Skarby Hermana Goringa.pdf

Skarby Hermanna Goringa

Aktorzy:

Marek Perepeczko - Hermann Goring

Piotr Fronczewski - handlarz sztuki Miedl

Jan Peszek - książę von Rosen

Myśliwski pałac położony w pięknym lesie, na przesmyku między jeziorami

stał się symbolem władzy, pychy, bogactwa i tragicznej miłości. Po wojnie

stał się również miejscem długich i bezskutecznych poszukiwań

największych skarbów II wojny światowej. Karinhall.

Tego styczniowego dnia 1920 r. pogoda była wyjątkowo zła, a mimo to

książę von Rosen postanowił samolotem odbyć podróż ze Sztokholmu do

zamku Rockelstadt nad jeziorem Baven. Był to typowy kaprys arystokraty,

gdyż zamek leżał w odległości 80 km od stolicy Szwecji i książę mógł

dojechać tam samochodem. Pilot był wyraźnie zaniepokojony.

Göring: Wasza książęca wysokość, stanowczo przestrzegam

przed tą podróżą. Pogoda jest zła, a lada moment może

załamać się zupełnie.

Książę: Cóż to, mój drogi Hermannie, czyżbyś się bał o swoją

skórę? Strach cię obleciał na widok ciemnych chmur?

Göring: Wasza wysokość, chodzi mi wyłącznie o pana

bezpieczeństwo. A co do strachu, to pozwolę sobie zauważyć,

że na wojnie często byłem w gorszym położeniu, zwłaszcza,

gdy angielskie myśliwce siedziały na ogonie mojego samolotu.

Książę: No to lecimy. Obiecałem siostrze, że będę punktualnie

na kolacji.

Szybko książę przekonał się, że nie miał racji upierając się przy lotniczej

podróży. Silny wiatr rzucał niewielkim samolotem z taką siłą, że pilot z

trudem utrzymywał drążek, a warstewka lodu, która zaczęła pokrywać

skrzydła i kadłub groziła, że lada moment spadną na ziemię. Na szczęście

podróż była krótka i zdążyli do celu przed wielką śnieżycą, która rozpętała

się, gdy tylko wylądowali. Książę poklepał pilota po ramieniu.

Książę: Nie chcesz chyba powiedzieć, mój drogi, że to ty

miałeś rację odradzając tę podróż. Jak widzisz, dolecieliśmy

cali i zdrowi.

Pilot uśmiechnął się. Widział pobladłą twarz księcia i dostrzegał jak bardzo

drżą mu nogi. Książę mówił dalej.

Książę: Oczywiście powrót do Sztokholmu w takich

warunkach jest niemożliwy. Zostaniesz u nas na noc.

Zaciekawiło mnie to, co powiedziałeś o angielskich myśliwcach

na ogonie twojego samolotu. Jaki to był samolot?

Göring: Na różnych latałem, ale najbardziej lubiłem Fokker

Eindecker.

Książę: To nie tak, jak ten niemiecki as, baron Richthofen?

Göring: Latałem w jego zespole, a po jego śmierci przejąłem

dowodzenie eskadrą.

Książę: Skoro wrogie myśliwce wlatywały na ogon twojego

samolotu, to musiały cię strącić.

Göring: Wprost przeciwnie, książę, to ja je strącałem.

Książę: A ile?

Göring: Dwadzieścia dwa.

Rozmowa urwała się, gdyż doszli do bramy zamku. Książę postanowił

jednak kontynuować ją i zaprosił lotnika na kolację. W jadalni oprócz

księcia była jego siostra i jej przyjaciółka Karin, zamężna ze szwedzkim

arystokratą kapitanem Nilsem von Kantzowem.

Książę: Drogie panie, przedstawiam wam mojego dzielnego

pilota, który dowiózł mnie tutaj całego i zdrowego, choć

wszystkie wichry świata sprzysięgły się, żeby rozbić nasz

samolocik o ziemię. Hermann Göring.

As myśliwski z I wojny światowej Hermann Göring. Po wojnie szukając

zarobku zatrudnił się jako pilot u księcia von Rosena.

Tego wieczoru pilot musiał jeszcze wiele opowiadać o powietrznych

walkach, jakie toczył w czasie I wojny światowej. Te opowieści, jak i jego

dziarska sylwetka zrobiły duże wrażenie na Karin von Kantzow. On też

często zerkał w jej stronę. Drobna kobieta o wielkich wyrazistych oczach,

skromnie uczesana w kok zawróciła mu w głowie. Tak zaczęła się

płomienna miłość. Wkrótce porzuciła dla niego męża i zamieszkali razem w

Sztokholmie. W końcu 1922 roku przenieśli się do Monachium, gdzie wzięli

ślub 3 lutego 1923 roku. Był to czas, gdy w Bawarii nazizm wybuchł z całą

siłą, a Hermann Göring stanął przy boku szefa partii NSDAP Adolfa Hitlera.

W listopadzie 1923 roku postanowili sięgnąć po władzę w Monachium i

stamtąd wyruszyć na Berlin. Zamach stanu nie udał się. Gdy 9 listopada

Hitler i Göring maszerowali na czele tłumu, który szedł na Odeonsplatz,

aby zająć znajdujące się tam gmachy bawarskiego Ministerstwa Wojny,

drogę zagrodziła policja. Rozległy się strzały. Hitler upadł, ale nie został

ranny. Jedynie potknął się i potłukł. Kula trafiła Göringa, który zdołał

jednak uciec z placu. Żona wywiozła go do Austrii, co uchroniło go przed

więzieniem. Silne bóle, jakie wywoływała rana i morfina aplikowana w

nadmiarze przez lekarzy, sprawiły, że uzależnił się od tego narkotyku.

Rząd niemiecki szybko wybaczył nazistom, że w listopadzie 1923 roku

usiłowali przechwycić władzę. Ci, którzy trafili do więzienia, jak Hitler i

Rudolf Hess, szybko wyszli na wolność, a partia nazistowska, po krótkim

okresie zakazu działalności, zaczęła odżywać, aż stała się główną siłą

polityczną w państwie. Göring zmierzał do władzy i najwyższych urzędów.

Los sprawił, że wtedy zabrakło przy nim ukochanej żony.

W październiku 1931 roku Karin Göring wyjechała do Szwecji na pogrzeb

matki. Organizm Karin, od lat walczący z gruźlicą, nie wytrzymał trudów

podróży i wzruszeń spowodowanych śmiercią najbliższej osoby. Zmarła

nagle 17 października 1931 roku. Trumnę złożono na rodzinnym

cmentarzu Lovö na szwedzkiej wyspie Drottningholm. Tam często

przyjeżdżał Göring. W lecie 1933 roku, gdy złożył na grobie żony wieniec

ze swastykami, prasa zagrzmiała. "Szwecja została obrażona użyciem

grobu dla celów propagandowych. Pozwólmy zmarłym spoczywać w

spokoju!" - pisał dziennik "Svenska Dagbladett". Zapewne wtedy Göring

postanowił przenieść grób żony do Niemiec. Pamiętał, że często marzyli o

zameczku na odludziu. W połowie 1933 roku był wystarczająco potężny,

aby marzenie to zrealizować. Zakupił za symboliczną cenę 100 tysięcy

akrów pięknego lasu, 120 km na północny wschód od Berlina. W lipcu

1933 roku nakazał rozpoczęcie budowy pałacyku myśliwskiego. Było to

najpiękniejsze miejsce w Niemczech. Na stromym zboczu między dwoma

wielkimi jeziorami zaczęto wznosić dom z kamieni i nieociosanych bali. Za

drzwiami wejściowymi był niewielki holl, który prowadził do pokoju

kominkowego o powierzchni 60 m kw. Na ścianie naprzeciw wejścia był

komin z wielkich kamieni wbudowany w grube nieociosane bale. Z boku

były jeszcze niewielka kuchnia i dwie toalety. Na górze gabinet z wielkim

tarasem był miejscem poświęconym pamięci Karin. Przed tym obrazem

zawsze paliła się lampka. Göringowi nie dość było tej pamięci. Postanowił

mieć grób żony w pobliżu. Równocześnie z budową myśliwskiego pałacyku

w odległości stu kilkudziesięciu metrów powstało podziemne mauzoleum.

Kamienna ścieżka prowadziła do niewielkiego wzniesienia, gdzie w

obramowaniu z kamieni osadzono drzwi z brązu ozdobione swastykami. Po

ich otwarciu ukazywała się niewielka izba oświetlona okienkiem

wychodzącym na jezioro. 19 czerwca 1934 roku trumna Karin wyniesiona

z grobu w Lowö, okryta sztandarami ze swastykami, została przewieziona

do Niemiec i złożona w sarkofagu zaprojektowanym przez szwedzkiego

architekta. Karinhall nie stał się jedynie pustelnią i miejscem pamięci

zmarłej żony. Hermann Göring umiał się cieszyć życiem - za państwowe

pieniądze. Myśliwski pałacyk miał przeistoczyć się w reprezentacyjny pałac

jednego z najpotężniejszych ludzi Trzeciej Rzeszy.

Nie wiadomo, czy Adolf Hitler sam wpadł na ten pomysł, czy też podsunął

mu go Hermann Göring; Karinhall musi zostać przebudowany na chwałę

Trzeciej Rzeszy. Od tego momentu państwo miało sfinansować wielki

program przebudowy myśliwskiego pałacyku, aby mogli przybywać tam

najpotężniejsi tego świata. Był w tym pewien zamysł prowadzenia polityki

w sposób niekonwencjonalny, pozbawiony dyplomatycznej sztywności.

Wielcy Trzeciej Rzeszy mieli olśnić swych zagranicznych gości przepychem,

pokazać swoją potęgę. W tym samym czasie Adolf Hitler rozbudował swoją

bawarską willę w Obersalzbergu w Alpach, aby przyjmować tam polityków

i dokonywać najważniejszych rozstrzygnięć.

Göring miał jeszcze inny plan: chciał, aby goście przybywający do

Karinhallu, zostali olśnieni skarbami sztuki. Był kolekcjonerem dzieł sztuki.

Do wybuchu II wojny światowej zgromadził tam 200 obrazów, rzeźb i

gobelinów. W większości były to dary bogatych biznesmenów, szukających

protekcji wpływowego polityka, lub zagranicznych przyjaciół. Na przykład

włoski dyktator Benito Mussolini podarował mu piękny posąg Wenus.

Sytuacja zmieniła się diametralnie, gdy wojska niemieckie zajęły Polskę, a

następnie Norwegię, Danię, Belgię, Holandię i Francję i zaczęły plądrować

muzea, pałace i kościoły.

Pewnego dnia Göring nakazał, aby do Karinhall sprowadzono z Holandii

Aloisa Miedla, handlarza dzieł sztuki. Gestapo natychmiast to wykonało,

aresztując przy okazji jego żonę oraz dwoje dzieci.

Göring: Panie Miedl, cieszę się, że mogę pana tutaj gościć.

Chciałbym pokazać panu moją posiadłość. Proszę, niech pan

idzie za mną.

Przerażony Holender, czując na karku oddechy dwóch rosłych esesmanów

posłusznie podążył za Göringiem. Dawny myśliwski pałacyk stanowił już

tylko część wielkiego kompleksu. W głównym budynku mieściły się

apartamenty Göringa i jego nowej żony Emmy. W lewym skrzydle była

wielka biblioteka, równie ogromna sala gimnastyczna oraz basen

kąpielowy, gdzie gospodarz usiłował pozbyć się nadwagi, całkowicie

bezskutecznie. W prawym skrzydle znajdowały się apartamenty dla gości,

kuchnia i pokoje dla służby.

Reprezentacyjne pomieszczenia kapały od przepychu, jaki tworzyły

marmurowe podłogi pokryte najkosztowniejszymi dywanami, ściany na

których wisiały najpiękniejsze francuskie gobeliny i obrazy największych

mistrzów włoskich, holenderskich, francuskich. Oko cieszyły najpiękniejsze

rzeźby i okazy sztuki rękodzielniczej.

W gabinecie Göringa obok wielkiego dębowego biurka stały złote

kandelabry, rzucające światło na srebrne ramki fotografii Karin i Hitlera.

Jadalnia miała 250 m kw, a za stołem mogło usiąść 40 gości. Największą

atrakcją było okno z widokiem na jezioro. Miało 10 m szerokości i 5

metrów wysokości. Po naciśnięciu guzika szyby chowały się w podłogę.

Podobne okno, choć nieco mniejsze (6 m x 3 m) miał w salonie swojej

alpejskiej willi Hitler.

Göring: Jak pan widzi, zgromadziłem tu najcenniejsze okazy

europejskiej sztuki. Najcenniejsze. Oczywiście ratując je przed

zniszczeniem przez wojenną pożogę. Chcę, aby powstało tutaj

muzeum i do Karinhallu przyjeżdżały wycieczki. Po wojnie

Berlin i Karinhall połączy specjalna linia kolejowa.

Miedl: Gratuluję, Herr Reichmarschall. Nie mogę jednak

zrozumieć celu, w jakim był pan łaskaw zaprosić mnie tutaj.

Miedl mówiąc "zaprosić" zerknął bojaźliwie na dwóch esesmanów, wciąż im

towarzyszących.

Göring: Panie Miedl, moja biedna żona Karin byłaby

szczęśliwa, gdyby mogła oglądać te arcydzieła. W jej imieniu

chcę ratować pozostałe. Wojna jest okrutna. Wiem, że jest pan

cenionym w Holandii antykwariuszem i znawcą sztuki. Liczę,

że będzie pan dla mnie pracował.

Miedl: To zaszczyt, ale jakże ja mogę równać moje możliwości

z tak wielkimi zbiorami, jakie był łaskaw pan pokazać?

Göring: Pana żona jest Żydówką, nieprawdaż? Pana dzieci są

Żydami. Zgodnie z naszym prawem zostały aresztowane.

Wyjedzie pan stąd z podpisanym przeze mnie nakazem

zwolnienia ich, jeżeli będzie pan dla mnie pracować w Holandii.

Chcę wiedzieć, gdzie pańscy rodacy ukryli najcenniejsze

obrazy i jak do nich dotrzeć, gdzie znajdują się obrazy

malarzy, których szczególnie cenię: Rubensa, Vermeera,

Memlinga. Interesuje mnie przede wszystkim słynna kolekcja

Goudstikkera. Panie Miedl, pan to zrobi, prawda?

Alois Miedl nie miał wyboru. Od tego czasu poszukiwał dzieł sztuki dla

Göringa. Podobno za nie płacił, ale trudno w to uwierzyć. Większość

zbiorów w Karinhallu pochodziła z wojennego rabunku. Gdy rozpoczynała

się wojna, było tam 200 dzieł sztuki; gdy się kończyła było już 1375

obrazów, 250 rzeźb, 108 gobelinów, 60 perskich i francuskich dywanów

oraz 175 arcydzieł sztuki rękodzielniczej. Była to bez wątpienia jedna z

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: