Tragedia jest naśladowczym przedstawieniem akcji poważnej i zamkniętej; posiada określoną wielkość; jest tworem mowy ozdobnej; ma postać nie opowiadania lecz działania; wzbudza współczucie i strach.
Mowa ozdobna to taka, która ma rytm i harmonię. Mowa tragedii w jednych częściach ma rytm, jeszcze w innych harmonię.
Niezbędne w przedstawieniu są: aktorzy (charaktery), wystawa sceniczna – widowisko dla oczu oraz muzyka i mowa, przy pomocy których dokonywane jest naśladowanie. Aktorzy muszą być osobami działającymi, posiadać określone cechy charakteru i umysłu. Niezbędna jest także fabuła – układ wydarzeń.
Język i muzyka są narzędziami naśladowania, wystawa sceniczna jest sposobem naśladowania, a reszta jest przedmiotami naśladowania. Najważniejsza jest fabuła, gdyż tragedia jest naśladowaniem życia i działań ludzi – działania i fabuła są celem tragedii, a cel ostateczny jest zawsze rzeczą najważniejszą.
Bez działań tragedia byłaby niemożliwa, bez charakterów możliwa. Dlatego tragedie większości poetów są przeważnie bez charakterów. Niektórzy tragicy dla przedstawienia charakteru i sposobu myślenia swych bohaterów każą im wygłaszać na scenie przemówienia: wszakże przez to nie osiągają właściwego działania tragedii. Środki jakimi tragedia działa najsilniej to: perypetie (zmiany losu), anagnoryzmy (rozpoznanie bohatera). Podstawą i duszą tragedii jest fabuła. Drugie miejsce zajmują charaktery. Trzecim składnikiem jest myśl – rzecz w tym, by w tragedii umieć powiedzieć, co jest istotą sprawy i co do sprawy należy. Czwartym składnikiem tragedii jest mowa – odpowiednie dobranie słów. Ozdobą tragedii jest muzyka.
animacja