Palmer Diana - Serce z rubinu- 14.pdf - Cykl Long Tall Texans - Marzenie06820

DIANA PALMER

SERCE Z RUBINU

tłumaczyła Monika Krasucka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zraniona noga chłopca mocno krwawiła. Doktor Louise Blakely wiedziała, jak mu

pomóc, było to jednak o tyle trudne, że chcąc skutecznie zatamować krew wypływającą z

uszkodzonej tętnicy wprost na pożółkłą grudniową trawę, musiała mocno uciskać ranę.

- Boli... - jęknął mały Mart. - Auu!

- Musimy powstrzymać krwawienie - wyjaśniła rzeczowo, uśmiechając się do chłopca.

Jej brązowe oczy lśniły przyjaznym blaskiem, szczupłą twarz otulały gęste ciemnoblond

włosy. - Założymy ci szwy, a jak już będzie po wszystkim, poproś mamę, żeby kupiła ci loda

- podsunęła, zerkając na stojącą obok bladą kobietę, która natychmiast gorliwie potaknęła. -

Co ty na to? Podoba ci się ten pomysł?

- Czy ja wiem... - mruknął chłopiec, przytrzymując chorą nogę powyżej miejsca, które

uciskała lekarka.

- Wytrzymaj jeszcze trochę - poprosiła, wyglądając niecierpliwie karetki, którą na jej

prośbę wezwał jeden z gapiów. Na szczęście pomoc była już blisko. Lou słyszała narastający

dźwięk syreny. Nawet w tak małym miasteczku jak Jacobsville służby medyczne działały

bardzo sprawnie.

- Będziesz jechał prawdziwą karetką - powiedziała chłopcu. - W poniedziałek

opowiesz o wszystkim kolegom ze szkoły.

- Będę mógł wrócić do domu? - ucieszył się Mart. - Nie zostanę w szpitalu?

- Myślę, że tym razem twoja wizyta skończy się w pokoju zabiegowym, gdzie

udzielamy pomocy w nagłych wypadkach - roześmiała się. - A teraz uważaj: za chwilę

sanitariusze przeniosą cię do ambulansu. Obserwuj ich uważnie, patrz, co robią, i staraj się

wszystko zapamiętać.

- Zapamiętam! - obiecał, ona zaś, widząc nadjeżdżający samochód na sygnale, szybko

wstała. Ledwie karetka zatrzymała się obok radiowozu, wyskoczyli w niej dwaj sanitariusze i

podbiegli do chłopca. Kiedy ostrożnie przenosili go na nosze, Lou podeszła do towarzyszącej

im kobiety, i opisawszy zwięźle obrażenia chłopca, wydała instrukcje dotyczące zabiegów i

badań, które trzeba wykonać po przyjeździe do szpitala. Ponieważ sama tam pracowała,

postanowiła jechać za karetką swoim samochodem.

Nim ruszyła, podszedł do niej policjant, który wcześniej zatrzymał nieuważnego

kierowcę i postawił mu zarzut spowodowania wypadku, w którym ucierpiał mały rowerzysta.

- Szczęście, że akurat była pani w pobliżu - westchnął. - Rana wygląda paskudnie.

- Do wesela się zagoi - odparła, zamykając torbę lekarską, z którą nigdy się nie

rozstawała. Wychodząc z gabinetu, zabierała ją z sobą i wkładała do bagażnika. Tym razem

okazała się bardzo potrzebna.

- Pracuje pani z doktorem Coltrainem, prawda? - zagadnął domyślnie.

- Tak - odparła lakonicznie. Wymowna mina policjanta powiedziała jej, że dalsze

wyjaśnienia są zbędne. Całe Jacobsville wiedziało, że doktorowi Coltrainowi partner

potrzebny jest jak dziura w moście. Albo alkohol. W ciągu kilku miesięcy wspólnej praktyki

lekarskiej wielokrotnie dał jej to do zrozumienia.

- Dobry z niego człowiek - stwierdził policjant. - Uratował moją żonę, kiedy ciężko

zachorowała na płuca - dodał, uśmiechając się do wspomnień. - Nigdy nie traci głowy, zresztą

z tego, co widziałem, pani też jest bardzo opanowana. Widać, że zna się pani na rzeczy i wie,

jak pomóc.

- Dziękuję panu - odparła z przelotnym uśmiechem, po czym wsiadła do swojego

małego forda i ruszyła za karetką.

Izba przyjęć jak zwykle pełna była chorych. W soboty z reguły zdarzało się dwa razy

więcej wypadków niż w dni powszednie. Idąc korytarzem za wózkiem wiozącym Marta, Lou

odpowiadała na powitania swoich pacjentów.

W tym samym czasie doktor Coltrain opuszczał salę operacyjną. Spotkali się na

korytarzu. Zielony chirurgiczny strój nie był szczególnie twarzowy i ktoś inny z pewnością

wyglądałby w nim pokracznie. Ale nie Coltrain. Jemu nie zaszkodził nawet czepek

zakrywający gęste rude włosy. Mimo szpitalnego uniformu prezentował się elegancko i

budził respekt.

- Co pani tu robi? Ustaliliśmy, że w sobotę sam robię obchód - rzucił szorstko.

Oho, zaczyna się, pomyślała. Zaraz zrobi użytek z pierwszego prawa Coltraina:

zawsze i wszędzie wyciągaj pochopne wnioski. Kusiło ją, żeby się uśmiechnąć, ale nie zrobiła

tego.

- Przypadkiem znalazłam się na miejscu wypadku - tłumaczyła się.

- Do wypadków jeżdżą ekipy karetek pogotowia. Za to im płacą - strofował ją, nie

zważając na przechodzący obok personel.

- Ja przecież nie pojechałam tam specjalnie... - zdenerwowała się.

- Nie życzę sobie takich sytuacji. Jeśli to się powtórzy, poproszę Wrighta, żeby

rozwiązał z panią umowę. Czy wyrażam się jasno? - zapytał chłodnym tonem. Wspomniany

Wright był dyrektorem administracyjnym szpitala, on zaś szefem personelu medycznego, tak

więc jego słowa nie były czczą pogróżką.

- Czy pan mnie w ogóle słucha? - zirytowała się. - Nie było mnie w tej karetce... !

- Pani doktor! Idzie pani? - zawołał jeden z sanitariuszy.

Coltrain spojrzał na niego, potem na nią. Nie kryjąc rozdrażnienia, zerwał w głowy

czepek. Wyraz jego niebieskich oczy był tak samo groźny jak cała postura.

- Skoro pani życie prywatne, droga pani doktor, jest aż tak nieciekawe, że musi pani

szukać rozrywki wśród personelu niższego szczebla, może powinna pani zastanowić się nad

jakąś zmianą - rzucił kąśliwie.

Nim zdążyła odpowiedzieć, odszedł. Rozzłoszczona teatralnym gestem wzniosła ręce

do nieba. Jeszcze nigdy nie udało jej się dokończyć przy nim zdania, bo albo w ogóle nie

dopuszczał jej do głosu, albo przerywał w pół słowa i nie czekając na ripostę, pośpiesznie

odchodził do swoich pilnych spraw. Zresztą dyskusja z nim i tak nie miała sensu. Czego

bowiem by nie powiedziała albo nie zrobiła, i tak zawsze stała na straconej pozycji.

- Wcześniej czy później coś sobie złamiesz - mruknęła mściwie, wpatrując się w jego

plecy - a wtedy tak cię urządzę, że mnie popamiętasz. Jak mi Bóg miły, zrobię z ciebie

gipsową mumię.

Przechodząca obok pielęgniarka delikatnie poklepała ją po ramieniu.

- Spokojnie, pani doktor. Znowu panią poniosło.

Lou zacisnęła zęby. Koledzy ze szpitala podśmiewali się, że po każdym starciu z

doktorem Coltrainem Louise zaczyna mówić sama do siebie. Czyli robi to niemal non stop.

Niewykluczone, że do Coltraina mimo wszystko docierały jej słowa, a przynajmniej niektóre

z nich, nigdy jednak nie dał tego po sobie poznać.

Mrucząc ze złości, obróciła się na pięcie i dołączyła do sanitariuszy.

Opatrywanie chłopca trwało ponad godzinę, okazało się bowiem, że poza rozciętą

nogą ma więcej obrażeń, które wymagają założenia szwów. Zdaje się, że w nagrodę mama

będzie musiała wykupić pół lodziarni, pomyślała Lou, która pomyliła się co do jeszcze jednej

rzeczy - wbrew jej przewidywaniom Mart musiał zostać w szpitalu. I dobrze, pocieszała się;

przynajmniej będzie miał czym zaimponować kolegom. Skończywszy dyżur, pożegnała się z

chłopcem i przypomniała mu, że jeżdżąc na rowerze po mieście, musi być bardzo ostrożny.

- Proszę się o to nie martwić, pani doktor - odrzekła zdecydowanie jego mama. - Już

nie pozwolę mu jeździć po ulicy.

Lou skinęła głową i sięgnąwszy po torbę, wyszła z sali. Przemknęło jej przez myśl, że

w dżinsach, sportowych butach i zwykłym T - shircie bardziej wygląda jak studentka na

wakacjach niż poważna pani doktor. Miała włosy związane w koński ogon i ani śladu

makijażu. Po co miała podkreślać urodę pełnych ust i brązowych oczu, skoro nie było

mężczyzny, na którym chciałaby zrobić wrażenie? No, może z jednym wyjątkiem. Tyle że

akurat ten, w którym zakochała się po uszy, nie zwróciłby na nią uwagi nawet gdyby przyszła

do pracy w worku na ziemniaki. „Rudy” Coltrain widział w niej wyłącznie koleżankę po

fachu, a jeśli już coś go w niej interesowało, to tylko jej kompetencje. I choć na tych jej nie

zbywało, on zachowywał się tak, jakby nie dostrzegał jej profesjonalizmu. We wszystkim, co

robiła, doszukiwał się błędów i uchybień. Czasem zastanawiała się, po co w ogóle zgodził się

na tę współpracę, skoro ewidentnie nie darzył jej sympatią. I dlaczego ona, wiedząc o jego

niechęci, wciąż z nim pracuje, choć wcale nie jest tu mile widziana. Znała dobrze przyczynę

tego irracjonalnego zachowania: wszystkiemu winne było uczucie wypełniające jej

nieszczęsne serce. Przeczuwała jednak, że wcześniej czy później przyjdzie dzień, kiedy to już

nie wystarczy.

Z przeciwległego krańca holu szedł ku niej doktor Drew Morris, jedyny przyjaciel,

jakiego tu miała. Podobnie jak Coltrain skończył właśnie operować i wciąż miał na sobie

charakterystyczny zielony strój. Gdy jednak pod skalpel Coltraina trafiały najpoważniejsze

przypadki, zwłaszcza kardiologiczne, Drew wycinał migdałki oraz wyrostki i wykonywał

inne proste zabiegi chirurgiczne. Miał specjalizację z pediatrii, Coltrain zaś zajmował się

głównie schorzeniami klatki piersiowej oraz płuc, zatem wśród jego pacjentów przeważały

osoby w podeszłym wieku.

- Co ty tu robisz? - zdziwił się Drew na jej widok. - Na pierwszy obchód już za późno,

na drugi jeszcze za wcześnie. Zresztą, o ile pamiętam, Rudy miał być dzisiaj sam.

Rudy, w rzeczy samej! Tylko nieliczni, najbardziej uprzywilejowani koledzy mieli

prawo mówić o doktorze Coltrainie, używając tego przezwiska. Lou z pewnością nie należała

do grona wybranych.

Uśmiechnęła się do Drew, ciemnookiego bruneta z niewielką nadwagą, który prawie

dorównywał jej wzrostem; jak na kobietę była bowiem wysoka. To właśnie on skontaktował

się z nią, gdy po śmierci rodziców pracowała w szpitalu w Austin, i powiedział jej, że

Coltrain szuka kogoś do współpracy. Dostrzegła w tym szansę na nowy początek i

postanowiła spróbować swych sił w mieście, w którym przyszli na świat jej rodzice. I choć

brzmiało to nieprawdopodobnie, zwłaszcza w świetle jawnej niechęci, jaką Coltrain okazywał

jej dziś na każdym kroku, to wtedy, po dziesięciu minutach rozmowy, zaproponował jej pracę

w swoim zespole.

- Przed restauracją, w której jadłam lunch, wydarzył się wypadek - wyjaśniła. - Nawet

nie zdążyłam pójść do sklepu. Boże, jak ja nienawidzę zakupów!

Palmer Diana - Serce z rubinu- 14.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: