gry i zabawy na sońce i deszcz Przemysław Rybarczyk.pdf

(2668 KB) Pobierz
240817025 UNPDF
związku z wakacjami chciał­
bym Państwu zaprezento­
wać propozycję trochę innego
spędzenia wolnego czasu niż
zwiedzanie, oglądanie tele­
wizji, czy wyjście do teatru. Ideą poniższe­
go materiału jest dostarczenie propozycji gier
i zabaw, które mogą wykorzystać nie tylko
drużyny harcerskie, ale również wychowaw­
cy na koloniach, czy nawet same dzieci po­
zostające w czasie wakacji w domach. Wy­
starczy tylko, aby zebrała się wystarczają­
ca dla danej zabawy grupa osób. by była ona
ciekawa i pożyteczna.
Gry i ćwiczenia w terenie
a Jego zawodnicy stają w rozkroku. Na sygnał
pierwsi w rzędach szybko odwracają się i na
czworakach biegną między nogami osób z
ich zespołu, po czym szybko ustawiają się
na końcu. Po ich przejściu natychmiast prze­
chodzą w ten sam sposób kolejni zawodni­
cy. Zwycięża ten zespół, którego zawodnicy
prędzej ukończą bieg. Konkurencję można
powtórzyć kilkakrotnie i dopiero wtedy wyło­
nić zwycięzcę.
Przed przeprowadzeniem każdej z gier tere­
nowych konieczne jest zorientowanie się w ja­
kim wieku będą dzieci biorące udział w zaba­
wie. Jest to niezbędne z punktu widzenia stop­
nia trudności proponowanej gry. Warunkiem
powodzenia gier i ćwiczeń w terenie jest rów­
nież dokładne zapoznanie się z miejscem ćwi­
czeń, gdyż często to ono narzuca rodzaj i spo­
sób przeprowadzenia zajęć. Ważnym jest rów­
nież, by każdy z uczestników zabawy dokład­
nie znał Jej zasady, spowoduje to większe za­
angażowanie osób biorących udział w zaję-
Strażnicy przedmiotów. Do przeprowa­
dzenia zabawy potrzebne są drobne przedmio­
ty codziennego użytku, np. długopis, książka.
Prezentowane poniżej gry przedstawione
będą w dwóch grupach: do wykorzystania
w pomieszczeniu, kiedy pogoda jest niesprzy­
jająca i do wykorzystania w terenie. Oczy­
wiście każdą grę przed przeprowadzeniem |
należy przeanalizować, by odpowiadała ona
możliwościom psychofizycznym biorących w
niej udział dzieci. W zależności do potrzeb
poszczególnych zajęć można je modyfiko­
wać, bądź przeformułować obudowując odpo­
wiednią fabułą. Ważnym podkreślenia jest
fakt, że gry te będą ciekawsze jeśli przepro­
wadzenie ich połączy się z szerszym zakresem
tematycznym, np. w czasie kilkugodzinnej
zabawy w teatr, czy pociąg. Umożliwi to dzie­
ciom głębsze wejście w zabawę i przyczyni
się do większego zaangażowania w wykony­
wane czynności.
ciach i uchroni nas od ewentualnych konflik­
tów pomiędzy nimi. Należy oczywiście pamię­
tać o zachowaniu bezwzględnego bezpieczeńst­
wa tych, którzy zostali nam dani pod opiekę.
grzebień, itp. Zabawa może odbywać się za­
równo na sali gimnastycznej, jak i na boisku,
w lesie, czy na polanie. Uczestników gry na­
leży podzielić na dwa zespoły po 8-10 osób.
Jeden z zespołów to strażnicy siedzący z za­
wiązanymi oczami w kręgu w odstępach 5-10
m. W środku kręgu leżą różne przedmioty. Za­
daniem drugiego zespołu jest bezszelestne do­
stanie się do kręgu i wyniesienie znajdujących
się wewnątrz przedmiotów. Oczywiście za jed­
nym razem można wynieść tylko jeden przed­
miot. Zadaniem strażników jest nasłuchiwa­
nie, z której strony przeciwnicy podkradają się
do kręgu. Jeśli usłyszą szmer, wskazują, skąd
dochodzi dźwięk. Trafność wskazania spraw­
dza sędzia i ewentualnie odkrytą osobę elimi­
nuje z dalszej gry. Zwycięża zespół strażników
jeśli odkryje wszystkich skradających się
przeciwników łub zespół podchodzących jeśli
uda im się wynieść wszystkie przedmioty znaj­
dujące się w kręgu.
Czarni i biali. Podzielcie się na dwa rów­
ne zespoły. Obydwa zespoły odwrócone do sie­
bie plecami ustawiają się w szeregach wzdłuż
uprzednio narysowanej linii startu. Jeden sze­
reg przyjmuje nazwę czarni, a drugi biali. Na
przeciw każdego szeregu w odległości 10-15
kroków narysujcie linię mety. Prowadzący grę
głośno wywołuje któryś zespół, np. biali, wte­
dy zawodnicy wywołanego zespołu robią szyb­
ko zwrot w tył i starają się złapać jak najwię­
cej przeciwników uciekających od tej chwili do
swojej linii mety. Schwytani zawodnicy prze­
chodzą do drużyny przeciwnej. Wygrywa ten
zespół, który wyłapie wszystkich zawodników
drużyny przeciwnej.
Opisane gry i zabawy nie muszą być wy­
korzystane w całości lub nawet w części, waż­
ne by chociaż zainspirowały Państwa do opra­
cowania takich, które pomogą w przeprowa­
dzeniu zajęć i dadzą zadowolenie dzieciom,
a przy okazji nauczą ich czegoś.
Kret. Uczestników zabawy należy podzie­
lić na dwa zespoły o jednakowej liczbie za­
wodników. Każdy z nich ustawia się rzędem,
Obrona linii kolejowej. Do przeprowadze­
nia gry potrzebny jest urozmaicony teren.
CZERWIEC 1997 Remedium
W
240817025.002.png
przez który przechodzi odcinek drogi o długoś­
ci ok. 500-600 m. Uczestnicy gry dzieleni są
na 2 zespoły po 15-20 osób. Zespół, który bro­
ni linii kolejowej dzieli się na patrole, strzegą­
ce przydzielonych odcinków linii. Oczywiście
patrolom nie wolno cały czas stać w tym sa­
mym miejscu. Zespół przeciwny stara się po­
dejść niepostrzeżenie i iprzerwaći linię. Nastę­
puje to poprzez pozostawienie widocznego
(wcześniej ustalonego) śladu swojej bytności
w dowolnym miejscu drogi. Broniący eliminu­
ją z gry przeciwników przez odebranie im
chust, szarf. itp. Wygrywają broniący, jeżeli w
wyznaczonym czasie nie dopuszczą do „przer­
wania" linii, a podchodzący jeśli uda im się
przedrzeć i pozostawić widoczny ślad na „linii
kolejowej". Grę można utrudnić poprzez prze­
prowadzenie jej w nocy.
i ją taki sam skład i liczbę .magazynów", ozna­
czając Je szarfami. W .magazynach" tych znaj­
dują się takie same (dla jednego zespołu) cho­
rągiewki w różnych liczbach, jednak suma
wszystkich chorągiewek w obu drużynach po­
winna być taka sama. Na początku oba wal­
czące zespoły zbierają się na .granicy" i po
ustaleniu zasad gry rozchodzą się na swoje
strony. Wszyscy uczestnicy w obrębie Jednej
drużyny oznakowani są jednolicie, np. chus­
tami, czy opaskami. Na dany sygnał każdy z
zespołów ma za zadanie wedrzeć się na stro­
wroga i wykraść wszystkie (po jednej) cho­
rągiewce z .magazynu" przeciwnika i prze­
nieść je na swoją stronę „granicy". Kiedy prze­
ciwnik wejdzie do jnagazynu" nikt z bronią­
cych me może go w mm łapać, jest to miejsce
neutralne. Jeśli jakaś osoba wykradnie cho­
rągiewkę a zostame złapana jeszcze na tery­
torium wroga, to chorągiewka wraca na swo­
je miejsce. Oczywiście istotne jest również bro­
nienie własnych .magazynów". Ważne jest Iż
każdy z uczestników może czuć się bezpiecz­
nie tyiko i wyłącznie na własnym terytorium
(przeciwników można łapać tylko na swojej
stronie). Złapanie następuje poprzez dotknię­
cie osoby przez obrońców terytorium. Osoba
złapana przeprowadzana jest do tzw. pustego
magazynu, gdzie przetrzymywane są wszyst­
kie złapane osoby. Mogą być one uwalniane,
ale tylko wtedy, gdy jeden z atakujących wbie­
gnie do .pustego magazynu" i dotknie osobę
zatrzymaną. Za Jednym wbiegnięciem można
uwolnić tylko jedną osobę. Grę wygrywa ten
zespół, któremu uda się wykraść wszystkie
chorągiewki przeciwnika. Bardzo istotne Jest,
aby przed rozpoczęciem zabawy mianować kil­
ku sędziów, którzy nie uczestnicząc bezpo­
średnio w grze będą czuwać nad prawidłowoś­
cią Jej przebiegu.
Gry i zabawy w po szczeń i u
W ciągu wakacji mogą i
się również dni, kiedy i
wyjścia w teren i przeprcwr
świeżym powietrzu. Dla
by przygotować się rówm
czowej pogody. Jest to o ty
me te dni najczęściej koj
nudą. W związku z tym chci«
wać Państwu kilka zabaw •
właśnie w długie deszczowe
Przez granicę. Do przeprowadzenia zaba­
wy potrzebne są chorągiewki, chusty, szarfy,
itp. Zabawa powinna odbywać się w terenie
leśnym urozmaiconym, podzielonym przez
środek naturalną granicą, którą może być
droga, wąwóz. iip. Potrzebne są 2 zespoły po
15-20 osób. Obie walczące strony przygotowu- I
Trzymaj - puść. Wszystkie osoby stają w
kole twarzami do środka. Wewnątrz znajduje
się sznurek trzymany przez wszystkich oby­
dwoma rękoma. Osoba prowadząca stoi w
środku i wskazując na poszczególnych uczest­
ników wydaje polecenia: „trzymaj" lub „puść".
Zadaniem osoby wskazanej jest wykonanie
polecenia odwrotnie niż powiedziała mu oso­
ba prowadząca, czyli jeśli usłyszy „trzymaj",
wtedy ma puścić sznurek, jeśli usłyszy „puść",
wtedy ma trzymać. Osoba, która pomyli się
dostaje karne punkty lub odpada z gry. Wy­
grywa ta. która pozostanie bez pomyłki jako
ostatnia.
Trzeciak. Uczestnicy zabawy stają, jeden
za drugim dwójkami na obwodzie dużego ko­
ła zachowując odstęp 3-4 kroków pomiędzy
poszczególnymi dwójkami. Spośród dwójek
wybiera się jedną, która rozpoczyna zabawę w
ten sposób, że jeden z niej ucieka, a drugi za
nim goni. Uciekający chroniąc się przed zła­
paniem staje przed najbliższą dwójką jako
pierwszy, wówczas ostatni z powstałej w ten
sposób trójki musi uciekać lub przystawać
przed inną dwójką. Jeżeli jednak zostanie
schwytany - role się zmieniają.
8
Remedium CZERWIEC 1997
zywiście zdarzyć
çdzie możliwości
idzenia zabaw na
:i istotnym jest,
.vypadek desz-
- ważne, że właś-
. się dzieciom z
• "vi zapropono-
o wykorzystania
dni
240817025.003.png
Kłębek. Wszyscy uczestnicy zabawy, naj­
lepiej grupa ok. 20-25 osób. ustawiają się cia­
sno w jednym miejscu pomieszczenia. Na da­
ny znak podnoszą ręce do góry i chwytają rę­
ce Innych osób. Kiedy już wszyscy uczestnicy
chwycą się za ręce. jeden z wszystkich uchwy­
tów jest zwalniany tworząc w ten sposób
dwa końce. Zabawa polega na tym. by me
puszczając pozostałych rąk. poprzez przecho­
dzenie pod i nad złączeniami, rozwiązać po­
wstały kłębek.
Załoga do czołgu. Uczestnicy zabawy sta­
ją, jeden za drugim dwójkami na obwodzie du­
żego koła. Na hasło zatoga do czołgu wszyst- j
kie osoby stojące z tylu wskakują na plecy
swojego partnera. Następnie na hasło załoga
ztołgu zeskakują i zgodnie z ruchem wska­
zówek zegara biegną dookoła osób stojących,
dobiegają do swojego partnera, przechodzą
mu pomiędzy nogami, a następnie wskakują
na plecy. Ta para. która jako ostatnia wyko­
na zadanie odpada z gry. Wygrywa dwójka,
która sama zostanie na placu zabawy.
Detektyw. Wszyscy uczestnicy gry stają w
kręgu twarzami do środka. Jedna osoba wy­
brana na detektywa staje w środku. Na dany
znak wszyscy (łącznie z detektywem) zasłania­
ją oczy. a prowadzący idąc dookoła wyznacza
poprzez dotknięcie osobę, która będzie zabój­
cą. Po dotknięciu tej osoby, prowadzący staje
wśród innych uczestników gry i zezwala na od­
słonięcie oczu. Nikt prócz prowadzącego i oso­
by dotkniętej nie wie, kto naprawdę jest zabój­
cą. Od tej pory osoba dotknięta (zabójca) strze­
la (puszcza .oczko") do osób stojących na okrę­
gu. Musi zrobić to tak, aby osoba, do której
strzelał zauważyła to, a detektyw się nie zo­
rientował. Uczestnik, do którego zabójca oddał
strzał, liczy w myśli do 10. a następnie siada
- oznacza to, iż został zastrzelony. Grę wygry­
wa, detektyw, jeśli przy 3 próbach zgadnie kto
jest zabójcą, a zabójca, jeśli uda mu się trafić
wszystkich stojących w kręgu uczestników.
przekręci dostaje punkt karny lub odpada z i
gry. Wygrywa ta osoba, która nie pomyli się
przy powtarzaniu wszystkich zdań.
baw, które można przeprowadzić z dziećmi,
tak w czasie ładnej, jak i deszczowej pogody.
Niestety objętość artykułu nie pozwała mi po­
dzielić się większą liczbą możliwych do wyko­
rzystania propozycji, dlatego też proponuję
przygotowując się do letniego wypoczynku po­
święcić choć chwilę czasu na dotarcie do tych
pozycji książkowych, które są w stanie zapre­
zentować szerszą gamę pomysłów. Do pozycji
takich należą m.in. .Wesołe Zawody* Janusza
Michułowicza, „Gry i ćwiczenia terenowe" Ry­
szarda Mańkowskiego i Andrzeja Martynkina.
czy .Gry i zabawy w harcerskiej izbie" pod re­
dakcją Agnieszki Janiec. Oczywiście nie są to
jedyne pozycje dotyczące tego tematu. Propo­
nuję również Państwu próbowania własnych
sił w przygotowywaniu tego rodzaju gier i za­
baw, których pomysłodawcą mogą być same
dzieci. Wystarczy tylko dobrze się rozejrzeć po
okolicznych osiedlowych placach zabaw, a ga­
ma pomysłów na pewno się powiększy. Pamię­
tać jednak należy, że wszelkie konkurencje
powinny być dopasowane do wieku i możli­
wości uczestniczących w nich dzieci.
Zabawa z ciastem. Do przeprowadzenia
zabawy potrzebne są: rękawiczki, szalik,
czapka, dwie monety, dwie łyżeczki do herba­
ty oraz ciasto (najlepiej z kremem). Wszyscy
uczestnicy gry siadają w kole. w którego środ­
ku znajdują się ciasto, rękawiczki, czapka,
szalik i łyżeczki. Gra polega na tym, by zjeść
znajdujące się w kole ciasto, jednak aby wejść
do środka należy wyrzucić monetami dwa .or­
ły". Jeśli komuś się to uda, to podbiega do
środka, zakłada najpierw rękawiczki, później
czapkę i szalik i przy pomocy łyżeczek do her­
baty kroi i je ciasto. W rym czasie pozostali
uczestnicy kolejno rzucają monety aż do uzy­
skania dwóch iorłówi. Jeśli to nastąpi, wtedy
jak najszybciej zmieniają osobę będącą w ko­
le. W grze tej nie ustala się kolejności zajmo­
wanych miejsc, dla dzieci ważne jest ile komu
uda się zjeść wspólnego ciasta.
Pamięć. Jest to gra, która doskonale ćwi­
czy pamięć uczestniczących w niej osób. Pro­
wadzący rozpoczyna grę mówiąc: Jestem kró­
lową Hiszpanii W mojej kuchni znajduje się
złota patelnia. Następny gracz powtarza wy­
powiedziane do tej poiy zdania i dopowiada
kolejną rzecz, którą .królowa Hiszpanii" po­
siada w swojej kuchni. Kolejne osoby robią tak
samo. Każdy kto się pomyli, opuści coś, albo
W niniejszym tekście próbowałem przed­
stawić Państwu choć część z tych gier i za­
Przemysław Rybarczyk
CZERWIEC 1997 Remedium 9
240817025.004.png
samym tylko 1996 roku pra­
wie 350 000 dzieci i młodzie­
ży wzięło udział w wakacjach
organizowanych przez Zwią­
zek Harcerstwa Polskiego.
ZHP jest jedną z największych organizacji
przygotowujących letni wypoczynek dla dzieci
i młodzieży, tak wyjazdowy, jak i w miejscu
zamieszkania. Jego specyfika i rozmiary zale­
żą w dużym stopniu od możliwości finanso­
wych i organizacyjnych Związku. Ważnym
podkreślenia jest (akt, iż mimo wielu proble­
mów harcerskie placówki wypoczynkowe na- I
Pierwszą z proponowanych form wypoczyn­
ku wakacyjnego jest kolonia zuchowa. Prze­
znaczona jest ona dla dzieci w wieku 7-10 lat
skupionych w gromadach zuchowych. Szcze­
gólnie istotne w przygotowaniu kolonii jest wy-
! branie odpowiedniego miejsca na placówkę.
Chodzi o to. aby warunki sanitarne i bezpie­
czeństwa były na Jak najwyższym poziomie.
Zwykle kolonie zuchowe lokalizowane są w bu­
dynkach, bądź domkach letniskowych, jednak
dopuszczalne jest również organizowanie pla­
cówki pod namiotami przy zachowaniu szcze­
gólnej ostrożności z uwagi na zdrowie dzieci. I
dach mogą zdobywać m.in. sprawności .Ma­
rynarza", .Podróżnika", „Indianina", czy .Sta­
sia i Nel".
Równie istotnym elementem kolonii zucho­
wej jest obrzędowość. Pomaga ona zuchom w
większym stopniu przezywać fabułę zajęć, po-
I głębia tajemniczość. Jest źródłem pozytyw­
nych doznań tak emocjonalnych, jak i este­
tycznych, a także pomaga kadrze zachować
dyscyplinę. Do najbardziej ciekawych zwycza­
jów i obrzędów należą:
•» nazwa - odwzorowuje charakter i fabu­
łę kolonii.
j]al i Mml
leżą do najtańszych. Możliwe jest to m.in.
dzięki temu. że większość instruktorów wyjeż­
dża społecznie me otrzymując za swoją pra­
cę żadnych pieniędzy, robiąc to jedynie z po­
czucia obowiązku względem swoich pod­
opiecznych. Bardzo często istotny wkład w
obniżenie ceny obozu mają dotacje Urzędów
Miast, które coraz częściej pomagają w orga­
nizacji HAL-u.
Przygotowania do wakacji rozpoczynają
się bardzo wcześnie, bo już w miesiąc - dwa
po zakończeniu poprzedniej Akcji Letniej.
Wtedy to komendy hufców, szczepów, drużyn
zaczynają rozglądać się za lokalizacją nowych
miejsc wypoczynkowych. Przygotowuje się
również wstępne programy wymiany zagra­
nicznej. Następnie należy uzyskać zgodę na
przeprowadzenie obozu od właściciela terenu.
Sanepid-u i kuratorium oświaty, potwierdze­
nie straży pożarnej i rejonowego ośrodka zdro­
wia. Teraz czeka nas zorganizowanie kadry go­
spodarczej i przygotowanie programu.
Na miesiąc przed rozpoczęciem obozu każ­
dy uczestnik musi wypełnić kartę, na pod­
stawie której komenda placówki kwalifikuje
dziecko na wyjazd. Dopiero po zatwierdzeniu
dokumentacji zawierającej powyższe zgody,
potwierdzenia i informacje można rozpocząć
Harcerską Akcję Letnią (HAL). Jej mianem
określa się wszelkie działania programowe
Związku w okresie wakacji, czyli: obozy stałe,
wędrowne, specjalistyczne, kolonie, imprezy
kulturalne, turystyczne, zbiórki zastępów,
drużyn i gromad.
• Ważny jest również teren na jakim odbywa się
kolonia, czyli możliwość prowadzenia zajęć na
powietrzu, jak i nad wodą. Aby kolonia funk­
cjonowała na odpowiednim poziomie potrzeb­
na jest wystarczająca liczba profesjonalnej ka­
dry, by na 10 zuchów przypadała przynajmniej
jedna osoba do sprawowania opiekł. Prócz te­
go obowiązkowe jest posiadanie przez kolonię
pielęgniarki i ratownika. Oczywiście jeśli wy­
jazd organizowany jest samodzielnie, a me np.
przy obozie harcerskim, czy ośrodku wypo­
czynkowym, wtedy kadrą kolonii są również
kwatermistrz i kucharki.
Plan pracy kolonii jest pod względem pro­
gramowym, najważniejszym dokumentem ko­
lonii. Na jego podstawie przygotowuje się
wszelkie zajęcia dla zuchów. Jest on wynikiem
głębokiej analizy sytuacji gromady zuchowej
przed kolonią, jej charakterystyki, a także po­
trzeb, możliwości i zainteresowań dzieci. Po­
winien być on tak opracowany, aby zapewnić
zuchom możliwości zabawy, wypoczynku i
kształtowania osobowości. Wszelkie działania
programowe na wyjeździe ułożone są lak. aby
tworzyły pewnego rodzaju fabułę, by kolonia
zuchowa przedstawiała się jako wielka przy­
goda, której uczestnikiem i w pewnym stop­
niu kreatorem jest dziecko.
Zbiórki kolonijne przygotowywane są na
podstawie sprawności zespołowych i tworzą
bloki tematyczne, zespolone przez ogólną fa­
bułę kolonii. Przykładowo, jeśli kolonia przy­
jęła nazwę .Odkrywcy Nieznanych Lądów", to
zuchy podróżując właśnie po Nieznanych Lą-
•> flaga i totem
przez same dzieci, s
grupowej uczestnikc
ygotowywane
! identyfikacji
ką kolonii,
10 Remedium CZERWIEC 1997
W
240817025.005.png
•» zdobnictwo - zuchy same przyozdabiają
miejsce, w którym bedą mieszkać przez naj­
bliższe kilka tygodni, staje się ono niejako Ich
własnością, obrazem możliwości i powodem
do dumy przed odwiedzającymi rodzicami.
-» skarbiec - to miejsce przechowywania
zbiorów kolonijnych i wykonanych na wyjeź­
dzie dziecięcych prac plastycznych, dzięki nie­
mu nabierają one większej wartości w oczach
uchów i są dla nich dodatkową nagrodą.
-» piosenka oraz okrzyk kolonii - to nieja-
;o hymn i wizytówka wyjazdu,
•» apel - rozpoczyna każdy dzień kolonii,
o forma uzależniona jest od jej fabuły,
le trwania apelu przyznawane są na-
ochwały. rozdzielane są zadania na
pokazania swoich dokonań na tle rówieś­
ników, sprawdzenia się w stosunku do in­
nych. Ważna jest Jednak kontrola współza­
wodnictwa, by nie przerodziło się ono w nie­
zdrową rywalizację.
Istotne jest, by wszystkie obrzędy i zwycza­
je swoją formą i treścią nawiązywały do fabu­
ły kolonii, wtedy w większym stopniu wpływa­
ją na wyobraźnię i rozwój emocjonalny dzieci. I
Drugą wakacyjną propozycją Związku Har­
cerstwa Polskiego są tzw. obozy stałe. Skiero- !
wane są przede wszystkim do drużyn młod­
szo-harcerskich, skupiających dzieci w wie­
ku 11-15 lat. Oczywiście w obozach tych bar­
dzo często uczestniczą również drużyny star-
szo-harcerskie.
Obozy stałe zlokalizowane są na terenach
zalesionych, najczęściej nad morzem, jezio­
rem, bądź w górach. Każdy obóz odbywa się
pod namiotami. Placówki te również mo­
gą być zlokalizowane przy ośrodkach wypo­
czynkowych, w których np. aktualnie odbywa
się kolonia zuchowa lub w tzw. stanicach,
gdzie wszystkie bądź część budynków gos­
podarczych i sanitarnych Jest drewnianych
lub murowanych.
Na obozach zorganizowanych w całości pod
namiotami wszelkie urządzenia zbudowane są
przez samych harcerzy, począwszy od półek
namiotowych poprzez bramy, stoły w jadalni
do samej kuchni. Większość rzeczy wykony­
wanych jest z materiałów dostępnych w lesie.
Harcerze odczuwają dużą satysfakcję z
możliwości zrobienia czegoś samemu, co daje
wymierne efekty, np. jako możliwość pokaza-
! nia swoich osiągnięć odwiedzającym rodzi­
com. W budowaniu uczą się pracy w zespole
i odpowiedzialności, bez których cały projekt
może się nie powieść.
Pod względem programowym, obóz jest
kontynuacją i podsumowaniem śródrocznej
pracy drużyny. Bardzo często obozy prowa­
dzone są tematycznie, znaczy to, iż drużyna
przyjmuje obrzędowość, zwyczaje i nazewnic­
two od danej kultury, czy epoki historycznej,
co wzbogaca treść 1 formę obozu. Oczywiście
wszelkie zajęcia prowadzone są zgodnie z ideą
puszczańską, na łonie natury. Dzieci uczą się
terenoznawstwa, łączności, samarytanki, pio­
nierki, wykonują prace na rzecz nadleśnictwa,
na terenie którego znajduje się obóz. Często
podejmują służbę dla mieszkańców sąsied­
nich miejscowości. Organizowane są biegi, gry
terenowe, podchody. Często także zajęcia kul­
turalne i sportowe takie jak festiwale, czy
olimpiady. Ciekawymi propozycjami są rów­
nież tzw. Chatki Robinsona (mieszkanie przez
2 dni w zbudowanych przez harcerzy szała­
sach, obserwując życie przyrody), Jarmark
Cudów (sprzedawanie za obozowe pieniądze
wykonanych przez harcerzy pamiątek - wy­
grywa ten zastęp, który na swoich produktach
zarobi najwięcej). Turniej Zastępów (zastę­
py współzawodniczą ze sobą w technikach
harcerskich: łączności, samarytance, tereno­
znawstwie, ltd.). Turniej dziwnych rekordów
(harcerze startują w takich konkurencjach
! jak: rzut szyszką do spodni, jak najszybsze
napełnienie wodą menażki, czy wbijanie gwoź­
dzi na czas) i 1-2 -dniowe wędrówki. Zajęcia
przygotowane są tak. by zaspokajały wszelkie
potrzeby, umożliwiały rozwój, uwzględniając
możliwości psychofizyczne harcerzy.
Istotnym elementem życia obozowego są
I zwyczaje i obrzędy. Tak jak i na kolonii zu­
chowej są one źródłem doznań estetycznych,
wprowadzają wrażenie tajemniczości, budują
spoistość grupy. Do najciekawszych obrzędów
harcerskich należą:
litanie i zakończenie dnia - wspólne
:cie 1 podsumowanie dnia ma na celu
-prawną pobudkę dzieci jak i rozwój
tą wspólnoty, odbywają się one z zacho­
waniem zuchowego rytuału.
-» współzawodnictwo - powoduje wśród
dzieci chęć robienia wszystkiego jak najlepiej.
CZERWIEC 1997 Remedium 11
240817025.001.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin