OGNIWA OŚRODKA - odnośnie ćwiczeń słuchowych, ćwiczeń korekcyjnych,
ćwiczeń wyrównawczych
Ćw. słuchowe:
- ilość sygnałów ( do 3) – najpierw dziecko może obserwować później się musi odwrócić
- czas nadawania sygnału – długo- krótko, dzieci pokazują długi krotki pasek
- tempo – szybko- powoli jak szybko to biegamy, jak wolno idziemy
( A. Korzon – wychowanie słuchowe dzieci z wadą słuchu ) - głośno- cicho, nisko- wysoko –
ćwiczenia korekcyjne: cel: korygowanie dodatkowych zaburzeń tzw, mikrodefektów , które zostały wywołane przez ten sam czynnik co głuchota ; korygowanie zaburzonych funkcji wzrokowych, motorycznych (motoryka mała) dodatkowych trudności w nauce w pisaniu czytaniu, nauce pojęć matematycznych
Rodzaje ćwiczeń :
- układanki ( pocięte obrazki)
- różnicowanie liter
- różnicowanie figur geometrycznych
- cw, przygotowujące do pisania np. szlaczki
- usprawniane manualne ( malowanie palcami „gra na pianinie” )
ćw. wyrównawcze: cel: uzupełnienie zaległości , braków w nauce z powodu nieobecności , powinny się odbywać 2x w tygodniu , mogą być prowadzone z 2jak dzieci, nauczyciel musi opracować indywidualny program nauczania
Zasady ćwiczeń stosowanych w rewalidacji :
1. systematyczności - umiejętne planowanie określonych działań
2. stopniowania trudności
3. indywidualizacji
4. utrwalania – ćwiczymy tak długo aż dziecko będzie poprawnie etykietować i artykułować
5. aktywnego i świadomego udziału rodziców
ð zestaw „ od obrazka do słowa” Rodak, Nawrocka
ð M. Miękus „ terapia mowy uczniów z wadą słuchu kl -13 na zajęciach rewalidacji indywidualnej, red J. Wyczesany „ dziecko z wadą słuchu w szkole podstawowej „
ð I. Stawowy Wojnarowska „ nauczanie w kl 1-3 w szkole dla głuchych
OGNIWA LEKCJI WG. I. STAWOWY – WOJNAROWSKIEJ DOTYCZĄCE
OPRACOWANIA CZYTANKI
1. nawiązywanie do tematu omawianego w czytance ( wycieczka, inscenizacja, pogadanka)
2. zapoznanie uczniów z tekstem czytanki ( czytana przez nauczyciela na stojąco, głośno z efektem aktorskim, potem czytana samodzielne przez uczniów , czytanie wspólne głośne )
3. sprawdzenie stopnia zrozumienia czytanki( pytamy po kolei o zdania , o kim , o czym jest tekst? Stosujemy pytania tekstowe: zaznacz poprawną odpowiedz - wybierz z 3 podanych; uzupełnianka zdaniowa, narysuj o czym jest czytanka , inscenizacja )
4. wyjaśnienie niezrozumiałych zwrotów , wyrażeń występujących w tekście ( tworzymy słowniczek pojęć , pokaz rysunków i inscenizacji)
5. doprowadzenie do zrozumienia treści czytanki poprzez jej omówienie
6. ćwiczenia w pisaniu i w czytaniu ( czytanie z podziałem na role ) – ćwiczenia: chronologiczne układanie wydarzeń w formie zdań- plan wydarzeń
7. zapis do zeszytu
8. zadanie pracy domowej
UMIEJĘTNOŚĆ OPISYWANIA ILUSTRACJI PRZEZ DZIECI
- Wł. Pietrzak , M. Kalbarczyk „ Szk.spec.1987 nr 6 „
Dzieci mają trudności w opisywaniu ilustracji w określeniu:
- stosunków przestrzennych
- stosunków czasowych
- ujmowaniu relacji czas- przestrzeń
- brak różnicowania planów- bliższego i dalszego
- budowanie tylko prostych zdań
- relacji przestrzennych za pomocą przyimków
W klasach niższych ukierunkowujemy percepcje dzieci na:
- przedmioty
- charakterystykę osób i czynności przez nie wykonywane
- stosowanie zwrotów niezbędnych dla opisywania zjawisk, zdarzeń
- zewnętrzną ocenę zachowań postaci przedstawionych na ilustracji
- porównywane sytuacji zilustrowanych z realnymi przeżyciami dzieci
W klasach wyższych rozszerzony zakres spostrzegania zjawisk i sytuacji poprzez:
- różnorodność stosowanych wyrazów bliskoznacznych
- uwzględnienie zależności przyczynowo skutkowych
- opis myśli , uczuć, pragnień i zamierzeń postaci czyli ocena ich wewnętrznych zachowań oddająca pełną charakterystykę osobowości człowieka , czyli tych elementów które są niezbędne dla oceny własnych postaw i zachowań
OPRACOWANIE TEKSTU NA LEKCJI „ MIT O SYZYFIE”
1. wprowadzenie do tematu : wycieczka/ pogadanka/ praca plastyczna/ projekcja filmu
2. kształtowanie pojęcia mit
3. zapoznanie z tekstem
4. wyjaśnienie niezrozumiałych słów
5. sprawdzenie rozumienia tekstu poprzez zadawanie pytań
6. zapis do zeszytu
ROZWIJANIE SPRAWNOŚCI JĘZYKOWEJ UCZNIA Z WADĄ SŁUCHU
W ZAKRESIE PRZEDMIOTÓW HUMANISTYCZNYCH
j. polski
Zdaniem St. Grabiasa zadaniem surdopedagoga jest kształcenie następujących sprawności :
1. spr. systemowa - umiejętność budowania zdań gramatycznie poprawnych
2. spr. społeczna - to umiejętność realizowania językowych ról społecznych
( dostosowanie wypowiedzi do adresata)
3. spr. sytuacyjna - umiejętność używania języka w najczęstszych sytuacjach życiowych
1. spr. pragmatyczna - umiejętność dostosowania celów do formy wypowiedzi (przekazywanie przeżyć emocjonalnych )
cele nauczania języka polskiego:
2. aspekt teoretyczno- poznawczy ( dostarczenie wiedzy o faktach , zjawiskach językowych)
3. aspekt praktyczno – normatywny (wzbogacanie słownictwa ilościowe i jakościowe kształtowanie , rozwijanie płynnej mowy , budowanie dłuższych wypowiedzi [mowa wiązana] kształtowanie odczytywania mowy z ust , kształtowanie umiejętności czytania i pisania
hiperleksja – czytanie tekstu bez zrozumienia
ksiązki:
\ L. Karpińska „ nauczanie podstaw historii dla głuchych” /
TAKSONOMIA CELÓW NAUCZANIA :
Kategoria wiadomości
1. zapamiętanie wiadomości
Zakres
Wiadomości mogą dotyczyć terminologii, faktów, zasad działania, metodologii badań
Czynności ucznia
Wiadomości są zapamiętane jeśli uczeń potrafi :
- odszukać je w pamięci
- sprawdzić kompletność
- uzupełnić
- przedstawić w formie pisemnej lub ustnej
- wykorzystać w praktycznym działaniu
Cele nauczania przy użyciu czasowników operacyjnych
- wiedzieć
- nazwać
- wymienić
- wyliczyć – zdefiniować
- zidentyfikować
2. zrozumienie wiadomości
Obejmuje elementarny poziom zrozumienia wiadomości w zakresie niezbędnym na danym szczeblu nauczania
Tłumaczenie- przedstawienie swoimi słowami w danej formie lub w innej formie niż były podane ( słownej,
symbolicznej, graficznej,. ruchowej)
Interpretacja – syntaktyczne ujęcie danych wiadomości i porównanie ich z innymi
Ekstrapolacja – przedłużenie ciągu wydarzeń na inne sytuacje równoległe lub przyszłe
- rozumieć
- streścić
-zilustrować
- rozróżnić
PRZYGOTOWANIE DO LEKCJI – NAUCZANIE BLOKOWE
1. Dobór i układ treści nauczania:
- określenie tematu lekcji – temat lekcji musi być zgodny ze ścieżką edukacyjną i programem nauczania
- selekcja materiału nauczania (dostosowanie go do możliwości ucznia z wadą słuchu)
- wyznaczenie kolejności pojawiania się treści nauczania po to by był logiczny układ
- przemyślenie problemów do rozwiązania
2. Dobór odpowiednich strategii kształcenia ( metody, środki dyd, formy )
3. ocena osiągnięć szkolnych ucznia
4. zaplanowanie czasu na realizację poszczególnych ogniw lekcji
5. zadanie pracy domowej
lekcja to główny element systemu klasowo -lekcyjnego , wpływający na tok kształcenia, określa ona czas pracy nad tematem, struktura lekcji jest uzależniona od: celów, metod i treści.
Wyróżniamy 3 podstawowe typy lekcji:
1) służąca zapoznaniu ucznia z nowym materiałem
2) powtórzeniowo – systematyzująca
3) poświęcona kontroli i ocenie
Metody:
1. wprowadzania nowego materiału :
metody oglądowe : - pokaz konkretów w naturalnym środowisku
- pokaz konkretów przeniesionych do sztucznego środowiska np., tygrys w zoo
- pokaz modeli, obrazów , filmów
Metody słowne : - pogadanka ( dyskusja w starszych klasach)
- opis
- opowiadanie
- praca z książką
- wykład – w starszych klasach
Metody działania praktycznego: - ćw. laboratoryjne
- zajęcia praktyczne, ćwiczenia
2. utrwalania materiału :
3.
powtarzanie: - powtarzanie łańcuchowe ( jeszcze raz cala lekcje)
- -///- wyrywkowe ( fragmenty materiału)
- strukturalne ( ogólnych zasad, definicji)
- syntetyczne (poprzez rozwiązywanie jakiegoś problemu)
Uczenie się na pamięć
Ćwiczenia:
- w mówieniu i pisaniu
- w czytaniu
- odczytywanie z ust
...
mhalasik