Pro Fide Rege et Lege 02.pdf

Polskie insygnia koronacyjne , regalia królów polskich – oznaki władzy, godności i stanu kró-

lewskiego królów polskich używane podczas ceremonii koronacyjnych. Były nimi: korona, jabłko,

berło, miecz.

Karol Maurras

„Państwo bez króla, to państwo bez honoru, stabilizacji, siły i chwały”

Spis treści

Andrzej Kaśmirowski – Odzyskanie niepodległości

Adam Gwiazda – Gwarancje dla dobrobytu

Tomasz G. – Czy koniec ery projektorów?

Artur Górski – Moja polemika z Majakowskim

Artur Górski – Monarchia – Republika

Adres do korespondencji:

www.konserwatyzm.pl ; e-mail: kzm@konserwatyzm.pl

Klub Zachowawczo-Monarchistyczny, ul. Żubrowa 7, 01-978 Warszawa

Konto bankowe:

Klub Zachowawczo-Monarchistyczny: 77-1240-1066-1111-0000-0006-1131

Opracowanie elektroniczne: Portal Młodzieży Prawicowej - www.xportal.pl (31 XII 2008 r.)

Pro Fide Rege et Lege

Numer 2 AD 1988

Strona 2

Odzyskanie niepodległości

Andrzej Kaśmirowski

września 1917 roku

dekretem cesarzy

Niemiec i Austrii

powołana została do życia

Rada Regencyjna jako najwyż-

sza władza państwowa na tere-

nie Królestwa Polskiego. Miała

ona działać tymczasowo, do

czasu objęcia jej przez króla

lub regenta. Władzę ustawo-

dawczą pełniła przy udziale

Rady Stanu, zaś wykonawczą

przez Radę Ministrów. W skład

Rady wchodziły trzy szeroko

znane osobistości: arcybiskup

Aleksander Kakowski, książę

Zdzisław Lubomirski i hrabia

Józef Ostrowski. Rada otrzy-

mała na wpół suwerenny status,

choć nie określano szczegóło-

wo jej uprawnień wykonaw-

czych.

żył do reorganizacji i poloniza-

cji wszelkich dziedzin życia

publicznego i do położenia

podwalin polskiej państwowo-

ści. Zarówno samo jego istnie-

nie, jak patriotyzm i wysiłki or-

ganizacyjne były ponad wszel-

ką wątpliwość cenne.

Po sierpniu 1918 roku stało

się oczywiste, że Niemcy i Au-

stria poniosą klęskę. We wrze-

śniu Hindenburg i Luddendorff

poinformowali cesarza, że mili-

tarnie nie można wygrać woj-

ny. Zbliżające się załamanie

państw centralnych oznaczało

dla Rady Regencyjnej okazję

do spotęgowania aspiracji w

kierunku rozszerzenia swych

wpływów na wszystkie ziemie

byłego Królestwa Polskiego. W

szeroko rozpowszechnionym

manifeście z 7 października

1918 roku dała ona wyraz woli

narodu uzyskania pełnej nie-

podległości, odzyskania ziem

utraconych wskutek rozbiorów

i posiadania swobodnego do-

stępu do morza. Manifest ogła-

szał również rozpoczęcie przy-

gotowań do wyborów do Sej-

mu, który objąłby w pełni su-

werenną władzę.

Pomimo wysiłków i kwalifi-

kacji działających w niej ludzi

Rada nie cieszyła się popular-

nością w wielu kręgach,

zwłaszcza wśród socjalistów,

którzy myśleli raczej o jej oba-

leniu. Ich wrogiego nastawie-

nia nie zmniejszyło nawet mia-

nowanie Piłsudskiego – inter-

nowanego w Magdeburgu –

ministrem obrony. Przeciwnie,

7 listopada socjaliści i inne

ugrupowania lewicowe niespo-

dziewanie utworzyli samo-

zwańczy Tymczasowy Rząd

Ludowy w Lublinie, rzucając

wyzwanie Radzie i stwarzając

sytuację grożącą wojną domo-

wą. Mimo tych rozdźwięków

społecznych Rada Regencyjna

miała niezmiennie największe

wpływy w Wielkopolsce.

Zamieszanie, które wówczas

nastąpiło, trwało zaledwie kilka

dni. 10 listopada, w przeddzień

podpisania zawieszenia broni,

owiany legendą Piłsudski zo-

stał zwolniony z internowania.

Skłonił on rząd lubelski do roz-

wiązania, zaś Rada Regencyj-

na, która dała podwaliny pań-

stwowości polskiej, przekazała

mu wszelkie uprawnienia.

Pierwszy legalny rząd polski

zakończył swoją działalność.

7 grudnia Rada Regencyjna

powołała gabinet, któremu

przewodniczył wybitny histo-

ryk Jan Kucharzewski. Chociaż

ów rząd był zależny od guber-

natora niemieckiego, gen. Bes-

selera, a poprzez niego od Ber-

lina, udało mu się rozwinąć

szeroką działalność w dziedzi-

nie oświaty publicznej, spra-

wiedliwości, finansów i spraw

społecznych. Od początku dą-

Cytat

Hieronim hr. Tarnowski

(„Dziesięciolecie niepodległości”, Warszawa 1929)

„Religia nie może być czymś od święta, musi stać się busolą na co dzień, winna być pojęta jako czynnik,

który życie świata całego, pojętego nie atomistycznie, lecz organicznie, jako całość społeczności ludz-

kich, ma przenikać i nim kierować… Nauka katolicka stała się wytyczną życia Narodu i Państwa Polskie-

go. Dzisiejsze stanowisko prawne Kościoła katolickiego, dające Mu jedynie możliwość rządzenia się wła-

snymi prawami, jest niewystarczające. Religia katolicka musi być uznana za panującą w Państwie Pol-

skim”.

Pro Fide Rege et Lege

Numer 2 AD 1988

Strona 3

Gwarancje dla dobrobytu

Adam Gwiazda

az zrodzona żądza no-

wości, która już od

dawna wstrząsa społe-

czeństwami, musiała w końcu

swą chęć zmian przenieść z

dziedziny polityki na sąsiednie

pole gospodarstwa społeczne-

go”.

ności człowieka – w sferze pra-

wa. Prawo jest – wg Fryderyka

Bastiata – zorganizowaną spra-

wiedliwością, jest „stosowa-

niem wspólnej siły w zastęp-

stwie sił indywidualnych”

w obronie trzech filarów wol-

ności stanowiących fundament

zdrowego społeczeństwa. Te

trzy filary to: prawo do życia,

wolnego działania na rzecz za-

pewnienia sobie godziwego

bytu oraz prawo do własności.

Prawa te są naturalne, a więc

przyrodzone każdemu człowie-

kowi i może on z nich korzy-

stać, pod warunkiem jednakże,

iż nie będzie to godzić w takie

same prawa innych ludzi. Lu-

dzie zorganizowani w społe-

czeństwo przekazują swoje

kompetencje dotyczące użycia

siły w obronie swoich praw

państwu. W tym sensie prawo

jest sprawiedliwością zinstytu-

cjonalizowaną.

Uderzenie w prawo było

więc ciosem w podstawy cywi-

lizacji, a było możliwe dzięki

upowszechnieniu się wśród de-

mokratycznej góry, wśród try-

bunów ludowych oraz pupili

tłumu idei pozytywizmu praw-

nego, jak nazywa ją Mirosław

Dzielski w eseju o kulturze po-

litycznej. Wedle tej doktryny

prawo leży w całości w gestii

rządzącego (władcy lub więk-

szości), jest zależne od jego

ustanowienia i może być mo-

dyfikowane w dowolny sposób.

Nie istnieją żadne reguły, żadne

kardynalne zasady, które nigdy

się nie dezaktualizują. Skoro

wszystko się zmienia i idzie

z postępem, to prawo i moral-

ność również. W demokracjach

czynnikiem zmian była wola

ludu wyartykułowana przez

większość wyłonioną w taki

bądź inny sposób. W okresie

większego ożywienia swobód,

np. w czasie Rewolucji Francu-

skiej, wola owa przejawiała się

bardzo konkretnie, chociażby

w postaci samowolnego wy-

znaczania cen na różne towary

przez motłoch uliczny. W za-

chodnich demokracjach parla-

mentarnych zmiany zachodziły

stopniowo – istniała potrzeba

upowszechnienia haseł postępu

w konserwatywnym z natury

społeczeństwie, ale efekt osta-

teczny był podobny: uderzono

w zasadę wolnego kontraktu,

dziedziczenia, swobodnego

dysponowania własnością. W

ten sposób stało się możliwe

poważne naruszenie głównych

zasad cywilizacji łacińskiej.

Naturalną koleją w rękach

rządu znalazły się – po części

lub w całości – liczne dziedzi-

ny życia, w których do tej pory

skutecznie dawało sobie radę

samo społeczeństwo zorganizo-

wane na zasadzie swobodnych

umów. Oczywiste jest, że skoro

rząd i administracja zaczęły ob-

sługiwać lecznictwo i szkolnic-

two, filantropię (nazywaną

„opieką społeczną”) i prze-

mysł, handel oraz rolnictwo,

w zasięgu ich możliwości zna-

lazło się dysponowanie docho-

dem narodowym (tzn. groma-

dzenie i ponowny jego

podział). Zgubne tego skutki

możemy obserwować dziś w

dowolnym kraju Zachodu. Pań-

stwo, mówiąc „każdemu we-

Tak pisał Ojciec Święty

Leon XIII w swojej encyklice

o kwestii robotniczej „Rerum

Novarum”. Jego bardzo trafne

spostrzeżenie opisuje pewien

charakterystyczny dla XIX

wieku proces zmiany ustrojo-

wej, tzn. rewolucyjne bądź

stopniowe wprowadzenie de-

mokracji w miejsce Monarchii,

które dokonując się pociągało

za sobą szereg zmian w róż-

nych sferach: kulturze, gospo-

darce i świadomości społecz-

nej.

Celem niniejszego artykułu

jest odszukanie przyczyn wy-

stąpienia owych zmian w go-

spodarce i znalezienie odpo-

wiedniego zabezpieczenia in-

stytucjonalnego dla właściwe-

go jej funkcjonowania.

Socjalistyczne koncepcje

w ekonomii pojawiły się na

szeroką skalę mniej więcej

w tym samym okresie, co kon-

cepcje contract social w polity-

ce, i z pewnością są one ze

sobą powiązane. Śmiem twier-

dzić, iż demokracja zawsze

prowadzi do urzeczywistnienia

gospodarki socjalistycznej, w

mniejszym lub większym stop-

niu. Początków nieuniknionej

ewolucji od demokracji do so-

cjalizmu należy szukać w sfe-

rze, która do tej pory skutecz-

nie chroniła podstawowe wol-

Pro Fide Rege et Lege

Numer 2 AD 1988

Strona 4

dług potrzeb”, dało sygnał do

walki. Walka ta toczy się o par-

tycypowanie w zyskach płyną-

cych z podziału dochodu naro-

dowego. Różne grupy, w tym

i najsilniejsza – tzw. robotnicy

wielkoprzemysłowi, toczą mię-

dzy sobą prawdziwą wojnę (jej

atrybuty opisuje Desmond

Morris) o to, aby także im do-

stało się coś z tego, co hojną

ręką rozdaje państwo. Źródłami

bogactwa przestały być praca,

oszczędność, inwestycje. Stała

się nim państwowa kiesa –

– urzędnicza łaska. Jasne jest,

że pieniądze na to nie biorą się

znikąd; aby obdarzyć wspania-

łomyślnie jedną z grup, rząd

musi odebrać innym ich wła-

sność. Bastiat nazywa to legal-

ną grabieżą i podaje jej różno-

rakie postaci. Mamy więc cła

protekcyjne, gwarancje zatrud-

nienia, zasiłki, subwencje, po-

datki progresywne. Prawdziwe

curiosum horrendum to system

podatkowy Francji. 30% podat-

ku dochodowego płaci 1% oby-

wateli, natomiast 40% obywa-

teli nie płaci zupełnie nic. Jest

to doskonałym odzwierciedle-

niem stosunków demokratycz-

nych: uboga większość przy

pomocy uchwał parlamentu

zmusza bogatą mniejszość do

płacenia na swoja korzyść, nie

zważając na to, iż uderzają w

podstawę dobrobytu.

Skoro zlokalizowaliśmy już

przyczynę usterek, należy zająć

się poszukiwaniem rozwiązań

mogących gwarantować stabil-

ny rozwój społeczeństwa.

Pierwszy postulat narzuca się

sam: skoro do kryzysu prawa

doprowadziło praktyczne za-

stosowanie pewnej filozofii

prawnej, to znaczy, że jest ona

niewłaściwa i należy ją zmie-

nić. Oto pierwszy wniosek, ale

jak uczy historia, niewystarcza-

jący. Najważniejsze jest insty-

tucjonalne zabezpieczenie sys-

temu wartości, na którym opie-

ra się trwała budowla „społecz-

nego gospodarstwa”. Tu jest

pies pogrzebany, jak mawiają

Niemcy. Jakie powinny być

prawa, wiemy od czasów Moj-

żesza. Teraz należy je zabez-

pieczyć przed powtórzeniem

się opisanych tu zgubnych

zmian.

Pewnym rozwiązaniem mo-

że być wprowadzenie dyktatury

o charakterze liberalnym, jak

np. rządy gen. Pinocheta w

Chile. Plusy tego systemu są

duże: zlikwidowany zostaje

cały system parlamentarny, a

tym samym uniemożliwione

jest toczenie walk o pieniądze

innych w sposób legalny, przy

pomocy prawa. Prawo wraca

więc na swoje miejsce i jest

stróżem dla ludzi chcących się

bogacić, a nie narzędziem w

ich rękach. Poważne są jednak

i minusy tego systemu: stan

wyjątkowy, rządy oparte na

przymusie ekonomicznym

mogą sprawdzić się tylko na

krótką metę, krótką wobec hi-

storii, a więc kilkanaście czy

kilkadziesiąt lat. Taki stan z

wielu powodów przypomina

życie w gorączce, co czasem

dla organizmu bywa niezbędne,

ale zwykle powoduje trwałe

uszkodzenia. Niebezpieczeń-

stwo grozi także z innych stron:

dyktatury mogą w każdej chwi-

li zostać obalone przez rewolu-

cje. Ci, którzy w systemie so-

cjalistyczno-demokratycznym

czerpaliby większe profity, go-

towi są na każdą chwilę. Rewo-

lucja może powieść się tym

bardziej, że władza nie ma cha-

rakteru sakralnego, jest tylko

samym mechanizmem: samym

regnum bez chroniącego je sa-

cerdotium . Dyktator jeśli nie

jest dość silny, może zostać

obalony bądź zmieniony,

o czym świadczą liczne przy-

kłady z Ameryki, bądź co bądź

„Łacińskiej”.

Zreasumujmy: potrzebna

jest władza, która zapewni nie-

naruszalność Rządów Prawa,

która jednocześnie będzie sza-

nowana, trwała i silna. Syste-

mem spełniającym wszystkie te

warunki jest tradycyjna dla cy-

wilizacji łacińskiej Monarchia.

Prawo gwarantowane jest

w sposób doskonały przez oso-

bę panującego, jego autorytet

wypływający z sacrum władzy,

ze sfery transcendencji oraz

przez dynastię tego władcy.

Monarcha, tak jak właściciel

firmy, zostawia ją w spadku

swoim dzieciom. Własność ro-

dziny królewskiej jest widocz-

nym symbolem i gwarancją po-

wszechnego prawa własności,

tym bardziej że w nowoczesnej

gospodarce podstawą wzrostu

są właśnie przedsiębiorstwa ro-

dzinne. Interes dynastyczny

wymusza zatem tworzenie, za-

chowywanie i obronę takich

praw, które w optymalny spo-

sób kierują wysiłkami jedno-

stek dla osiągnięcia powszech-

nego bogactwa. Bogactwo oby-

wateli jest bogactwem kraju,

a więc i moich następców –

– kalkuluje z wyrachowaniem

Król, choćby był i najwięk-

szym egoistą. Oczywiście

może się zdarzyć król-idiota,

lub król-poeta, który nie pojmie

interesu dynastii, ale zazwyczaj

jest on niechlubnym wyjąt-

kiem, podczas gdy w demokra-

cji idioci i poeci trzęsą pań-

Pro Fide Rege et Lege

Numer 2 AD 1988

Strona 5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: