Behounek Frantisek - Na dwóch planetach.pdf - Behounek Frantisek - science-fiction

PROLOG

Przygoda statku "Waikiri"

Komunikacja lotnicza, obsługująca w rejonie Atlantyku północnego

trasę z Europy i Afryki do Ameryki i z powrotem dawno już zepchnęła

na drugi plan podróżowanie statkami transoceanicznych linii

żeglugowych, natomiast w części południowej tego Oceanu —

podobnie zresztą jak i w południowej części Oceanu Spokojnego —

komunikacja ta przedstawia się zupełnie inaczej.

Nie tylko znacznie zmniejszy ruch pasażerski, lecz przede wszystkim

brak odpowiednio położonych wysp — gdzie samoloty mogłyby

lądować po drodze dla uzupełnienia paliwa lub dokonania w razie

potrzeby niezbędnych reperacji maszyn — sprawia, że Ttiwet dziś

jeszcze trudno mówić o regularnej komunikacji lotniczej w tych

rejonach. Tu statki pasażerskie zachowały swe prerogatywy i

prawdopodobnie utrzymają je jeszcze przez czas dłuższy, mimo iż tak

znaczne odległości domagają się wprost, by pokonywać je samolotem

odrzutowym, lecącym z przeciętną szybkością ośmiuset kilometrów na

godzinę.

Podróż z Sydney w Australii do portu Yalparaiso, odległego o 11 019

km, powinna normalnie trwać niecałe dwa tygodnie, wliczając w to

także krótki postój w porcie Wellington na Nowej Zelandii. Lecz

pasażerski statek „Waikiri", należący do South Australian Shipping

Company, zazwyczaj skracał czas trwania podróży średnio o pół dnia.

Był to nowoczesny statek o dwudziestu tysiącach ton wyporności, a

cztery motory Diesla zapewniały mu przeciętną szybkość dwudziestu

pięciu węzłów na godzinę. Jakkolwiek komplet pasażerów wynosił tylko

tysiąc pięćset osób,

załoga zaś liczyła pięciuset ludzi, to jednak statek był nie mniej

wygodny niż znane kolosy morskie jak ,,Queen Elisabeth" czy „Queen

Mary", których żywot w służbie pasażerskiej był już u schyłku..

Wczesnym popołudniem dnia 30 października 19... roku „Wai-kiri"

przemierzał ostatni odcinek drogi z Sydney do Valparaiso. Pogoda była

wyjątkowo piękna jak na tę porę roku — odpowiednik wiosny na półkuli

północnej — a także jak na tę część Oceanu Spokojnego, gdzie

zazwyczaj od bieguna południowego wieją ostre, zimne wiatry, pędząc

raz po raz gęste, szare chmury, które przez większość dnia zasłaniają

całe niebo: od zenitu aż po krańce olbrzymiego kręgu horyzontu. Tego

dnia niebo było lazurowe i bezchmurne, słońce grzało cudownie,

dokuczliwy południowy wiatr zmienił się w łagodny powiew, lekko tylko

marszczący długą, płytką falą powierzchnię morza. Nic więc dziwnego,

że przy tak pięknej pogodzie większość pasażerów opuściła po obfitym

obiedzie jadalnie i saloniki: na wszystkich pokładach pełno było ludzi.

Stewardzi nie mogli nastarczyć leżaków, pasażerowie z klasy

turystycznej wyciągali się po prostu na pokładzie — tak wyszorowanym,

że wprost lśniącym czystością — i oparłszy się o nadbudówki

pokładowe, zadowoleni z siebie i z całego świata, wpatrywali się w

nieustannie zmieniającą się grę fal.

Statek znajdował się właśnie tuż obok punktu, gdzie czterdziesty

równoleżnik południowy przecina dziewięćdziesiąty południk zachodni,

odległego o prawie dwa tysiące kilometrów od Valpa-raiso, celu swej

podróży, gdy zdarzył się ów niezwykły wypadek, który obudził

zainteresowanie całego świata. Jego moment początkowy i końcowy

udało się dokładnie ustalić według zapisu logu mechanicznego, którego

wskazówka szybkości spadła prawie do zera, ponieważ podczas całego

zajścia maszyny statku zastopowały. W chwili zatrzymania się turbin

„Waikiri", była godzina druga dwadzieścia pięć czasu miejscowego. W

tym samym momencie wszystkich znajdujących się na pokładzie statku

ludzi — tak pasażerów jak załogę — ogarnął ciężki, kataleptyczny sen,

trwający blisko godzinę. Na cały ten czas statek "Waikiri" zmienił się w

pływający zamek „Śpiącej Królewny": kiedy fale elektromagnetyczne,

wysłane z niewidocznego jeszcze wówczas na wysokim niebie

samolotu dotarły do właściwych ośrodków w korze

mózgowej ludzi — wszyscy zasnęli w takich pozycjach, w jakich się w

danym momencie znajdowali. Z rąk grających w brydża wypadły karty,

a głowy opadły bezwładnie na zielone sukno stolików, składający raport

kapitanowi oficer pokładowy usnął stojąc w służbowej postawie z ręką

przy daszku czapki, marynarz przy sterze zwinął się na miejscu w

kłębek, ale koła sterowego nie wypuścił z rąk. Spali podróżni na

wszystkich pokładach, spał radiotelegrafista w swej kabinie, kucharze

przy kuchniach elektrycznych, maszyniści przy turbinach i zbiornikach

ropy. Nie kierowany przez nikogo statek, niesiony łagodnym prądem

morskim, leniwie sunął naprzód kołysząc się z boku na bok.

Samolot cicho i bezszelestnie opuścił się nad statek, potem nad jego

częścią dziobową zatrzymał się na wysokości kilkudziesięciu metrów.

Rozmiarami był od statku znacznie mniejszy, ogon jego nie sięgał

nawet pierwszego komina, chociaż była to maszyna

z typu olbrzymów, biorąca na pokład stu trzydziestu pasażerów. W

oczach każdego przygodnego świadka — gdyby się taki znalazł —

manewrowanie samolotu wzbudziłoby podejrzenie. Wyglądało to tak,

jakby między samolotem a statkiem powstała nagle niewidoczna lecz

bardzo mocna więź: maszyna wykonywała dosłownie te same ruchy co

„Waikiri", w spokojnym powietrzu posuwała się równie powoli naprzód,

chybocąc się na boki jak statek. To jednak nie koniec dziwów —

wypadki toczyły się dalej. W ogonie samolotu otworzyły się drzwiczki,

wyszło przez nie kolejno dziesięciu ubranych w lotnicze kombinezony

mężczyzn. Sylwetki ich były drobne, cera twarzy ciemna. I chociaż

między samolotem a pokładem „Waikiri" nie było ani drabinki, ani liny,

ludzie ci powoli zeszli na pokład. Przystanęli na krótką chwilę rozmowy,

potem rozeszli się po pokładzie. Za pół godziny spotkali się znowu

wszyscy w tym samym miejscu, skąd nastąpił powrót do samolotu.

Droga powrotna przebiegała podobnie jak zejście na pokład: powoli, w

zupełnej ciszy, jeden po drugim mężczyźni unosili się w górę ku

drzwiczkom i znikali kolejno w kadłubie maszyny. Gdy ciężkie drzwi

zamknęły się za ostatnim przybyszem, samolot szybko począł się

wznosić pionowo w górę, nie czyniąc przy tym najmniejszego hałasu,

mimo iż był to normalny, czteromotorowy samolot odrzutowy,

wyposażony podobnie jak wszystkie maszyny transoceaniczne. Po

chwili był już tylko niewielkim punktem zanikającym na tle błękitnego

nieba.

Śpiący na statku ludzie zaczęli przecierać oczy. W dziesięć minut

później, gdy już na dobre ocknęli się ze snu, wszczęli gorączkowe

rozmowy na temat tego zupełnie niespodziewanego ataku powszechnej

śpiączki. Pierwsze podejrzenie padło rzecz prosta na kucharzy i

stewardów: najprawdopodobniej wsypano do potraw — przypadkowo

czy rozmyślnie — jakiś preparat usypiający. Chociaż lekarz okrętowy od

razu wykluczał takie podejrzenia argumentując, że żaden środek

usypiający nie mógłby jednakowo i w tym samym czasie podziałać na

tysiąc czterysta pięćdziesiąt sześć osób — tyle bowiem było na statku

pasażerów wraz z załogą — jednakże pobrano natychmiast próbki

wszelkich pokarmów i napojów, podawanych tak w jadalni pierwszej

klasy, jak i klasy turystycznej, i zabezpieczono je w kasie pancernej

administracji statku. Wykonane później przez chemików w San

tiago de Chile analizy wykazały, że wszystko było w absolutnym

porządku i że lekarz na statku miał rację.

W trakcie pobierania i zabezpieczania próbek potraw i napojów

pierwszy oficer zameldował kapitanowi, że pan John Thomas z

Melbourne w Australii, właściciel fabryki motorów elektrycznych,

stwierdził brak paszportu, który podczas obiadu z całą pewnością miał

przy sobie.

— Nie zgłosił żadnej innej straty? — spytał rozdrażniony kapitan,

któremu na myśl o czekających go konsekwencjach i nie-

przyjemnościach, nerwy zaczynały już odmawiać posłuszeństwa.

Oficer ruszył ramionami.

— Na razie zauważył tylko brak paszportu — odparł uprzejmie. — A

oto i on sam!

Fabrykant jednak nie był sam, obok niego dreptał mały, szczupły

człowieczek, przybrany w surową czerń duchownego. Wnet się

okazało, że był nim istotnie: przedstawił się jako pastor Edward Nares z

Birmingham, czasowo w podróży po rozmaitych ośrodkach kościoła

metodystów, do którego należał. Zirytowany fabrykant pierwszy wystąpił

ze skargą, że prócz paszportu stwierdził także brak 1165 dolarów.

Kapitan bezradnie rozłożył ręce. Bo jakże szukać na statku jego

straty? Wszystkie banknoty są jednakowe... chyba, że właściciel ma

zanotowane numery posiadanych banknotów... Tu okazało się, że

jakkolwiek fabrykant wiedział dokładnie, ile miał pieniędzy w portfelu,

nie znał jednak numeru nawet banknotu tysiącdola-rowego.

— Więc jak pan sobie wyobraża, jak mogę ustalić, że to pańskie

pieniądze? — pytał bezradny kapitan.

— Ale w grę wchodzi także mój paszport zagraniczny — protestował

dotknięty obywatel z Melbourne.

— Mała, cieniutka książeczka, na statku takim jak „Waikiri"! Znajdzie

się na nią tysiące skrytek — kapitan zbył jego pretensje. — Nie wymaga

pan chyba, bym kazał cały statek prześwietlać promieniami rentgena? I

to nawet zrobiłbym chętnie, gdybym tylko wiedział jak!

Na tę ironiczną uwagę fabrykant parsknął gniewnie i już gotował się

do jakiejś niemiłej odpowiedzi, gdy pierwszy oficer przeszkodził mu

zwracając się z pytaniem do pastora:

— Czy i panu, panie pastorze, także coś zginęło? Tamten, wyraźnie

zakłopotany, wsunął palec za niski, sztywny kołnierzyk, parę razy pokręcił

głową i po tym niemym wstępie oświadczył, że portfel z pieniędzmi znalazł w

innej kieszeni, niż nosi go zazwyczaj; miał w nim znaczną ilość pieniędzy w

angielskich banknotach, z których na pewno trochę brakuje. Nie umiał jednak

ustalić sumy, ponieważ miał w portfelu zarówno własne pieniądze, jak i sumy

pochodzące ze zbiórki na misje wśród Indian Ameryki Południowej.

— To ładnie pan przechowuje powierzone panu pieniądze! — zgromił go

surowo fabrykant z Melbourne.

Pastor nie zdołał jeszcze zareagować w odpowiedni sposób, gdy drzwi

kajuty kapitana otwarły się, bez pukania wszedł zaaferowany kierownik

biblioteki:

— Panie kapitanie, melduję, że z czytelni pierwszej klasy zni-knęły

wszystkie czasopisma, magazyny i tygodniki... a także pełny komplet

Encyclopaedia Britannica! Dwadzieścia cztery tomy plus dwa tomy

uzupełnień, ostatnie wydanie z 1959 roku, to, któreśmy nabyli właśnie

niedawno, przed odpłynięciem z Sydney!

Ten przydługi nieco meldunek wyrecytował jednym tchem, bez

zatrzymania, tak że zdenerwowanemu kapitanowi wydało się, iż usłyszał jedno

niesłychanie długie i zawiłe słowo.

— Benson, czy pan oszalał? — wybuchnął odzyskawszy głos. — A któżby

kradł encyklopedię z czytelni pierwszej klasy?

— Kiedy ja mówię prawdę, panie kapitanie — bronił się urażony kierownik

biblioteki. — Niech pan sam pójdzie, zobaczy i zasięgnie opinii obu

stewardów, którzy utrzymują porządek w czytelni... Jeszcze podczas obiadu

wszystkie książki i pisma były na miejscu!

— No proszę, cała encyklopedia, to już nie cieniutka książeczka, którą

można schować w tysiącach skrytek — zauważył jadowicie australijski

fabrykant. — Nie trzeba już będzie nawet rentgena, by ją znaleźć...

Przypuszczam, że dwadzieścia sześć dużych tomów oprawnych w skórę waży

co najmniej sto pięćdziesiąt funtów!

Kapitan cisnął mu groźne spojrzenie, lecz nie uznał za właściwe

odpowiedzieć na złośliwe uwagi.

— Panie Morgan! Proszę zarządzić rewizję statku! — warknął

pod adresem pierwszego oficera i odwrócił się plecami do obecnych w kajucie,

na znak, że dość już ma wszelkich rozmów z nimi.

Goście kolejno opuścili kajutę.

Następnie przez trzy godziny trwała rewizja statku; była ona o tyle dokładna,

o ile można to przeprowadzić na terenie małego, pływającego miasteczka,

składającego się sponad czterystu kabin i z górą tysiąca przeróżnych

zakamarków wszelkich kształtów i wymiarów. Rewizja ta nie dała żadnych

rezultatów.

Gdy statek przybył do Valparaiso i wszyscy uczestnicy rejsu na wyścigi

zaczęli opowiadać o niezwykłej przygodzie, prasa światowa na serio

zainteresowała się całą sprawą. Wysnuwano najprzeróżniejsze domysły,

wszystkie były jednak mało prawdopodobne; ostatecznie zgodzono się na

konkluzję, że był to po prostu kiepski dowcip. Zupełnie normalna drzemka w

słońcu urosła do wymiarów jakichś tajemniczych, kataleptycznych wpływów

nieznanych mocy. Ten fabrykant prawdopodobnie przegrał pieniądze w karty i

bał się do tego przyznać żonie — uzasadniali autorzy niezbyt mądrych

kawałów — natomiast ten pastor sam ostatecznie nie wiedział dokładnie, ile

miał przy sobie pieniędzy. Kwestię zaś zaginionego paszportu fabrykanta

zupełnie zbagatelizowano, a co do spraw czasopism, to przecież jest rzeczą

ogólnie znaną, że pasażerowie często zabierają je do kabin i nikomu na myśl

nie przyjdzie kwalifikować tego faktu jako kradzież.

— Także i encyklopedie zabierają? — zgłaszał ktoś zastrzeżenia.

I na to pytanie znalazło się wiele odpowiedzi. Po prostu kierownik się

omylił, może zostawił encyklopedię u introligatora w Sydney, a kto wie czy ją

w ogóle kupił, przecież i wśród kierowników bibliotek też mogą się znaleźć

ludzie niezbyt uczciwi;

wreszcie może ktoś z czytelników, zirytowany informacjami encyklopedii, w

ataku wściekłości całą słynną Encyklopedię Brytyjską wyrzucił po prostu za

burtę — argumentował jakiś dowcipniś.

Gdy wreszcie hałas wokół przygody statku „Waikiri" przycichł nieco, prasa

podała kolejną sensacyjną wiadomość, a sprytni reporterzy od razu połączyli ją

z aferą na ,,Waikiri".

Do Vancouver, portu na zachodnim wybrzeżu Kanady, przypłynął niezbyt

szybki szkuner motorowy „Hans Egede" z załogą

norwesko-kanadyjską. Statek łowił na wodach antarktycznych dla

wielkiej kanadyjskiej firmy futrzarskiej specjalnie cenny gatunek fok,

pływając głównie w okolicach archipelagu Palmera. Po zakończeniu

kampanii, przez cieśninę Drake'a i wschodni Pacyfik powracał do

rodzimego portu. Tego samego dnia, gdy na statku „Waikiri" miała

miejsce owa dziwna przygoda, „Hans Ege-de" znajdował się o sto mil

na północ od kursu wielkiego, pasażerskiego statku. Fakt ten

potwierdziło ponad wszelką wątpliwość porównanie dzienników

pokładowych obu statków.

Korzystając z wyjątkowo pięknej pogody dnia 30 października

mechanik szkunera przystąpił do przeglądu i oliwienia maszyn. Za

zgodą kapitana wyłączył silnik, na szkunerze zapanowała zupełna

cisza. Warto ten fakt podkreślić, by właściwie zrozumieć cały późniejszy

przebieg wydarzeń.

Popołudniową wachtę pełnił zastępca kapitana, a wraz z nim

norweski marynarz Harald Skjelder. Znudzony marynarz rozglądał się

apatycznie po statku, chwilami zamyślony przechodził na rufę, by

stwierdzić, że i tam także nic się nie dzieje, a tymczasem oficer tkwił w

miniaturowej kabinie nawigacyjnej, mieszczącej się na równie

miniaturowym mostku kapitańskim: nanosił na mapę położenie statku,

które zgodnie z przepisami ustalił o godzinie czternastej. Pracę tę

przerwał mu wachtowy, który wpadłszy zameldował w wielkim

podnieceniu, że za prawą burtą jakiś wielki samolot opada w morze.

— Niechże to piorun strzeli! Teraz właśnie, kiedy silnik wyłączony! —

zaklął oficer i porzuciwszy mapy wybiegł na mostek.

Tu zawahał się chwilę: dać rozkaz do maszynowni, by jak najszybciej

uruchomiono silnik? Koło sterowe było zamocowane, marynarz pełniący

funkcję sternika przebywał pod pokładem i najspokojniej popijał sobie

herbatę z rumem — skoro silnik był wyłączony nie miał przecież nic do

roboty.

— No, trzeba się temu najpierw przyjrzeć — zdecydował oficer,

widząc, że przy sterze nie ma sternika. Zdjął lornetę z wieszaka,

szarpnął drzwiczki i niemal zjechał po stromej drabince na pokład.

Harald Skjelder biegł tuż za nim.

— Istotnie, tak to wygląda, jakby chciał wodować — mruknął oficer

obserwując przez lornetę piękny, biały samolot, który

poziomą spiralą opuszczał się nad powierzchnię morza. W tej chwili był

zaledwie pięćset stóp od grzbietów fal. Przez lornetę doskonale było

widać wszystkie szczegóły maszyny, można by nawet odczytać napisy,

gdyby się tam znajdowały.

— Odrzutowiec — zupełnie zbędnie informował marynarz, bo przez

lornetkę widać było świetnie wszystkie cztery dysze samolotu.

— Czyżby? Nie domyśliłbym się tego do samej śmierci — dziwił się

drwiąco oficer. — No, dosyć już tego gapienia się, ściągnijcie mi tu

Nielsa, niech szybko słucha, co ci tam nadają!

W tym właśnie czasie radiotelegrafista szkunera Niels spoczywał

słodko w objęciach Morfeusza. Ponieważ szkuner nie jest wytwornym

parowcem, zatrudnia więc jednego tylko „radzika", a ten także musi

mieć parę godzin odpoczynku.

Skjelder już szedł, gdy zatrzymał go okrzyk oficera:

Behounek Frantisek - Na dwóch planetach.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: