Palmer Diana - Do dwóch razy sztuka.pdf - Palmer Diana - Marzenie06820

Diana Palmer

Do dwóch razy sztuka

(Diamond spur)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dorodne, rozłożyste dęby ocieniały siedzibę Donavanów, chroniąc ją przed

upałem teksańskiego południa. Imponujący, jasnożółty murowany dom w

hiszpańskim stylu stał wśród pastwisk ogrodzonych drucianymi płotami, z dala od

drogi biegnącej przez całą posiadłość, na końcu zakurzonego krętego podjazdu.

Kate Whittman cieszyła się, że zamiast prowadzić auto, jedzie na łagodnym

koniu otrzymanym od Jasona.

W tej części teksańskiego okręgu San Frio od wielu tygodni panowała susza,

więc koń, który poruszał się wolniej od samochodu, wzbijał znacznie mniejszy

obłok kurzu.

Donavanowie dotąd nie utwardzili nawierzchni.

W posiadłości liczącej tysiące hektarów gotówka zawsze szła na zakup

bydła, a nie na modernizację dróg.

W czasie obecnego zastoju, gdy ceny produktów rolnych spadły tak bardzo,

natomiast odsetki od kredytów nadal pozostawały wysokie, trzeba było

przedsiębiorcy o talentach i zmyśle handlowym Jasona Donavana, żeby trzymać w

szachu bezwzględnych wierzycieli.

Spojrzenie zielonookiej Kate pobiegło w dal aż po horyzont. Wiedziała, że

trwa spęd bydła. Na tak wielkim obszarze musiał odbywać się jednocześnie w kilku

rejonach. Do każdego Z nich przydzielano grupę pracowników wraz z nadzorcą, a

Jason objeżdżał konno najważniejsze miejsca i miał oko na wszystko. Podczas

spędu zawsze zdarzały się wypadki. Wprawdzie złamania, oparzenia, zwichnięcia i

otarcia to na ranczu normalna rzecz, ale podczas spędzania i znakowania bydła

zazwyczaj zdarzały się wypadki poważniejsze.

Tym razem sam szef doznał poważnego szwanku podczas spotkania oko w

oko z rozwścieczonym zwierzakiem o długich rogach. Zarządca wymknął się

ukradkiem i pojechał po Kate. Zawsze posyłano po nią, gdy Jason był ranny,

ponieważ nikomu oprócz niej nie pozwalał się do siebie zbliżyć. Ufał Kate, a ona

nie przejmowała się jego humorami. Tylko ona dawała sobie radę, ilekroć wpadał

w furię.

Westchnęła ponuro, wspominając, ile razy przemierzała tę krętą drogę. Nie

była dziewczyną Jasona.

Szczerze mówiąc, ledwie zauważał, że jest kobietą.

Przyjaźniła się z Gene’em, młodszym z Donavanów, oraz z ich gospodynią

Sheilą na długo przedtem, nim połączyła ją z Jasonem osobliwa zażyłość. U jej

zarania stała przedziwna awantura, która zdarzyła się pewnej nocy, kiedy to Jason

pił na umór. Wprawdzie z nikim, nawet z Kate, nie był naprawdę blisko, lecz ona

zyskała niedostępne innym przywileje. Opiekował się nią jak starszy brat, co

prawda niekiedy czynił to dosyć obcesowo. Rzecz jasna, zdaniem Kate powinien

darzyć ją całkiem innym uczuciem. Ale czy tego można wymagać od mizantropa i

odludka?

Kate odrzuciła na plecy długi warkocz. Była szatynką, a jej włosy miały

głęboki odcień gorzkiej czekolady. Poprawiła się w siodle i zaraz skrzywiła się, bo

zaczepiła nogawką dżinsów o coś ostrego. Sama zaprojektowała i uszyła te

spodnie. Oby tylko się nie rozdarły, bo chciała je zaprezentować wraz z całą

kolekcją w zakładach odzieżowych, gdzie pracowała. Solidnie się nad nią

napracowała i miała cichą nadzieję, że kupią wszystko na pniu. Teraz nie stać jej

było nawet na mały kawałek płótna, ponieważ w domku, który dzieliła z matką,

żyło się biednie. Nie chciała, żeby Jason o tym wiedział. Własnych zmartwień miał

aż nadto, więc niech się z nimi boryka... o ile po raz kolejny ujdzie z życiem,

dodała w duchu ze zgryźliwą irytacją. Cóż, jeśli chodzi o rany i wszelkie inne

obrażenia, Jason był po prostu niemożliwy. I nigdy z własnej woli nie wzywał

lekarza. Gdyby Kate nie interweniowała, kurowałby się domowymi sposobami, i to

jedynie w przypadku groźnej infekcji. Teraz jednak sprawa musiała być poważna,

skoro Gabe, jego rządca, odważył się podczas spędu opuścić posterunek i ruszył po

Kate, ryzykując, że szef dostanie szału.

Nikt by nie zgadł, że w obecności Jasona i ona traciła pewność siebie.

Trochę się go bała. W końcu skończył już trzydziestkę i był od niej starszy o

dziesięć lat. Nauczyła się jednak ukrywać swoją niepewność.

Zmarszczyła ciemne, wąskie brwi, zastanawiając się, czy tym razem zrobił

sobie poważną krzywdę, choć zawsze twierdził, że ma twardą skórę. Był niezwykle

przystojny, jak zgodnie twierdziły wszystkie niezamężne panie z okręgu San Frio.

Szkoda, że uchodził za wroga kobiet. Ciekawe, jak przy takim nastawieniu

zamierza postarać się o spadkobiercę posiadłości od ponad stu lat nazywanej

Diamentową Ostrogą. Gdyby coś się stało Jasonowi, jego młodszy brat, Gene, na

pewno nie poradziłby sobie z uporządkowaniem rodzinnych finansów.

Jason Donavan przejął Diamentową Ostrogę po śmierci ojca. Gene był

drugim spadkobiercą i współwłaścicielem. Stary J. B. Donavan utonął przed ośmiu

laty, gdy pewnego wiosennego ranka wylała rzeka Frio, ale niezwykłą nazwę

posiadłość zyskała dużo dawniej.

Był rok 1873. Weteran wojny domowej Blalock Donavan zaryzykował w

San Antonio i siadł do pokera.

Rozgrywka trwała całą noc. Jeden z graczy przypłacił ją życiem, bo

oszukiwał. Młody Blalock Donavan, były sierżant armii konfederatów pochodzący

z okręgu Calhoun w stanie Georgia, podczas ostatniego rozdania dostał królewską

karetę i wygrał.

W puli było między innymi sto jankeskich dolarów gotówką i złoty,

wysadzany diamentami wisiorek w kształcie ostrogi, który postawił pewien

kompletnie zgrany młodzian, ufny w jego moc, bowiem jak twierdził, był to

rodzinny amulet przynoszący szczęście.

Znajdował się tam także notarialny akt własności dużego, ale podupadłego

rancza w teksańskim okręgu San Frio. Zubożałemu sierżantowi zdało się to

prawdziwym sezamem. Posiadłość w tamtych czasach nie miała nazwy, a

miejscowi zwali je ranczem Bryana od imienia dawnego właściciela. Blalock

Donavan zgarnął wszystko, co wynikało z dokumentów, a także co jeszcze dało się

zgarnąć, w tym działkę obfitującą w srebro.

Dochody z niej zainwestował w teksańską posiadłość, którą nazwał, jakżeby

inaczej, Diamentową Ostrogą. I tak już pozostało. Donavanowie od stu trzydziestu

lat byli jej właścicielami.

Jasnozielone oczy Kate złagodniały, gdy na werandzie dostrzegła kobietę

pochyloną nad misą. Donavanowie należeli do najbogatszych teksańskich

właścicieli ziemskich, a Jason bez trudu mógł sobie pozwolić i na terenowego

mercedesa, i na nowiutkie sportowe auto. Urządzony cennymi antykami dom

przypominał muzeum stylowych wnętrz. Meble i bibeloty pochodziły z całego

świata. Jason chętnie podejmował gości i organizował huczne bankiety. Spiżarnia

pękała w szwach, kuchnia wyposażona była we wszelkie nowoczesne urządzenia,

ale gospodyni Sheila James jak za dawnych lat robiła domowe przetwory.

Sheila była podporą Diamentowej Ostrogi. Chodziły słuchy, że do

szaleństwa kochała J. B. Donavana, lecz ten zniechęcił się do kobiet, gdy Neli, jego

żona, rzuciła go, pozostawiając z dwoma synami. Zmienił się, zaczął pić na umór,

zdarzało się, że stawał się wręcz przerażający. Podobno nawet Sheila strasznie się

go bała, lecz przez wzgląd na chłopców nie odeszła, jako że zastępowała im matkę.

Była stanowcza, a do ludzi miała wyjątkową cierpliwość. Nie brakowało jej też

uporu i wytrwałości, skoro bez szemrania znosiła napady furii i długotrwałe stany

złego humoru J. B. Donavana.

Jason miał je po ojcu, ale Kate nawet w najgorszych chwilach umiała

przemówić mu do rozsądku. W okolicy żartowano na ten temat, lecz nie w

obecności Jasona.

Siedząca na werandzie Sheila podniosła wzrok. Jej ulubiona huśtawka

kołysała się leniwie. Niebieskie oczy pojaśniały, gdy ujrzała Kate.

– Posłałam po ciebie Gabe’a – oznajmiła. – Nie masz mi tego za złe,

prawda? Gdybym nie wzięła sprawy w swoje ręce, Jason umarłby z upływu krwi i

rozłożyłby się na naszych oczach, bo pracownicy tak się go boją, że nie odważyliby

się pogrzebać trupa.

Sheila zamilkła i przerwała na moment obieranie zielonej fasolki. Trzymała

misę na kolanach okrytych jaskrawym fartuchem w zielono-żółtą kratę. Krótkie

włosy przyprószone siwizną zwilgotniały od potu. Była po pięćdziesiątce i

wyglądała na swoje lata. Ludzie się z nią liczyli. Nawet Jason żywił dla niej pewien

szacunek, ale gdy wpadał w złość, nie potrafiła mu się przeciwstawić.

– Powinnaś sama go opatrzyć – zakpiła Kate.

– Och, nie miałam pod ręką strzelby, żeby unieszkodliwić drania – zadrwiła.

– Wiem od Gabe’a, że Jason sam zatamował krwotok i zabandażował ranę, ale gdy

się ruszył, ponownie zaczął krwawić. Niestety trzeba będzie założyć szwy.

– Dobra, zobaczę, co da się zrobić. Jest tam, gdzie zostawił go Gabe?

– Pewnie tak. Stokrotne dzięki, że tu jesteś.

Kate z uśmiechem popatrzyła na swego wierzchowca.

– Staromodny środek transportu, prawda? Mogłam jechać konno albo iść

piechotą. Mama wzięła samochód, bo robi zakupy.

– Mogłaś przyjechać z Gabe’em, ale wolałaś nie ryzykować, bo robi do

ciebie słodkie oczy, co?

Kate skinęła głową. Miała dwadzieścia lat, ale jej doświadczenie w sprawach

damsko-męskich było znikome, głównie ze względu na wpojone przez rodziców

zasady. Oboje byli staroświeccy, wierzący i dość surowi. Ojciec już nie żył, ale

matka trzymała ją krótko i zasięgała opinii Jasona, ilekroć jakiś chłopak

proponował randkę, co zdarzało się ogromnie rzadko. Te konsultacje były dla Kate

bardzo denerwujące, ale matka uważała Jasona za wyrocznię i patrzyła w niego jak

w obraz. Jej zmarły mąż był zarządcą w posiadłości Donavanów, więc Jason czuł

się odpowiedzialny za jego owdowiałą żonę i córkę.

– Gabe jest sympatyczny, ale nie zamierzam się z nim wiązać. Chcę być

projektantką mody – powiedziała Kate.

– Minie wiele lat, nim zacznę myśleć o małżeństwie.

Sheila pokiwała głową. Jej zdaniem Kate i Jason tak dobrze się dogadywali,

bo obojgu zależało na niezależności. Jason raczej nie będzie już szukać żony,

dotkliwie się bowiem sparzył, adorując tamtą paskudną babę z Marylandu, która

rzuciła go, bo wolała zostać gwiazdą filmową.

– Na obiad fasolka? – zapytała Kate, chcąc zmienić temat.

– Aha. Z sosem salsa.

Kate raz go spróbowała. Sheila nie żałowała ostrych przypraw. Wyrazy

współczucia dla Jasona.

– Dlaczego właśnie salsa?

– Bo Jason mi podpadł, więc musi dostać nauczkę.

Rano ledwie przekroczył próg, zaczął się pieklić, że przełożyłam jego

dżinsy, a potem klął jak szewc, bo jest rzekomo uczulony na proszek, w którym je

uprałam. Twierdził również, że źle posłałam mu łóżko. – Sheila zacisnęła wargi. –

Wprawdzie jeszcze tego nie oznajmił wszem i wobec, ale jego zdaniem

odpowiadam za wszystkie choroby i klęski żywiołowe na tym świecie.

Kate pokiwała głową i wybuchnęła śmiechem.

– Powinnaś nasypać mu okruchów na prześcieradło. Niech się pomęczy.

– Spokojna głowa, zemszczę się. Jason uwielbia ciasto z wiśniami. Nigdy

Palmer Diana - Do dwóch razy sztuka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: