożyć podziękowanie za twoją

obecność i przywitanie mnie u progu budynku.

Pragnę, aby twoja droga stała się dla mnie świa-

tłem wiodącym do doskonałości. Pragnę twojej

nauki.

Odpowiedzią było milczenie. Trainer odebrał je

jako aprobatę.

— Oczywiście wiesz — ciągnął — 4e pragnę

cię jeszcze raz we własnym imieniu prosić, abyś

użył swojej mocy i chciał przywrócić tycie ciału

Roya Holmsena. Spraw swoją siłą, która jest po-

nad materialne i czasowe więzy, aby wrócił do

pełnego zdrowia bliski nam wszystkim człowiek.

Przyłączam się do prośby, t jaką przybyli do ciebie

przedstawiciele naszego Ośrodka.

Znów zapanowała chwila ciszy, zanim Jiddu

odpowiedział:

— Zgodziłem się na to, bo prosicie o to nie

tylko wy. Nakaz życia w jego duszy silniejszy jest

od nakazu dalszej wędrówki. Zajmij miejsce.

Trainer wstał i kolan i obaj t Andersenem

usiedli na wolnych stołeczkach. Część wstępna była

skończona.

— Przed waszym przybyciem — powiedział

mężczyzna siedzący po prawej stronie Jiddu —

miałem widzenie ze statku. Nie mogłem mimo starań

dojrzeć rannego. Widziałem natomiast, że wśród

załogi panuje determinacja, ale też i rozładowanie

napięcia emocjonalnego. Praca przebiega

normalnie. Od chwili wypadku wszyscy oczekują

jakiegoś wydarzenia. Nie potrafię określić jakiego.

Wiem, że nie jest ono oczekiwane jako dobre. Nie

umiem tego wytłumaczyć. Miało nastąpić w ciągu

Baraniecki Marek - Głowa Kasandry.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: