Wojenna prawda Hitlera.pdf

Wojenna prawda Hitlera

Celem było całkowite zniszczenie przeciwnika

Decydując o inwazji na Polskę, Adolf Hitler po raz kolejny postanowił stanąć w

roli ofiary. W oczach opinii międzynarodowej to Polacy mieli wywołać wojnę.

Jednak niewiele z tego wyszło, gdyż prowokacje graniczne wypadły niezwykle

nieudolnie.

Nie chodzi mi o osiągnięcie jakiejś określonej rubieży, czy ustalenie nowej granicy z

Polską. Nie! Celem jest całkowite zniszczenie przeciwnika! Bądźcie surowi i brutalni.

Wszystkimi środkami i sposobami! – mówił Hitler do zgromadzonych 22 sierpnia 1939 r.

w Berghofie generałów. Tego dnia najwyżsi dowódcy Wehrmachtu zjawili się w górskiej

rezydencji swego wodza, gdzie zakomunikowano im ostateczną decyzję o wszczęciu

wojny z Polską. Dyktator III Rzeszy wręcz hipnotyzował swych podkomendnych. Na tę

chwilę czekali wiele lat. Dla każdego generała niemieckiej armii wojna ze

znienawidzonym wschodnim sąsiadem, który dwadzieścia lat wcześniej „bezprawnie”

odebrał im ziemie Wielkopolski, Pomorza i Śląska, była wręcz obowiązkiem. A jednak

zgromadzonych w Berghofie sztabowców Wehrmachtu trawił niepokój. Czy jeśli uderzą

na Polskę, Wielka Brytania i Francja nie interweniują? I jak wytłumaczyć sam fakt

agresji, jak wówczas będą postrzegane Niemcy? Ten niepokój wyczuł Hitler. –

Dostarczę propagandowego powodu do rozpoczęcia wojny. Mniejsza z tym, czy będzie

on wiarygodny. Później nikt nie będzie pytał zwycięzcy, czy mówił prawdę, czy nie.

Fabryka konserw

Hitler nie rzucał słów na wiatr, a preparowanie „powodów do rozpoczęcia wojny” miało

już w Niemczech tradycję. Rok wcześniej właśnie z powodu rzekomego maltretowania

mniejszości niemieckiej w Czechach nazistowski dyktator rozpętał międzynarodowy

kryzys zakończony konferencją w Monachium.

( fot. AFP)

Teraz także w Polsce miał zostać zastosowany podobny mechanizm. Latem 1939 r.

prasa niemiecka donosiła o licznych prześladowaniach swych ziomków w Polsce. Hitler

pragnął jednak czegoś więcej. – Należy stworzyć niepodważalny powód do

wypowiedzenia wojny, który by usprawiedliwiał jej wywołanie przed historią, a zarazem

piętnował Polskę w oczach świata jako agresora – oświadczył swym najbliższym

współpracownikom. Tę myśl podchwycili szef SS Heinrich Himmler oraz podległy mu

szef SD (wszechwładna Służba Bezpieczeństwa SS kontrolująca zarówno wydarzenia

w Niemczech, prześladująca „podludzi”, jak również zajmująca się wywiadem i

kontrwywiadem) Reinhard Heydrich. Lubujący się w grze wywiadowczej i operacjach

specjalnych Heydrich zaproponował przeprowadzenie kilku akcji z udziałem jego

agentów udających polskich powstańców lub żołnierzy na terenie Niemiec. Na miejsce

prowokacji wybrał Śląsk – rejon szczególnie zapalny i zróżnicowany etnicznie. Hitler

zgodził się, zaś Himmler wspomógł ambitnego szefa SD, koordynując jego współpracę

z innymi podległymi SS służbami specjalnymi, zwłaszcza zaś z gestapo.

Na podstawie dokonanej na początku sierpnia osobiście przez Heydricha wizji lokalnej

na Śląsku, ustalono cele i skalę akcji. Największa operacja miała dotyczyć „ataku”

kompanii regularnego Wojska Polskiego na urząd celny w Hochlinden (Stodoły),

mniejszy atak powinien zostać wykonany na leśniczówkę w Pitschen (Byczyna).

Wreszcie grupa cywilnych „powstańców” powinna opanować stację radiową w

Gliwicach, skąd nadano by sygnał do powstania na Śląsku. Aby wszystko wyglądało

realistycznie, w miejscach starć musieli paść zabici. W tym celu w obozach

koncentracyjnych wyselekcjonowano grupę kilkunastu więźniów, których zaczęto lepiej

odżywiać i pielęgnować. Otrzymali oni miano „konserw” – mieli żyć do czasu akcji,

następnie zamierzano ich zamordować, przebrać w polskie mundury i podrzucić w

miejsce wyimaginowanych starć. Po mundury SD zwróciło się do Abwehry i szefostwa

Wehrmachtu, włączając je tym samym w mistyfikację.

Operacji nadano kryptonim „Tannenberg”. Łącznie do całej akcji przygotowano ponad

200 esesmanów pod dowództwem SS-obersturmführera Otto Hellwiga i SS-oberführera

Otto Rascha. Ludzie ci mieli przede wszystkim odegrać walkę w Hochlinden, przy czym

część miała atakować jako Polacy, część zaś bronić się z sukcesem jako Niemcy. Tu

też podrzucono ciała więźniów. Najmniejszy oddział, zaledwie sześciu ludzi

kierowanych przez SS-sturmbannführera Alfreda Naujocksa, skierowano na Gliwice.

Sygnałem dla Naujocksa miał być osobisty telefon od Heydricha z hasłem: „babcia

umarła”. Po wykonaniu akcji miał on zameldować swemu zwierzchnikowi, iż „pogrzeb

się odbył”. Pierwotnie „Tannenberg” zaplanowano na 25 sierpnia wieczorem, ale wobec

przełożenia inwazji z 26 sierpnia na 1 września, wyznaczono go ostatecznie na 31

sierpnia 1939 r. Tego wieczoru operacja weszła w fazę realizacji. Przeprowadzono

wszystkie trzy akcje – odparto „atak” na Hochlinden, zdemolowano i wymazano bydlęcą

krwią leśniczówkę w Pitschen, wreszcie uderzono na celowo pozostawioną w tym

czasie bez nadzoru policji stację radiową w Gliwicach. Jednak ta trzecia akcja, na którą

tak bardzo liczył Heydrich, spaliła całkowicie na panewce, choć początkowo wszystko

przebiegało zgodnie z planem.

Grupa Naujocksa spokojnie opuściła hotel w Gliwicach, przyjechała samochodami pod

radiostację i ok. godz. 20:00 opanowała ją bez jednego strzału. Na miejscu okazało się

jednak, iż radiostacja gliwicka była wówczas faktycznie tylko... centrum

przekaźnikowym dla rozgłości wrocławskiej, zatem nie nadawała własnych programów

radiowych. Z tego powodu posiadała jedynie własny mikrofon techniczny,

niegwarantujacy udanego przekazu. Ostatecznie za jego pomocą Niemcy wyemitowali

przygotowane w języku polskim i niemieckim oświadczenie: – Uwaga! Tu radiostacja

Gliwice. Rozglośnia znajduje się w polskich rękach. Również Wrocław, Opole i Gdańsk

będą polskie! Bracia Ślązacy! Mówi do was dowódca polskiego ochotniczego korpusu

górnośląskich powstańców. Nadszedł czas, kiedy chwyciliśmy za broń i idziemy na

Wrocław – uwolnić nasze prastare ziemie polskie. Gliwice są w naszych rękach.

Wzywamy do walki: Niech żyje Polska!. Ponoć problemy techniczne spowodowały, iż

większość tego przemówienia w ogóle nie została wyemitowana!

A reszta dotarła falami eteru tylko do najbliższej okolicy. Tak czy inaczej, Naujocks

zarządził wkrótce odwrót. W budynku radiostacji pozostawiono jedną „konserwę” – ciało

aresztowanego i zabitego kilka godzin wcześniej przez gestapo Franza Honioka,

śląskiego Niemca znanego z sympatii do Polaków.

Nieudana prowokacja

Żadna z akcji ludzi Heydricha nie przekonała światowej opinii publicznej co do tego, iż

to Polska rozpętała II wojnę światową. Zresztą dla Hitlera nie miało to znaczenia, czy

ktoś w nie uwierzy. W nazistowskim państwie była to odtąd oficjalna wykładnia przyczyn

wybuchu wojny. Nie podlegała dyskusji. Rankiem 1 września 1939 r. Adolf Hitler w

przemówieniu w Reichstagu oświadczył: – Tej nocy po raz pierwszy na naszym

własnym terytorium strzelali Polacy, i to regularni żołnierze. Od 5.45 odpowiadamy

ogniem! W tym samym czasie Wehrmacht wyruszył już na wschód, publikując swój

pierwszy komunikat wojenny. „Berlin dnia 1 września: Na rozkaz Wodza i Naczelnego

Dowódcy Wehrmacht wziął w swoje ręce aktywną ochronę Rzeszy. Wypełniając

powierzone sobie zadanie położenia kresu polskim gwałtom, dziś rano niemieckie

wojska lądowe przystąpiły do kontrataku na całej długości granicy niemiecko-polskiej.

Jednocześnie wystartowały jednostki Luftwaffe mające zwalczać cele wojskowe w

Polsce. Marynarka Wojenna przejęła ochronę Morza Bałtyckiego...”.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: