James PATTERSON
MAXINE PAETRO

CZWARTY LIPCA

Podziękowania i wyrazy wdzięczności składamy: kapitanowi Richardowi Conklinowi, wzorowemu policjantowi z Biura Śledczego Departamentu Policji w Stamford w stanie Connecticut, oraz doktorowi Humphreyowi Germaniukowi, lekarzowi sądowemu w hrabstwie Trumbell w stanie Ohio, cieszącemu się powszechnym szacunkiem nauczycielowi anatomii patologicznej i doskonałemu praktykowi. Za cenne wskazówki jesteśmy winni specjalne podziękowanie Mickeyowi Shermanowi, wybitnemu obrońcy w sprawach kryminalnych.

Jesteśmy także wdzięczni Lynn Colomello, Ellie Shurtleff, Lindzie Guynup Dewey i Yukie Kito za ich nieocenioną pomoc w korzystaniu ze źródeł Internetu.

CZĘŚĆ 1
NIE MA SPRAWIEDLIWOŚCI

Rozdział 1

Był powszedni dzień, dochodziła czwarta rano, kiedy Jacobi zajechał naszym samochodem przed Lorenzo - był to niechlujny, wynajmowany na godziny „turystyczny” hotel w dzielnicy Tenderloin w San Francisco, która jest tak zakazana, że nawet słońce nie dociera do jej uliczek. Nim tam dojechaliśmy, krążyły mi po głowie różne domysły.

Przy krawężniku stały już trzy czarno - białe wozy policyjne, a Conklin, pierwszy policjant, który znalazł się na miejscu, ogradzał taśmą całą strefę. Pomagał mu w tym inny funkcjonariusz, nazwiskiem Les Arou.

—                Kto jest ofiarą? - zapytałam obu policjantów.

—                Biały mężczyzna, pani porucznik. Niecałe dwadzieścia lat, wyłupiaste oczy, załatwiony na amen - zameldował Conklin. - Pokój dwadzieścia jeden. Nie ma śladów włamania. Ofiara jest w wannie, tak samo jak poprzednia.

Po wejściu do hotelu poczuliśmy odór moczu i wymiotów. Nie było boyów hotelowych, windy ani żadnej obsługi. Nocni goście wycofali się w mrok korytarza, z wyjątkiem młodej prostytutki, która odciągnęła Jacobiego na stronę.

- Daj mi dwadzieścia dolarów - powiedziała do niego. - Mam licencję.

Jacobi dał jej dziesiątkę w zamian za karteczkę, po czym zwrócił się do recepcjonisty z pytaniami dotyczącymi ofiary: czy była w towarzystwie, czy miała kartę kredytową, czy ćpała? Obeszłam łukiem chwiejącego się na klatce schodowej narkomana i wspięłam się na drugie piętro. Drzwi do pokoju 21 były otwarte, pilnował ich żółtodziób policyjny.

—                Dobry wieczór, porucznik Boxer.

—                Już jest rano, Keresty.

—                Tak jest, proszę pani - odparł potulnie, odnotowując moje przyjście i podsuwając mi formularz do podpisu.

W kwadratowym pokoju o boku trochę ponad trzy i pół metra było ciemniej niż na korytarzu. Bezpiecznik był przepalony, a cienkie zasłony na tle oświetlonych latarniami okien wyglądały jak zjawy. Uważałam, by na nic nie nadepnąć, i próbowałam odgadnąć, co w tym wnętrzu stanowiło ślady zbrodni, a co nie. Było tu cholernie dużo różnych rzeczy, lecz światła bardzo mało.

Promień latarki oświetlił po kolei potłuczone fiolki na podłodze, materac ze starymi plamami krwi, sterty śmieci i mnóstwo porozrzucanej odzieży. W rogu pokoiku znajdowało się coś w rodzaju kuchenki. Płytka była jeszcze gorąca, a na dnie zlewu leżały narkomańskie akcesoria. Powietrze było gęste, niemal lepkie. Powiodłam snopem światła po kablu przedłużacza. Był włączony do gniazdka przy zlewie, przechodził pod zapchaną umywalką i kończył się w wannie.

Kiedy zobaczyłam martwego chłopca, poczułam skurcz żołądka. Miał jasne włosy, bezwłosą pierś, był nagi i chudy. Na pół leżał w wannie, pod nosem i na wargach zebrała mu się piana. Przewód elektryczny prowadził do archaicznego tostera, polśniewającego pod powierzchnią wody.

—                Cholera - zaklęłam, patrząc na Jacobiego, który wszedł do łazienki. - Znów to samo.

—                Upieczony na amen - stwierdził.

Jako szef wydziału zabójstw, nie miałam w swoich obowiązkach zajmowania się pracą detektywistyczną loco crimini, ale w takich przypadkach jak ten po prostu nie umiałam trzymać się na dystans.

Kolejny chłopak został zabity prądem. Dlaczego? Czy stał się przypadkową ofiarą przemocy, czy było w tym coś osobistego? Wyobraziłam sobie, jak zwijał się z bólu, kiedy przez jego ciało płynął prąd, który zatrzymał serce.

Nogawki moich spodni nasiąkały coraz wyżej wodą, zebraną na popękanej kafelkowej podłodze. Uniosłam stopę i zamknęłam nią drzwi łazienki, wiedząc z góry, co na nich zobaczę. Drzwi zareagowały wysokim piskiem zawiasów, które z całą pewnością nigdy nie były oliwione.

Na drzwiach widniały trzy słowa, napisane sprayem. Po raz drugi w ciągu paru tygodni patrzyłam na ten sam napis, zastanawiając się, co może oznaczać.

NIE MA SPRAWIEDLIWOŚCI.

Rozdział 2

Przypadek mógłby wskazywać na szczególnie makabryczne samobójstwo, gdyby nie to, że brakowało pojemniczka ze sprayem. Usłyszałam, że Charlie Clapper i jego ekipa kryminalistyczna zaczynają w pokoju obok wypakowywać swój sprzęt. Stanęłam z boku, gdy fotograf robił zdjęcia ofiary, po czym wyjęłam z kontaktu wtyczkę kabla.

Charlie zmienił przepalony bezpiecznik.

- Dzięki Ci, Boże - mruknął, kiedy wreszcie w tym straszliwym wnętrzu zabłysło światło.

Byłam zajęta przetrząsaniem odzieży ofiary w poszukiwaniu jakiegokolwiek dowodu tożsamości, gdy w drzwiach stanęła Claire Washburn, naczelny lekarz sądowy San Francisco i moja najbliższa przyjaciółka.

- Obrzydliwość - powiedziałam, kiedy weszłyśmy do łazienki. Claire jest oazą ciepła w moim życiu, osobą bliższą mi od mojej własnej siostry. - Chyba tego nie wytrzymam.

- Co chcesz zrobić? - zapytała łagodnie.

Przełknęłam z trudem, usiłując pokonać zaciskającą mi gardło obręcz. Pogodziłam się w życiu z wieloma rzeczami, ale nigdy nie zdołałam się pogodzić z zabijaniem dzieci.

- Mam ochotę wyjąć zatyczkę z wanny.

W jasnym świetle ofiara wyglądała na jeszcze bardziej zmaltretowaną. Claire przykucnęła obok wanny, wcisnąwszy swoje obfite kształty w przestrzeń odpowiednią dla kogoś przynajmniej o połowę chudszego.

- Obrzęk płucny - orzekła, obejrzawszy z bliska różową pianę u wylotu nosa i jamy ustnej. Przyjrzała się drobnym siniakom wokół oczu i na wargach. - Dostał niezły wycisk, zanim zabili go prądem.

Wskazałam na głębokie, pionowe przecięcie na kości policzkowej.

—                A to skąd się wzięło?

—                Przypuszczam, że od rączki tostera. Wygląda na to, że grzmocili chłopaka opiekaczem, zanim wrzucili go do wody.

Ręka denata spoczywała na brzegu wanny. Claire podniosła ją delikatnie i przekręciła.

—                Nie ma stężenia pośmiertnego. Ciało jest nadal ciepłe, a zsinienie blednie. Nie żyje najwyżej od dwunastu godzin, prawdopodobnie nie dalej niż od sześciu. Brak wyraźnych oznak, kiedy nastąpiła śmierć. - Przesunęła ręką po zmierzwionych włosach chłopca, po czym palcami w rękawiczce uniosła siną górną wargę. - Dawno nie był u dentysty. Może to zbieg?

—                Może. - Zamyśliłam się i przez dobrą minutę milczałam.

—                Nad czym się zastanawiasz, Linds?

- Mam wrażenie, że to mój kolejny John Doe.

Przypomniałam sobie bezdomnego nastolatka, Johna Doe,

który został zamordowany w podobnym miejscu, wkrótce po rozpoczęciu przeze mnie pracy w wydziale zabójstw. To była jedna z moich najtrudniejszych spraw, a jego śmierć, mimo upływu dziesięciu lat, nadal mnie dręczyła.

- Więcej będę mogła powiedzieć dopiero wtedy, gdy ten młody człowiek znajdzie się na moim stole - oświadczyła Claire.

Jacobi po raz drugi wetknął głowę do łazienki.

- Informator doniósł, że zapamiętana część numeru tablicy rejestracyjnej należy do mercedesa - powiedział. - Znów czarnego.

Czarnego mercedesa zauważono przy okazji innego zabójstwa dokonanego prądem. Poczułam przypływ adrenaliny. Sprawa nabrała dla mnie osobistego znaczenia. Postanowiłam sama wytropić zbrodniarza, który zabijał chłopców, i zamknąć go, zanim zdąży zrobić to znowu.

Rozdział 3

Minął tydzień od koszmarnego zabójstwa w hotelu Lorenzo. Technicy kryminalistyczni ciągle jeszcze borykali się z obfitością śladów w pokoju 21, a zapamiętane przez naszego informatora trzy cyfry tablicy rejestracyjnej były albo nieprawdziwe, albo tylko częściowo prawdziwe. Co do mnie, budziłam się co rano wściekła i w ponurym nastroju, bo śledztwo utknęło w martwym punkcie.

Myśl o zabitych chłopcach prześladowała mnie przez całą drogę do Susie, gdzie umówiłam się wieczorem z dziewczynami. U Susie była lokalem w bliskim sąsiedztwie, gdzie serwowano ostro przyprawione, lecz smaczne potrawy karaibskie, jasnym, tętniącym życiem miejscem o kolorowych ścianach wymalowanych gąbką.

Jill, Claire, Cindy i ja traktowałyśmy ten lokal jako azyl i miejsce spotkań naszego klubu. Nasze szczere rozmowy, nieskrępowane zależnościami służbowymi ani procedurami postępowania, często były jedynym sposobem uniknięcia tygodni biurokratycznego bicia piany. U Susie rodziły się pomysły rozwiązania wielu spraw.

Zobaczyłam z daleka Claire i Cindy w „naszym” boksie na tyłach lokalu. Claire zaśmiewała się z jakiejś historyjki Cindy, co było wspaniałym widowiskiem, gdyż Claire była urodzoną śmieszką, a Cindy dowcipną dziewczyną i najlepszym reporterem „Chronicie” od spraw kryminalnych. Brakowało oczywiście Jill.

—                Zamawiam to samo co wy - oznajmiłam, wślizgując się do boksu obok Claire. Na stole stał dzbanek z margaritą i cztery szklanki. Dwie z nich były puste. Nalałam sobie do szklanki i spojrzałam na moje przyjaciółki, odczuwając niemal magiczną więź, która nas połączyła po wszystkim, przez co razem prze - szłyśmy.

—                Wyglądasz, jakby trzeba ci było zrobić kroplówkę - zażartowała Claire.

—                I tak się czuję. Wbij mi igłę. - Wypiłam łyk lodowatego koktajlu, otworzyłam leżącą przy łokciu Cindy gazetę i zaczęłam ją przeglądać. Na siedemnastej stronie, w dziale miejskim, znalazłam notatkę zatytułowaną: POSZUKUJE SIĘ INFORMACJI W SPRAWACH ZABÓJSTW W DZIELNICY TENDERLOIN.

—                Moim zdaniem ten temat jest ważny - powiedziałam.

—                Zabici włóczędzy nie trafiają na pierwsze strony - mruknęła współczująco Cindy.

—                To wszystko wygląda bardzo dziwnie - oświadczyłam. - Z jednej strony mamy za dużo informacji. Siedem tysięcy odcisków palców, włosy, włókna, tonę bezużytecznego DNA z dywanu, którego nie czyszczono od czasu, gdy Nixon był dzieckiem. - Przerwałam na moment, by zdjąć gumkę z kucyka i roztrząsnąć włosy. - Z drugiej strony przy takiej liczbie potencjalnych donosicieli, jacy kręcą się po dzielnicy Tenderloin, trafiliśmy tylko na jeden gówniany ślad.

—                Chujowo, Linds. - Cindy popatrzyła na mnie. - Czy Tracchio siedzi ci na tyłku?

—                Nie - odparłam, odpędzając wspomnienie o dzielnicy Tenderloin stukaniem palcem po stole. - Jak pisze zabójca, nie ma sprawiedliwości.

—                Pofolguj sobie, kochanie - próbowała uspokoić mnie Claire. - Z czasem się w to wgryziesz. Zawsze ci się udaje.

—                W porządku, koniec tematu. Jill zrobiłaby mi piekło za narzekanie.

—                Na pewno powiedziałaby: „To żaden problem” - zaśmiała się Cindy, wskazując na puste krzesło. Podniosłyśmy szklanki i trąciłyśmy się.

—                Za Jill! - zawołałyśmy równocześnie.

Napełniwszy jej szklankę, po kolei wypiłyśmy z niej po łyku - ku pamięci Jill Bernhardt, zastępcy prokuratora okręgowego i naszej najbliższej przyjaciółki, która została zamordowana zaledwie przed kilkoma miesiącami. Bardzo nam jej brakowało, czemu dałyśmy wyraz, dzieląc się wspomnieniami. Tymczasem kelnerka Loretta zastąpiła pusty dzbanek po margaricie pełnym.

- Widzę, że jesteś cała rozświergotana - powiedziałam do Cindy, kiedy zrelacjonowała nam swoje ostatnie przeżycia.

Poznała nowego faceta, hokeistę z zespołu Rekinów w San Jose, w związku z czym była w doskonałym nastroju. Claire i ja wypytywałyśmy ją o szczegóły przy dźwiękach strojącego instrumenty zespołu reggae i po chwili wszystkie śpiewałyśmy piosenkę Jimmy'ego Cliffa, wybijając takt łyżeczkami na szklankach.

Margarita działała rozluźniająco i wkrótce wszystkie trzy byłyśmy odprężone. Nagle odezwał się mój nextel. Dzwonił Jacobi.

- - Spotkajmy się na ulicy, Boxer. Jestem przecznicę od ciebie. Mamy namiar na mercedesa.

Mogłam odpowiedzieć: „Jedź sam. Jestem po służbie”. Ale to była moja sprawa, więc nie zrobiłam tego. Zostawiwszy na stole trochę drobnych, posłałam dziewczynom pocałunki i ruszyłam ku wyjściu. Morderca mylił się przynajmniej co do jednego: sprawiedliwość nie umarła.

Rozdział 4

Usiadłam obok Jacobiego w naszym nieoznakowanym szarym crown vicu.

—                Dokąd jedziemy? - zapytałam.

—                Do dzielnicy Tenderloin - powiedział. - Zauważono, że kręci się tam czarny mercedes. W takiej dzielnicy tej klasy wóz rzuca się w oczy.

Inspektor Warren Jacobi był dawniej moim partnerem. Zniósł dobrze mój awans, mimo że był ode mnie o dziesięć lat starszy i miał o siedem lat dłuższy staż służbowy. Nadal prowadziliśmy razem specjalne sprawy i choć mi podlegał, czułam się zobowiązana uderzyć się w piersi.

—                Wypiłam trochę U Susie.

—                Piwa?

—                Margarity.

—                Trochę to znaczy ile?

—                Półtorej szklanki - odparłam, nie przyznając się do jednej trzeciej, którą wypiłam za Jill.

—                Dasz radę mi towarzyszyć?

—                Oczywiście. Czuję się dobrze.

—                Nie pozwolę ci prowadzić.

—                Nie będę się upierała.